(ترجمه)

در ماه جنوری امسال، محکمۀ فدرال مالیزیا حکمی را صادر نمود که کشور را حیرت زده کرد؛ هرچند چنین تصمیم از آن بعید نبود. حکم محکمه چنین بود: محکمه درخواست جدایی شوهر از خانم هندو‌اش را پس از آن‌که تنها شوهر همرای سه فرزندش تازه به اسلام مشرف شده بود، لغو کرد؛ اما امروز نیز به تاریخ ۱۴ سپتمبر ۲۰۱۸م محکمۀ استیناف حکم مشابهی را بر یک زوجی‌که با دادن سرپرستی کامل دو کودکی‌که توسط مادرش تازه به اسلام مشرف شده بودند، به پدر بودائی‌اش صادر نمود. چگونه می‌توان دو قاضی از پشت کرسی عدالت، برخلاف عقیده و ایمان خود حکم صادر نمایند؟! دلیل برای هم‌چو حکمی‌که توسط هردو محکمه اتخاذ شده، مشابه است؛ زیرا اظهارات اطفال مشرف شده به اسلام به علت عدم رضایت همسر(کافر)، باطل و غیرقانونی شمرده شد. 

این رویداد نمونۀ از نتیجه تطبیق نظام سیکولری در مالیزیا می‌باشد؛ نظامی‌که دین را از دولت جدا و خارج از چوکات دین حکم می‌کند؛ چون بدبختانه حکومت در عدم موجود شریعت رهبری می‌شود؛ و قوانین به جای قرآن و سنت کاملاً مبتنی بر استخراج افکار پوچ اعضای پارلمان و قوۀ مقننه است. قانون اساسی کشور ریشۀ میراثی از استعمارگران کافر دارد. ‏به همین ترتیب، موجودیت این چنین محاکم میراث استعمارگران کافر است که قوانین استعماری را با تمام احکامی‌که از قبل توسط استعمارگران تعیین شده، اعمال می‌کند؛ ‏حال آن که مالیزیا مفتخر است که محکمۀ شرعی دارد؛ اما در واقع این محکمه پایین‌تر از محکمۀ مدنی است و صلاحیت‌هایش بسیار محدود است، حتی شرعی هم اثبات شده نمی‌تواند. نظام دموکراتیک کفری و قوانین‌اش، هر دو میراثی از استعمارگران است که تا اکنون بر این کشور تسلط دارد؛ زیرا دوسیۀ قضایی مسلمانان را به قوانین و محکمۀ مدنی راجع می‌کنند، که بر اساس قوانین و محکمۀ شریعت حکم نمی‌شود. آه چی حالت اسفباری! هرگاه یک نزاع میان مسلمان و غیرمسلمان به وقوع بپیوندد، از جمله در امور زناشویی، حل و فصل آن در محکمۀ مدنی خاتمه خواهد یافت که توسط قوانین اسلامی رهبری نمی‌شود. بنابر این، نتایج در قبال مسلمانان بسیار به سادگی قابل پیش‌بینی خواهد بود. 

با دادن سرپرستی آن دو کودک مسلمان شده به پدر بودایی‌اش، در واقع آن دو قاضی دین این کودکان را توسط حکم خود فروختند. ‏قابل توجه است که "فروختن" دین یک امر ناچیز و بی‌اهمیت نیست؛ زیرا عاقبت این امر انسان را به جهنم سوق می‌دهد و قاضی مسؤول عاقبت آن اطفال خواهد بود. قضات با بی‌پروایی کامل دین و ایمان این کودکان را به قیمت ارزان فروختند و هیچ اعتنایی به عذاب و پاداش آخرت این کودکان نکردند، فقط به این منظور که بر قوانین دست‌ساختۀ بشر-که علیه اسلام است- تکیه زدند. این است نتیجۀ فکره‌ای سکولریزم و نظام پلیدی‌که امروزه تمام کشور را در تسلط خود گرفته است. ‏این نظامی است که دین را از امور زنده‌گی جدا می‌سازد در واقع یک خطر بسیار وحشتناک به دین مسلمانان تلقی می‌شود. قانون ناشی از این نظام به هر مسلمانی اجازه می‌دهد که مرتد شود و بدون جزا باقی بماند. حتی قضات صلاحیت حکم لغو یا "دوباره مرتد شدن" یک فرد را از اسلام دارند. از آنجایی‌که در این مورد سابقه وجود داشته است، احتمال زیاد می‌رود که در آینده موارد مشابهی این قضایا در این کشور رخ بدهد. آن‌چه که در حال اتفاق افتادن است، نشان می‌دهد که تهدید واقعی نظام سیکولری به دین و ایمان مسلمانان بیشتر خواهد بود.

نظام دموکراتیک سیکولریی‌که دین امت مسلمه را مورد تهاجم و خطر قرار داده، در واقع یک نظامی است که از سوی استعمارگران کافر بالای ما تحمیل شده است. متأسفانه بعد از استقلال این کشور، حزب حاکم تاکنون این نظام کفری را تعقیب نموده و نیز به آن خیلی افتخار می‌ورزد، حتی با تمام قوت از آن دفاع می‌کند. ‏حزب حاکم جدید به نام پاکاتان حراپان(PakatanHarapan) که در اواخر ماه می ۲۰۱۸م قدرت سیاسی دولت را به دست گرفت، از آن‌ها نیز توقع تغییر بنیادی در عرصۀ سیاسی نمی‌رود. ‏به این د،لیل علاوه بر عدم موجودیت ارادۀ مستحکم، که چگونه به عنوان یک دولت جدید نظام را تغییر دهیم، عدم موجودیت دانش نیز خواهد بود. علاوه بر این، به یک دولتی‌که اکثریت اعضای پارلمانش غیرمسلمان باشد، ناممکن است که این نظام سیکولری را به اسلامی تغییر دهد. واضحاً بیان می‌داریم، که دولت جدید جز جانشین این نظام سیکولری که به دین مسلمانان ضرر می‌رساند، چیزی دیگری نیست. ‏مسئله‌ای که اوضاع را بدتر می‌سازد، اینست که مقامات مذهبی در سراسر کشور در همه جا پراگنده شده اند؛ اما فقط خاموشانه به تصامیم خطرناک این محاکم نگاه می‌کنند، طوری‌که آن‌ها خاموشانه به ویروس لیبرالیزم در این کشور فقط نگاه می‌کنند و بس. در عین حال، بعضی‌شان قهرمانان برای دستگیری و کشانیدن علمای اسلامی به محکمه هستند.

روی این ملحوظ، حزب التحریر به مسلمانان صدا می‌زند: آنانی‌که دین، خواهران و برادران خود را دوست دارند، باید در مورد این قضیه هوشیار باشند و تمام تلاش‌های ممکن خود را برای بیان اعتراض به تصامیم محکمه به خرچ‌ دهند؛ زیرا قضات دین و ایمان امت را به تهدید مواجه می‌سازند. ‏علاوه بر این و مهم‌تر از همه، مسلمانان باید بلند شوند و کار کنند تا این نظام دموکراتیک سیکولری، میراث استعمارگران را که از بنیاد دین مسلمانان را در تنگنا قرار داده، همرای نظام اسلامی، میراث حضرت محمد صلی الله علیه وسلم که ایمان و دین این امت را حافظت می‌کند، تغییر بدهند. فلهذا حزب التحریر به مسلمانان صدا می‌زند که دست به دست هم داده و برای احیای قوانین الله سبحانه‌و‌تعالی به طور کامل دعوت و فعالیت نمایند، زیرا شما تنها توسط همین شیوه یعنی به تأسیس مجدد خلافت راشدۀ ثانی برمنهج نبوت می‌توانید ظلم و استکبار این نظام سیکولری را خاتمه ‌دهید و این نظام پلید کفری را همرای نظام منزۀ اسلامی تغییر دهید که به تمام جهانیان رحمت را به ارمغان خواهد آورد. 

عبدالحکیم عثمانی

سخنگوی حزب التحریر-مالیزیا

(ترجمه)

اردوغان رئیس جمهور ترکیه با برادر عزیزش، روحانی رئیس جمهور ایران و با دوست عزیزش پوتین، رئیس جمهور روسیه به تاریخ ۷ سپتمبر ۲۰۱۸م در تهران دیدار و گفتگو نمودند. هدف از این دیدار بحث در مورد وضعیت سوریه، به ویژه ادلب و ایجاد راه‌حلی‌که این سه کشور موسوم به "ضامن" بتوانند بر آن توافق کنند، گفته شده‌است؛ کشورهای‌که بارها در آستانه و انقره به هدف بحث در مورد اوضاع سوریه باهم نشست نموده‌اند. حال پرسشی‌که پیش می‌آید، این است که این نشست چه چیزی جدیدی برای مردم شام خواهد داشت؟

تمام توافقات آستانه در سابق بیان مشترک را بین این کشورها ارائه داد که به نوعی شبیه به بیانیۀ نشست تهران می‌باشد. پس از پایان نشست آستانه، علاوه بر مواردی‌که در رسانه‌ها اعلام می‌شد، که در آن اهل شام شاهد پیامد بسیاری از نتایج و دست آوردهای شوم این نشست‌ها بودند، از جمله آواره‌گان غوطه، قلمون، حومه شمالی حمص و درعا از نتایج غیراعلام شدۀ نشست آستانه و همان طور تسلط نظام بر سکۀ شرقی در جنوب ادلب بود.

به همین ترتیب، با آن‌که نشست تهران بنابر پیشنهاد اردوغان به آتش‌بس در ادلب توافق نمود است، طیاره‌های روسیه بالای مناطق مختلف در جنوب ادلب و شمال حماه، شروع به باراندن آتش نموده‌اند. لذا پرسش اینست که آیا نشست تهران هم مانند نشست‌های سابق آستانه، بر موارد اعلان نشده توافقاتی دارد؟ یا بمب باران روسیه بخشی از توافقات اعلان شده می‌باشد؟ به این معنی که پوتین هنوز در قبول آتش‌بس در ادلب، متردد است. آیا این اظهارات اردوغان "که او در صورت حمله بر ادلب بیکار نخواهد نشست" از حمله بر ادلب جلوگیری خواهدکرد؟ و یا این اظهارات صرفاً خاکستر پاشاندن به چشمان امت مسلمه می‌باشد؟

از این‌رو، اگر بر بیانیۀ نشست تهران نظری کوتاهی داشته باشیم، پیدا خواهد بود که این بیانیه برین صراحت دارد که این دولت‌ها در ادامۀ همکاری برای به طور کامل از بین بردن گروه داعش، جبهة النصره، گروه‌های دیگر، افراد، شعارها و نهادهای مرتبط به القاعده و داعش است. کسانی‌که از سوی شورای امنیت سازمان ملل طبقه‌بندی شده و تروریست خوانده شده‌اند، عزم خود را یکی نموده‌اند و براین تأکید دارند که در مبارزه با تروریزم، تفکیک میان گروه‌های تروریستی در بالا ذکر شده و گروه‌های مخالف مسلحی‌که به آتش‌بس با نظام پیوسته و یا بعداً ملحق خواهندشد، با توجه به وقوع تلفات ملکی از بالاترین اهمیت برخوردار است. چنین متنی دلالت براین دارد که بمباردماران روسیه بیرون از این توافق نمی‌باشد و این‌که ترکیه از آن ممانعت نکرده، بلکه این چیزی می‌باشد که توافق ادامۀ همکاری‌ها میان دولت‌های ضامن آن را می‌طلبد.

این توافق باعث نفاق و درگیری‌ها بین گروه‌های جهادی شام شده و جنگ جدید میان‌شان راه‌اندازی و ترکیه نیز تحت نام "مبارزه علیه تروریزم" وارد آن خواهدشد؛ بهانه‌ای‌که مدت‌هاست نظام اسد نیز در جنگ علیه مردم سوریه از آن استفاده می‌نماید.

این نشست سه جانبه مانند هر نشست دیگری این مثلث جنایتکار، بر "حق حاکمیت جمهوری عربی سوریه بالای تمام سرزمین تأکید دارد؛ در حالی‌که این کاملاً بدان معنی است که اسد جنایتکار مستحق اینست که تمام مناطق تحت سیطرۀ انقلابیون در تسلط وی قرار گیرد، بلکه حتی این نشست از جنایاتی‌که برای آواره ساختن غوطه، درعا و حومۀ حمص تحت نام "کاهش خشونت در تمام نقاط جمهوری عربی سوریه و کمک به دستیابی به صلح و امنیت" انجام شده، تقدیر نموده‌است.

این نشست‌ها همراه با نتایج آن‌ها برای این‌که دولت ترکیه عضو اصلی سازمان بین‌المللی بوده و بیش از هفت سال است که در کنار خونخوار شام ایستاده است، جای شکی را نمی‌گذارد و گر نه در غیر این صورت توصیف و ستایش از کنترول نظام بر بسیاری از مناطق چه معنی دارد؟ و یا همکاری با روسیۀ جنایتکار در جنگ آن علیه مردم سوریه تحت نام "مبارزه علیه تروریزم" به چه معنی است؟ و هم سکوت در مقابل راکت‌ها و موشک‌هایی‌که در نزدیکی نقاط تحت محافظت ترکیه بر مردم سوریه می‌بارد، چه معنی می‌تواند داشته باشد؟

از این‌رو، دانستن نقشه‌ها و مکرهایی‌که آن‌ها همرای ما انجام می‌دهند، هرگز به معنی تسلیم شدن ما به نقشه‌های آنان نیست و این مکرها بر آن حدی  نیست که ما توان رد آن را نداشته باشیم. بلی، حتی ما به مقابله و رویا روی در برابر آن‌ها ضرورت فوری داریم. هوشیاری در برابر حیله‌گری‌های دشمنان، اولین گام برای آزادی از دنباله‌روی و غلامی برای آن‌ها می‌باشد؛ اما هوشیاری و راه نجات سراغ کسانی را می‌گیرد که در مسیر حق مخلصانه قدم بر می‌دارند. این‌ها کسانی اند که این هوشیاری همیشه مدافع و محافظ آنان خواهد بود، تا این‌که نصرت الله سبحانه وتعالی شامل حال شان شده و وعده‌اش تحقق یابد.

بنابر این، بر انقلابیون امروز شام لازم است که خطرات نقش ترکیه را درک نموده و به وعده‌هایش اطمینان ننموده و دستوراتش را اجراء ننمایند و هم‌چنین باید انقلابیون خیانت روس‌ها و نفرت آنان را علیه مسلمانان درک و فراموش نکرده با آن‌ها آشتی ننمایند و پیشنهادهای‌شان را نپذیرند. این‌ها همان کسانی هستند که در درعا مصالحه نموده و انقلابیون را در دام اطمینان گرفتار کردند و در نتیجه انقلابیون قربانی خیانت روسیه و نظام بشار شدند. این آغاز نمایش نفرت پنهان آن‌ها و جنایاتی‌که در ذات آن‌ها ریشه دوانده است، بود و مردم شامی‌که به جنایت‌های نظام خود بهتر آگاه بوده و تمام جهانیان در طول سال‌های گذشته نیز شاهد آن‌ها بودند.

شناخت سرکردۀ دشمنانی‌که سال‌هاست علیه ما می‌جنگند و هم‌چنین شناخت مزدوران و ابزار آن، از مهم‌ترین مراحل مبارزه در این در گیری‌ها می‌باشد. این مثلث جنایت، هیچ نشستی را برگزار ننموده‌است؛ مگر این‌که سنگ‌بنای راه‌حل سیاسی امریکا را گذاشته است؛ راه‌حلی‌که امریکا آن را در تابستان سال ۲۰۱۲م پایه گذاری نمود، در حالی‌که اهل شام توانایی این را دارند که این بنا را به خواست و ارادۀ الله سبحانه وتعالی بر سر طراحان و سازندگان آن ویران کنند، اما در صورت کارکردن به دور از این منظومۀ بین‌المللی امروز و به دور از دیکته‌ها، قطعنامه‌ها و کنفرانس‌های آنان و در صورت کار کردن با نیرو و قدرتی‌که در یک چشم برهم زدن و یا کمتر از آن، قادر است که به همه چیز پایان دهد و آن همانا قدرت الله قوی متعال است. او سبحانه وتعالی قادر است که به این منظومۀ امروزی جهانی جنایتکار، خاتمه دهد. پس باید به الله سبحانه وتعالی اعتماد و توکل داشته و باید اوامر الله سبحانه وتعالی را دنبال و از نواهی او سبحانه وتعالی اجتناب نماییم. تنها از الله سبحانه وتعالی کمک بطلبیم، در حالی‌که تمام این‌ها زمانی صورت می‌گیرد که ما کاملاً به ریسمان الله سبحانه وتعالی چنگ زده و شریعت‌اش را به تأسیس خلافت راشده برمنهج نبوت تطبیق نماییم و به تأسیس دولتی بپردازیم که برپائی آن را الله سبحانه وتعالی بر بندگانش فرض گردانیده و خواسته است که تنها از او سبحانه وتعالی نصرت خواست؛ چون او سبحانه وتعالی بر نصرت بندگانش قادر  است و کسی را که نصرت دهد، هیچ نیروی دیگری توان مغلوب ساختن آن را ندارد. چنانچه می‌فرماید:

﴿إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غَالِبَ لَكُمْ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾

[آل‌عمران: ۱۶۰]

ترجمه: اگر الله(سبحانه وتعالی) شما را یاری کند، هیچ کس بر شما چیره و غالب نخواهد شد و اگر شما را وا گذارد، چه کسی بعد از او شما را یاری خواهد داد؟ و مؤمنان باید فقط بر الله(سبحانه وتعالی) توکل نمایند.

برگرفته از جریدۀ الرایه

نویسنده:  منير ناصر