(ترجمه)

حزب‌التحرير، پیشتازِ راستین  بوده و هرگز به اهلش دروغ نمی‌گوید. حزب‌التحریر از زمان تأسیس خود به نصیحت امت پرداخته و آن‌ها را به همکاری برای احیای زندگی اسلامی از طریق برپایی خلافت راشده دعوت کرده است، پس از آنکه بیش از صد سال پادشاهان جابر و ستم‌گر بالای ما درحالی‌که خلافت و خلیفه نداریم حاکمیت نمودند. حتی در این مدت، کفار استعمارگر حکام دست‌نشانده‌ای را بر سرزمین‌های اسلامی گماشتند که با قوانین و دستورالعمل‌های غربی حکومت کردند و آن‌ها را با ظلم و فساد خود به اجرا درآوردند. در نتیجه، مردم با آتش این قوانین که با عقیده و اسلام عزیز هم‌خوانی نداشت سوختند و به همین دلیل به جستجوی جدی و تلاش برای نجات از این مصیبت‌ها پرداختند و اکثریت امت به سمت اسلام و بازگشت به آن حرکت کردند، که این اقدام شان موجب پریشانی دشمنان مسلمانان و اسلام شد، لذا آنان با شیطنت خود دست به ایجاد تغییرات ظاهری و بی‌ارزش در برخی از قوانین وضعی زدند و آن‌ها را اسلامی نامیدند، در حالی‌که این قوانین هیچ‌گونه سازگاری با اسلام نداشت. دشمنان اسلام بر این باور بودند که این تغییرات ظاهری و بی‌ارزش می‌تواند مردم را فریب داده و آن‌ها را از حرکت به سمت دستور و قانون اسلامی واقعی که در دولت خلافت راشده تطبیق می‌گردد باز دارد.

سه جهت در این فریب و گمراهی سهم داشتند:

اول- دولت‌های کافر استعمارگر: این دولت‌ها از حرکت مردم به سمت اسلام و حکومت اسلامی به وحشت افتادند، به خصوص پس از آن که مردم رنج‌های نظام‌های کفر را که شامل نظام‌های جمهوری‌، نظام‌های دموکراتیک و سکولار بود، تجربه کردند. بنابراین، افراد با تجربۀ حکام کافر بر این صدد شدند که باید با فریب و گمراهی، قوانین سکولار را به گونه‌ای نمایش دهند که گویی اسلامی است و با ایجاد تبلیغات رسانه‌ای این امر را تأیید نمایند.

دوم- افراد تحت تأثیر فرهنگ غربی: این افراد به سرعت به جدایی دین از زندگی به روش غربی پرداختند و تلاش کردند عموم مردم را گمراه کنند که گویا جدایی دین از سیاست، دین را از آسیب‌ها، تحریفات و دروغ‌های سیاست حفظ می‌کند. در حالی‌که آنان فراموش کردند یا خود را به فراموشی زدند که سیاست در اسلام به معنی ادارۀ امور امت بر اساس احکام شرع است و دین سیاست را تنظیم و کنترل نموده و هیچ تفاوتی بین احکام دین اسلام وجود ندارد. لذا در سلام هیچ جدایی بین احکام وجود نداشته، بلکه همه‌ی آن‌ها به صورت کامل الزام به پیروی دارند.

﴿وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ﴾ [نور: 2]

ترجمه: و نماز را برپا دارید.

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللهُ﴾ [مائده: 49]

ترجمه: و در میان آنان طبق آنچه الله نازل کرده است حکم کن.

سوم- حركت‌های اسلامی: یکی از جهت‌های که به پیکر اسلام ضربه زد حرکت‌های اسلامی بودند که با غرب کافر و سکولارها هم‌رکاب شدند تا رضایت آن‌ها را جلب نمایند، غافل از این‌که اگر کسی برای جلب رضایت مردم بر الله سبحانه وتعالی پشت کند، از مردم چیزی جز عواقب بد و جز خشم الله سبحانه وتعالی را به دست نمی‌آورد. رسول الله صلی الله علیه وسلم به روایتی که ابن الجعد در مسند خود از عائشه رضی الله عنها روایت شده است فرموده است:

«مَنْ أَرْضَى النَّاسَ بِسَخَطِ اللهِ، وَكَّلَهُ اللهُ إِلَى النَّاسِ، وَمَنْ أَسْخَطَ النَّاسَ بِرَضَا اللهِ كَفَاهُ اللهُ النَّاسَ»

ترجمه: کسی‌که مردم را به خشم الله(متعال) راضی کند الله آن را به مردم واگذار می‌کند وکسی‌که مردم را برای رضای الله متعال به خشم بیاورد، الله متعال آن را از مردم کفایت می‌کند.

این سه جهت، نقش مهمی در ترویج دساتیر و قوانین کفر در سرزمین‌های اسلامی داشته‌اند و در ایجاد نمای ظاهری اسلامی جلوه دادن برای برخی از این قوانین نقشی کلیدی ایفا کردند که از جمله بارزترین این قوانین می‌توان به قانون اساسی ایران و مصر اشاره کرد. خمینی قانون اساسی ایران را به مردم به عنوان یک قانون اسلامی معرفی کرد و نیز اخوان المسلمین و سلفی‌ها قانون اساسی مصر را اسلامی معرفی کردند که هر دو مورد با تبلیغات رسانه‌ای و حرکت‌های ملی و هم‌چنان ایجاد ذهنیت‌های بین‌المللی همراه بود تا مردم را فریب داده و طوری جلوه دهند که قوانین ایران و مصر اسلامی هستند.

در ادامه، برخی از مواردی‌که این قوانین به‌طور آشکار با اسلام و احکام آن مغایرت دارند، بررسی می‌شود:

1. منشأ مشروعیت قانون: در این دساتیر، مشروعیت از مردم گرفته می‌شود نه از کتاب الله و سنت رسولش. این دساتیر با عبارت‌هایی مانند «مردم منبع قدرت هستند» بیان می‌کنند که مشروعیت از مردم گرفته می‌شود و به ارادۀ آن‌ها بستگی دارد. لذا مشروعیت دستور به نظرسنجی مردم گذاشته می‌شود و وقتی رأی اکثریت را حصول نکرد یک کمیتۀ جدیدی تأسیس شده تا دستوری جدیدی را نظر سنجی جدید مردم وضع نمایند تا رأی اکثریت را جلب کند. پس واضحاً  معلوم می‌شود که این گونه دستورها مشروعیت خود را از مردم می‌گیرد نه از  وحی (کتاب و سنت) که این خود یک گمراهی آشکاری است؛ زیرا حاکمیت بخشیدن به دستوری که مشروعیت خود را از کتاب و سنت نگرفته باشد یک حکم طاغوتی است. چنانچه الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُواْ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُواْ إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُواْ أَن يَكْفُرُواْ بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلاَلاً بَعِيداً﴾ [نساء: 60]

ترجمه: آیا ندیدی کسانی را که گمان می‌کنند به آنچه (از کتابهای آسمانی که) بر تو و بر پیشینیان نازل شده، ایمان آورده‌اند، ولی می‌خواهند برای داوری نزد طاغوت و حکّام باطل بروند؟! با این‌که به آن‌ها دستور داده شده که به طاغوت کافر شوند. امّا شیطان می‌خواهد آنان را گمراه کند، و به بیراهه‌های دور دستی بیفکند.

2. آیا حاکمیت از آنِ مردم است یا از آنِ شریعت؟ در اسلام، حاکمیت از آنِ شریعت است نه مردم. مکلفیت این است که بر اساس آنچه الله سبحانه وتعالی نازل کرده است حکم شود، نه بر اساس هوا و خواست مردم. الله متعال می‌فرماید:

﴿وَأَنِ احْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ﴾ [مائده: 49]

ترجمه: و در میان آنها ( اهل کتاب‌) طبق آنچه الله متعال نازل کرده، داوری کن! و از هوس‌های آنان پیروی مکن! و از آن‌ها برحذر باش، مبادا تو را از بعض احکامی که الله متعال بر تو نازل کرده، منحرف سازند!

و سیر و حرکت مردم بر اساس خواست‌های خودشان فساد بزرگی است. هم‌چنان الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿وَلَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْوَاءهُمْ لَفَسَدَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ وَمَن فِيهِنَّ﴾ [مؤمنون: 71]

ترجمه: و اگر حق از هوس‌های آن‌ها پیروی کند، آسمان‌ها و زمین و همه کسانی که در آن‌ها هستند تباه می‌شوند!

بلکه لازم است که مطابق به احکام شریعت که الله سبحانه وتعالی به محمدصلی الله علیه وسلم نازل کرده حرکت صورت گیرد. و الله متعال می‌فرماید:

﴿وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَوَاهُ بِغَيْرِ هُدًى مِّنَ اللهِ﴾ [قصص: 50]

ترجمه: و آیا گمراه‌تر از آن کس که پیروی هوای نفس خویش کرده و هیچ هدایت الهی را نپذیرفته، کسی پیدا می‌شود؟!

در اسلام، واجبات و مستحبات و نیز محرمات و مکروهات و مباحات وجود دارد، که همۀ این‌ها در احکام شرعی بیان شده‌اند. و بالای مردم و رهبران آن‌ها واجب است که تابع این احکام باشند و از آن پیروی کنند، نه این‌که طبق میل و هوای خود قانون‌گذاری کنند. والله متعال می‌فرماید:

﴿قُلْ أَرَأَيْتُم مَّا أَنزَلَ اللهُ لَكُم مِّن رِّزْقٍ فَجَعَلْتُم مِّنْهُ حَرَاماً وَحَلاَلاً قُلْ آللهُ أَذِنَ لَكُمْ أَمْ عَلَى اللهِ تَفْتَرُونَ﴾ [یونس: 59]

ترجمه: بگو: آیا روزی‌هاری را که الله(سبحانه وتعالی) بر شما نازل کرده دیده‌اید، که بعضی از آن را حلال و بعضی را حرام نموده‌اید؟! بگو: آیا الله به شما اجازه داده، یا بر الله افترا می بندید (و از پیش خود، حلال و حرام می‌کنید؟!)

و می‌فرماید:

﴿وَلاَ تَقُولُواْ لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَـذَا حَلاَلٌ وَهَـذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُواْ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ لاَ يُفْلِحُونَ﴾ [نحل: 116]

ترجمه: به خاطر دروغی که بر زبان‌تان جاری می‌شود (و چیزی را مجاز و چیزی را ممنوع می‌کنید،) نگویید: این حلال است و آن حرام، تا بر الله افترا ببندید به یقین کسانی که به الله دروغ می‌بندند، رستگار نخواهند شد.

این آیات نصوصی هستند که به صراحت بیان می‌دارند که تحلیل و تحریم و تشریع همۀ احکام از جانب الله سبحانه وتعالی بوده نه از جانب مردم.

این موضوع با مسئله سلطه (قدرت اجرایی) متفاوت است؛ زیرا سلطه از آنِ امت است، یعنی امت است که حاکم خود را بر اساس احکام شرعی انتخاب می‌کند. تفاوت میان سلطه و حاکمیت این است که قانون‌گذار احکام، از جمله قانون اساسی و قوانینی که حلال و حرام، مجاز و ممنوع را تعیین می‌کند، صاحب حاکمیت است. اما مجری این احکام که به آن پایبند است و مردم را نیز به آن پایبند می‌سازد، صاحب سلطه است. بنابراین، حاکمیت از آنِ شریعت است و سلطه از آنِ امت.

این قوانین اساسی که حاکمیت را از آنِ مردم می‌دانند، به مردم اجازه می‌دهند تا قانون‌گذاری کنند و حلال و حرام را تعیین نمایند. برای یک مسلمان کافی است که این آیه را بخواند:

﴿وَلاَ تَقُولُواْ لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَـذَا حَلاَلٌ وَهَـذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُواْ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللهِ الْكَذِبَ لاَ يُفْلِحُونَ﴾ [نحل: 11]

ترجمه: به خاطر دروغی که بر زبان‌تان جاری می‌شود (و چیزی را مجاز و چیزی را ممنوع می‌کنید،) نگویید: این حلال است و آن حرام تا بر الله افترا ببندید به یقین کسانی که به الله دروغ می‌بندند، رستگار نخواهند شد.

همین آیه کافی است تا بدن مسلمان از خطری که در جعل حاکمیت برای مردم به‌جای شریعت نهفته است بلرزد؛ زیرا این نوعی افترا بر الله سبحانه وتعالی در تشریع است و نتیجه آن خسران و عدم موفقیت است و این امر سبب رسوایی در دنیا و عذابی دردناک در آخرت خواهد شد، که این همان خسران آشکار است.

3. آیا دموکراسی که به قانون اساسی نسبت داده می‌شود، از اسلام است یا اینکه عقیده‌ای کفری است که با اسلام در تضاد است؟

دموکراسی به معنای مراجعه به نظر مردم است؛ به طوری که رأی اکثریت، به زعم آنان، حق محسوب می‌شود. بنابراین، اکثریت در نظام حکومت، اقتصاد، اجتماع، روابط بین‌الملل و تمامی امور دیگر، قوانین را تعیین می‌کند. تشریع به معنای حلال و حرام کردن است، پس منع و اجازه دادن و سایر اوامر و نواهی به معنای حلال و حرام کردن هستند.

اما در اسلام، حق با نصوص شرع تعیین می‌شود نه با تعداد مردم. حتی ممکن است اکثریت بر باطل توافق کنند، زیرا الله متعال می‌فرماید:

﴿وَإِن تُطِعْ أَكْثَرَ مَن فِي الأَرْضِ يُضِلُّوكَ عَن سَبِيلِ اللهِ إِن يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلاَّ يَخْرُصُونَ﴾ [انعام: 116]

ترجمه: اگر از بیشتر کسانی که در روی زمین هستند اطاعت کنی، تو را از راه الله گمراه می کنند؛ (زیرا) آن‌ها تنها از گمان پیروی می‌نمایند، و تخمین و حدس (واهی) می‌زنند.

دموکراسی همان‌طور که پیش‌تر ذکر شد، به رأی اکثریت اعتماد می‌کند، در حالی‌که در شرع اسلامی، حلال و حرام کردن تنها به الله متعال در کتابش و سنت رسولش محدود است. اکثریت و اقلیت باید این قوانین را بپذیرند و به آن عمل کنند و نه این‌که بر اساس میل و هوس خود از آن انتخاب کنند. همان‌طور که حلال و حرام کردن تنها مختص الله متعال است، تعیین حق و باطل، خیر و شر، معروف و منکر و زیبا و زشت نیز تنها برای الله متعال است، زیرا اوست که به حق حکم می‌کند، چنان‌که می‌فرماید:

﴿إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ﴾ [انعام: 57]

ترجمه: حکم و فرمان، تنها از آنِ الله است! حق را از باطل جدا می‌کند، و او بهترین جداکننده (حق از باطل) است.

در حالی‌که پیروان دموکراسی می‌گویند: دین در این مسائل دخالتی ندارد و تشریع (حلال و حرام کردن) به اکثریت تعلق دارد، نه به الله! این‌گونه کسانی‌که دموکراسی را به عنوان عقیدۀ خود می‌پذیرند و قوانین وضعی نیز می‌گویند که نظام بر اصول دموکراسی استوار است. ما نمی‌توانیم مسلمانی عاقل را تصور کنیم که حلال و حرام کردن را از صلاحیت انسان‌ها بداند، نه به پروردگار انسان‌ها؛ زیرا اوست که خالق است و می‌داند چه چیزی به حال مخلوقاتش صلاح است. الله سبحانه تعالی می‌فرماید:

﴿أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ﴾ [ملک: 14]

ترجمه: آیا آن کسی که موجودات را آفریده از حال آن‌ها آگاه نیست؟! در حالی که او (از اسرار دقیق) باخبر و آگاه است.

4- آیا آزادی‌هایی که در این قوانین اساسی ذکر شده‌اند (آزادی عقیده، آزادی بیان، آزادی مالکیت و آزادی فردی) از سوی اسلام تأیید است و یا در تضاد با اسلام هستند؟ این قوانین اساسی آزادی را به عنوان یک حق، در اندیشه، عقیده و اقامت می‌بینند و آزادی فردی را یک حق طبیعی می‌دانند که حفظ‌شده و غیرقابل تعرض است! برخی معتقدند که "آزادی فردی در جایی پایان می‌یابد که آزادی دیگران آغاز می‌شود"، اما این کافی نیست و این نظر فقط در محدوده مباحات معتبر است. اگر واژۀ آزادی بدون هیچ محدودیتی رها شود، به هرج و مرج و بی‌نظمی منجر می‌شود. در متون شرعی اسلام، واژۀ "آزادی" در مقابل "بندگی" استفاده شده است، اما در دیدگاه غربی‌ها یا سکولارها که معتقد به جدایی دین از امور زندگی هستند. آزادی فردی به این معناست که فرد می‌تواند هر گونه که می‌خواهد عمل کند، از جمله در مسائل روابط جنسی نظیر زنا و اعمال مشابه، به شرطی که این عمل ناشایست با رضایت طرفین باشد! آزادی عقیده نیز به این معناست که مسلمان حق دارد دین خود را تغییر دهد و به دین دیگری یا به بی‌دینی بپیوندد! آزادی بیان به این معناست که فرد می‌تواند به ذات الهی، قرآن کریم و مقدسات هتک حرمت کند، چنان‌که اکنون در غرب شاهد آن هستیم! آزادی مالکیت نیز به این معناست که فرد می‌تواند از طریق قمار، ربا و مالکیت شراب، خوک و خود مرده کسب مالکیت کند.

اما در اسلام احکام شرعی وجود دارد و انسان آزاد به معنای متداول نیست، بلکه مقید به احکام شرعی است. الله متعال می‌فرماید:

﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَن يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ﴾ [احزاب: 36]

ترجمه: هیچ مرد و زن با ایمانی حق ندارد هنگامی که الله و رسولش امری را لازم بدانند، اختیاری (در برابر فرمان الله) داشته باشد.

از آنجا که قانون اساسی، قراردادی است که شکل حکومت در هر کشوری را مشخص و آشکار می‌کند، در اینجا لازم می‌دانم خطوط کلی درباره شکل حکومت در اسلام از دیدگاه خود بیان کنم تا به تفاوت نظام اسلام با سایر نظام‌ها اشاره شود.

اولاً: نظام حکومت در اسلام، خلافت است که ریاست عمومی برای تمامی مسلمانان در دنیاست، برای اجرای احکام شرعی اسلامی و گسترش دعوت اسلامی به جهان. برپایی خلافت بر تمامی مسلمانان در سراسر جهان واجب است و کوتاهی در این امر از بزرگ‌ترین معاصی است که الله سبحانه وتعالی به شدیدترین عذاب مجازات خواهد کرد. دلیل وجوب برپایی خلافت از قرآن، سنت و اجماع است؛ از قرآن، فرمان الله به رسولش ﷺ برای حکمرانی بر مسلمانان بر اساس آنچه که الله نازل کرده، که به صورت قطعی صادر شده است. الله سبحانه وتعالی می‌فرماید:

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللهُ إِلَيْكَ﴾ [مائده: 49]

ترجمه: در میان آن‌ها ( اهل کتاب‌) طبق آنچه الله(سبحانه وتعالی) نازل کرده، داوری کن! و از هوس‌های آنان پیروی مکن! و از آنها برحذر باش، مبادا تو را از بعض احکامی که الله(سبحانه وتعالی) بر تو نازل کرده، منحرف سازند!

 از سنت، حدیثی است که مسلم از طریق نافع روایت کرده است که ابن عمر گفت شنیدم که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَنْ خَلَعَ يَداً مِنْ طَاعَةٍ، لَقِي اللهَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ لَا حُجَّةَ لَهُ، وَمَنْ مَاتَ وَلَيْسَ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً»

ترجمه: هر که دست از اطاعت کشید، روز قیامت بدون هیچ حجتی الله را ملاقات خواهد کرد و هر که بمیرد و بیعتی بر گردنش نباشد، به مرگ جاهلی مرده است.

اجماع صحابه نیز بر لزوم برپایی خلیفه پس از وفات رسول اللهﷺ استوار است، پس از آن ابوبکر، سپس عمر، سپس عثمان، سپس علی و بعد از آن‌ها خلفای دیگری آمدند، رضوان الله علیهم اجمعین.

ثانیاً: نظام حکومت در اسلام با دیگر نظام‌ها و با واقعیتی که در آن زندگی می‌کنیم تفاوت دارد، به عنوان مثال:

- در رأس حکومت، شورای سیادت، نهاد ریاست جمهوری، دیوان پادشاهی یا دیوان امیری وجود ندارد؛ بلکه خلیفه و معاون تفویض و معاون اجرائی وجود دارند. خلیفه پس از عقد بیعت خود به طور خودکار به حکومت می‌رسد؛ در حالی‌که معاونان با تفویض خلیفه به قدرت می‌رسند. رسول الله ﷺ رئیس دولت بود و ابوبکر و عمر رضی الله عنهما وزرایش بودند.

- حکمرانی در ولایت‌ها متمرکز است و اداره غیر متمرکز است، به این معنا که والی را خلیفه منصوب می‌کند و والی به‌طور خود مختار با انتخابات به قدرت نمی‌رسد.

- در اسلام هیچ مسئول، حتی خلیفه، دارای مصونیت نیست. همه افراد تابع قضاوت دولت هستند که شامل سه نوع قضاوت است: دادگاه‌ها برای حل اختلافات بین مردم، دادگاه حسبه برای رفع تجاوزات به اموال عمومی، و دادگاه مظالم برای رفع ظلم دولت بر مردم و رسیدگی به شکایات مردم از دولت وجود دارد. خلیفه تابع قاضی مظالم است و باید به حکم شرع که صادر می‌شود گردن نهد. این نظام از نظام ریاست‌جمهوری امریکا برتر است، زیرا در آنجا رئیس‌جمهور توسط کنگره محاکمه می‌شود نه توسط محکمه. نمایندگان کنگره بی‌طرف نیستند و به حزب رئیس‌جمهور تعلق دارند و به نفع او گرایش دارند. ما شاهد بودیم که چگونه کنگره نتوانست ترامپ را دو بار محکوم کند، با وجود این‌که او قانون اساسی را نقض کرده بود.

- مجلس امت برای مشورت و محاسبه است، نه برای تصویب احکام با اکثریت مانند نظام دموکراتیک که غیرمسلمانان نیز می‌توانند عضو آن شوند تا از ظلم حاکمان نسبت ایشان و یا به خاطر سوء اجرای اسلام یا فقدان خدمات، شکایت کنند. اعضای آن توسط امت انتخاب می‌شوند، زیرا آن‌ها وکلای مردم در ابراز نظرات هستند.

از الله سبحانه تعالی مسئلت داریم که این امت را عزت داده و با برپایی خلافت راشدۀ دوم بر منهاج نبوت یاری فرماید و قانون اساسی اسلامی را اجرا نماید، تا اسلام و اهل آن عزت یابند و کفر و اهل آن خوار شوند!

نویسنده: فارس منصور - ولایه عراق

26 صفر1446ه.ق.

31 اگست2024م.

مترجم: مصطفی اسلام

(ترجمه)

وزرای کشورهای اسلامی از اندونزی در شرق تا مراکش در غرب، هم‌چنان در تلاشند تا فشارها برای توقف تجاوزات و نقض‌های حقوق بشر توسط رژیم صهیونیستی در فلسطین، چه در کرانۀ باختری و چه در نوار غزه افزایش یابد. برای این منظور، نخست‌وزیران و وزرای خارجه به‌طور دوره‌ای گرد هم می‌آیند و تماس‌هایی میان رؤسای دولت‌ها و وزراء برقرار می‌شود. برخی از این مقامات گاه خواستار محکوم و گاه محکوم‌کننده هستند و حتی برخی به حد تهدید به قطع روابط تجاری، مانند آنچه که مقامات ترک بیان کرده‌اند، پیش رفته‌اند. هم‌چنین، برخی از آن‌ها اجازۀ برگزاری تظاهرات عمومی برای توقف تجاوزات را می‌دهند، در حالی‌که درخواست‌های پایان‌دادن به اشغال را نادیده می‌گیرند؛ زیرا می‌دانند تحقق این خواسته‌ها در چارچوب این ساختارهای سیاسی ضعیف و فاقد اراده، غیرممکن است.

وزیر خارجۀ سعودی، فیصل بن فرحان، با همتایان خود در ترکیه، مصر، اردن، بحرین و گامبیا در ارتباط است و دربارۀ وضعیت فلسطین، آتش‌بس در نوار غزه و حمایت از حقوق مردم فلسطین گفت‌وگو می‌کند. این تلاش‌ها بخشی از کوشش کشورهای اسلامی برای بازپس‌گیری حقوق مشروع «دولت فلسطین» و مردم آن و تقویت همکاری‌های عربی و اسلامی به‌منظور توقف فوری تمامی نقض‌های جدی رژیم صهیونیستی است. ولیعهد سعودی، محمد بن سلمان، نیز دو تماس تلفنی با رئیس‌جمهور ترکیه و رئیس‌جمهور مصر برقرار کرده و ضرورت افزایش تلاش‌ها برای توقف حملات و نقض‌ها و تشدید بحران در غزه و کرانۀ باختری را بررسی کرده است.

پیش از این، تصمیمات کنفرانس سازمان همکاری‌های اسلامی که به‌طور استثنایی در تاریخ 18 اکتبر 2023م برگزار شد و توسط فیصل بن فرحان ریاست شد، به تأکید بر مرکزیت مسألۀ فلسطین و حمایت از حقوق مردم فلسطین، دعوت به ایجاد دولت فلسطین بر اساس «قانون بین‌الملل» و درخواست از سازمان ملل و شورای امنیت برای به‌عهده گرفتن مسئولیت‌های خود در خصوص توقف جنایات جنگی و نقض‌ها، محدود بود.

در تاریخ 16 می 2024م، اجلاس سران عرب در بحرین با همان تصمیمات پیشین به پایان رسید که مهم‌ترین آن‌ها به شرح زیر است:

1. درخواست توقف فوری حملات (اسرائیلی) به غزه و خروج نیروهای اشغال‌گر (اسرائیلی) از تمامی مناطق نوار غزه.

2. پیشنهاد استقرار نیروهای حفاظت و صلح بین‌المللی تحت نظارت سازمان ملل در سرزمین‌های اشغالی فلسطین.

3. رد هرگونه تلاش برای جابجایی اجباری مردم فلسطین.

4. محکومیت گسترش عملیات (اسرائیلی) به شهر رفح جنوبی و کنترل بر گذرگاه رفح.

5. محکومیت حملات به کاروان‌های کمک اردنی و درخواست تحقیق بین‌المللی دربارۀ این تجاوزات.

6. دعوت از تمامی طرف‌ها به خودداری و جلوگیری از بروز جنگ و افزایش تنش در منطقه.

7. درخواست از شورای امنیت بین‌المللی برای بازنگری در تصمیم خود دربارۀ شناسایی کامل دولت فلسطین در جلسۀ 18 اپریل 2024م.

این تصمیمات و تلاش‌ها نشان می‌دهد که هدف نهایی این کشورها، چه به‌صورت جمعی و چه فردی، یافتن راه‌حل سیاسی است که امریکا به‌عنوان راه‌حل نهایی مسألۀ فلسطین مطرح کرده و آن هم راه‌حل دو دولت است. علاوه بر این، درخواست آن‌ها برای استقرار نیروهای بین‌المللی در کرانۀ باختری، به‌دور از هدف پایان دادن به اشغال یا آزادی فلسطین است!

در عوض، این کشورها در حالی که به این اقدامات دعوت می‌کنند و حملات را محکوم می‌کنند، هم‌چنان روابط دیپلماتیک و تجاری خود را با اسرائیل حفظ کرده و حتی مرزها را برای حمایت‌های بی‌سابقه به این رژیم در جنگ و تجاوزاتش باز کرده‌اند و به‌طور مستقیم در جنایات جنگی که با حمایت امریکا و کشورهای غربی از طریق تسلیحات و نیروها انجام می‌شود، مشارکت دارند. این موضوعات در تحقیق‌های خبری، مانند جاده‌ی زمینی از امارات از طریق جزیرةالعرب و اردن به اسرائیل با حفاظت‌های شدید و تأمین امنیت کامیون‌ها، فاش شده است.

وضعیت مشابهی با ترکیه وجود دارد که صادرات آن از زمان بسته‌شدن گذرگاه باب‌المندب و تنگ شدن عبور کشتی‌های حامل کالا و سوخت به اسرائیل، افزایش یافته است. طبق گزارش سایت «میدل‌ایست‌آی» بریتانیا، داده‌های یک گروه از شرکت‌های ترکیه‌ای که به صادرات به اسرائیل از طریق گمرکات فلسطینی ادامه می‌دهند، نشان می‌دهد که صادرات ترکیه به فلسطین در هشت ماه نخست سال 2024 میلادی به میزان 423 درصد افزایش یافته است، یعنی از 77 میلیون دلار در مدت مشابه سال گذشته به 403 میلیون دلار در سال جاری. این گزارش اشاره دارد که ماه آگست به ویژه قابل توجه بود؛ زیرا صادرات ترکیه به فلسطین در این ماه به میزان 1156 درصد افزایش یافته و از 10 میلیون دلار در سال گذشته به 127 میلیون دلار افزایش یافته است.

نمونه‌های خیانت این حکام بسیار زیاد است و به وضوح نشان می‌دهد که امت اسلامی از این خیانت‌ها بیزار است و می‌داند که بیانیه‌های آن‌ها در خصوص محکومیت و استنکار، فریبکارانه است و آنچه که آن‌ها به نام تلاش‌های فشرده می‌نامند، دروغین است. اجلاس‌های آن‌ها در تمامی سطوح ناکام است و امت آگاه است که وجود آن‌ها در قدرت تنها مسأله‌ای زمانی است؛ زیرا بدون حمایت مردمی تنها باقی مانده‌اند. اگرچه برخی از نیروهای نظامی و سیاسی ممکن است برای تغییر مورد نیاز و یاری به مستضعفان در فلسطین و دیگر نقاط نقش داشته باشند، این تغییر تنها در کنار ویرانی این رژیم‌های ضعیف و مزدور که به دستورات امریکا یا بریتانیا عمل می‌کنند و از انتفاضه مردم و انقلاب علیه خود می‌ترسند، ممکن است.

حزب‌التحریر هم‌چنان به تلاش‌های خود برای بیدار کردن امت و هدایت آن به مسیر صحیح ادامه خواهد داد و از اهل قدرت می‌طلبد تا به امت اسلامی در بازپس‌گیری قدرت خود و انتخاب خلیفه‌ای عادل که با کتاب الله و سنت پیامبرش صلی الله علیه وسلم حکومت کند، همکاری کنند تا این رژیم‌های مزدور و ساختار بین‌المللی توطئه‌گر را از بین ببرند و ظلم و تجاوز علیه مستضعفان در جهان را پایان بخشند.

﴿وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هَذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ وَلِيّاً وَاجْعَل لَّنَا مِن لَّدُنكَ نَصِيراً﴾ [نساء: 75]

ترجمه: چرا بايد در راه الله و (نجات) مردان و زنان و كودكان درمانده و بيچاره‌اي نجنگيد كه (فرياد برمي‌آورند و) مي‌گويند: پروردگارا! ما را از اين شهر و دياري كه ساكنان آن ستم‌كارند (و بر ما بيچارگان ستم روا مي‌دارند) خارج ساز، و از جانب خود سرپرست و حمايت‌گري براي ما پديد آور، و از سوي خود ياوري برايمان قرار بده (تا ما را ياري كند و از دست ظالمان برهاند).‏

دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

 6 ربیع الاول 1446هـ.ق.

 دوشنبه، 9 سپتمبر 2024م.

مترجم: محمد مزمل

در پایان ماه گذشته، "مالیزیاکینی" مصاحبه خودرا با سفیر آمریکا در مالیزیا، "ادگارد دی کاگان"، گزارش داد، جایی که وی از جمله در مورد موقعیت و پالیسی‌های آمریکا در غرب آسیا، به ویژه در مورد فلسطین بحث کرد. "کاگان" هنگامی‌که در مورد تناقض آشکار درخواست برای آتش بس و کاهش تنش در فلسطین و همزمان ارسال سلاح برای حمایت از «اسرائیل» سوال شد، پاسخ داد که واشنگتن متعهد به پایان دادن به خونریزی است اما حاضر نیست از تعهدات بلند مدت خود در قبال امنیت "اسرائیل" «عدول کند». سفیر همچنان تاکید نمود که روابط و تعهد آمریکا به اسرائیل به آن اعتبار می‌دهد که در روند صلح در منطقه میانجیگری کند.

سخنان سفیر آمریکا را می‌توان اینگونه تفسیر کرد: «ما خواهان صلح در فلسطین هستیم و می‌خواهیم کشتار فلسطینی‌ها را با تهیه سلاح و بمب به «اسرائیل» متوقف کنیم تا فلسطینیان را از بین ببرد و تمام سرزمین فلسطین را ویران کند! " این واقعیت موقف آمریکاست - این کشور دیگر ریاکاری خودرا هنگام بحث در مورد پالیسی‌های خود در غرب آسیا پنهان نمی‌کند. یکی از متحدان نزدیک "اسرائیل" و بزرگترین تامین کننده تسلیحات برای دولت یهود اکنون از آتش بس، صلح و پایان دادن به کشتار در فلسطین صحبت می‌کند! دروغ یا ریا از این بزرگتر چی میتواند باشد؟ در واقع، آمریکا هر گونه ظاهر شرم و عقل را در مورد فلسطین از دست داده است!

مالیزیاکینی گزارش داد که کاگان در جریان بازدید از دفتر این رسانه در "پتالینگ جایا" با او مصاحبه کرده است. کنجکاو است که چگونه فردی در قد و قامت کاگان می‌تواند برای مصاحبه به دفتر مالیزیاکینی مراجعه کند، به خصوص با توجه به اینکه مالیزیاکینی یک چینل دولتی نیست. باید چیزی "خاص" در مورد مالیزیاکینی وجود داشته باشد که توجه نمایندۀ یکی از بزرگترین قدرت های استعماری جهان را به عنوان بستری برای رساندن پیام خود به مردم مالیزیا جلب کند!

سفیر آمریکا در این مصاحبه از دستاوردهای دیموکراسی در مالیزیا قدردانی کرد و از رهبران مالیزیا که اهمیت اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا(ASEAN)  را برای آمریکا می‌شناسند، قدردانی کرد. به عنوان نماینده منافع آمریکا در مالیزیا، ستایش های سفیر دارای وزن قابل توجهی است و به دور از دروغگویی صرف است. قابل ذکر است که این تمجید در حالی بیان می‌شود که انور ابراهیم سمت نخست وزیری را بر عهده دارد. لازم به یادآوری است که در سفر "ال گور" به مالیزیا در سال 1998، معاون رئیس جمهور آمریکا آشکارا جنبش اصلاحات به رهبری انور را ستایش کرد و شجاعت آن‌ها را در حمایت از تغییرات دموکراتیک که ضربه مهمی به دولت "ماهاتیر" در آن زمان وارد کرد، به رسمیت شناخت. به نظر می‌رسد که انور از نظر آمریکا "جایگاه ویژه ای" دارد.

برای مسلمانان ضروری است که سیاق توصیف و تایید آمریکا از دیموکراسی در مالیزیا را درک نمایند. آمریکا به عنوان حامی اصلی دیموکراسی در سطح جهان، از هر رهبر یا کشوری که دیموکراسی را پذیرا باشد، به ویژه در جهان اسلام حمایت می‌کند. برعکس، آمریکا به کسانی که مخالف دیموکراسی هستند، به ویژه کسانی‌که به دنبال ایجاد دولتی خارج از چارچوب های دموکراتیک هستند، برچسب رادیکال، افراطی یا حتی تروریست می‌زند. در نتیجه، آمریکا نسبت به تلاش‌ها برای ایجاد خلافت، یک نهاد سیاسی مسلمان که بعد از تأسیس آن، تهدیدی مهم برای منافع آمریکا می‌باشد، خصومت نشان می‌دهد. بنابراین، دیموکراسی به عنوان یک ابزار استراتیژیک برای آمریکا برای خنثی کردن هرگونه تلاش برای ایجاد خلافت عمل می‌کند. آمریکا به وضوح درک می‌کند که تا زمانی که مسلمانان متعهد به دیموکراسی باشند، اسلام غیرقابل اجرا خواهد ماند، زیرا تنها خلافت یگانه وسیله‌ای است که اسلام را به طور کامل تطبیق می‌کند.

آمریکا از کسانی حمایت می‌کند که از دیموکراسی حمایت کنند و آماده است تا تمام اقدامات را انجام دهد تا اطمینان حاصل شود که مسلمانان به دیموکراسی متعهد باقی می‌مانند. حتی یک توصیف ساده از دیموکراسی در مالیزیا برای آمریکا کافی است تا این پیام را منتقل کند: "این تنها راه درستی است که من برای شما (مسلمانان) تأیید می‌کنم که اگر تأیید من را می‌خواهید از آن پیروی کنید." همانا آن‌چه الله متعال فرموده است درست است:

)وَ لَنْ تَرْضَى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ(    [بقره – 120]

ترجمه: (و هرګز یهود و نصارا از شما راضی نخواهد شد تا اینکه از دین و آیین آنان پیروی نکنید)

پس اى مسلمانان مراقب باشيد! دیموکراسی را رها کنید، زیرا این راهی است که توسط دشمنان الله متعال به ویژه آمریکا تایید شده است. با توجه به جنایات و ریاکاری آشکار آمریکا، مایۀ تاسف است که مالیزیا بر حفظ روابط دیپلوماتیک و تجارتی و تقویت روابط دوستانه با این قدرت امپریالیستی پافشاری می‌کند. از زمانی که مالیزیا به اصطلاح "استقلال" خود را به دست آورد و از زمان اشغال سرزمین مبارک فلسطین، 9 نخست وزیر در مالیزیا گذشته است. با این حال هیچ‌کدام از جمله دهمین نخست‌وزیر کنونی، شهامت اخراج سفیر آمریکا و تعطیل کردن سفارت خود در این کشور را به عنوان پاسخی به نقش جنایت‌کارانه آمریکا در فلسطین نداشته‌اند.

با توجه به شرایط واقعی و احکام الهی، داشتن خلیفۀ امین و شجاع برای ما (مسلمانان) ضروری است که نه تنها دشمن را از استقرار سفیران و سفارت‌های خود در کشور ما منع کند، بلکه باید اوامر الله متعال را مبنی بر شکست دشمنان تا ادغام کشورهای‌شان در خلافت نیز باید تطبیق نماید و آن‌ها را به تسلیم اسلام و پرداخت جزیه به عنوان نشانۀ اطاعت از اسلام وادار کند. بدین ترتیب با تأیید کلام الله متعال سخنان خودرا خاتمه می‌دهیم:

)قَاتِلُوا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَلَا يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَلَا يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حَتَّىٰ يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَنْ يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ(  [التوبه – 29]

ترجمه: (با کسانی که به الله و روز قیامت ایمان نمی‌آورند و آنچه را الله و پیامبرش حرام کرده اند حرام نمی‌شمارند و دین حق را نمی‌پذیرند بجنگید تا آنگاه که با شکست و خواری به دست خویش جزیه دهند.)

عبدالحکیم عثمان

سخنگوی رسمی حزب التحریر – مالیزیا

2 ربیع الاول 1446 هـق

پنجشنبه، 5 سپتمبر 2024م

مترجم: عبدالرحمن "قاطع"

(ترجمه)

خبر:

رسانه‌ها گزارش داده‌اند که ایتامار بن گویر، وزیر امنیت ملی اسرائیل از نتانیاهو خواسته است که اهداف جنگ را به کرانۀ باختری نیز گسترش دهد.

تبصره:

اولاً جوانان حزب‌التحریر و رسانه‌های آن در هفته‌های اول پس از وقوع طوفان الاقصی، در افشای نقشۀ رژیم صهیونیستی که هدف آن گسترش جنگ تا جایی  بود که تمام فلسطینیان را در حد توان (از غزه، کرانۀ باختری و مناطق 48) کوچ داده و تمام اراضی فلسطین را از آن خود نماید، پیشگام بودند. شواهد زیادی برای این ادعا وجود دارد، اما یکی از جدیدترین آن‌ها، نقشه‌ای است که نتانیاهو چند روز پیش هنگام صحبت دربارۀ غزه در رسانه‌ها استفاده کرد و در آن هیچ اشاره‌ای به کرانۀ باختری نشده بود.

ثانیاً روزنامۀ لس‌آنجلس تایمز و  مؤسسه رند به تاریخ 20 جون 2024 مقاله‌ای از رافائل کوهن تحت عنوان "نتانیاهو ممکن است مانع راه‌حل ایجاد دو دولت باشد؛ اما او تنها نیست" منتشر کردند. نویسنده مذکور در آن توضیح داده که چرا رژیم یهود راه‌حل دو دولتی را نمی‌پذیرد و به صورت خلاصه می‌گوید: رژیم یهود غزه را در سال 2005 به حماس واگذار کرد و نتیجۀ آن حملۀ طوفان الاقصی در سال 2024 بود. بنابراین اگر اجازۀ تأسیس یک دولت را برای فلسطینیان بدهد نتیجه چه خواهد بود؟ به‌ویژه این‌که مردم فلسطین، حکومت خود را ضعیف و فاسد می‌دانند و تقریباً نود درصد مردم فلسطین خواهان برکناری محمود عباس رئیس جمهور آن، هستند. در حالی که 57٪ از ساکنان غزه و 82٪ از فلسطینیان کرانۀ باختری از حملۀ حماس در 7 اکتبر حمایت کردند، پس چه چیزی می‌تواند مانع این شود که حماس یا گروهی مشابه به آن قدرت را تصاحب کنند؟

در نظر رژیم صهیونیستی، راه‌حل دو دولت تنها به تشدید تنش‌ها و مشکلات منجر خواهد شد. این تنها دیدگاه نتانیاهو نیست، بلکه نظر سایر اسرائیلیان نیز همین هست. طبق گزارش‌های مرکز تحقیقاتی پیو حمایت از راه‌حل ایجاد دو دولت در بین اسرائیلی‌ها در یک دهۀ گذشته به طور مداوم در حال کاهش بوده است. در یک نظرسنجی که چند ماه قبل از طوفان الاقصی انجام شد، تنها 35٪ از اسرائیلی‌ها معتقد بودند که دو کشور می‌توانند در صلح و صفا با یکدیگر زندگی کنند.

ثالثاً آن‌چه در بالا ذکر شد هدف رژیم یهود است. اما آمریکا مجبور است که راه‌حلی برای مشکل موجود (یعنی مشکل فلسطینی‌ها) بیابد تا تمام خاورمیانه زیر سلطه‌اش باقی بماند. جوبایدن، رئیس جمهور آمریکا در این‌باره گفت: «چندین روش برای راه‌حل دو دولت وجود دارد». با این حال به نظر می‌رسد که هیچ‌ یک از این روش‌ها در آیندۀ نزدیک به وقوع نخواهد پیوست. بنابراین قضیۀ فلسطین هم‌چنان در نوسان و فراز و نشیب باقی خواهد ماند: ﴿وَاللهُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ﴾

و در نهایت برای ما به عنوان مسلمان، هر راه‌حلی که از طرف آمریکا بیاید و مورد رضایت کیان یهود باشد، از نظر شرعی و عقلی مردود است. آتش درگیری با رژیم یهود و دولت‌های استعمارگر غربی عقب آن هم‌چنان شعله‌ور و رو به افزایش خواهد بود تا زمانی‌که امت اقتدار خود را بازیابد و خلافت راشدۀ ثانی بر منهاج نبوت توسط افراد غیور لشکر اسلام تأسیس گردد. فقط در آن زمان است که می‌توانیم راه‌حل خود را به کرسی بنشانیم و غرب و هم‌دستانش را از وسوسه‌های شیطانی بازداریم.

﴿وَيَقُولُونَ مَتَى هُوَ قُلْ عَسَى أَن يَكُونَ قَرِيباً﴾

ترجمه: و می‌گویند چه زمانی این [معاد] خواهد بود؟ بگو شاید که نزدیک باشد.

نویسنده: جابر ابو خاطر

6ربیع الاول1446ه.ق.

9سپتمبر2024م.

مترجم: حسین سلحشور