Bangladeş emperyalizminin vizyonları şuan herkes için açık bir hale gelmiştir. Nitekim Hizb-ut Tahrir olarak bizler de bu vizyonları insanlara birçok kez ifşa etmiştik. İşte söylemiş olduklarımızın özeti aşağıdaki şekildedir:

1-Haçlıların lideri Amerika, bu bölgede İslamî Hilafet'in geri dönmesini engellemek için plan yapmaktadır. Zira o, bu planı gerçekleştirmek için Çin'in, nüfuzu altındaki ülkelerin çevresinde kalmasını istemektedir. Nitekim Amerika, birçok kez yapmış olduğu askerî tatbikatlar da dahil çeşitli gerekçeler altında bölgedeki askerî varlığını güçlendirmektedir. Dolayısıyla bu eğitimler, Amerikan politikasının temel taşı olmuştur. Zira "Asya Ekseni" adlı bu politika ile Bangladeş ile yapılan stratejik ve güvenlik diyalogunun bu politikanın bir parçası olduğu da bilinmektedir.

2-Ayrıca Amerika, kendisiyle birlikte çalışması için Hindistan'ı kazanma politikasına itimat etmekte olup bu politikayı da "stratejik ortaklık" olarak adlandırmıştır. Zira Amerika, Hindistan'ı kendi yanına çekebilmesi için Hindistan'ı bir takım imtiyazlarla ayartması gerektiğinin farkındadır. Özellikle de Hindistan, şu anda iktidar olan Kongre Partisi altında İngiltere'ye boyun eğiyorken.

3-Bu Amerikan politikasının tercümesi, Pakistan ve Bangladeş'in olduğu Müslüman iki komşu ülkeyi kendisine boyun büktürmek yoluyla "Stratejik Ortaklık ve Hindistan'a İmtiyazlar Sağlamaktır." Mesela Pakistan'ın Hindistan'a boyun büktüğü hususlardan biri de onun Pakistan'a, Keşmir Müslümanlarını terk etmesi tavsiyesinde bulunmasıdır.

4-Nitekim İngiltere ve Hindistan ile olan ittifak ile Hasina'nın Bangladeş yönetimine getirilmesi, işte bu Amerikan politikasının sonuçlarıdır. Aynı şekilde Amerika, siyasî hedeflerine hizmet eden bir yolla ülkede egemen olan siyasî ve askerî bir kurum oluşturmak için de çalışmaktadır. Bu şekilde o, kendi ülkesinin zati çıkarlarını gerçekleştireceği gibi aynı zamanda stratejik ortaklıklarını güçlendirmek için bundan Hindistan'ın da faydalanmasına izin vermektedir.

Hasina, Amerika ve Hindistan ile İşbirliği Yapmaktadır:

Subhânehu ve Te'âla, doğru söylemiştir:

إِن يَثْقَفُوكُمْ يَكُونُوا لَكُمْ أَعْدَآءً وَيَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَأَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ وَوَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ "Şayet onlar sizi ele geçirirlerse, size düşman kesilecekler, size ellerini ve dillerini kötülükle uzatacaklardır. Zaten onlar inkar edivermenizi istemektedirler." ^{[el-Mumtehine 2]}

Allahu [Subhânehu ve Te'âla], gerçekten de doğru söylemiştir. Zira İslam'ın ve Müslümanların düşmanı Hasina'nın iktidarının pekişmesinin ardından Amerika ve Hindistan, şerir planlarını uygulamaya başlamışlar ve Hasina da bu planın uygulanması için tam bir işbirliği yapmış ve ülkeye yönelik ihanet ve hainlikte tüm sınırları aşmıştır. Bundan dolayı aşağıda, onun hıyanetlerini kanıtlamak için küçük örnekler hatırlatacağız:

-Sınır Muhafızları Subayları katliamında gizli anlaşma yapmış ve ta o zamandan bu yana da Hindistan ile Amerika'nın talebi üzerine Sınır Muhafızlarına karşı benzer planlar uygulamıştır. Zira İslam'ın, ülkenin ve insanların maslahatlarının yanında yer olan ordu subaylarını tasfiye etmiştir.

-Bangladeş'i, mücrim Amerikan ordusunun askerî üssüne dönüştürmüştür. Zira Amerika, sanki Bangladeş kendi bahçesiymiş gibi bu ülkede istediği gibi askeri tatbikatlar yapmaktadır. Ayrıca Müslüman Bangladeş ordusunu, benzer anlaşmalar gereği şu an Amerikan savaşlarında kendi evlatlarına karşı savaşan Müslüman Pakistan ordusu gibi Amerikan savaşlarında savaşması için Amerikan ordusunun bir bölüğüne dönüştürmeyi hedefleyen "ACSA" Antlaşması'nın imzalamak için Amerika ile gizli müzakereler düzenlemektedir.

-Hintli yedi kardeş eyaletlerindeki bağımsız hareketlerin liderlerini teslim etmiştir. Dolayısıyla bunda, kesinlikle Bangladeş için herhangi bir fayda bulunmazken Hindistan için yaşamsal güvenlik çıkarı bulunmaktadır.

-Hindistan, güvenliğini ve ekonomik çıkarlarını gerçekleştirmek için yedi kardeş geçiş güzergahına izin vermiştir.

-Hindistan'ın sınırlar üzerindeki Müslümanları katletmeyi sürdürmesine rağmen sınırlar üzerinde Hindistan ile savaşmayı yasaklayan bir politika benimsemiştir.

-Yaşamsal bir proje olarak derin deniz limanı inşa edilmesini onaylanmıştır. Halbuki bunun ülkeye hiçbir faydası olmadı gibi bilakis uluslar arası emperyalist güçlere faydası olmaktadır.

-Ülkenin petrol ve doğalgazını kolay bir şekilde yağmalaması için çokuluslu Amerikan şirketleriyle anlaşmalar imzalandığı gibi "TICFA" Anlaşması'nı da imzalamak için Amerika ile müzakere yürütmektedir. Halbuki bu anlaşma, Amerika'nın ülkenin ticaretine egemen olmasına imkan veren bir anlaşmadır.

-Siyasî bir akide olması itibarıyla İslam'a savaş açtığı gibi siyasi ve hadaratsal bir alternatif olarak İslamî Hilafet'e davet edenlere de savaş açmıştır. Nitekim Amerika, İngiltere ve Hindistan'ın gündemindeki öncelikli çalışma, işte bu çalışmadır.

Bundan dolayı hain Hasina, Amerika ve Hindistan ile sınırsız bir şekilde işbirliği yapmaktadır. Ancak bu neşriyatın başlarında zikrettiğimiz gibi iktidarda kimin olduğuna bakmaksızın kendi politikalarına hizmet edecek iktidar bir kurum oluşturanlar da bizzat bu emperyalistlerdir. Şöyle ki; herhangi bir yönetici, aynı yolla kendilerine tabi olacak başka bir yöneticiyle değiştirilmektedir.

Hindistan ile Amerika'ya kölelikte Halide Ziya ile Hasina eşittirler.

Halide Ziya'nın yıllar boyunca Amerika'nın güvenilir bir ajanı olduğu bir sır olmayıp buna tekrar vurgu yapmaya gerek yoktur. Nitekim "ülke aşkı" bahanesiyle Hindistan karşıtı çağrılarda bulunması, onun bir Amerikan yanlısı olduğunun ve onun çıkarlarına hizmet etmesinin bir sonucudur. Zira Hindistan'a yapmış olduğu en son ziyaretinde, Amerika ile Hindistan arasındaki stratejik ortaklığın gelişmesi amacıyla Hindistan'ın çıkarlarına hizmet etmeye hazır olduğunu açıklamıştır. Nitekim Halide Ziya, geçmişi unutmak istediğini söylemiştir! Gerçekten hangi geçmişten bahsediyor ve müşrik düşman bir devletin işlemiş olduğu hangi cürümleri unutmak istiyorsun acaba? Bangladeş ordusundaki subayların katledilmesini mi unutmak istiyorsun? Yoksa sınır duvarları üzerinde filanca bir kız çocuğunun yada diğerlerinin vücudunun parçalanmasını mı?...

Peki o halde iktidara getirilmesi halinde izleyeceği yol ne olacaktır?

-Sınır Muhafızları katliamını unutturacak, katilleri cezasız bırakacak ve Amerika ile Hindistan'ın çıkarlarına muhalefet eden ve İslam ile ülkenin maslahatının yanında yer alan ordu subaylarının orada hiçbir yeri olmayacaktır.

-İleride ülkedeki Amerikan askerî varlığını geliştirmek yoluyla Amerikan hegemonyasını geliştirmeye devam edecektir. Aynen geçmiş iktidarı döneminde yapmış olduğu gibi.

-Hintli yedi kardeş eyaletlerindeki bağımsız hareketlere karşı tutumu açısından olana gelince; nitekim Halide Ziya, Delhi'yi ziyareti sırasından bu yöndeki tutumunun Hasina'nın tutumuyla aynı olduğunu açıklamış ve şöyle demiştir: "Bangladeş topraklarının, Hindistan'a karşı kullanılmasına asla izin vermeyeceğim."

-Geçiş meselesiyle ilgili olana gelince; nitekim Halide, Hindistan başbakanı ile yapmış olduğu görüşmede güzel kelimeler kullanmış ve şöyle demiştir: "Bizler geçişleri, bölgesel bağlantının bir parçası olarak tercih ediyoruz."

-Sınır katliamları meselesiyle ilgili olana gelince; buna yönelik tutumu, Hasina'nın tutumuyla örtüşmektedir. Aynen yardımcısının şu şekilde dediği gibi: "(Halide Ziya), Hindin başbakanı ile birlikte bu sorunları canlı tutmaktadır."

-Deniz derinlikleri meselesiyle ilgili olana gelince; Halide Ziya'nın tutumu, onun istismar edilmesi üzerinde uluslar arası şirketleri onaylamaktır.

-Petrol, doğalgaz şirketleri ve "TICFA" anlaşmasıyla alakalı Amerika ile imzalanan anlaşmalar meselesiyle ilgili olana gelince; onun deklare edilen politikaları, Hasina'nın politikalarının aynısıdır.

-Siyasî bir alternatif olarak Hilafet'e davet edenlere meydan okuma konusu hakkında olana gelince; Halide Ziya ile Şeyha Hasina, efendilerini hoşnut etmek için aynı yöntemi takip etmektedirler.

Açıktır ki Halide Ziya'nın politikası, Şeyha Hasina'nın politikasının bizzat aynısıdır ki buda, emperyalizme köleliktir. Dolayısıyla bu ülkedeki insanlar, yıllardan beridir Hasina ile Halide'nin her ikisinin de ülkenin iç sorunlarını asla çözemeyeceklerinin farkındadırlar. Bununla birlikte bazıları, Halide'nin Hindistan karşıtı konuşmasından dolayı Hasina'nın politikasından farklı olduğuna inanmaktadırlar. Nitekim gerek Hasina gerekse Halide, birçok insanın acı çekmesine neden olan ve yabancı başkentlerde efendilerinin ajanları gibi davranan yöneticiler üreten demokratik rejimin ifrazatları noktasında başarısız olmuşlardır.

Demokratik rejim, bu ajanların fabrikasıdır.

Allahu [Subhânehu ve Te'âla], şöyle buyurmaktadır:

إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ "Muhakkak ki Allah, emanetleri sahiplerine iade etmenizi ve İnsanlar arasında hükmettiğinizde adaletle hükmetmenizi emreder." ^{[Nisa 58]}

Evet, bu emirler, Allahu [Subhânehu ve Te'âla] katından yöneticiler içindir. Ancak demokratik rejim, Allahu [Subhânehu ve Te'âla]'nın emirlerini çiğnemeye dayalıdır. Zira yöneticiler, insanları zulümle ve onlara hıyanet ederek yönetmektedirler. Nitekim Müslümanlar, sömürgecilik gelinceye kadar demokratik rejimi bilmiyorlardı. Dolayısıyla Hilafet ilga edildikten ve emperyalistlerin ümmeti parçalamasının ardından kafirler, doğrudan Müslümanların ülkelerine hakim olmuşlar, Müslümanları İslam ülkelerinden ayrılmaya yönelik şartlara zorlamışlar, kendi çıkarlarını garantilemeye devam etmek için ümmetin başına ajanları dikmişler, ülkelerin geneline Orta Doğu'daki krallar ve tagutlar gibi diktatör yöneticileri dikmişlerdir. Ardından ülke halkı, zulmün ve hıyanetin neticesinde değişimi talep ederek ayaklandığında da Batılı güçler, iktidardaki yeni ajanları pekiştirmenin bir aracı olan demokrasi sloganıyla gelmektedirler. Zaten bizler şu anda, Arap ülkelerinde meydana gelenlere ve bazı durumların, gerek gitmesinin ardında ülkenin sistemi olarak gerekse de otoritenin ajanlarının ellerinde kalmasını garantilemenin yolu olarak demokratik sömürgeci güçleri geride bıraktığına tanıklık etmekteyiz. Aynen Hindistan'da Nehru ile birlikte meydana gelenlerde, Pakistan kanadında ve diğer durumlarda olduğu gibi. Nitekim bunlar, emperyalist güçler arasıdaki rekabet nedeniyle olmuştur. Zira bu güçler, uluslar arası güçlerden ve diğer durumlarda kendisiyle rekabet eden ajanı değiştirerek kendi ajanını pekiştirmek için demokratik sloganlara hizmet etmektedirler. Nitekim emperyalist güçler, Irak ve Afganistan'daki durumda olduğu gibi "B52" bombardımanı yoluyla halklara demokrasiyi dayatmaktadırlar.

Bu nedenle (üçüncü dünya ülkeleri olan) İslam ülkelerine demokrasiyi eken tüm olgular, iktidardaki Batı ajanlarını pekiştirmek içindir. Nitekim yeni sömürgecilik tarafından yapılan en büyük aldatıcı üsluplardan biri de insanları, seçtikleri yöneticilerin kendilerinden olduğu şeklinde aldatmaktır. Halbuki bu yöneticiler, emperyalist yanlısı yöneticilerdir. Bangladeş'in durumu, buna dair bir örnektir. Nitekim İngiltere'nin ajanları olan Avami Birlik Partisi'nin liderleri, bağımsızlığın ardından ülkenin yöneticileri olmuşlardır. Bunun ardından ise Amerika'nın ajanı Ziya Rahman yönetici olmuş ve bunu da İngiltere ve Hindistan'ın desteğiyle Arşad izlemiştir. Amerika, İngiltere ve Hindistan'ın desteğiyle Arşad'ın düşmesinin ardından, Halide ile Hasina'nın arasında "demokratik seçimler" yapılmıştır. İşte bu zamandan bu yana iktidar, bu ikisi arasında dönmekte ve bu ikisine de ana muhalefet partileri eşlik etmektedirler.

Ey Müslümanlar!

Kaç defa aldatıldınız?Ayrıca Mucib, Arşad ve Ziya tarafından aldatılmanızı unutmaya çağrıldığımız gibi 1991, 1996, 2001 ve 2008 seçimlerinde sadece Hasina ile Halide'den bahsetmeye, yani 20 yıl boyunca dört dönem yapılan seçimlerde aynı yüzlerden bahsetmeye çağrıldık! Nitekim Resul [Sallallahu Aleyhi ve Sellem], şöyle buyurmaktadır:

لاَ يُلْدَغُ المُؤْمِنُ مِنْ جُحْرٍ مَرَّتَيْنِ "Mümin bir delikten iki defa sokulmaz." ^[Buhari]

O halde Hasina ile Halide'nin beşince kez geri dönmesine izin vermeyiniz ve demokrasiyi devirmek ve Hilafet'i geri getirmek için çalışınız. Zira Hilafet Devleti, analarınızı, bacılarınızı, eşlerinizi ve kızlarınızı, ölünceye kadar bir yangının içerisinde ölümle karşı karşıya kalsınlar diye tekstil fabrikalarının içerisine hapsetmeyeceği gibi Hilafet, çürük köprüler gibi ölüm tuzaklarının inşa edilmesine da asla izin vermeyecektir. Dolayısıyla Hilafet, işlerinizi gözeteceği gibi adaletle hükmedecek, isteklerinize karşılık verecek ve sonra da sizleri, Amerika, İngiltere ve Hindistan'ın hegemonyasından sonsuza dek kurtaracaktır. Yine Hilafet, ülkenin egemenliğinin ve güvenliğinin çiğnenmesine ve doğal ve askerî kaynaklarının sömürülmesine de asla izin vermeyecektir.

Ey Kuvvet Ehli!

Sizler, Hasina ile Halide'nin cürümlerinin farkındasınız. Zira o, sizlerin gözleri önünde konuşmaktadır. Ayrıca sizler çok iyi bilmektesiniz ki; sözde demokratik seçimler, bu ikisini sabitleştirmenin aracından öte bir şey değildirler. Dolayısıyla onlardan her kim ülkeyi yönetmesi için bu ikisinin eteklerine sarılırsa, bu sistem yoluyla muhlis siyasilerin yönetime ulaşması için bir yol bulamayacaklardır. Nitekim Müslümanlar olarak sizlerin, bu gerçekleri görmezden gelmek gibi bir özrünüz yoktur. Çünkü maddi güç, sizlerin elindedir. O halde sizin üzerinize düşen, rejimi ortadan kaldırması ve yeniden Hilafet Devleti'ni kurması için muhlis siyasilere nusret vermektir.

Hizb-ut Tahrir, Allahu [Subhânehu ve Te'âla]'nın emirlerine bağlı muhlis bir hizib olup insanlara adaletle hükmetmek ve emaneti onlara vermek için çalışmaktadır. Dolayısıyla o, bir güvene sahip olduğu gibi halk da ona destek vermektedir. Zira insanlar, bizim samimiyetimizi bilmekteler ve bundan dolayı da söylediklerimize güvendikleri gibi bizlerin, ülkenin sorunlarını çözecek bir yol izlediğimizi de bilmektedirler. Dolayısıyla söylediklerimizin doğruluğunu araştırmak için insanlarla ve akrabalarınızda konuşmanız yeterli olacaktır

Hizb-ut Tahrir, bölgesel ve uluslar arası politikalara karşı uyanık bir hizib olup bölgesel ve dünyadaki güç dengelerinde belirleyici bir değişim gerçekleştirmeye de muktedirdir. Şöyle ki; İslamî Hilafet, dünyada birinci devlet olacak ve dolayısıyla da ümmetin onurunu geri iade edecektir.

Hizb-ut Tahrir, küresel boyutta çalışan bir hizib olup Doğu ve Batı'da bulunan İslam ülkelerinin muhtelif başkentlerinde bulunan Müslümanları Hilafet Devleti'ni desteklemeleri için seferber etmeye de muktedirdir. Yine o, ümmetin ordusuyla bağlantısı olan bir hizibtir. Bundan dolayı izolasyon korkusu yada diğer herhangi bir korku nedenlerinden dolayı kışlalarından çıkanların ilki olacağız diye tereddüt yaşamayın. Çünkü binlerce Müslüman ve onlarca tugay sizlerin ve Hilafet'in yanında yer alacaklardır. O halde Allahu [Subhânehu ve Te'âla]'nın emrine icabet ediniz ve Hizb-ut Tahrir' e nusret veriniz.

وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولَئِكَ الْمُقَرَّبُونَ  فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ  ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ  وَقَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ "Önde olanlar, önde olanlar var ya! İşte onlar, (Allah'a) en yakın olanlardır. Naim cennetlerindedirler. (Onların) çoğu önceki ümmetlerden, birazı da sonrakilerdendir." ^{[el-Vâkıa 10 -11-12-13-14]}

Başbakan Erdoğan 28.12.2012 Cuma günü katıldığı bir programda Suriye hakkında sorulan bir soruya, Suriye'nin Esed sonrasına hazırlandığını, tüm çalışmaların bunun için yapıldığını söyleyerek şu ifadeleri kullandı: "Şu anda orada Beşşar gittiği anda farklı ne olursa olsun herhangi bir boşluk olmadan anında hemen orada yeni bir hükümetin kurulabilmesi için bir geçiş döneminin aktörlerinin hazırlanması lazım. İşte bu koalisyon onun için var." Başbakan bu sözü ile Suriye halkının yanında değil, ABD ve Batılı devletlerin kirli planlarının yanında olduğunu açık bir şekilde göstermiştir. Çünkü Suriye konusundaki endişeleri giderek artan Batılı devletler, alternatif bir yapı arayışına girmişlerdir. Suriye Ulusal Konseyi ile başlayan bu ilk girişimler bekleneni vermeyince, Koalisyon kurulmuş ve bu koalisyon evvela Avrupa devletleri ve Amerika tarafından Suriye halkının meşru temsilcisi olarak tanınmıştır. İşte Başbakan, Batılı devletler ile uşaklarının Suriye halkına dayatmaya çalıştığı bu koalisyonu Türkiye'deki mülteciler üzerinden Suriye halkına pazarlamaya çalışmaktadır. Suriye Ulusal Koalisyonu Başkanı Muaz el-Hatib'i yanına alan Başbakan 30.12.2012 Pazar günü Şanlıurfa'da halka şöyle seslenmiştir: "Kardeşlerim, şu anda dünyada 100'ü aşkın ülke bu kardeşimizin (Muaz el-Hatib) ve ekibinin liderliğini kabul etmiş vaziyette. Bu ne demek? 'Ey Esed biz seni artık tanımıyoruz, hadi defol' demektir."

Peki Başbakan niçin böyle bir reklam yapma ihtiyacı hissediyordu? Çünkü herkes gibi o da biliyor ki Suriye halkı bu koalisyonu reddetmekte, kendi temsilcisi olarak tanımamaktadır. Hatta bu koalisyonu Amerikan kuklası olarak görmektedir. O nedenle 100'ü aşkın ülkenin onu masa başında tanıması, gerçekten halk nezdinde tanındığı ve meşruiyet sahibi olduğu anlamına gelmez. Aynen "İsrail" gibi, neredeyse tüm dünya ülkelerinin onu tanınması, ona ne varlık hakkı, ne de meşruiyet kazandırır.

Madem ki bu koalisyon Batılı devletler tarafından pazarlanıyor ve Suriye halkı da onu kabul etmiyorsa, nasıl bir çözüm yolu bulunabilir? İşte buldukları çözüm, kendi iğrenç zihniyetlerini yansıtan bir istismar örneğidir. Esed'in ekmek kuyruğundaki insanları bile bombalayarak perişan ettiği halkın kış ortasında maruz kaldığı açlık, fakirlik ve çaresizlik, onlara halkın duygularını çalabilecekleri bir kapı aralamış, bu minvalde Suriye için "bir ekmek bir battaniye" adı altında Türkiye çapında bir yardım kampanyası başlatılmıştır. Fakat bu kampanyanın Suriye'de fırınların bombalanması akabinde gelmesi dikkat çekicidir. Bir bakıma bu kampanya ile koalisyonun halk nezdinde meşruiyet kazanması için bir fırsat kollanmış gibidir. O nedenle bu yardımların nereye ve kimlere taşınacağı şimdiden şaibeli bir konu haline gelmiştir. Suriye'de 20 ayı aşkındır süren bu vahşi katliamlar karşısında sesini çıkarmayan Diyanet'in de ilk kez bu hafta hutbelerde Suriye'yi hatırlaması, Müslümanlara karşı hassasiyetinin ne derece felce uğramış olduğunun kanıtıdır.

Suriye halkına ekmek ve battaniye götürmek her vicdan sahibi Müslümanın yaptığı ve yapacağı bir davranıştır. Ancak Müslümanların kardeşlik ve insaf duyguları, kirli bir siyasi plan uğrunda istismar ediliyorsa, bunu ifşa etmek de o yardımı yapmak kadar önemli ve gereklidir. Çünkü aslında maksat, İslam için direnen insanları açlığa mahkûm etmek veya bunu istismar etmek suretiyle, Suriye halkının koalisyonu kabullenmesini sağlamaktır.

Ayrıca Başbakan'ın konuşmasında zalim Esed'e "defol git" ifadesini kullanmış olması da çok manidardır. Yirmi aydır Suriye'de taş üstünde taş bırakmayan bu katile Suriye halkı ayaklanmasını başlattığı ilk gün "defol git" dediği halde, Başbakan o günlerde adamlarını gönderip kalması için Esed'e nasihat edip taktik veriyordu. Sonra BM ile birlikte hareket ederek Müslümanların daha çok kanını dökmesi için Esed'e zaman kazandırıyordu. Amerika Esed'in ipini çekmeye hazırlandığının sinyalini verince, Erdoğan'ın söylemleri de aynı paralelde değişti. Herkesin hatırlayabileceği gibi benzer bir tavır değişikliği, Başbakan'ın NATO'nun Libya'ya müdahalesi konusunda da yaşanmış, o zaman Başbakan'ın bu tür dış politika konularına kendi başına karar vermeye muktedir olmadığı açıkça görülmüştü.

Bunca saptırmacadan sonra aynı Başbakan Şanlıurfa'da halka seslenirken şöyle konuşuyordu: "Unutmayın, şunu çok açık, net görüyoruz. Aslında Allah'ın yardımı yakındır. Ve unutmayın. Siz çok çile çektiniz. Her kutlu doğum sancılıdır. Şu anda Suriye bir kutlu doğuma hazırlanıyor." Ancak o kutlu doğum, Başbakan'ın zannettiği gibi, Esed sonrası demokratik bir Suriye değil, halkın her gün sokaklarda haykırdığı gibi, Allah'ın izniyle kurulacak olan Hilâfet'tir ve Suriye Müslümanları, bu kutlu doğumu engellemek isteyen Kâfirler ve işbirlikçilerinin kürtajına asla izin vermeyecektir.

Suriye'deki tahir kanların oluk oluk akmasının ve Doğu ile Batı'nın Şam-Suriye'deki mübarek özgürlerin ayaklanmasının üzerine üşümelerinin ardından ve Amerika ve uluslar arası kurnaz ittifakta onunla birlikte olanların komplolarının, özellikle de en son olarak Amerikan elçisi el-Ahdar el-İbrahimî'nin yüklenmiş olduğu komplonun şiddetlenmesiyle birlikte,

Hizb-ut Tahrir / Merkezî Medya Bürosu sizleri, Hizb-ut Tahrir / Suriye Vilayeti Medya Bürosu'nun aşağıdaki başlık altında yapacağı basın konferansına katılmaya davet eder:

"Şam Ayaklanması ve Kritik Kavşak

El-Ahdar El-İbrahimî'nin Görevi, Küfrün Başı Amerika'nın Elçisi Olmaktır"

Nitekim konferansta, Hizb-ut Tahrir'in Suriye arenasındaki en son gelişmeler hakkındaki tutumu sunulacaktır.

Konuşmacı: (Hizb-ut Tahrir / Suriye Vilayeti Medya Bürosu Başkanı) Hişam el-Baba.

Yer: Hizb-ut Tahrir Merkezi - Ebi Semra / Trablus.

Zaman: H. 13. Safer 1434 el-Muvafık M. 27. Aralık 2012 Perşembe.

Saat: Sabah 10:30.

1. Kısım

Dünyaya, demokratik kapitalist sistemin hakim olmasından dolayı dünyadaki yönetim sistemleri otoritelerin ayrılığı düşüncesinin etkisinde kalmışlardır. Dolayısıyla bu konunun ele alınarak bu düşüncenin mahiyetinin bilinmesi gerekmektedir. Yani bu düşünce nereden kaynaklanmıştır? Bu düşünce, vakıaya uygun olmayan sırf bir teoriden mi ibarettir? Yada vakıaya uygun mu yoksa aykırı mıdır?

Bu soruların ardından, bunların cevaplarına gelelim; otorite yabancı bir kelime olup Türkçesi Sultadır. Yani ona kuvvet veya güç dendiği gibi bazen de organ denir. Dolayısıyla kuvvetler ayrılığı düşüncesi medenî yada sivil devletin iskeletini oluşturmaktadır. Bu düşünce, sadece demokratik Batı sistemine bağlı Batılı bir düşüncedir. Zira Batı'nın, dînî devlet mefhumunun zıttı olan sivil (medenî) devlet düşüncesini ortaya atmasıyla birlikte ortaya atılmıştır. Yani Avrupa'daki Krallar ve İmparatorlar gibi diktatör yöneticilerin, otoriteleri kendi ellerinde tutmalarına karşı bir tepki olarak meydana çıkmıştır. Batı düşünürleri ve politikacıları, istibdat yada diktatörlüğün sebebinin, otoritelerin veya yönetim yetkilerinin tek bir yöneticinin elinde toplanmasında olduğunu zannetmişlerdir. Bu nedenle kendi yönetim sorunlarını çözmek için, kendi ülkelerindeki kötü siyasi durumlara tepki göstererek otorite yada kuvvetler ayrılığı düşüncesini ortaya atmışlardır.

Sivil devlet ve kuvvetler ayrılığı düşüncesinden ilk olarak John Locke adlı İngiliz düşünür, 1690 yılında çıkarttığı ‘'Sivil Hükümet'' adlı kitabında bahsetmiştir. Nitekim bu düşünce, İngiltere'de mutlak krallık sistemi ile onun müttefiki olan kilise ve bunların yanındaki soylu ve zengin ailelerin yönetiminde görünen diktatörlüğe karşı meydana gelmiş olan İngiliz devriminin akabinde ortaya çıkmıştır. Zira devrimciler, cumhuriyet sistemini kurmayı hedef edinmişler ancak bunu başaramamışlardır.

Bunun ardından Fransız düşünür De Monetsquieu, 1748'de çıkarttığı ‘'Kanunların Ruhu'' adlı kitabında bu düşünceyi geliştirmeye çalışmıştır. İşte bugünkü yürütme, yasama ve yargının olduğu üç otoritenin ayrılığı düşüncesi onun bu geliştirmesine göre yerleşmiştir.

Otorite yada kuvvetler ayrılığından ilk olarak, Yunanlı filsof Aristo'nun ‘'Siyaset'' adlı kitabında bahsettiği, ancak onun hakkında açık bir şekilde konuşmadığı ve onu netleştirmediği, daha doğrusu yönetimi doğrulatmak ve tanzim etmek istediği söylenmektedir. Zira o, şöyle demiştir; demokrasinin iki direği vardır: Birincisi çoğunluğunun hükmü olup diğeri ise azınlıkların ve bireylerin haklarıdır. Ve şöyle demiştir: Üç egemenlik vardır; birincisi: Bireysel egemenlik ki bunun manası yöneticinin egemenliğidir. İkincisi: Halkın egemenliği. Üçüncüsü: Yasanın egemenliğidir.

Batı siyasî düşüncesinde, ön bilginin kaynaklarından bir tanesi de Yunan felsefesinin olduğu bilinmektedir. Dolayısıyla Batılı filozof ve düşünürler, bu felsefeye yönelip okurlar, ondan ön bilgi alırlar ve ardından da kendi vakıalarına uygulamak için onu, benimsedikleri kapitalizme göre geliştirmeye çalışırlar. Bu nedenle otoritelerin ayrılığı düşüncesi, Batı'nın demokratik sisteminin temel düşüncelerinden birisi olmuştur.  Nitekim Batılılar, sivil devlet düşüncesiyle birlikte otoritenin ayrılığı düşüncesini dünyaya yaymaya çalıştığı gibi bunu Müslümanlar arasında da yaymaya başlamışlardır.

Oysa Arap dünyası başta olmak üzere İslam dünyasında kurulan sistemler, teorik olsa da bu esas üzerinde tesis edilmişlerdir. Nitekim Batılılar, kendi ajanları vasıtasıyla İslamî Yönetim Sistemi olan Hilafet Sistemi'ni yıkınca bu sistemleri kurdurmuşlardır. Dolayısıyla Arap dünyasında devrimler alevlenince Batılı ülkeler, demokratik sivil devletin içeriğinde otoritelerin ayrılığı düşüncesini de aktifleştirerek yeniden uygulanması için davet etmeye başlamışlardır. Çünkü Batı, kendisine ait bu teorik düşüncenin, İslam dünyasında kurdurduğu bu sistemlere uygun düşeceğini sanmıştır. Oysa kurdurduğu bu sistemler, tamamen despotizmdir. Dolayısıyla ümmetteki uyanıklık derecesinin artmasından ve korku duvarını yıkmasından dolayı devrimini alevlendirince, Batıllı ülkeler İslam dünyasında kurduğu sistemlerin ve fikirlerinin düşmesinden korkmaktadırlar. Bunu engellemek için de bu sistemleri parlatıp despotizmi örtmeye yönelmişlerdir.

Batı'nın, İslam dünyasında kurduğu sistemler için çizdiği anayasalarda otoritelerin ayrılığı düşüncesi de mevcuttur. Bu nedenle Batılılar, Müslümanların bu anayasalara bağlanmalarına çağırmaktadırlar. Dolayısıyla Müslümanları yeniden aldatmak istediklerinden bunu onlara şu şekilde göstermeye başlamışlardır; bu sistemlerde hata yoktur, hata ancak fasit yöneticilerden ve Batılı sistemlerin olduğu gibi uygulanmamasından kaynaklanmaktadır. Bu şekilde Batılılar, Müslümanları kandırmaya çalışırken onlara şunu demeye başladılar; sivil devlet yada sistem, sultaların ayrılığı esası üzerine kurulunca demokrasi uygulanacak olup böylece insanlar haysiyetlerini korumuş olacaklar ve özgürlükler gölgesinde mutlu olacaklardır.

İşte Batılılar nezdinde sivil devlet bu üç otoriteden oluşmaktadır. Oysa Türkçede buna sulta denmektedir. Bundan dolayı Halife'ye sultan denilmektedir. Bunun manası ise sulta sahibi demektir. Dolayısıyla Saltanatı manası da sultadır. Zira Hilafet'i yıkmak için bir adım olarak Batılılar, Mustafa Kemal vasıtasıyla 29 Ekim 1923'te Cumhuriyeti ilan edince Saltanatı Hilafet'ten ayırmışlardır. Böylece Halife, sultasız veya otoritesiz olmuştur.

Ona Sulta veya otorite demek daha doğrudur. Çünkü sultanın manası, insanların işlerini güden bir cihaz olduğu gibi bir ümmetin mesuliyetini ve emanetini taşıyan bir varlıktır. Dolayısıyla kendisini himaye edecek bir kuvvete muhtaçtır. Bu kuvvet ise ümmettir. Bu nedenle sultaya kuvvet denilirse, zorba bir güç anlaşılır. Zira birçok kimse devletin bir kuvvet olduğunu anladığı için, onun istediğini gerçekleştirmek için bir güç kullanmak üzere iktidara geçmeye çalışırlar. Ancak onun, insanların işlerini güden bir cihaz olduğunu anladığında onun büyük bir mesuliyet ve emanet olduğunu anlayacak ve tutumu da tamamen farklı olacaktır.

Bu üç otorite şunlardır;

Birincisi: Yasama otoritesi; bu otorite halk yada millet meclisi olan parlamento şeklinde tezahür etmektedir. Üyeleri halk tarafından seçilmekte olup kanunlar çıkartma, yürütme otoritesini seçme, bunu kontrol etme ve düşürme konularında halkı temsil ederler.

İkincisi: Yürütme otoritesi; yasama otoritesi tarafından çıkartılan kanunları yürürlüğe koyduğundan buna hükümet adını vermişlerdir.

Üçüncüsü: Yargı otoritesi; en önemlisi anayasa mahkemesidir. Yasama otoritesinin çıkarttığı kanunların ve kararların anayasaya uygun olup olmadığını inceler, yürütme otoritesi icraatta bulunurken ve siyaseti yürütürken onun anayasaya ve kanunlara bağlanma derecesini takip eder  ve bir de yürütme organı aleyhine insanların şikayetlerini dinler.

Batılılar nezdinde sivil devlet, işte bu üç otoriteden oluşmaktadır. Dolayısıyla her bir otoritenin diğerinden ayrı ve bağımsız olmasının gerekli olduğunu söylemişlerdir. Zira onlara göre devlet, bir otoriteden değil üç otoriteden oluşmaktadır. Bundan dolayı şöyle demişlerdir: her otorite, bir diğerinden ayrı ve bağımsız olmalıdır. Zira devlet, bir otoriteden değil birbirinden ayrı üç otoriteden oluşmalıdır ve her bir otorite de bağımsız bir şekilde kendi yetkisini kullanmalıdır. Zira bu üç otorite kendisini, kendi yetki alanı dahilinde diğerlerine kabul ettirmelidir. Nitekim bu şekilde yetkiler, üç otoriteye dağılır, devletin otoritesi tek bir elde kalmaz ve böylece de despotizm önlenir.

Ancak bu şekilde söylemelerine rağmen bu üç otoritenin birbirine karıştığı görülmektedir. Zira yürütme otoritesi ile yasama otoritesi arasında hem karışım hem de tezatlık bulunmaktadır. Mesela yürütme otoritesi yada hükümet, insanların işlerini gördüğü belli çıkara göre yürütürken ve kendi yetkisini kullanırken bir takım kanunları çıkartmak ve bir takım kararları almak istemektedir. Oysa yasama otoritesi, maslahatı başka şekilde görebilir. Dolayısıyla bu durumda, bu iki otorite arasında çarpışma başlar ve bu durum da hükümetin işini felce uğratabilir. Bu nedenle şu hileye başvurdular; hükümet, parlamentodaki çoğunluktan oluşmalıdır dediler. Böylece hükümet, kanunları çıkartıp kararlar alabildiği gibi çoğunluğu yada ekseriyeti elde eden parti hükümeti oluşturarak parlamentodaki grubu vasıtasıyla istediği kanun ve kararı çıkartabilir. Şayet bir parti çoğunluğu elde edemez ise bir kaç parti aralarında uzlaşı sağlayarak bir koalisyon oluştururlar. Bu koalisyon da parlamentodaki grupları vasıtasıyla istedikleri kanun ve kararı çıkartabilirler. Bu şekilde de yürütme otoritesi ve yasama otoritesi bir olur. Dolayısıyla bu durumda, bağımsız ve iki ayrı otoriteden söz edilemez. Dolayısıyla da artık yürütme otoritesi devleti yürütür ve yasama otoritesi ona tabi olur. İşte bütün demokratik ve sivil devletlerde durum böyledir. Yani yürütme otoritesi kolay bir şekilde kanun ve kararları çıkartır ve devlet işlerini yürütür. Çünkü parlamento, hükümetin istediği kanunları ve kararları geçirir. Böylece her ikisi tek bir otorite olur. Zira şayet be şekilde olmaz ise devlet işleri yürümez ve insanların maslahatları temin edilemez. Bundan dolayı otoritelerin ayrılığı düşüncesi bir teoriden ibaret olup vakıaya uymaz ve uygulanmaz. Daha doğrusu otoritelerin ayrılması imkansızdır. Çünkü bu şekilde demokratların halkı nasıl aldattıkları ortaya çıkacaktır. Çünkü onlar, her ikisi birbirinden ayrı oldukları halde halkın yasa koyduğunu ve hükümetin de yürüttüğünü söylemektedirler! Oysa bu sadece laftan ibaret olup hiç vakıası veya pratiği yoktur. Bundan dolayı otoritelerin ayrılığı düşüncesinin ne kadar fasit ve bozuk olduğu ortaya çıkmış olmaktadır.

Nitekim yargı otoritesinin başına, anayasa mahkemesi tayin edilmiştir. Dolayısıyla bu mahkeme, son karar sahibi haline getirilerek yasama otoritenin en üst mercii olarak gösterilmiştir. Bu nedenle yasama, otorite tarafından çıkartılan kanunların yasallığına baktığı gibi yürütme de otoritenin icraatını kontrol etmektedir. Ayrıca azınlık yada muhalefet partilerinin şikayetlerini dinlediği gibi kendi üzerlerine uygulanan kanun ve kararların anayasaya aykırı olduğunu iddia eden insanların şikayetlerini de dinler ve ondan sonra da karar alır.

Demokraside asıl olan, halkın temsil ettiği yasama sultasıdır. Zira yasa çıkartan güç odur, onun yasası yasa olmalıdır ve onun üzerinde veya üstünde hiç bir güç olmamalıdır. O halde nasıl olur da onun üzerine anayasa mahkemesi gibi hakim bir güç tayin edilir, onun çıkarttığı yasaların doğru olup olmadığına dair hüküm verebilir ve bu nedenle de onları iptal edebilir ki?! Bu, demokrasiye aykırı değil midir?! Zira egemenliğin halka ait olduğu söylendiği halde halk yasayı çıkartamadığı gibi halkı temsil eden güç de anayasa mahkemesine mahkum olmaktadır!  Dolayısıyla demokrasi ne kadar da çelişkili bir fikirdir?!

O halde yasama organının nasıl bağımsız olduğu söylenebilir ki? Zira onun üzerinde daha üstün bir organ vardır ki; bu organ onun çıkarttığı kanunları iptal edebilir yada bu kanun yanlış ve bu kanun doğrudur diyebilir? Yasama organı, anayasa mahkemesinin kendi tarafından çıkartılan yasaları her an iptal edebilir korkusunun gölgesinde bulurken yine de kanunları bağımsız bir şekilde çıkartabilir mi? Eğer yasa koyan veya yasa çıkartan gücün yasalarına başka bir organ hakim olursa bu güç gerçek yasa koyan bir güç sayılır mı?  Bu durum, yasa çıkartan gücün bağımsız olmadığını gösterdiği gibi yasa koyucunu acizliğine delalet etmesinin yanı sıra yasama işinde de hata edebileceğini ispatlamaktadır. İşte Batılı fikre sahip olanlar, halkın seçtiği vekillerinin eksik olabileceğini ve çıkarttıkları kanunların da hatalı olabileceğini göstermektedirler. Nitekim asıl güç olan yasama sultasının üzerine başka bir sulta koydular ki buda, yargı sultasıdır. Oysa demokratik sistemde ilk ve son olarak yasa koyan, halkı temsil eden parlamento olmalıdır! Güya hakimiyet halka aitmiş, kendi kanunlarını kendisi çıkartırmış ve bu kanunlarla da kendi kendini yönetirmiş. Nitekim bununun vakıada mümkün olmadığını görünce hile yaparak bu işi parlamentoya çevirdiler. Bu da demokrasinin bozukluğunu kanıtlamaktadır. Dahası bunu da bölerek parlamentoyu yasama gücü ve hükümeti de yürütme gücü olarak gösterdiler. Ayrıca birde bunların üstüne yargı gücünü koydular ve onu da halkın gücüne hakim kıldılar. Zira o, her an çıkartılan kanunları bozabilir ve düşürebilir. Öyleyse yasa koyucu nasıl hatalı olur? Nasıl onun üzerine, halk tarafından seçilmeyen bir güç tayin edilir? Hem de anayasa mahkemesinin üyelerinin sayısı, parmakların sayısı kadarken! Halkın yüzlerce temsilcisi bu bir takım kişilere mahkum olduğu gibi halkın tamamı da bu az sayıdaki kişilere mahkum olmaktadırlar. Dolayısıyla bu husus, sultaların ayrılığı düşüncesinin bozuk olduğunu kanıtladığı gibi bir de halkın yasa koyucu olmadığını, kendi kanunlarını kendisinin çıkartmadığını ve kendi kendini yönetmediğini göstermektedir. Buda demokrasinin vakıasının olmadığı ve hiçbir zaman da olmayacağı anlamına gelmektedir.

Halbuki hakimiyet halkındır ve halk kendi kendini yönetir diyen bir demokraside gerçek sulta, halka ait olmalıdır. O halde yargı organının başında bulunan ve bir kaç kişiden oluşturulan anayasa mahkemesi, nasıl olur da halkın sultasına hakim ve hakem olarak kılınabilir ki?! Dolayısıyla bu durum, hakimiyetin halka ait olduğu manasını taşıyan demokrasiyle çeliştiği gini bir de kral ve ona bağlı olanlar için yasa çıkartan din adamlarının sultasını kaldıran sivil devletin mefhumuyla da çelişmektedir. Nitekim Kiliseye tabi olan din adamlarının sultası, halkın sultası üstündeki bir yasama sultası olup bu günkü anayasa mahkemesi gibiydi. Dolayısıyla kralın kanunlarını yasallaştıran bir güç idi.

Ancak halk, bizatihi kendi kanunları koyma işinden acizdir. Çünkü halk, kanun koyma hususunda ihtisas sahibi olmadığı gibi temsilcileri de aynı şekildedirler. Eğer anayasa mahkemesi kanun koyma işinde ihtisas sahibidir ve bu işten halktan ve parlamentodan daha iyi anlıyor deniliyorsa, peki o halde neden demokrasiden, halkın hakimiyetinden ve halkın temsilcilerinden söz ediliyor ki?! Yalnız bu husus bile demokrasiyi çürüterek onun gerçek olmayıp bozuk olduğunu kanıtladığı gibi halkın bizatihi kanunları çıkartmadığını, kendi kendini yönetmediğini ve devleti de yürütmediğini kanıtlamaktadır. Daha doğrusu halk, kendi üzerindeki bir güç tarafından yönetilir,  kanunları o koyar ve halk da hakim değil buna mahkum olduğu gibi kanun keskinliği ve polis gücüyle yürütülür. Dolayısıyla netice budur ve demokratik dünyanın gerçeği budur.

Bir gerçek daha var ki o da; demokratik dünyadaki halkın, birçok yasadan hiç razı olmamasıdır. Zira bu yasalar, halka doğru dürüst hizmet etmez, sadece mal ve varlık sahibi çok az bir grup insana hizmet eder. Dolayısıyla demokratik Batı dünyasındaki her grup insan, kendileriyle ilgili kanunlardan memnun olmadıklarını gösterebilmektedirler. Zira sermaye sahipleri veya büyük şirketler, bu insanların haklarını çiğnemektedirler. Bu nedenle her grup insana, kendi alanında grev ve protesto yapma hakkını verdiler ki bu şekilde kendi alanında söz sahibi olanlardan haklarını isteyebilsinler. Bu protesto ve grev hareketlerinden sonra da meseleyi, orta çözümle halletmeye çalışmışlardır. Yine de bu insanlar, haklarının tamamını elde edememekteler ve kalan bir kısmını gelecek merhalelere bırakmaktadırlar. Bu nedenle ‘'al ve iste'' kuralını koymuşlardır. Böylece de hakları çiğnenmiş olan kimseler, bütün haklarını elde edemedikleri gibi aksine haklarını da hep eksik olarak almışlardır.

Yargı otoritesi de acizdir; zira halk tarafından seçilmeyip az kişilerden oluşmasına ve parlamento ise halk tarafından seçilip bir çok kişiden oluşmasına rağmen yargı otoritesinden bir parça olan anayasa mahkemesi halka ve parlamentoya hakim kılınmıştır! Böyle bir şey nasıl olabilir? Dahası çoğunluğun hükmüne inanan insanlar nezdinde nasıl böyle bir şey olabilir? Şayet anayasa mahkemesinin üyeleri, diğer insanlardan ve kendilerini temsil eden parlamentodan anayasa ve kanunu daha iyi anlar, zira onlar bu konuda ihtisas sahibidir deniliyorsa yalnız bu söz bile demokrasiyi çürütmek için yeterli bir delil olup demokrasinin vakıasının olmadığının kanıtıdır. Çünkü halk kendi kendini yürütemez ve bizzat kendisi için kanunlar çıkartamaz, ancak küçük bir grubun içerisindeki kişiler yasalar çıkartır yada çıkarılan yasaları yasalaştırır. Nitekim halk, devleti de yürütemez ancak küçük bir grubun içerisindeki kişiler tarafından yürütülür. Ayrıca kanunlar halk üzerine zorla ve polis gücüyle uygulanmaktadır.

Demokratik Batı dünyasında, toplumun her bir grubu kendisiyle ilgili ortaya atılan kanunlara razı olmadığını söylemiştik. Zira bu kanunları kendileri koymamışlar, bilakis kendilerine zorla kabul ettirilmiştir. Oysa demokrasinin mefhumuna göre, her bir grup en az kendisiyle ilgili kanunları kendisi koymalı yada en azından her bir grubun görüşleri alınarak buna göre kanunlar konulmalıdır. Fakat ne bu nede diğeri olmaktadır. Çünkü kanunlar, bunlara rağmen belli bir güç tarafından konulmaktadır. Evet her bir gruba protesto ve grev hakkı vermişlerdir.  Ancak bu hak, onların öfkelerini dindirmek, devlete ve kanunlara karşı gelmelerini önlemek için verilmiştir. Zira protesto ve grevden bir başarı gerçekleşse de bütün elde edemezler, ancak bir kısmını elde edebilirler.

Sivil devletteki anayasaya gelince; anayasa mahkemesi onun gereğince hüküm vermekte, parlamento onun gereğince kanunları çıkarmakta ve hükümet de ona göre devlet işlerini yürütmektedir. Ayrıca bu anayasa, halk tarafından veya halkın temsilcilerinden oluşan meclis tarafından da ortaya atılmamakta, bilakis bir takım kişilerden oluşan bir anayasa komisyonu tarafından ortaya atılmaktadır. Oysa demokrasinin hilesine göre hakimiyet ve egemenlik halka ait olup halk ta otoritelerin kaynağıdır. Ama durum bu şekilde değildir. Zira anayasayı, geçici yürütme otoritesinin yada yönetime el koyan geçici askerî otoritenin tayin ettiği küçük bir gruptan oluşan anayasa komisyonu koyar. Bunun ardından da anket yapılmak üzere halka sunulur. Dolayısıyla şayet anketin neticesi yarıdan fazla olursa bu anayasa geçerli sayılır. Ayrıca bu komisyon, üç otoritenin yetkilerini, oluşturulması ve feshedilmesi keyfiyetini anayasada belirtmektedir. Bundan sonra da yasama otoritesini oluşturmak için halk seçime çağırılır. Dolayısıyla geçici hükümet veya otorite feshedilir,  yeni seçilen meclis tarafından yeni yürütme otoritesi tayin edilir veyahut direkt halk tarafından seçilen yürütme otoritesi ilan edilir. Böylece küçük bir grubun oluşturduğu insanlar tarafından ortaya atılan anayasa bütün insanlara hakim olur. Bu ise hakimiyet halkındır ve halk kendi kendini hükmeder diyen demokrasiye aykırı olduğu gibi yönetim çoğunluğa aittir ve halk yasasını koyar diyen demokrasiye de aykırıdır. Bir yönden böyledir, diğer yöne gelince; insanlardan %51'i anayasayı kabul ederlerse bu anayasa geçerli olur. Bu durumda halkın yarısına yakın olan diğer %49 oranı ihmal edilmektedir! Peki insanların yarısına yakın olan oranı anayasayı reddederken halk nasıl yasa koyucu sayılabilir ki? Hal böyleyken, evet oyu kullananlardan birçoğu anayasayı incelemiş değillerdir, daha doğrusu onun yüzüne bile bakmış değillerdir. Dolayısıyla bunlar, belli güçlerin reklamı ve propagandasıyla evet oyu kullanmışlardır. Yoksa idrak ederek ve uyanıklıkla evet oyu kullanmamışlardır. İşte bu hususlar; halk kendi kendini yönetir ve hakimiyet ona aittir diyen demokrasiye göre bu anayasanın demokratik olmadığını göstermektedirler. Ayrıca parlamento oluşturulduktan sonra da aynı durum tezahür etmektedir. Zira halkın tamamının koymadığı anayasaya göre, bütün halkı temsil etmeyen az sayıdaki parlamenterler yoluyla kanunlar çıkartılmaya başlanmaktadır.

Demokratik sistemlerde, anayasa mahkemesi ve yüksek mahkemeler başta olmak üzere yargı otoritesinin icraatlarını incelediğimizde, bunların yürütme otoritesiyle ve ülkede var olan güçlerle ilişkisinin ve alakasının olduğunu görmekteyiz. Nitekim çoğu zaman siyasi kararlardan etkilenir yada yürütme organının veya ülkedeki nüfuz sahibi olanların yanında yer alırlar. Dolayısıyla bu durumda yargı bağımsızdır demek çok zordur.

Otoritelerin mutlak şekilde birbirinden ayrılması, her otoritenin bağımsız bir şekilde çalışması, otoritelerin birbirine karışmasının engellenmesi ve bir otoritede bulunanların, direkt yada dolaylı olarak bir diğerinde bulunanların tesiri olmadan tayin edilmesi imkansız olduğu gibi bu düşünce vakıayla da çelişmektedir. Ayrıca otoriteler arasında bir zıtlaşma olduğunda devlet felç olmaktadır. Zira hükümet, işleri yürütmek için belli yasaları isteyip ülkenin çıkarını da belli bir şekilde görürken parlamento da bunları başka bir şekilde görürse, o zaman yürütme otoritesi ile yasama otoritesi arasında zıtlaşma başlar. Oysa hükümet, yürütücü olduğu için çıkarları mecliste oturanlardan daha dakik bir şekilde görebilir. Ayrıca parlamentonun görüşünü ihmal etmek de doğru değildir. Çünkü meclistekiler, olayları takip edip düşünmektedirler. Bundan dolayı şayet otoriteler arasında uyum sağlanmaz ise devlet yürümez. Başka bir ifadeyle hükümetin istediği yasalar meclisten geçmez ve yasama organı da bunu bozmaz ise devlet yürümez.

Şayet sivil veya demokratik devlette çoğu zaman bu üç organ arasında uyum sağlanmaktadır deniliyorsa, peki o halde neden otoritelerin ayrılığı düşüncesi savunuluyor ki?! Oysa bu düşünce uygulanmaya başlandığında devletin işini felce uğratır ve işlerin seyrini aksatır! Bu otoriteler arasında genellikle uyum sağlanmaktadır deniliyorsa, peki o halde neden otoritelerin ayrılığıu düşüncesi savunuluyor ki?! Nitekim bu düşünce, vakıada başarılı olmadığı gibi onun vakıada uygulanması da mümkün değildir. Dolayısıyla sadece bir teori olarak kalır. Şayet uygulanırsa devlet felç olur, hükümetin işini aksatır ve böylece insanların işlerini yürütmekten aciz kalır.

Otoriteler arasındaki zıtlaşmanın sebepleri şunlardır:

1-Kanunları benimseyecek kimse yönetici olmalıdır. Çünkü devleti ve insanların işlerini yürüten odur. Bu nedenle, benimsenmesi gereken kanunları en iyi bilen ve idrak eden de kendisidir. Bundan dolayı kanunları, yönetici benimsemelidir. Meclis ise onu kontrol eder, muhasebe eder ve yol gösterir. Yargı ise kanunların yasallığına ve anayasaya uygun olup olmadığına bakar.

2-Benimsenecek veya kanun olarak çıkartılacak hususa bakış meselesi; Bu husus, maslahat mıdır yoksa değil midir? Nitekim bu konu, amellerin yada işlerin güzel veya çirkin olması meselesine aittir. Dolayısıyla bir amelin güzel yada çirkin olması vasfını belirleme konusu insana bırakıldığında, insanların amellere ve davranışlara bakışları farklı olacağı gibi bu durumda hakem, akıl olacaktır. Oysa insanların akılları; onların idrak gücüne, işi kavrama derecesine, çıkar veya menfaate, durumlara, şartlara, heva ve hevese göre farklılık arz etmektedir. Zira her bir insan, maslahatı bu açıdan değerlendirmeye çalışmaktadır. Ayrıca işlerin güzel yada çirkin olmasına bakış, zamandan zamana, çevreden çevreye ve kişiden kişiye değişmektedir. İşin güzel yada çirkin olmasına bakış, bu faktörlerin tesiri altında kalıp insanın da bunlardan kurtulması imkansız olduğundan yasama hakkını insana vermek çok büyük bir hata olur. Bu nedenle insan, bu iş güzel yada çirkindir şeklinde doğru bir değerlendirmede bulunamaz. Buna binaen bu maslahat yada mefsedattır şeklinde doğru bir karar da alamaz. Öyleyse ister yönetici ister parlamenter isterse de yargıç olarak insana yasama hakkı verilmez.

3-Devlet işlerini yürütmek ve insanın maslahatlarını gütmek ancak tek bir otorite tarafından olur, birçok otorite tarafından olmaz. Zira vakıa ve gerçek budur. Nitekim hükümet, istediği yasaları çıkartmasa ve yargı da bunu oylamasa devlet yürümez. Ayrıca şayet bu üç organ arasında uyum sağlanmaz yada zıtlaşma olursa devlet felç olur. Bu durumda devlet işleri yürümez ve insanların maslahatları güdülmez. Böylece bir boşluk olur ve şayet durum böyle devam ederse sanki devlet yok olma hükmünde olur. Bu nedenle ülke, sadece bir otorite tarafından yürütülmelidir.

4-Liderlik ferdidir; devlet ancak tek bir kişi tarafından yürütülür. Nihai kararı ancak tek bir kişi verir, yoksa bir kaç kişi veremez. Zira insanların aklî güçleri veyahut idrak ve kavrama güçleri birbirinden farklıdır. Dolayısıyla kararın kesin ve kati olması için tek bir kişinin karar alması gerekmektedir. Diğerlerin rolü ise şura veya görüş beyan etmek veya kontrol etmek veya muhasebe etmektir.

Batılılar, yöneticiden yasama hakkını çekip alarak halka verince halkın yasama işini yapamayacağını fark ettiler ve hile yapıp halkı temsil eden bir meclis oluşturdular. Böylece halkın hakimiyetini dillendiren demokrasi suya düşmüş oldu. Nitekim yöneticinin bir fert olması yerine halka rağmen yasama işini üstlenen yüzlerce sayıdaki kişilerin olduğu guruptan oluşan meclis despotizm sahibi oldu.  Dahası halk ve meclisten daha üstün bir kaç kişiden oluşan anayasa mahkemesini tayin ettiler ve bu mahkeme de despotizm oldu. Bu şekilde bir fert olarak yöneticinin despotizminden kurtulmaya çalışırken bir kaç kişinin despotizmine düştüler. Böylece de despotizmden kurtulamadılar.

Batı'da meydana gelen durum, despotik veya diktatör devlete karşı tepkisel harekettir. Nitekim bu devlete, teokratik devlet de denilmekteydi. Yani dinî devlet yada dinî despotik devlet olarak adlandırılıyordu. Zira bir fert olarak yönetici, kral veya imparatorun yanında ailesi, ağalar, zengin aileler ve onlarla beraber yasa koyucu kilise veya din adamları halka karşı bir ittifak oluşturdular. Nitekim Kilise, yasa koymak için Allahtan yetki aldıkları yalanını iddia ederek hem kendisi hem de kral ve onunla birlikte olanların çıkarları hesabına yasa çıkartıp onaylıyordu. Bu şekilde devlet ile kilise arasında bir ittifak oluşturarak insanları Allahın indirmediği şeylerle yönetmek için halka karşı birleşmişler ve böylece de despotik veya diktatör rejimler meydana gelmiştir. Bu durumda, Batı mefhumundaki dinî devletten kurtulmak ve bunun yerine sivil devlet ve demokratik bir sistem kurmak için çağrıda bulunmaya başladılar. Böylece halk, kendi kendini yönetecek ve hakimiyet kendisine ait olacaktır. Fakat yukarıda gösterdiğimiz gibi böyle bir şey olmadı. Zira halk, kendi kendini yönetmediği gibi yasama işini de üstlenmedi. Daha doğrusu halk mahkum kaldı ve yasalar, halka rağmen onun üstündeki küçük bir grup tarafından çıkartılarak halkın üzerine zorla uygulanır oldu. Böylece de başka bir suretteki despotizme dönüştü.

Daha doğrusu demokratik sivil devlette tahakküm edenler nüfuz sahipleridir. Özelikle  de sermaye sahibi olanlardır. Nitekim birçok insanın bilmediği gizli üsluplarla yöneticiyi ve parlamento üyelerini halka seçtirirler ve onu yönlendirirler. Dolayısıyla insanlar sandıklara giderken, nüfuz sahibi olanlar tarafından kendilerine kabul ettirilen kişileri seçmek için giderler. Böylece sermaye sahiplerinin diktatörlüğü görünür bir hal aldı. Başka bir ifadeyle kapitalist despotik sistemi kurulmuş oldu. İşte bundan dolayı bu sisteme kapitalist sistem adı varilmiş olup bütün demokratik Batı devletlerinde de durum aynıdır.

Ayrıca yöneticiler ve parlamenterler görevlerinde kaldıkları sürece dokunulmazlıklara sahip olup yargılanmazlar. Bu ise zulüm ve diktatörlüktür. Nitekim Batı dünyasında demokrasi hakim olmadan önce de krallar, prensler, servet ağaları ve benzer nüfuz sahiplerinin dokunulmazlığı vardı. Dolayısıyla şayet yöneticilerin yönetebilmesi ve istikrar sağlaması için dokunulmazlığa sahip olmaları gerekir derseniz, despotizmi kabul etmiş olursunuz. Zira doğru olan, hiçbir kimsenin dokunulmazlığının olmamasıdır. Zira yönetici de suç işlediğinde diğer insanlar gibi hemen yargılanmalıdır.

Özet olarak; otoritelerin sayılı ve birbirinden ayrı olması, hem yanlış bir düşünce hem de bir teoridir. Çünkü vakıada, devlette insanların maslahatlarını ve işlerini yürüten tek bir otorite vardır. İşte gerçek olan budur. Nitekim bu düşünce, ister kral isterse imparator olsun yöneticinin tüm yetkileri kendi elinde tutmasından dolayı meydana gelen despotizme bir tepki olarak doğmuştur. Oysa Batı'da despotizm, ortadan kaldırılan dînî devlette veya halen devam eden sivil devlette yasa koyucunun beşer olduğundan dolayı meydana gelmiştir. Gerçekte ise beşerin çıkarttığı yasalarla adalet sağlanmaz, daha doğrusu zulüm meydana gelir. Dolayısıyla teşri yada yasama işi, beşerin yaratıcısı tarafından gelmelidir. Dolayısıyla da beşer yada insanlar, kendilerini yaratıcıdan gelen yasalarla yönetecek birini seçerlerse despotizm olmaz, adalet ve huzura kavuşurlar. Bundan dolayı kendi içlerinden yöneticiler seçerler, onları bu yasalara bağlı tutarlar, muhasebe ederler ve yaratıcının indirdiğine muhalefet ederlerse de onları yönetimden düşürürler. Ancak bu şekilde despotizm zail, adalet hakim ve beşeriyet mutlu olacaktır.

Devamı var...

Esad Mansur