(ژباړه)

د سیدي بوزید په صابالا ولسوالۍ کې د ۲۰۱۹ کال د اپرېل د ۲۷مې له پېښې وروسته د اپریل په ۲۸مه د حزب التحریر- ولایه تونس د ښځو څانګې یو پلاوی د قربانیانو له کورنیو سره د خواخوږۍ په موخه سیمې ته  لاړ.

کله مو چې کورنۍ پرته له خواخوږو ولیدې، ډېر حیران شوو. موږ تمه درلوده چې هلته به د خواخوږو یو کاروان وي او له کورنیو سره به په دې لوی مصیبت کې غمشریکي کوي، خو د قربانیانو له کورنیو پرته مو بل څوک ونه لیدل. یوازې د قربانیانو د کورنۍ غړي په کورونو کې ګرځېدل او یو بل ته یې تسلي ورکوله. په ټولو کورونو کې د غم ټغر خور و، چا مړي درلودل، چا زخميان او چا دواړه.  

موږ له الله سبحانه وتعالی څخه غواړو چې دوی ته لوی اجر او د زغم توفیق ورکړي.

موږ د هغو کورنیو له ښځو سره کېناستو چې د غړو شمېر یې لږ و، له دوی سره مو خبرې وکړې او تود هرکلی یې راڅخه وکړ. دوی د هغو دردونو په اړه راته وویل، چې هره ورځ یې له خپلو کورنیو سره تېروي، هغه دردونه چې تر مرګ سخت دي او ښایي مرګ یې پروړاندې ډېر اسانه وي.

موږ هڅه وکړه چې غم او درد یې درک کړو او خواخوږي ورسره وکړو. لومړني کور ته چې ورغلو (د دوی د اوسېدلو کوټې، چې د «کور» کلیمه یې په اړه لویه ده) دوه نارینه پکې مړه وو او یو ورور یې به ساوسي روغتون کې ټپي پروت و. دریو  وروڼو پکې د پلار له مړينې او مور له بندي کېدو وروسته د دریو نورو کوچنیو وروڼو د نفقې لپاره کار کاوه... اوس چې دوی لاړل، څوک به د دغو کوچنیو لپاره کار کوي؟ 

ورپسې بل کور ته ورغلو، هلته مو یوه ځورېدلې مور وليده. د خپلې بېوزلۍ حالت یې بیانولو، چې څنګه یې د مجبورۍ او سختۍ له لاسه دوې لورګانې قربانې کړې. یوه لور یې له لاسه ورکړې وه او بله یې په داسې حال کې په روغتون کې بستر وه، چې لاس یې پرې و.

په همدې کور کې مو یوه بله ښځه هم ولیده، چې د خپلې زړې مور لپاره یې - چې عمر یې له ۶۰ کلو اوښتی و-  ژړل. مور یې د سیدي بوزید روغتون کې د ټپیانو په منځ کې وه او لور یې هلته د ورتلو توان نه درلود، ځکه چې کلي یې عامه ترانسپورټ نه درلود او د شخصي ترانسپورت لپاره ورسره پیسې نه وې.

وروسته یوه بل کور ته لاړو، چې خپله یوازینۍ ډوډۍ راوړونکې یې له لاسه ورکړې وه؛ یوه ۱۴ کلنه نجلۍ چې د خپلې زړې مور، خور او ورور – چې عصبي ناروغي یې لرله- یوازینۍ هیله وه. خور یې په مات زړه کیسه کوله، چې څنګه سیمې ته لاړه او څنګه یې هلته د خپلې خور په وینو ککړ جسد او په څنګ کې پروت لاس ولید. د خپلې خور د جسد د وړولو پر مهال یې دغه لاس ته پام نه شو، خو اوس چې پوه شوې چې هغه لاس یې د کاکا د لور و، کومه چې په روغتون کې بستر ده، ډېره ځورېږي. 

دوی موږ ته د حکومت د غفلت او بې پروایۍ په اړه وویل، چې دوی یې څنګه یواځې پرېښودل او د یوسف الشریف له بې ځایه ليدنې په اړه زیاته کړه، چې موږ خپل ځواک وښیو، په داسې حال کې چې هېڅ وضعیت یې بدل نه کړ. پر هغو سیاستوالو او چارواکو د بې باورۍ په اړه یې راته وویل، چې د ټاکنو د نېټې له نږدې کېدو پرته دوی ته هېڅ پام نه کوي، دوی پوهېږي چې هغوی یوازې څوکۍ غواړي.  

موږ دوی ته خپل ځان د حزب التحریر د ښځينه غړو (شبات) په توګه وروپېژانده او خپله موخه مو ورته وویله. دوی له دغو ستونزو، غمونو او ناچاریو سربېره بیا هم دالله سبحانه و تعالی ستاینه کوله او ویل یې چې موږ پرته له الله سبحانه و تعالی بل څوک نه لرو.

د دغو ټولو اصلي لامل حکومت دی، چې د صابلا د خلکو – چې له دوو لویو مصیبتونو؛ بېوزلۍ او مرګ سره لاس او ګریوان دي- پر وړاندې له خپل مسئولیت نه تښتي. له دوی څخه یې یاده شوې سیمه غصب کړې او سړکونه او د خلکو لومړنیو اړتیاوو ته هېڅ پام نه کوي. ټول هغه کسان په دغه جنایت کې شریک دي، چې د دغه حکومت ملاتړ کوي او ورسره ولاړ دي. څوک چې غواړې د دغې غمیزې په اصلي لامل پوه شي، باید له نیږدې یې وګوري؛ هغه وخت به پوه شي چې واقعیت دومره  ټکان ورکوونکی دی چې په کلیمو کې نه شي تشریح کېدای.

موږ د حزب التحریر- ولایه تونس د ښځو برخه له دوی څخه لیدنه یوه دنده او د مسلمانانو وضعیت ته اندېښنه یو مسولیت بولو. سمه ده چې موږ هلته لاړو، خو د دوی حق به تر هغه وخته ادا نشو کړلی، څو چې د الله سبحانه وتعالی ژمنه او د پيغمبر صلی علیه وسلم زېری چې د نبوت پر منهج د راشده خلافت بیا تاسیس دی، نه وي عملي شوی. هغه دولت چې د مسمانانو پر چارو پام کوي او دوی د اوسني دولت له بې عدالتیو، ظلمونو او ترورېزم څخه خلاصوي، هغه ظلمونه چې دوام لري او په اړه یې حتا دوی اندېښنه هم نه کوي.

حزب التحریر- ولایه تونس د ښځو څانګه