(ترجمه)

خبر:

 از روز چهارشنبه گذشته بدین‌سو، بیش از صد‌ها تن از مسلمانان روهینگیایی راهی بنگله‌دیش شده و آخرین پناهندگان روهینگیایی گفته‌اند که ارتش ایالت راخین به عملیات شدید و وحشت‌ناک‌‌شان علیه مسلمانان میانماری ادامه داده و برنامه‌هایی را برای بازگشتاندن۶۵۵،۵۰۰ تن از کسانی‌که به این منطقه پناهنده شده بودند، راه‌اندازی کرده‌اند. امتیازاتی برای کسانی‌که از رود ناف عبور می‌کنند، در نظر گرفته شده بود؛ حتی داکه(پایتخت بنگله‌دیش) آمادگی‌هایی را برای بازگردانیدن برخی از مسلمانان میانماری، که از شر و استبداد عملیات نظامی ارتش میانمار فرار کرده بودند، آغاز کرده است. یک تن از مقامات ارشد وزارت خارجه داکه به رویترز گفته است: «مهلت و ضرب‌العجل تا سه‌شنبه آینده برای آغاز باز گردانیدن مسلمانان به میانمار شاید امکان پذیر نباشد.» این مقام ارشد که یکی از اعضای تیم چهارده نفری در مورد مذاکرات بازگشت به این سرزمین در هفتۀ جاری بود، گفت: «بازگشت مسلمانان باید به طور اختیاری، امن و محترمانه صورت گیرد.»

بنابر معاملۀ امضاء شده، ۱۵۰۰ تن از مسلمانان روهینگیایی در طول هفته به دولت میانمار برگردانیده شده و سپس قبل از این‌که به خانه‌های‌شان به طور انتخابی انتقال داده شوند، در یک اردوگاه مؤقتی در میانمار پناه داده می‌شوند. (منبع: کانال خبری آسیا)

تبصره:

مسئلۀ روهینگیا برای جهان و هم‌چنان بنگله‌دیش، یک چیزی جدید نیست. بنگله‌دیش در همسایه‌گی به میانمار طی چهل سال گذشته شاهد جنایات وحشیانه و بی‌مانندی علیه مسلمانان روهینگیایی بوده است. علاوه بر این، تمام دنیا به شمول نهاد‌های حقوق‌بشر و سازمان ملل، بسیار به خوبی از واقعیت جنایات توسط ارتش میانمار علیه اقلیت‌های مسلمان در ایالت راخین آگاه اند. هرچند نتیجۀ بازگشت مسلمانان به سرزمین‌شان در گذشته از طرف دولت راخین منجر به اخراج‌شان گردیده و سپس آن‌ها را مجبور نمودند که به سرزمین اصلی‌شان از بنگله‌دیش باز گردند؛ اما دولت بنگله‌دیش با کمال بی‌شرمی، تکتیک‌های شنیع و غیرانسانی را به منظور تضمین بازگشت مجدد مسلمانان روهینگیایی به کار بست. در سال ۱۹۷۸م پس از خروج ۲۷۰ هزار مسلمان روهینگیایی دولت بنگله‌دیش پس از مسدود کردن مواد غذایی برای جلوگیری از ورود این مسلمانان، به تعداد ۱۲۰۰ تن آن‌ها در جریان این فرایند بازگشت، از بین رفتند.

سپس یک‌بار دیگر  از سال ۱۹۹۲م تا سال ۱۹۹۴م، دولت حسینه پس از آن فعالیت‌های بشردوستانۀ سه سازمان بین‌المللی غیردولتی را ممنوع قرار داده و سپس فشار‌های زیادی را برای تضمین بازگشت آنان پس از اعتراضاتی‌که در اردوگاه‌های روهینگیا علیه بازگشت آنان صورت گرفت، بر آنان وارد کرد. به همین ترتیب، رژیم حسینه یک‌بار دیگر پس از خروج۶۵۰هزار تن از مسلمانان روهینگیایی عجالتاً معاملۀ بازگشت آنان را با دولت میانمار به امضاء رسانیده و با کمال بی‌شرمی از دولت میانمار، که ناسیونالیست و نژادپرستی بودائی چشمان‌شان را کور کرده است، خواست تا از آن‌ها به طور آبرومندانه حراست نماید، تا از دست پناهجویان مسلمان رهایی یابد. این درحالی‌ست که صدها تن از پناه‌جویان روهینگیایی یک‌شنبه گذشته در اعتراض به روند بازپس‌گردانی تحمیلی‌شان در اردوگاه کوتوپالونگ اشتراک نموده و خواستار شهروندی، امنیت و تضمین زندگی خود قبل از بازگردانیدن به سرزمین‌شان شدند.

اما سؤال این‌جاست که چرا جهان برای توقف نسل‌کشی وحشیانه و دوامدار مسلمانان روهینگیا از خود حرکتی نشان نمی دهد، ‌تا جلو چرخ استبدادی بازگردانیدن تحمیلی مسلمانان را بگیرد؟ چگونه می‌تواند که رژیم میانمار و ارتش قاتلش به هم‌چو آزار و شکنجنۀ وحشت‌ناک در یک جامعه هدف قرار داده شده و بدون کدام نوع ترس و هراس از حاکمان سرزمین‌های اسلامی به بیش از سه دهه ادامه دهد؟ پاسخ به این پرسش‌ها ساده است. داکتر مونگ زرنی انگلیسی محقق نسل‌کشی و فعال حقوق‌بشر در برما در مصاحبه‌ای به یک روزنامه در بنگله‌دیش در پاسخ به این پرسش‌ها گفت: «پایان دادن به نسل‌کشی در برما کاری درستی نیست؛ بل همکاری با قاتلان می‌تواند کاری درستی باشد؛ زیرا قاتلان دست‌رسی کافی به گاز طبیعی، خطوط ساحلی استراتیژیک، بندر‌های ساحلی عمیق، ویزا وغیره را دارند، که منافع‌شان را تأمین می‌کند. بدین لحاظ، آنان این بازی را پیوسته ادامه می‌دهند.» این درحالی‌ست که بازی‌کنان بین‌المللی "بازی‌های زبانی" را برای تشدید چنین جنایات وحشت‌ناک راه‌اندازی می‌کنند.

به همین دلیل است که سازمان ملل به عوض تمجید از اعمال سفاکانۀ ارتش میانمار تحت عنوان "نسل‌کشی" آن‌را پاک‌سازی قومی نام نهاد. روی این ملحوظ است که تکه‌داران صلح یا همان نیرو‌های ناتو یا سازمان ملل، به بهانۀ "جنگ با تروریزم" یا تحت پرچم حمایت از بشر، به میانمار حمله نمی‌کنند. گرچه طبق اصول "مسئولیت حفاظت" که در سال ۲۰۰۵م توسط تمام اعضای سازمان ملل به امضاء رسید، تمام کشورهای عضو سازمان ملل مسئولیت حفاظت مسلمانان روهینگیایی را از شر استبداد و نسل‌کشی دولت میانمار عهده‌دار بودند.

در واقع، شعار‌های کاذبانۀ حقوق‌بشر، نجات بشریت و یا‌هم مسئولیت حفاظت از بشر همه و همه تنها زمانی سودمند واقع می‌شود که میوۀ شیرین آن به کام غرب ریخته شود؛ چنان‌چه که در افغانستان، عراق و سوریه این امر صورت گرفت؛ اما کفار این ‌گونه شعار‌های کاذبانۀ شان‌را هرگز به خاطر حفاظت از زندگی، شخصیت و منافع امت اسلامی محقق نخواهند کرد و آب از آب تکان نخواهند داد. الله سبحانه وتعالی در این مورد در کتاب مبین(قرآن کریم) می‌فرماید:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِّن دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ﴾

[آل عمران: ١١٨]

ترجمه: ای مؤمنان! محرم اسراری از غیر خود، انتخاب نکنید! آن‌ها از هرگونه شرّ و فسادی در بارۀ شما، کوتاهی نمی‌کنند. آن‌ها دوست دارند شما در رنج و زحمت باشید(نشانه‌های)، دشمنی از دهان(و کلام) شان آشکار شده و آن‌چه در دل‌های‌شان پنهان می‌دارند، از آن مهم‌تر است.

فلهذا مسلمانان روهینگیا اصلاً نیازی به قطعنامه‌ها و هرگونه تعامل برگشت تحت سرپرستی سازمان ملل و یا اشک‌های تمساح مانند برخی از حکام بی‌شرم مسلمان برای شکستاندن این چرخ استبدادی(روند بازگردانیدن) ندارند؛ تنها چیزی‌که بدان نیاز دارند، هماناخلافت راشده بر منهج نبوت مانند خلافت عمر ابن الخطاب است که نیرو‌های شجاعش را به سوی ایالت راخین میانمار بفرستد تا چراغ ظلم دولت خبیث میانمار را برای همیش خاموش ساخته و مسلمانان مظلوم را از شر ظلم و استبداد آن نجات دهد. نیرو‌های غیوری‌که نه تنها به نجات مسلمانان اراکان می‌شتابند؛ بل در هر کجا که مسلمانی مظلوم واقع شود، به نجات آن پرداخته و عزت، امنیت و سعادت گم‌شدۀ امت اسلامی را دوباره باز می‌گردانند، ان‌شاء الله.

نویسنده: فهمیده ودود

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر