(ترجمه)

از انس رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَغْرِسُ غَرْسًا، أَوْ يَزْرَعُ زَرْعًا فَيَأْكُلُ مِنْهُ طَيْرٌ أَوْ إِنْسَانٌ أَوْ بَهِيمَةٌ إِلاَّ كَانَ لَهُ بِهِ صَدَقَةٌ» (رواه بخاری)

ترجمه: هر مسلمانی‌كه درختی، غرس نمايد يا بذری (دانه ای)، بيافشاند (در زمین کشت نماید) و انسان، پرنده و يا حيوانی، از آن بخورد، برايش صدقه محسوب می گردد.

توضیح حدیث

زمانی‌که یک مسلمان عمل خوبی را جهت رضایت الله سبحانه وتعالی انجام می‏دهد، قلبش از شوق و سرعت در آن کار موج می‏زند تا این که ثمره آن عمل را در آخرت به دست آورده و سبب آرامش و راحتش قرار گیرد؛ این حدیث به همین مطلب اشاره نموده و هم چنان مؤمن اهمیت زندگی را زمانی درک می‏نماید که دست دهنده داشته نه تمام گیرنده، و ذریعه اعطاء و کمک دوام دار است که رضامندی الله و راحتی بیشتر به وجود آمده و سبب دریافت اجر و پاداش می‏شود، اما بر عکس در عدم اعطاء و بخل ورزیدن سبب پریشانی برای نفس‌ها می‏شود.

ای مسلمانان! امروز باورها تغییر نموده و افکار مبدل گردیده اند، انسان به سوی اشیای ناچیز و غرایز خود که حدی را نمی شناسد، میلان دارد، میلان به سوی جاهلیتی دارد که در مقابله با منافع، مصالح و سرمایه های او قرار دارد، علاقه مند جاهلیت ابولهب و ابوجهل گردیده و نیز میلان به سوی انبوهی مردم داشته تا علو عقلانی خود را ثابت سازد. هم چنان صدای غریزه را بالای دید و درک درست حاکم گرداند. چنان حالتی را مردم به خود گرفته اند که گویا احساس می‏شود نیکی‌ها و بدی‌ها را میزان را مقیاس سنجش اعمال خود نمی‏دانند و نیز برای صدقه دادن ارج و اهمیتی نمی‌دهند، این چنین است حالت اکثر مردم؛ مگر کسی را که الله رحم نموده است که چنین حالتی نداشته باشد.

 پس ای خلیفه، ای مسلمین! تو کجایی که عدل و مفاهیم واقعی اسلامی را دوباره از نو باز گردانی؟

ای عمر بن عبدالعزیز تو کجایی که امر نمایی و برای‌شان بگویی دانه‌ها را بالای کوه‌ها بپاشید تا گفته نشود که پرنده‌ها در شهر های مسلمانان گرسنه ماندند...