Soru: Portekiz'in başkenti Lizbon'da 19-20.11.2010 günleri arasında büyük devletlerin ve NATO ülkelerinin katıldığı bir zirve düzenlendi. Bu devletler, Afganistan, füze kalkanı ve Rusya ile ilişikler gibi önemli konuları içeren NATO'nun yeni stratejisi üzerinde anlaştıklarını ilan ettiler. Ayrıca NATO'nun yetkilerinin, kendi bölgesini aşarak tehdit olarak gördüğü dünyanın her yerine varıncaya kadar genişletilmesini onayladıklarını da ilan ettiler. Şimdi Amerika, Afganistan'dan çekilme hususunda gerçekten ciddi midir? Füze kalkanı konusuyla neyi amaçlamaktadır? NATO'nun yetkilerini neden genişletmeyi istemektedir? Rusya'nın tüm bunlara karşı tutumu nedir? Amerika, bu devletlere istediğini dayatabildi mi? Devletlerarası konumunu güçlendirebildi mi?

Cevap:

1- Gerek zirvenin sonuç bildirgesinden gerekse NATO'nun Afganistan stratejisi hakkındaki açıklamalardan görüldüğü üzere Amerika, Afganistan'da kalıcı bir şekilde kalmayı dayatmakta ve onu, NATO'nun hayati bir meselesi olarak görmektedir. Zira NATO Genel Sekreteri Rasmussen, şu açıklamada bulundu: "Başkan Hamid Karzai ile birlikte, muharebe misyonunun ötesine dayanan uzun vadeli ortaklık üzerinde anlaştık." Ve şöyle dedi: "Eğer Taliban veya bir başkası, bizim çıkmamızı bekliyorsa bunu unutabilirler. Görevimiz bitene kadar kalmaya devam edeceğiz." [BBC/20.11.2010] Sonuç bildirgesinde ise şöyle geçmiştir: "Afganistan'daki misyonun NATO'nun önceliklerinden olduğu vurgulanır." Keza Obama, Lizbon'da toplanan NATO ülkeleri liderlerinden, "Afganistan'daki daimi yükümlülüklerini tekrar vurgulamaları" talebinde bulundu [İspanyol El Pais Gazetesi/19.11.2010]. Yine 20.11.2010'da Alman haber ajansları, "Muhtemelen gelecek yılın Temmuz ayı itibarıyla Amerika'nın öncelikli işinin, en tehlikeli bölgelerdeki güvenliğin kontrolü için NATO'ya bağlı kuvvetleri 2014 yılına kadar tutmak ve bu tarih sonrasında destek rolü üstlenmesi şartıyla birlikte işlerin dizginlerini Afganlılara devredeceğini" belirttiler. Bu da Amerika'nın güvenli, yani mücahitlerin sert direnişinin olmadığı bölgelerden çekildiği görüntüsünü vermek istediğini göstermektedir. Böylece Devlet Başkanı Obama olarak, çekilme işleminin 2011 Temmuz ayında başlayacağına dair kendisine verdiği vaatlerini yerine getirdiğini göstermiş olacaktır. Böylece de -sanki Amerika, hedeflerini gerçekleştirmiş ve nihai olarak çekilmek üzereymiş gibi- Amerikan halkına ve tüm insanlara vaatlerini yerine getirdiğini göstermiş olacaktır. Ancak bu kuvvetlerin varlığı, 2014 yılına kadar en tehlikeli bölgelerde devam edecektir. Dolayısıyla bu, Afganistan'dan çekilme kararına bürünülürken işgalin bu tarih ve bu tarihten sonra da kalacağı anlamına gelmektedir. Zira Amerika, güvenlik veya stratejik veya ortaklık veya benzeri anlaşmalar adı altında varlığını kalıcı şekilde garantilemek gibi Afganistan'da da Irak'ta takip ettiği benzeri bir politikayı uygulamaya çalışmaktadır. Nitekim Amerika, bu zirvede Afganistan'da kendisine olan desteğini sürdürmesi için Avrupa'ya baskı yapmıştır. Zira bu savaşın kendilerine hiç getirisi olmayıp tüm getirilerinin Amerika için olması nedeniyle Avrupalıların çoğu, Amerika'nın yanında kalmak istememektedir. Aynı zamanda mali bir sıkıntının acısını çekmekteler ve halkları, bu savaşın sürmesinde bir fayda görmemektedirler.

2- NATO'nun Rusya ile olan ilişkisine gelince; 2008 Ağustos ayındaki Gürcistan krizinin akabinde ilişkilerin dondurulmasının ardından iki taraf arasındaki ilişkileri ele alan "Rusya Komisyonu-NATO" oturumu adı altında NATO ülkeleri ile Rusya arasında bir zirve düzenlendi. Bu zirvede NATO ülkeleri, Rusya'yı NATO için bir düşman olmaktan ve ona karşı herhangi bir tehlike oluşturmaktan çıkardıklarını duyurdular. Çünkü Rusya, ilk kez NATO'nun stratejik bir ortağı olduğunu duyurmak üzere olduğunu ifade etti. Zira Rusya Devlet Başkanı Medvedev, şu açıklamada bulundu: "Rusya ile NATO arasındaki soğukluk ve karşılıklı iddialarda bulunma dönemi artık sona erdi." Ve şöyle dedi: "Geleceğe olumlu bakıyor ve Rusya ile NATO arasındaki ilişkileri tüm yönlerde geliştirmeye çalışıyoruz." [Rusya el-Yevm/20.11.2010] Ancak Medvedev, Gürcistan meselesi gibi hala askıda olan anlaşmazlıkların bulunduğuna dikkat çekerek bu hususta şu değerlendirmede bulundu: "Bu mesele, bir engel olmamalıdır." Keza adını zikretmediği başka anlaşmazlıklara da dikkat çekerek şöyle dedi: "Bunlar, ilişkilerin kopmasına yol açmamalıdır." [Aynı Kaynak] Yine, "Rusya ile NATO ülkelerinin, Avrupa füze kalkanı meselesinin ele alınmasının sürdürülmesi üzerinde anlaştıklarını" ifade etti ve, "Bizzat NATO ülkelerinin de bu füze kalkanının açabileceği sonuçları düşünmediklerini... Buna rağmen bunun, bizzat bir devlete veya kendisi dışındaki devletler topluluğuna hizmet etmesinden ziyade kapsamlı olması gerektiğini" ekledi. Ve şöyle bir eklemede de bulundu: "Füze savunma sisteminin ortaya çıkması, nükleer güçler dengesini ortadan kaldırabilir. Bundan kaçınılmalıdır. Çünkü bu dengenin değişmesi, sonunda silahlanma yarışıına yol açacaktır." [Aynı Kaynak] Ayrıca bu haber kaynağı Medvedev'in, Moskova'nın NATO'ya detaylarını açıklamaksızın füze savunma sistemi (sektörü) adında bir sistemin inşa edilmesi teklifinde bulunduğunu da aktardı.

Rusya devlet başkanının açıklamalarından anlaşılan o ki; henüz Rusya ile NATO arasında füze savunma kalkanı ve ikili ortaklık konuları üzerinde nihai bir anlaşma gerçekleşmemiş ve Rusya hala bu hususta temkinlidir. Zira Rusya, bizzat NATO ülkelerinin füze kalkanının dikilmesinin sonuçlarını düşünmediğini ifade etmiştir. Dolayısıyla Rusya'nın, bunun doğuracağı sonuçları göremeyen Avrupa devletlerinin, tamamen Amerikan kontrolü altına gireceklerine ve bunun da kendisi açısından güvenlik kaygılarına dönüşecek küresel bir gerilime yol açacağına dikkat çektiği görülmektedir. Ayrıca Medvedev, silahlanma yarışı kaygısına da dikkat çekmektedir. Yani başta kendi ülkesi olmak üzere diğer ülkelerin, Amerika'nın ortaya çıkardığı yeni vakıaya karşı koymak, yani kendilerini diğer devletlere tasallut olacak Amerika'ya karşı savunmak ve korumak amacıyla silahlarını geliştirmek için çalışacaklarına da dikkat çekmektedir. Çünkü Amerika'nın kurduğu savunmalar, birer kale olup kendi politikalarına boyun bükmeleri için diğer çevreleri korkutmaya çalışacaktır.

Keza Obama da bu konuda Rusya ile nihai bir anlaşmanın yapılmadığını itiraf ederek şöyle dedi: "Amerika Birleşik Devletleri ile Rusya arasındaki ilişkilerin yeniden düzenlenmesi için büyük çaba sarfettik. Bu, her iki taraf arasında belirli sonuçlara yol açacak bir süreçtir. Şu anda bizler, NATO ile Rusya arasındaki ilişkileri yeniden düzenlemekteyiz." Ve şöyle ekledi: "Rusya'yı rakip olarak değil bir ortak olarak görüyoruz. Birçok alandaki işbirliğimizi derinleştirme üzerinde anlaştık. Bu alanların en önemlisi ise füze savunma alanındaki işbirliğidir." [Rusya el-Yevm/20.11.2010] Çünkü Rusya, istediklerini elde edemedi. Bu nedenle Rusya ile NATO, yani Amerika arasında füze kalkanı ve ortaklık meseleleri üzerinde nihai bir anlaşma olmadı ama Rusya, kendisi açısından önemli bir şey elde edinceye kadar müzakerelerin sürmesini istemektedir. Zira Rusya, anlaşmayı istemekte ve onu nihai olarak reddetmemektedir. Rusya'nın en önemli hedefi, süper bir devlet olarak kabul görmek için Sovyetler Birliği döneminde olduğu gibi dünyanın işlerini idare etmede Amerika'nın ortağı olmaktır. İster NATO'ya katılmak isterse bunun dışındaki bağlılık şekilleri olsun Amerika'ya bağlı kalmak istememektedir. Böylece Rusya, devletlerarası bağımsız bir politikaya sahip büyük bir devlet varlığı ile karakterize olmayı istemektedir. Zira Medevedev, şu açıklamada bulunmuştur: "Ya tam ortak olur, bilgi alışverişinde bulunur, bu ve diğer meselelerin çözümündeki görevimizi yaparız yada kesinlikle ortak olmayız. Rusya, sadece NATO'ya ilhak edilmiş bir devlet olmayı asla kabul etmeyecektir. Kesin olarak ortak olmadığımızda ise anlaşılabilir nedenlerden dolayı kendimizi savunmak zorunda kalacağız." [AFP/21.11.2010] Nitekim Medvedev, "Rusya'nın NATO'ya katılma olasılığını düşünmediğini ancak NATO'nun değişmesi ve ikili ilişkilerde daha fazla şeffaflığın olması halinde taraflar arasında güçlü bir yakınlaşma fırsatının olabileceğini" belirterek, "Rusya'nın, kargoların toprakları üzerinden Afganistan'a nakledilmesini onayladığını" ilan etti. [Rusya el-Yevm/20.11.2010]

Böylece Rusya, NATO'nun ekipmanlarını Rus toprakları üzerinden Afganistan'a nakletmesi için NATO ülkeleri ile işbirliği yapmayı onaylamış oldu. Bu ise Rusya'nın, Amerika'dan hiçbir şey elde edemediği bir sırada ondan bazı kazanımlar elde etme uğrunda ona vermiş olduğu bedava bir hizmettir. Her ne kadar Rusya, NATO'nun mücahitler karşısında hezimete uğraması halinde Afganistan'daki durumun kendisini tehdit edebileceğini düşünmüş olsa da Amerika'nın orada zafer kazanması, nüfuzunu yani Rusya'nın Orta Asya bölgesindeki nüfuzunu tehdit edecektir. Dolayısıyla Rusya, bunun hesabını yapmalı ve Sovyetler Birliği dönemindeki Afganistan hezimetinin Amerika'nın bu bölgeye ulaşmasını sağladığını hatırlamalıdır. Böylece görüldüğü üzere Amerika, Rusya'ya boş vaatler dışında hiçbir şey vermeden ondan her şeyi almayı amaçlamaktadır. Yani Amerika, Rusya'yı dünyadaki meselelerin çözümüne ortak etmeyi istememektedir. Bilakis onu, tamamen doğrudan kendisiyle değil NATO ile ortaklık adı altında kendisine hizmetle ilgili misyonlara ortak etmek istemektedir. Dolayısıyla Rusya, müzakerelere hazır olması ve tam ortak olmayı istemesi nedeniyle oltadaki yemin etrafında gezeleyip dursa da henüz tamamen ağın tuzağına düşmüş değildir!

3. Füze kalkanı sistemine gelince; Amerika'nın Avrupa üzerinde tam bir hegemonya kurmasına yönelik bir sistemdir. Zira bu sistem sayesinde Amerika, sıkıca kavramak, Amerika ile rekabet eden bağımsız küresel bir güç olmasını engellemek, kendi askeri gücünü geliştirmesini ihmal etmesini dahası nükleer cephaneliklerini ihmal etmesini sağlamak amacıyla Avrupa'yı himayesi altına alacak ve Avrupa için sürekli olarak güvenlik kaygıları oluşturacaktır. Ta ki nükleer tesislerini dondurup gelişimi ve modernizasyonu için çalışmadığında onun bir kıymeti kalmasın. Bu ise Fransa'nın korktuğu bir şey olup bundan kaçınmaya çalışmaktadır. Zira bu ayın başında, yani 02.11.2010'da -İngiltere ile Fransa arasında- yapılan zirvede Fransa, kendisi ile İngiltere arasında nükleer cephaneliklerinin modernizasyonuna ve nükleer teknolojilerinin geliştirilmesine dönük bir anlaşma yapmıştır. Aynı şekilde taraflar, Amerika'dan bağımsız karar almak ve hegemonyasından uzak bir şekilde kendi çıkarlarına hizmet edecek çalışmalarda bulunmak amacıyla kendi kuvvetlerinden oluşan bir ortak askeri müdahale gücünün inşa edilmesi üzerinde de anlaştılar. Ancak Lizbon zirvesinin bu hususta sonuç vermemesi ve İngiltere'nin Amerika'nın ortaya attığı füze kalkanına karşı çıkmaması İngiltere ve Fransa'nın konumunun zayıflığını ve Amerikan hakimiyetinin ortaya çıktığı bu zirvede herhangi bir şey elde etmekten ümitsiz olduklarını göstermektedir.

Füze kalkanı planı, şeklen savunma amaçlı olmasına rağmen içerikmen terörizmle, haydut devletlerle, kitle imha silahlarıyla, nükleer silah tehdidiyle ve balistik füzelerle mücadeleyi hedefleyen saldırı amaçlı bir plandır. Yani Amerika, NATO adı altında bu asrın başından beri özellikle de 11 Eylül 2001 olaylarından sonra takip ettiği politikayı teyit etmiştir. İlk başta Fransa ve Almanya tabiatıyla Rusya da dahil bazı devletler buna karşı çıkmasına rağmen Lizbon zirvesi, Fransa ile Almanya'nın tutumunu frenlemiş ve Rusya'nın tutumunu zayıflatmıştır. Bu da Amerika için bir başarı ve düşmancıl politikasını sürdürmede ona yetki verilmesi sayılır. Zira Amerika'nın Bush dönemindeki politikası, diğerlerinin onayını almamaya dayanırken Obama dönemindeki mevcut politikası ise selefinin dönemindeki politikanın bir devamı niteliğinde olmasına rağmen diğerlerinin onayının alınmasına göre hareket etmektedir.

4. NATO'nun yetkilerinin ve alanının genişletilmesini öngören yeni plan ve stratejiye gelince; Sovyetler Birliği, komünizm ve Varşova Paktı'nın yıkılmasıyla birlikte kuruluş gerekçesinin ortadan kalkmasından sonra kaldırılması gereken NATO'nun varlığını sürdürmeyi devam ettirmek içindir. Zira bu yeni plan, yeni düşmanlar oluşturmak ve NATO ülkelerini tehdit eden eylemler türetmekle NATO'nun varlığını devam ettirecektir. Zirvede, NATO'nun ne sözde düşmanı ne de füze kalkanının maksadının tam olarak açıklanmamasına rağmen füze kalkanının Türkiye'ye yerleştirilmesinin ele alınması hedefin, güç nedenlerine sahip olmasını veya Hilafetin kurulmasını engellemek amacıyla İslam bölgesi olduğunu göstermektedir. Aynı şekilde sömürgeci kafirlerin İslam'a ve Müslümanlara karşı beslediği kinin boyutunu ortaya koyduğu gibi Türkiye füze kalkanının istasyonu olduğunda Türkiye yöneticilerinin işlediği cürümün boyutunu da ortaya koymaktadır!

5. Velhasıl: Amerika, bu zirvede hegemonyasını NATO ülkelerine özellikle de Batı Avrupa'ya dayatmayı ve iradesini dikte etmeyi başarmıştır. Böylece onu himayesi altına aldı, kendisinden bağımsızlaşmasını ve kendisine ait bağımsız bir kuvvet oluşturmasını engelledi. Keza Rusya'nın da planlarına olan tepkisini hafifletti. Dolayısıyla hiçbir büyük devlet onun karşısında duramamakta, onu rahatsız edememekte veya ona karşı dümen çevirememekte veya kartları yeniden karamamaktadır. Dolayısıyla da Amerika, bu zirve sayesinde mali krizin ve Irak ile Afganistan'da işlerinin kötüye gitmesinin ardından sarsılan devletlerarası konumunu güçlendirmiştir. Ayrıca NATO'nun yetkilerinin genişletilmesi ve füze kalkanının Türkiye'ye yerleştirilmesinin ele alınması bu zirvenin İslam ve Müslümanlar açısından ne kadar tehlike arz ettiğini ifşa etmektedir. Dolayısıyla Müslümanlara düşen, bu tehlikeyi fark etmeleri ve sömürgeci kafilerin tuzağını boşa çıkarıp tedbirlerini yok oluşlarına dönüştürecek olan Hilafeti kurmak için ciddi bir şekilde çalışarak önünü kesmeleridir. Allah, kendisine yardım edene kesinlikle yardım edecektir. Şüphesiz Allah, Kavî ve Azîzdir.

Soru: 11-12.11.2010 günleri arasında Güney Kore'nin başkenti Seul'de "Kriz Sonrasında Ortak Büyüme" sloganı altında G-20 zirvesi düzenlendi. Zirvenin ana konuları arasında döviz kuru ve ticari dengesizlikler vardı. Zirve öncesinde Avrupa özellikle de Fransa, küresel mali sistemde değişiklikler yapılmaya çalışılmasına ilişkin birtakım açıklamalarda bulundu. Aynı şekilde zirveyle eşzamanlı olarak Amerika ile Çin arasında yuan... ve Amerika'nın milyonlarca dolar pompalaması hakkında küçük bir tartışma yaşandı... O halde Avrupa ve Çin, Amerika'nın devletlerarası mali politikadaki dizginlerini frenlemede ne kadar başarılı olmuşturlar?

Cevap: Zirve öncesinde ve paralelinde Avrupa ve Çin'in Amerika'nın mali "kibrine" içerledikleri doğrudur. Ancak Amerika, zirveden mali (kibrini) koruyarak çıkmayı başardı! Bu hususun açıklığa kavuşması için ilgili konuları arz edeceğiz:

1. Reuters Haber Ajansı, 12.11.2010'da Alman heyetinin G-20 zirvesindeki kaynaklarından: "Alman Şansölyesi Angela Merkel'in, Amerikan Başkanı Obama'ya ABD Federal Rezerv Kurulu'nun son zamanlarda Amerikan ekonomisine likidite pompalama yönünde harekete geçmesinden duyduğu kaygılarını ifade ettiğini ancak Obama'nın, zirve sonrasında bir araya geldikleri toplantı sırasında Merkel'e Almanya'da daha fazla iç talep görmek istediğini ilettiğini" aktardı. Dolayısıyla bundan ortaya çıkmaktadır ki Almanya, Amerika'nın para pompalama politikasından kaygı duymaktadır. Çünkü bu, doları düşürerek onun değerine etki edecek. Böylece euro sahiplerinin yükü artacak. Böylece de eurounun dolar karşısında değeri artacak dolayısıyla Avrupa menşeli emtiaların fiyatları yükselecek. Böylelikle de Avrupalıların mali ve ticari zarara uğramasına neden olacaktır. Nitekim Obama'nın, Merkel'e verdiği cevapta onun şikayetine kayıtsız kaldığı hatta Almanya pazarındaki iç talebin zayıflığına dikkat çekerek Almanya'ya saldırdığı görülmektedir. Bu da insanlarda paranın az olması ve küresel mali durumlardan korkmalarından dolayı Almanya'daki tüketim azlığı nedeniyle Amerika'nın Almanya'ya ve Avrupa Birliği ülkelerine olan ihracatını etkilemektedir. Dolayısıyla Almanya'da insanlar, harcama yapmayıp tasarrufa yönelmekteler ki bu da Alman iç pazarında açıkça görülen bir durumdur. Bu nedenle Obama, cevabında kusurlu ve hatalı olmasından dolayı Almanya'yı suçlamıştır! Ayrıca Reuters Haber Ajansı, şu eklemede bulunmuştur: "Amerika, 11.11.2010 dünkü eleştirileri görmezden geldi ve Obama, G-20 zirvesinin geniş çaplı ve dengeli küresel bir ekonomik büyümeyi gerçekleştirecek araçları belirlemesini beklediğini ifade etti. Ve şöyle dedi: G-20 topluluğunun geri kalanı, Amerika'nın büyümesinin küresel ekonomi için önemli olduğunu anlamalılar." Bu da Amerika'nın, ekonomide bir kibir ve gurur politikası ortaya koyduğunu, dünyayı umursamadığını bilakis geneli fakirlik, açlık ve yoksulluk sıkıntısı çeken dünyadaki devletlerin halkların ekonomik büyümelerinin önemli olmadığını aksine onlar için önemli olanın Amerikan ekonomisinin büyümesi ve Amerikan halkının tok olması olduğu temennisinde bulunduğunu göstermektedir. Sanki Amerika, Amerika ve halkı afiyette olduğu sürece dünya da afiyette olacaktır demek istemektedir!

2. Çinliler, Amerika'ya saldırıda bulundular. Zira Çinli yetkililerin ifade ettiği üzere para pompalama politikasını eleştirdiler ve bundan duydukları derin endişelerini dile getirdiler. Nitekim Çin Merkez Bankasının uluslararası idari direktörü Zhang Tao, zirve sonrasında gazetecilere şöyle dedi: "Büyük rezervlere sahip devletler, Amerika'nın politikasının küresel etkisini dikkate almalıdırlar." Ve şu uyarıda bulundu: "ABD Federal Rezerv Kurulu'nun hareketliliği sonucunda giren düzensiz sermaye akışları, gelişmekte olan ekonomilere zarar verebilir ve küresel ekonominin iyileşmesine tehlike oluşturabilir." [Reuters/12.11.2010] Ancak Amerikalı yetkililer, yuan para politikalarında Çinlilere saldırdılar ve ticari dengesizliklere yol açmasından dolayı paralarını düşük tutmakla suçladılar. Böylece sanki sorunun kendilerinden değil de bilakis Çinlilerden kaynaklandığını gösterdiler.

3- Sonuç bildirgesi Amerika'nın lehine oldu. Zira sonuç bildirgesinde ne Amerika eleştirildi ne de dünyayı ekonomik olarak harap etmesinden dolayı kınandı. Böylece Amerika, suçlama ve baskılardan uzak tutuldu, eski küresel mali sistem olduğu gibi bırakıldı ve gene işlerin dizginleri Amerika'nın elinde kaldı. Hatta isminin zikredilmesini istemeyen ileri gelen bir Amerikalı yetkili, zirvenin bitiminden birkaç saat önce şöyle dedi: "Görüşmeler gerçekten cesaret vericiydi." Ve şöyle dedi: "Zirve hakkında yayınlanması beklenen sonuç bildirgesi, şahit olduğumuz baskı ve gerilimleri azda olsa düşürecek ve zirvenin parçalanmalarla son bulacağı tahmininde bulunanları hayal kırıklığına uğratacaktır." Ve şöyle ekledi: "Sonuç bildirgesi, maliye bakanlarının Güney Kore'de Ekim sonunda benimsedikleri bildirgeye yakın benzerlikte olacaktır." [AFP/12.11.2010] Yani Amerika, sonuç bildirgesini istediği şekilde düzenlemeyi, küresel mali krizin devam etmesinin sorumluluğunu almamayı, sonuçları ve sorumluluğu tüm ülkelere yüklemeyi başardı. Nitekim sonuç bildirgesinde gözlemlenen de budur.

Dolayısıyla sonuç bildirgesi, ne yeni bir şey ne de bir çözüm ortaya koymuştur. İçerisinde geçenler, "Gelişmiş ekonomiler, kur fiyatlarındaki dalgalanmalara karşı koruma sağlayacağı ve bunun gelişmekte olan bazı ekonomilerin karşı karşıya kaldığı sermaye akışlarındaki büyük dalgalanmaların riskini azaltmaya yardımcı olacağı" gibi genel formüllerden ibaretti. Bu formül ise piyasalara yüz milyarlarca dolar pompalayarak mali akışlar oluşturan Amerika'nın lehine bir durumdur. Sanki Amerika, Amerikan ekonomisinin ilerlemiş olmasından dolayı kur fiyatlarındaki dalgalanmalara karşı koruma sağlamaya muktedir olduğunu ve bunun da piyasalara para pompalanmasından kaynaklanan büyük dalgalanmaların riskini azaltmaya yardımcı olacağını ifade etmek istemektedir. Bu ise Amerika'nın, 2008 yılı krizinin ortaya çıkmasından bu yana uygulayageldiği bir politikadır. Zira trilyonlarca dolar basmış ve piyasalara pompalamıştır. Keza sonuç bildirgesinde şöyle geçmiştir: "Direktifler toplamından oluşan tedbirler, uygun zamanlarda doğru koruma tedbirleri almayı gerektiren dengesizliklerin belirlenmesine yardımcı olacaktır." Ve şöyle geçmiştir: "Bakanlar, direktiflerin dikkate alınması ve gelecek senenin ilk çeyreğinde alınan tedbirlerin ele alınması şartıyla IMF ile birlikte çalışacaktır." Ayrıca sonuç bildirgesi taslağının hazırlandığı sırada, "Topluluk, yani G-20 topluluğu, ne nitelik ne de nicelik olarak bu direktiflerin belirlenmesini kararlaştırmadığı, yani yeterli açıklama yapılmadan kaldığı" şeklinde eleştiriler olmuştur.

4. Bunlardan da açığa çıkmaktadır ki bu zirve, başta Fransa olmak üzere bazılarının istediği gibi küresel mali sistemden hiçbir şeyi değiştirmediği, Amerika'nın davranışlarından hoşlanmayanların taleplerini karşılamadığı gibi onlar da Amerika'yı bu tutumundan vazgeçirmeyi, tavırlarını eleştirmeyi ve oğul Bush dönemindeki politikada olduğu gibi kibirlilik boyutuna dayanan ekonomideki otoriter davranışlarına karşı küresel bir kamuoyu oluşturmayı başaramamışlardır. Ancak burada Amerika'nın kibirliliği, ekonomide ve parada ortaya çıkmıştır. Zira Amerika, yeşil mürekkep boyasından başka hiçbir değeri olmayan mali evraklar basıp elde kalan hazine tahvillerini satın aldığında, borçlarını azalttığını ve piyasasını canlandırdığını gösterdiğinde, yeşil kağıttan başka hiçbir karşılığı olmayan bu mali evraklarla dünyanın servetlerini karşılıksız olarak satın aldığında hiçbir kimsenin onu kınamaya hakkı yoktur. Bilakis ötekilerin bunu yapmaya hakkı yokken Amerika'nın bunu yapmaya hakkı vardır! Nitekim Avrupalıların kendilerini nasıl prangalara vurduklarını dolayısıyla birtakım sınırlamalardan dolayı kendi paralarını basmada sınırı aşamadıklarına şahit olduk! Amerika, para pompalama politikası yüzünden maruz kaldığı eleştirilerden dahası saldırılardan kendisini korumayı başardı. Görüldüğü üzere Amerika, bu konferansla kendisini eleştirilerden korumayı, kendisini eleştiren bir bildirgenin yayınlanmasını engellemeyi dolayısıyla küresel krizlere yol açan mali politikasına karşı küresel bir kamuoyu oluşturulmasını engellemeyi amaçlamıştır. Böylece küresel nakit sisteminin değiştirilmesine ilişkin gerekçeleri boşa çıkarmış ve 1944 yılındaki Bretton Woods zirvesinden bugüne kadar uzanan eski sistemin sürekliliğini teyit etmiştir. Bu da doların küresel bir para olarak kalması ve IMF'in rolünün devam etmesi içindir ki böylece kendisini caydıracak bir varlık olmadan istediği ve dilediği miktarda dolar basma hakkı elde etmektedir. Böylece de Amerika, otorite ve söz sahibi ve dünyanın dizginlerini elinde tutan birinci devlet olarak küresel konumunu korumayı başarmıştır!

5- Diğerlerine gelince; Çin, parasının değerini hızlı bir şekilde yeniden değerlendirmesi için üzerindeki baskıları uzaklaştırmayı başardı ve bunun merhaleler şeklinde olmasını kabul etti. En büyük kaybı olan ise Avrupalılar oldu. Zira ne küresel nakit sisteminden hedeflemiş oldukları bir şeyi değiştirebildiler ne para pompalama politikası ve parasının değerini düşürmesi yüzünden Amerika'yı kınayabildiler ne de Amerikan karşıtı bir kamuoyu oluşturabildiler. Bu nedenle Sarkozy'nin, başkanlığını bir yıllığına devraldığı bu G-20 zirvesine başkanlık ettiği ve küresel nakit sisteminin değiştirilmesine çağrıda bulunduğu sırada dile getirdiği şeylerin hiç birini yapması olası değildir. Zirvede belirlenmesi istenen direktiflere gelince; sonuç bildirgesinde geçtiği üzere bunların maliye ve ticaret bakanları ile IMF arasında ele alınması ve uygulanması yarım seneyi alacaktır. Ayrıca bunların uygulanması ve bunlara göre çalışılması belli olmayan artı bir zaman alacağı gibi bunların işe yarayıp yaramayacağı da belli değildir. Muhtemelen işler, gelecek senenin Kasım ayında düzenlenecek olan G-20 zirvesine kadar olduğu yerde sayacaktır!

İsviçre'nin Malmö şehri, geçen yılın Ekim ayından bu yana birçok ateş açma olaylarına tanık oldu. Zira kadın ve erkek olmak üzere göçmenlerin hedef alındığı en az 15 saldırı olayı İsviçre polisinin tutanaklarına geçti. Geçen son bahardan bu yana olan polis tutanaklarında açığa çıktığı üzere bu saldırı kampanyası göçmenleri hedef almaktadır. Zira polis sözcüsü şöyle bir açıklamada bulundu: "Bu saldırıların arkasında ırkçı dürtüler olabilir." İsviçre polisi, 06 Kasım cumartesi günü bu ateş açma eylemleri dalgasının arkasında olduğu sanılan 38 yaşındaki bir adamı tutukladı. Şimdi varit olan soru şudur: Bu tutuklama sorunu çözer mi?

Aslında bu, Batıdaki göçmenleri hedef alan arkasında ırkçı dürtülerin olduğu şiddet eylemlerine tanık olduğumuz olayların bir ilki değildir. Zira Merve Şirbîni'nin Almanya'daki aşırı sağcı kanadın üyelerinden biri tarafından öldürülmesi bunun en taze örneklerinden biridir. Avrupa'nın dört bir tarafındaki özel İslami okullara, mezarlara ve mescitlere yönelik giderek artan saldırı sayıları da cabasıdır.

Bu saldırıların ortak özelliği, bu eylemler göçmen kökenli kişiler tarafından işlendiğinde genellikle bunlara gösterdikleri ilginin aynısını bu olaya göstermeyen medya organlarının ve politikacıların tutumudur. Zira bu gibi durumlarda medya organlarında bir tür histeriye, politikacıların tepkilerine, yabancıların kültürel kökenlerinden dolayı göçmenlerden Batılı değerlere bağlı kaldıklarının ilanını talep eden iftira ve hakaretvari açıklamalara tanık olmaktayız! Keza politikacılar, yabancıları bunaltan daha fazla kanun çıkarılmasına teşvik için birbirleri ile yarışmaktadırlar. Böylece suç, beraberinde hukuki prosedürleri getiren siyasi bir meseleye veya terörist bir davaya dönüşmektedir.

Malmö'deki yabancıları hedef alan saldırı silsilesi, Batıdaki yabancıları hedef alan benzeri saldırlar gibi olmasına rağmen polisiye bir vakaya dönüşmesi için bu sorun, polis takviyesi, insanlara evlerinde kalmaya ve gece dışarı çıkmaları gerektiğinde tedbirli olmaya çağrı yapılmasıyla çözülebilecek bir olay gibi hafife alınmıştır!

Böylece ne politikacılar ne de medya organları, geçen seneler boyunca yabancılar özellikle Müslümanlar hakkında kendi elleriyle oluşturdukları çarpıtıcı ve korkutucu tablonun sonucunun sorumluluğunu yüklenmemişlerdir. Çünkü bu tablonun, ırkçı dürtülere sahip aşırı ve şiddet yanlısı sağcıların gelişmesi için verimli bir zemin olduğunda hiç şüphe yoktur. Politikacıların yaptığı şeylerin Batılı toplumlar üzerinde büyük bir etkisi vardır. Nitekim bu da birçok aşırılık ve nefret şekillerinde ortaya çıkmıştır.

Bu gelişmeler, Batılı laik devletlerin büyük ölçüde Müslümanların selametini ve İslam dünyasındaki haklarını garantilemeyen laik diktatörlere benzediğini gösterdiği gibi Müslümanların da güvenlik de dahil temel ihtiyaçlarını garantileyen siyasi bir varlığa ihtiyaçları olduğunu teyit etmektedir. Bu nizam ise tüm tebaanın güvenliğini garantileyen Hilafet Nizamıdır. O nizam ki Müslümanların içerisinde ırkçılıktan ve şiddetten uzak bir şekilde ötekilerle yan yana yaşadıkları Hilafet Devleti'dir. Şüphesiz İslam'ın, Hilafet Devleti'ndeki farklı akidelere sahip gayrimüslimlere adaletle muamele etmesi tüm insanlığa, Müslümanların beşerin haklarını garantileyen sistemlere sahip olduğunu göstermektedir. Azınlıkların felaketlerle dolu tarih boyunca acı çektiği, zulüm ve ayrımcılık yüzünden Müslümanların da halen acı çekegeldiği farklı fikirlere ve kültürlere tahammül edemeyen sistemler tarafından yapılan horlama, istihza ve fişleme nedeniyle güvenliğin kaybolduğu yer Batı değil midir?! Bu nedenle Müslümanları, İslami nizamların tahakkümünü geri getirmek için çalışmaya ve İslam dünyasında Hilafet Devleti'ni kurarak İslami hayatı yeniden başlatmak için çalışanlara destek vermeye davet ediyoruz.

Şadi Farica
حزب التحرير
Hizb-ut Tahrir
Medya Temsilcisi
İskandinavya
E-mail: chadi @ hizb-ut-tahrir.dk

İngiliz "Sunday Telegraph" gazetesi, 14.11.2010'da İngiliz Savunma Başkanı General David Richards ile yaptığı basın diyalogunda Richard'ın "Aslında Afganistan'daki savaşın İslam karşıtı bir savaş olduğunu" vurguladığını ve "Batılı kuvvetlerinin Afganistan'da "30" yıl daha kalabileceğini açıkladığını" yayınladı.

General, "-Kanımca- İngiltere'nin ve müttefiklerimizin ulusal güvenliği tehlikededir. Bu nedenle İslami radikalizmin sahte ideolojik şekillerinden habis bir türüne karşı küresel bir savaşın içerisine girdik. Afganistan'daki erkeklerimiz ve bayanlarımız, bu ideolojinin yayılmasını engellemek için savaşmaktadırlar" diyerek bayatlamış gerekçeleri tekrarlayıp durmaktadır. Bu açıklamalar bağlamında aşağıdaki hususları ifade ederiz:

General Richards, Batının Afganistan'daki başarısız vahşi işgalini haklı çıkarmak için geçen yılda aynı sahte iddiaları tekrarlamıştı. Generalin, İngiltere'nin sokaklarında güvenliği sağlamak için işgalin gerekli olduğu şeklindeki iddiası İngiltere'deki birçok kişi tarafından bile kabul görmemiştir.

Afganistan'daki işgalin sürmesinin gerçek sebebi, Afganistan'ın muazzam miktarda doğal servetlere sahip stratejik öneme haiz olan bölgenin bir parçası olması ve bu bölgedeki insanların İslami yönetimin gölgesinde yaşamayı talep etmeleridir.

Afganistan, Pakistan, Orta Asya ve İran, Avrasya bölgesinin merkezi bir parçasıdır. Bu nedenle Amerika'daki geçmiş hükümetlerin Amerikan kuvvetlerini güçlendirmek ve bölgedeki Amerikan hegemonyasını pekiştirmek amacıyla Afganistan ve Pakistan'ı kullanmaya odaklanması hiç şaşırtıcı değildir. İngiltere de kapitalist bir devlet olduğunu göre pastadan pay almak için Amerika ile birlikte hareket etmektedir.

Amerika, 2001 yılında Afganistan'ı işgal ederek aşağıdaki stratejik hedeflerini gerçekleştirmeye çalıştı:

1. Rusya ve Çin'in Asya ve Avrupa üzerindeki hegemonyasını engellemek

2. Hilafet Devleti'nin ortaya çıkmasını engellemek

3. Hazar Denizi ve Ortadoğu'daki petrol ve doğalgaz kaynaklarına hakim olmak

4. Hazar Denizi ve Ortadoğu'nun hidrokarbon kaynaklarına hakim olmak ve hayati çıkarlarına transfer etmeyi güvence altına almak.

General Richards bu açıklamaları, Tony Blair, George Bush, David Cameron ve Donald Rumsfeld gibi savaş çığırtkanlarının yankılarını temsil etmek için Lizbon'daki NATO zirvesinin hemen öncesinde yapmıştır. Bu kişilerin hepsi, İslam dünyasında büyük bir destek gören Müslümanların İslami Hilafet'in kurulması taleplerini çarpıtarak terörizme karşı savaşı haklı çıkarmaktadırlar.

Generalin, işgalin "30 yıl" daha kalabileceğini ifade etmesi, İngiliz hükümetinin İslam ümmetinin siyasi özlemlerine karşı ebediyen sürebilecek bir savaşın atmosferlerini hazırlama düşüncesinin bir yansımasıdır. Bu özlemlerin başında ise İslam'ın Hilafetin kurulması yoluyla yönetime ulaşması ve Müslümanların beldelerindeki Batının sömürgeci nüfuzunu söküp atması gelmektedir. General Richards'ın Afgan direnişini hezimete uğratmanın imkansız olduğunu kabul etmesi, Amerikan yönetimin başlattığı "uzun soluklu bir savaşa" dönük sırf bir gerekçeden ibarettir. Nitekim Sovyetler Birliği'nin yok olmasından sonra Batıdaki askeri-endüstriyel komplekslerin, üzerinden geçindiği ölüm makinesinin bekası için gerekçe olarak bir düşmana ihtiyacı olduklarını fark etmeleri bir sır değildir. Bu açıklamalar, Batı kamuoyunu daha fazla İslami korkuyla beslemeyi hedefleyen mükemmel birer demagojik propagandadır.