Tunus İnsan Haklarını Koruma Derneği'nin, Tunus'taki başörtülü bayanları savunma amacıyla geçenlerde yaptığı açıklamaya göre Tunus Devleti, İslami başörtüsü giyen iffetli Müslüman kadınlara karşı taciz faaliyetini sürdürmektedir. Zira Dernek, bu yılın Ağustos ayının sonlarında siyasi polisin Nabiol şehrindeki bir fabrika sahibini başörtüsü takan iffetli bayan işçileri kovamaya zorladığını ifade etti. Daha önce aynı ayın içerisinde asayiş polisi, kadınları başlarını açmaya ve ikinci bir defan başörtüsü takmamaları için imza atmaya zorlamak için Nabiol sokaklarında haftalık devriye attılar. Bu uygulamanın ülkenin dört bir tarafındaki caddelerde ve sokaklarda yaygın bir durum haline geldiği ifade edildi.

İslam dünyasında laikliğin Avrupa güdümlü kalesi sayılan Tunus, 1981 yılında tüm okullarda, üniversitelerde ve devlet dairelerinde başörtüsü takmaya genel bir yasaklama getirdi. Ancak bu kıyafete karşı bir kampanya başlatarak bu kanunun uygulamasını 2006'da şiddetlendirdi. Birçok kişiye göre bunun nedeninin yasağa rağmen İslami kıyafet giyen iffetli kadınların sayısındaki yoğun artıştır. Devlet subayları tarafından kızlara taciz yapılmakta, okullardan ve üniversitelerden kovulmakta veya eğitimlerini sürdürmek istemeleri halinde başörtülerini çıkarmaları için imza atmaya zorlanmaktalar. Böylece başörtülerini çıkarmayan kadınlar işlerini kaybetmekle karşı karşıya kalmaktalar. Tunus Devlet Başkanı Zeynel Abidin Bin Ali başörtüsünü, Tunus'a zorla giren "etniksel kıyafetten kaynaklanan yabancı bir şekil" olarak nitelendirerek "Tunus kültürel mirasıyla örtüşmediğini" ifade etti. Böylece Tunus Devleti, İslami giyim tarzlarına sınırlamalar getiren Türkiye, Suriye ve Mısır gibi diğer laik İslami ülkelerle aynı safta yer almaktadır.

Ayrıca Tunus Devleti, bayan akademisyenleri, gazetecileri, insan hakları aktivisitlerini, avukatları, öğrencileri, her türlü şekilde Bin Ali rejimine muhalefet eden veya yolsuzluklarını ve zulümlerini ifşa eden İslami örgüt üyelerini tutuklama, hapsetme, karlama, darp ve taciz etme hususunda da dikkat çekici bir rekora sahiptir.

Hizb-ut Tahrir / İngiltere Kadın Medya Temsilcisi Nesrin Nevaz, bu hususta şöyle bir değerlendirmede bulundu: "Devletin bu davranışları, ülkedeki İslami uyanışla mücadele etmeye ve otorite üzerindeki hakimiyetini sürdürmeye yönelik beyhude bir girişimdir. Tunuslu otoritelerin kullandığı vahşi baskı yöntemlerine rağmen iffetli Müslüman kadınların büyük oranının başörtüsü ve İslami kıyafet giymesi, Tunus Devleti'ne indirilmiş bir şamardır. Nitekim geniş çapta Müslüman kadınların devletin laik akidesini reddederek İslam'ı, hayatta toplumsal ve siyasi bir yaşam tarzı olarak benimsemeleri bunu ortaya koymaktadır. Yine bu durum, Batılı hükümetlerin sunduğu ve yerel İslami kıyafet tarzı yasağına İslami kıyafetin kadınlara dayatılıp sırf kendi tercihlerinin olmadığını gerekçe göstermek için kullandığı tandık hikaye açısından bir dikendir."

"Bin Ali, uzun bir dönem kadın-erkek eşitliğine çağıran Batılı fikirlere dayalı ülkedeki ahval-i şahsiye kanununu Müslüman kadınlara karşı olan zulmünü gizlemek için bir kılıf olarak kullandı. Tunuslu Müslümanların %98'i İslam akidesine inandığına göre İslami kıyafeti etniksel olarak nitelendirmek bir saçmalıktır. Eğer ortada etniksel bir şey varsa o da İslam kültürü inançlarıyla ve Müslüman nüfusunun çoğunluğunun giderek kimliklerini raptettikleri Tunus kültürüyle çelişen laik devletidir. Ülkeye herhangi bir şey zorla girmişse o da 'yabancı' etkilerini laik Batı güdümlü ve Tunus Müslümanlarının İslami değerlerine karşı duran otoriter bir rejim şeklinde bırakan Fransız sömürgesidir. Müslüman kadınların hayatlarını zindan çeviren tek şey kıyafetleri değildir. Bir de önce kadın hakları için göz yaşı döken ardından da hayasızca bu kadınların giyim tarzını yasaklayarak ve bu diktatörleri destekleyerek bu hakları çiğneyen Batılı hükümetlerin şımarık çocukları sayılan diktatör rejimler vardır."

"Tunus, Mısır, Suriye ve Türkiye devletlerinin Müslüman kadınların kıyafeti alanında açtıkları siyasi savaş, kaybedilmiş bir savaştır. Zira dünyanın dört bir tarafındaki Müslüman kadınlar, liberalizme ve laikliğe inanmayarak topluca İslami köklerine dönmektedirler. Laiklik ise kendisini, varlığını sürdürmek için gerçek despotik bir yöntemle kadınları temel haklarından soyutlamak zorunda hisseden bir akide olduğu gibi kadınlara baskı yapmayı otorite koltuğunu korumak için ödenmesi gereken bir bedel olarak gören akidedir. Artık Müslüman kadınlar, laikliğin kadınlara yapılan zulme bir çare olmadığını bilakis aslında birçok durumda bu zulmü yapanın bizzat onun olduğunu açıkça anlamışlardır. Böylece laikliğe özlem duymak yerine dikkatlerini, umutlarını ve özlemlerini İslami Hilafet Nizamı'na bağlamışlardır. Hilafet Devleti ise Müslüman kadınların içerisinde İslami kıyafetlerini tam bir kanun koruması altında giyecekleri, hiç engelleme olmadan toplumdaki genel hayata gerçek manada katılacakları, ceza korkusu olmadan yöneticileri açıkça muhasebe edecekleri, şeri nassların belirlediği vatandaşlık haklarının tamamının korunacağı ve "kadın hakları" söylemini sloganik bir söylemden gerçek bir eyleme dönüştürecek olan bir devlettir."

Saygıdeğer bir eğitmen ve İslami eğitim öğretmeni olan Muhammed Zennun el-Hıyât dün, yani 09.10.2010 cumartesi günü vefat etti. Bu ise bazı ihtiyaçlarını gidermek için bulunduğu bölgede açılan bir ateşin kardeşimiz Leys'in göğsüne isabet ederek onun vefatına yol açtığı üzücü bir olayın akabinde meydana gelmiştir. إِنَّا للَّهِ وَإِنَّـآ إِلَيْهِ رَاجِعونَ "Şüphesiz biz Allah'a aidiz ve elbette O'na döneceğiz." ^{[el-Bakara 156]}

Üstaz Leys [Rahimahullah], yeryüzünde Allah'ın hükmünü ikame etmek amacıyla Nübüvvet Minhacı Üzere Hilafeti kurmak için çalışanlara bağlı olan şebablardandı. Allah bunları, amel sayfalarına ve hasanet mizanına yazsın.

Allahuteala'dan; bu musibetimizden dolayı bizlere yardımcı olmasını, ailesine sabır ve metanet vermesini temenni ediyoruz. Rabbimizin razı olduğu kimselerden olsun demekten başka söyleyecek sözümüz yoktur.

 

إِنَّا للَّهِ وَإِنَّـآ إِلَيْهِ رَاجِعونَ

"Şüphesiz biz Allah'a aidiz ve elbette O'na döneceğiz." ^{[el-Bakara 156]}

Almanya Devlet Başkanı Christian Wolf, geçen pazar günü Alman Birliğinin Yirminci Yıldönümünde yaptığı konuşmada, İslam'ın Almanya'nın bir parçası haline geldiğini söyledi. Bu söz başkana, 'Şayet başkan, Almanya'da İslam'ın, Nasranilik ve Yahudilikle eşit olmasını istiyorsa bu hatadır' şeklinde eleştiriler yönelten bazı siyasileri hiç de şaşırtmadı: Binaenaleyh Almanya Şansölyesi "Angela Merkel", 'Almanya'nın Nasranilik-Yahudilik köklerinin binlerce yıl olmasa da yüzyıllara uzandığını' vurgulayarak devlet başkanının sözlerini bağlamına oturtarak onun bu söylemini savundu. Dolayısıyla Şansölye, kendi konumunu, diğer bir ifadeyle Almanya'da şeraitin değil anayasasının egemen olduğunu teyit etmeyi unutmadı.

Bizler; Almanya'daki siyasilerin, Nasranilik-Yahudilik geleneğinin geçmişine ve köklerinin boyutuna vurgu yapmalarının ne anlama geldiğini anlamıyoruz.

Yani siyasiler, Alman modernist kültürünün, Nasrani-Yahudi aydınlanmasının bir ürünü olduğunu mu kastetmekteler?

Ancak bu nasıl olur? Oysa bütün herkes, aydınlanma ve modernite hareketinin Nasrani-Yahudi dinsel fikrinin yıkım enkazlarının üzerine bina edildiğini bilmektedir. Ayrıca Batı, Nasrani fikrinden kurtulduktan sonra kalkınmadı mı?

Yoksa siyasiler, Nasraniler ile Yahudiler arasındaki kardeşlik bağının, köklü bir sevgi bağı olduğunu ve binlerce yıl olmasa da yüzyıllara dayandığını mı kastetmektedirler?

Ancak bu nasıl olur? Oysa bütün herkes, bu ikisi arasındaki tarihsel ilişkiyi bilmektedir. Bununla ise Almanya'daki Yahudilerin binlerce yıl değilse bile yüzyıllarca maruz kaldığı kovulmayı, sürgünü ve katliamı kastediyoruz.

Yoksa siyasiler, Almanya'nın Nasrani-Yahudi dinini tanıma üzerine kurulu olduğunu mu kastetmektedirler?

Ancak bu nasıl olur? Oysa bütün herkes, Almanya'nın dini devletten ayıran laik bir devlet olduğunu iddia etmektedir.

Sonra, şayet Alman kimliği Nasranilik-Yahudilik geleneklerinde temeyyüz ediyorsa o halde Almanya'ya entegre olmanın ve sadık kalmanın gerekliliğine vurgu yapmanın ne anlamı vardır? Yoksa bunun manası; siyasiler, Müslümanlardan Nasranilik-Yahudilik kültürlerine bağlı kalmalarını mı istemektedirler? Yani Müslümanlardan, İslami kimliklerinden vazgeçip Nasranilik-Yahudilik gelenekleri anlamına gelen Alman kimliğini benimsemelerini mi istemektedirler?

Bizler, kesinlikle İslam'ın Almanya'nın, onun kültürünün ve kimliğinin bir parçası olduğunu söylemiyor ve bu hususun araştırılmasını da istemiyoruz. Çünkü mesele, İslam'ın Alman kültür sistemine entegrasyonu meselesi olmadığı gibi Müslümanların, kendi dinlerinden vazgeçip Almanya'nın Nasranilik-Yahudilik kimliğini benimseyerek Alman toplumuna entegrasyonu meselesi de değildir. Ancak mesele; sizlerin hadaratınızın ve kültürünüzün hoşgörü ve özgürlük değerlerine dayandığını iddia etmenize rağmen sizler gibi olmadıkları sürece toplumdaki ötekileri kabul etmemeniz meselesidir.

O halde sorun, ne İslam'da ne Müslümanlarda ne İslam'ın Batılı kültürün bir parçası olarak sayılmasında ne de Müslümanların Batılı toplumun bir parçası olarak sayılmasındadır. Ancak asıl sorun, bu kapitalizm ideolojisi ile bu demokratik modelin, kendisine muhalif olanları kabullenememesindedir.

Allahutealanın izniyle yakında tüm dünya, kurulacak olan Hilafet Devleti'ndeki ideal İslam modelini görecektir. Zira Hilafet Devleti'nde yaşarken ne bir Nasrani'ye ne bir Yahudi'ye ne de bir Budist'e kendi dinlerinden vazgeçmesi şartını koşmayacağız. Bilakis orada yaşayıp dinlerini muhafaza edecekleri gibi entegrasyon gerekçesiyle dinlerini terk etmeye de zorlamayacağız. Çünkü Resul [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] bizlere tavsiyede bulunmuş ve şöyle buyurmuştur: إنه من كان على يهودية أو نصرانية فإنه لا يفتن عنها "Yahudilik ve Nasranilik üzerine olan hiçbir kimse bundan dolayı fitneye düşürülmez."

Dolayısıyla İslam Devleti'nde, ben ötekini olduğu gibi kabul ederim görüşü hakimken demokratik bir devlette ise ben ötekini benim gibi olması şartıyla kabul ederim görüşü hakimdir.

Mühendis Şâkir Âsım
حزب التحرير
Hizb-ut Tahrir
Medya Temsilcisi
Almanya ve Alman Bölgeleri

New York Times gazetesinin, Karzai hükümetinin İran'dan para aldığı şeklinde bir haber yayınlanmasından iki gün sonra İran Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Ramin Mehmanparast dün İran'ın, "Afganistan'ın istikrarına katkıda bulunmak için... büyük yardımlar yaptığını" vurguladı. Afganistan devlet başkanın, İran'dan para aldığını kabul etmesinin ardından bu paranın, "bazı siyasilerin, milletvekillerinin, Afgan kabile liderlerinin borçlarını üstlenmek ve Taliban hareketindeki unsurları cezp etmek için" kullanıldığı nitelendirilmiştir.

İran dışişleri bakanlığının açıklamaları, İran rejiminin Amerika'nın Irak ve Afganistan'da kurduğu örgütleri ta başından beri lojistik, güvenlik, siyasi ve mali olarak desteklemedeki rolünü "şirin gösterme" yönünde verdiği çabadaki bir sırrı ifşa etmemektedir. Aynı şekilde İran-Amerikan ilişkilerinin "normalizasyonunun" ivme kazandığı ve İran'ın, Amerika'nın Afganistan ve Irak'taki çıkarlarına katkıda bulunma rolünün açığa çıktığı yönündeki yeni bir şeyi de ortaya çıkarmamaktadır. Nitekim daha önce eski savunma bakanı Ali Şemhani, Uzmanlar Konseyi ve eski devlet başkanı Haşimi Rafsancani ve eski devlet başkanı yardımcısı Muhammed Ali Ebtahi dahil birçok İranlı liderler İran'ın, Amerikan'ın Afganistan ve Irak işgalini desteklemedeki rolünü açıklamışlardır. Nitekim Ali Ebtahi, 15.01.204'te şu açıklamada bulunmuştur: "Şayet İran'ın desteği olmasaydı Amerika, Afganistan ve Irak'ı bu kadar kolay işgal edemezdi!" [Körfez Konferansı ve Geleceğin Zorlukları]

2008 yılında yayınlanan Baker-Hamilton raporunda, Amerikan yönetimine Afganistan'daki İran-Amerikan "işbirliğini" alıntılayıp Irak'ta aynısını yapması çağrısında bulunulmuştur. Nitekim öyle de olmuştur. Zira İran ve Amerikalı yetkililer arasında açıkça yapılan güvenlik görüşmeleri sırasında bundan maksadın, "Irak'ın istikrarını ve güvenliğini korumak" ve kesinlikle Amerikan işgali üzerindeki baskının hafifletilmesi olduğu açıklanmıştır. Bu ise bir taraftan güvenlik işbirliği yapmak ve etnik çatışmayı beslemek -ki bunları yapmakla İran rejimini görevlendirmiştir- ve diğer taraftan 'es-Sahve' gurubunu oluşturmak ve 'Sünnileri' siyasi sürece dahil etmek -ki bunu yapmakla da Suriye rejimini görevlendirmiştir- yoluyla Amerika'yı Irak bataklığından kurtarmak amacıyla Amerika'nın Bağdat'ta kurduğu fasit ajan nizamı pekiştirmek içindir...

İşte Obama yönetimi, direnişçilerin yoğun saldırılarıyla gittikçe kızışan Afganistan bataklığından çıkmaya çalışmakta dolayısıyla Amerikan işgali üzerindeki baskıyı hafifletmek, "ulusal uzlaşı" ve "barış süreci" denilen siyasi süreci kolaylaştırmak için Pakistan'ın yanı sıra İran'daki rejimle de işbirliği yapmaktadır. Ki Amerika, bu siyasi süreç yoluyla bariz askeri işgal hegemonya şeklini siyasi, ekonomik ve güvenlik hegemonyasına ve güvenlik anlaşmaları, danışmanlar, Afgan ordu güçleri ile polisini eğitecek eğitmenlerle gizlenen uzun erimli askeri varlığa dönüştürerek Afganistan halkını aldatmayı ümit etmektedir. Aynen Irak'ta yaptığı gibi. Hatta Amerika, Irak'taki "es-Sahve Konseyi" benzeri "Şura Evlatları Konseyi" adında bir konsey oluşturmaya başladı bile.

İran'ın, bu ay 18.10.2010'da yapılan ve geçiş sürecinin ele alındığı Afganistan Uluslararası Temas Gurubu Konferansı'na ilk defa katılmasıyla Afganistan'daki rolü dikkat çekici bir şekilde ortaya çıkmıştır. Nitekim 19.10.2010'daki haber ajanlarına göre Amerikan Temsilcisi Richeard Holbrooke, "Afganistan'da istikrarın" gerçekleşmesi için uluslararası çabalara dikkat çekerek Afganistan ve Pakistan'a yönelik şu açıklamada bulunmuştur: "İran'ın, Afganistan'daki barış sürecinde oynayacağı bir rolü vardır." Tabii ki bu da askeri, insani ve mali direncini kırmaksızın ve uluslararası heybetini sarsmaksızın hem Amerikan çıkarlarına göre hem de Amerika'nın hegemonyası ile çıkarlarını gerçekleştirecek şekilde olacaktır!