Başkent Tunus’un büyük bölümünde içme suyu kesintisi yaşanıyor. Bu durum aile hayatında sıkıntılara yol açtı, yüzbinlerce insanın çıkar ve eylemini dumura uğrattı. Hayatı felç etti.

Mademki biz egemenlik kararı uluslararası banka uzmanlarının ipoteği altında olan başarısız bir devlette yaşıyoruz, o halde şunu sorma hakkına sahibiz: Hükümet ve su şirketi yetkililerinin daha önce benzeri görülmemiş içme suyu kesintisi için arkasına gizlendikleri teknik mazeretler tutarlı mı? Yoksa su şirketinin performansında görülen bu düzeydeki bir zafiyet ve çürüme bir kasta binaen mi?

Ya da su işleri idaresinde “kamu-özel ortaklığı” veya “özelleştirme” politikası benimsenerek kamuoyunu ikna etme girişimi mi yapılıyor?

Dünya Bankası, 2010 yılından bu yana Kuzey Tunus’taki su arıtma tesisine fon sağlıyor. 2014 yılından bu yana da su projelerinde kamu-özel sektör işbirliği çağrısında bulunuyor. Dünya Bankası, krediler için bir ön koşul olarak birçok ülkede su sektörünün özelleştirilmesi gerektiğini belirtti.

İnsan hayatı suya bağımlıdır ve su meselesi, egemenlik meselesidir. Bu gibi meselelerde insanların hayatını kontrol etmeye çalışan para balinalarına ayrıcalık tanımak şeran ve aklen caiz değildir. Devletin en öncelikli görevi, su temin etmek, her bireye suyun ulaşmasını sağlamak, mali ve teknik açıdan su dağıtımına gerekli özeni göstermektir. O kadar ki suyun insanlara ulaştığından emin olmalıyız. Çünkü su, insanların en temel hakkıdır. Su, kapitalist bakışta olduğu gibi satıp alınan bir meta değildir. Ancak ne var ki biz kararı, sömürgeci kapitalist kurumlarda olan bir “devlette” yaşıyoruz. Bu kurumlar, devletin, insan hayatının vazgeçilmez unsuru olan içme suyu dağıtımından büyük sermayedarlar lehine çekilmesini istiyor hatta bunun için baskı yapıyor. Son günlerde başkentte olduğu gibi insanların bir daha böyle bir sıkıntıya düşmemesi için kararı kendi elinde olan, âlemlerin Rabbi Allah’ın Şeriatı ile hükmeden, bazı insanlar susuzluk çekerken, su bulamazken devlet başkanı uykusuz kalan gerçek bir devlete ihtiyacımız var.