خلافت ثانی بر منهچ نبوت می تواند مسلمانان پاکستان را به استقلال واقعی برساند!

(ترجمه)

مسلمانان همه به یاد دارند که در این روز و ۷۰ سال قبل در سرزمین پاکستان چه ایثارهایی به خاطر به وجود آوردن دولتی که اساسش اسلام باشد، در سرزمین نیک و مبارز پرور پاکستان صورت گرفت.

حزب التحریر-ولایه پاکستان، احتراماً حادثات گذشته، سیاست های امروزی و حادثاتی را که منتظر است، برای امت گوش زد می نماید. از گذشته در می یابیم که در خدمت ما به اسلام، منحیث مسلمانان پاکستان، رنگ قلم ها تمام شده و به اذن الله سبحانه وتعالی به اجر اخروی آن خواهیم رسید. ما از هزارسال بدین سو و از زمان خلافت راشده، این سرزمین را با نور اسلام رهبری کرده و خیلی ها از این طریق به زنده گی اسلامی دست یافتند. ما در مقابل نیروهای اشغالگر راج انگلیسی که از ۱۷۵۷م تا آن زمان قوت رهبری ما را از ما گرفته بودند، شجاعانه مبارزه کردیم.

ما در مقابل منزوی ساختن اساسات شریعت اسلامی از قوت سیاسی و تطبیق اساسات نظام سرمایه داری در سرزمین ما که با همکاری رهبران خاین مسلمان و هندو در داخل بر ما تحمیل شده بود، شجاعانه مبارزه کردیم. با تطبیق این نظام مسلمانان و غیرمسلمانان همه زیر یوغ نظام سرمایه داری به فقر، گرسنگی و ده ها معضل دیگر مواجه شدند؛ در حالی که تحت سیطره ی نظام خلافت اسلامی، شبه قاره هند نه تنها با تمام و کمال به نیازمندی شهروندان خودش می رسید؛ بلکه برای مردمان بیرون از مرزهایش نیز شغل زایی نموده و زنده گی آن ها را رونق می بخشید.

ما مسلمانان در پاکستان از تسلیمی به راج انگلیسی امتناع ورزیده و در مقابلش شجاعانه مبارزه نمودیم. ما چه از طریق جهاد ۱۸۵۷م، چه از طریق حرکت خلافت خواهی آن وقت و چه از طریق ساختن دولت اسلامی به نام پاکستان شجاعانه در مقابل استعمارگران مبارزه نموده و ساکت ننشستیم. این همانا اسلام بود که ما را در طول تاریخ رهنمایی نموده، افکار ما را سمت و سو داد و در طول تاریخ این همانا اسلام بوده که با نشأت از راه الله سبحانه وتعالی و سنت نبوی صلی الله علیه وسلم ما را به قله های مبارزه و پیروزی رسانیده و هیچ قدرت دیگری همانند اسلام قدرت انسجام و سوق دهی افکار ما را نداشته است.

مهاجرت ۷ میلیون هندو از ظلم دولت هند به پاکستان، یکی از دست آوردهای تشکیل دولت پاکستان است. در این معرکه میلیون ها تن اموال و دارایی های شان را رها کردند، صدها هزار تن شهید شده و هزاران تن بی عزت شدند؛ اما مسلمانان از هیچ یک از این قربانی های شان پشیمان نیستند؛ چون همه می دانند که اجر اخروی آن ها با(الرحیم) است. مسلمانانی که به پاکستان مهاجرت نمودند همه با آغوش باز از طرف برادران شان در پاکستان با پیروی از رسم مهاجرین و انصار در پاکستان پذیرایی شدند. اگر این به خاطر انگیزه های اسلامی نبود، ذات تشکیل دولت پاکستان ممکن نبود؛ چون این همانا اسلام است که رمز برادری بین مسلمانان را مستحکم نموده و به مسلمانان درس برادری، قربانی، کمک و فداکاری می دهد.

 اسلام همواره قلب تپنده و اساسی برای عملکردهای ما منحیث مسلمان و انسان بوده است. هنوز هم، ما مسلمانان پاکستان از مبارزه ی خود دست نکشیده و در مقابل استعمار نوین امریکا(راج امریکایی) که می خواهد تمام قربانی های اجداد ما را در نسل های گذشته به باد داده و دوباره این سرزمین را به شیوه های نوین در قبضه منفور استعمار خود داشته باشد، مبارزه می نماییم؛ اما رهبران خاین در رهبری نظامی و سیاسی ما در پاکستان، پسران ناخلف میرصادق و میرجعفر، همواره این سرزمین را به دیکته هایی واشنگتن رهبری نموده اند؛ آن ها از امریکا امر گرفته و عساکر نجیب ارتش پاکستان را به همکاری با عساکر اشغالگر و صلیبی های نوین امریکا در افغانستان مجبور می سازند که در آن جا به مقاومت های طاقت فرسای قبیلوی مواجه گردند.

اوامر امریکا بالای رهبران پاکستان باعث شده که آن ها عکس العمل های نیروهای نظامی ما را در ارتش در مقابل اشغال و تجاوز بی امان ارتش هند در کشمیر را تا حد زیادی محدود ساخته و دست پای آن ها را از کمک به برادران شان بسته و در هر دو سمت کشمیر(کشمیر تحت اشغال و کشمیر آزاد شده) آن ها را در قبضه ی خود گرفته و سد راه کمک آن ها به برادران مظلوم شان در کشمیر شوند. با غلامی هرچه خوب تر به غرب، این رهبران اوامر و نظام آن ها(سرمایه داری) را کورکورانه تطبیق کرده و احکام شریعت را که همانند چشمه زلالی از نور و خوش بختی برای مسلمانان است، در انزوا قرار داده اند؛ این امر باعث شده که ما حتی با داشتن منابع وافر طبیعی و صنعتی، از اقتصاد خوب برخوردار نباشیم.

اگر قرار است دوباره به استقلال واقعی برسیم، جز راه حلی که اسلام برای ما پیشنهاد می کند، راه حل دیگری نداریم. با اطاعت از اوامر الله سبحانه وتعالی، پیامبرش صلی الله علیه وسلم و تطبیق امرشان در نظام خلافت اسلامی می توان به استعمار راج امریکایی نقطه پایان گذاشت. پس حزب التحریر بالای همه ی کسانی که پاس و ارزش مبارزه بیش از هزارسال مردم پاکستان را با الهام گیری از اسلام می دانند، صدا می زند تا شانه به شانه با جوانان این حزب ایستاده و پاکستان را نقطه ی آغاز برای خلافت اسلامی بسازند که بعدها محافظ و غمخوار تمام امت اسلامی خواهد بود.

 حزب التحریر هم چنان بالای قوای مسلح در ارتش پاکستان نیز صدا زده و آن ها را به الهام گیری از برادران شان در زمان رسول اکرم صلی الله علیه و سلم(انصار)‌ کسانی که عملاً به تطبیق اسلام نصرت دادند، به نصرت می طلبد تا شود که خلافت واقعی اسلامی از این سرزمین سلحشور آغاز شود.

 بیاید اجازه ندهیم که از استعمار نوین راج امریکایی سالی دیگری بگزرد. از الله سبحانه وتعالی می خواهیم که این سرزمین های مبارک و مقدس اسلامی را با دادن خلیفه ی به آن ها متحد سازد تا باشد که آن خلیفه امت اسلامی را با اسلام رهبری کند و خار چشمی باشد بر دشمنان مسلمانان. بیایید باهم با الهام گیری از این مژده رسول الله صلی الله علیه وسلم، مفسده های دموکراسی را از بین برده و اسلام را در این سرزمین حاکم سازیم:

«ثُمَّ تَكُونُ مُلْكًا جَبْرِيَّةً فَتَكُونُ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ تَكُونَ ثُمَّ يَرْفَعُهَا إِذَا شَاءَ أَنْ يَرْفَعَهَا ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةٌ عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ثُمَّ سَكَتَ»

(رواه احمد)

ترجمه: و بعد از آن ظلم حکم فرما خواهد بود و همه اوضاع آن چنان خواهد بود که الله سبحان و تعالی بخواهد و بعد هرگاه الله سبحانه وتعالی بخواهد، آن را خاتمه خواهد بخشید و بعد دوباره خلافت بر منهج نبوت قایم خواهد شد و بعد سکوت اختیار کردند.

دفتر مطبوعاتی حزب التحریر-ولایه پاکستان

(ترجمه)

از آوان تاریخ بشریت و حتی از زمانی که الله سبحانه وتعالی زمین را به بشر به میراث گذاشته است، جنگ بین ملت ها بحیث یک اصل موجود بوده و از دو حالت خارج نیست: نخست؛ حب سیادت و افتخار به آن؛ نظیر حب سیادت ایدیولوژی نزد مسلمان ها و پخش و نشر آن؛ چنان چه روزگاری دولت اسلامی این کار را انجام می داد که حدود ۱۳ صدسال ادامه پیداکرد، و هم چنان حب سیادت ملت ها؛ چنان چه ایتالیا و آلمان نازی داشت. دوم؛ بدست آوردن منافع مادی.

با زوال دولت اسلامی و اتحاد جماهیر شوروی، انگیزه ای که جهان را رهبری می کرد، در بدل بدست آوردن منافع مادی ضعیف گردیده و حالت رقت بار فعلی نتیجه آن می باشد که تا آمدن خلافت راشده بر منهج نبوت ادامه خواهد داشت؛ زیرا این خلافت است که در جنگ بین المللی و جنگ میان قدرت های بزرگ تأثیر داشته و با آمدنش انگیزه حب سیادت ایدیولوژی و نشر آن نزد پیروانش به وجود می آید، با آن که امروزه امریکا زعامت امور بشر ر ا در دست گرفته و جهان را به طرف بدی ها اداره می کند.

خطرناک ترین انگیزه ی جنگ بین دولت ها همانا انگیزه استعماری با تمام نوع آن می باشد؛ زیرا همین انگیزه ی استعماری است که سبب جنگ های کوچک و بزرگ و سبب دو جنگ جهانی، جنگ های خلیج، جنگ های افریقا، افغانستان و عراق گردید. این انگیزه ی استعماریست که تا هنوز سبب اصلی مشکلات و بحران ها و جنگ های فعلی در جهان گردیده است. رقابت میان امریکا و انگلیس در جهان اسلام، به ویژه در یمن از بهر استعمار و سیطره بر منابع مادی و ثروت های طبیعی بوده تا آن جا که روابط بین این دو کشور در مورد یمن به گونه ای جنون آمیز به تیره گی می انجامد که سبب جنگ های خونین جاری در یمن گردیده و تا هنوز هزاران تن از اهل یمن قربانی این جنگ خانمان سوز شده اند.

جنگ جاری در یمن سبب ریختاندن خون های بی گناهان، گرسنگی، درد و رنج، بلاهای سخت، مرض وباء، امراض کولرا و نیز سبب ازدیاد فقر و بیکاری گردیده است. جنگ در یمن هنوز ادامه داشته و هیچ نشانه ای به نزدیکی و تمام شدن این جنگ دلالت نمی کند؛ بلکه انگیزه این جنگ و ادامه ی آن همانا منافع و ثروت های طبیعی می باشد، یقیناً این انگیزه ی استعماری جدید است. روی همین موضوع جنگ میان قدرت ها در یمن به طرف نامعلوم روان است.

از طرفی هم طمع داشتن دولت های منطقوی برای اجرا کردن برنامه های دولت های غربی نیز سبب ادامه ی جنگ در  یمن می باشد. با این وجود ایران در تلاش است تا یمن را چنان چه قبل از اسلام بود، جز پروژه فارسی خود گرداند. اما سعودی طوری گمان می کند که یمن حیثیت باغی‏ را دارد که در همسایه گی اش قرار گرفته، بدین اساس سعودی اهداف امریکا را در یمن تطبیق کرده و تلاش می ورزد تا امریکا را قناعت دهد که یمن در پهلوی سعودی بوده و نمی خواهد ایران در امور یمن مداخله کند؛ زیرا ایران می کوشد تا حوثی ها را به قدرت برساند.

اما امارات یمن را از دریچه ی دروازه خلیج نگریسته و به ازدیاد نفوذ امریکا می پردازد، و نیز توسعه و پیشرفت حوثی ها را بر عرش حکام خلیج خطر می بیند. بناً امارات در صدد کاهش نفوذ حوثی ها و چرخش قدرت به نفع صالح به ادامه نفوذ انگلیس چنان چه قبلاً بود، می باشد. ادامه شعله ور ساختن جنگ های قبیلوی و فرقوی در یمن تا جایی رسیده که کوشش صورت می گیرد تا طرف های جنگ فرقه یی با رنگ و بوی حل وسط سیاسی پروژه های قدرت های بزرگی؛ هم چو: امریکا، انگلیس و نیز قدرت های منطقه یی را به هدف تطبیق برنامه های آنان بدست بیاورند. از این رو هر فرقه تلاش می کند تا رسانه ها، ارتش و مناهج تعلیمی را به هدف خواسته های فرقه یی و مذهبی تطمیع نماید. برای وضاحت هرچه بیشتر نکات ذیل در مورد جنگ یمن ضروری می باشد:

1-      اوج گرفتن جنگ به طرف بنادر بحری: هرفرقه که مورد حمایت قدرت های بزرگ غربی قرار دارد، کوشش می کند تا بالای جنگ موجود سیطره پیداکرده و جنگ را به طرف بنادر بحری بکشاند. اجرا کننده ی جنگ فعلی به طرف جنگ بحری هم پیمانان حوثی ها و صالح بوده و به آنان سلاح و مواد کمکی قاچاق می شود. با این حال تیلرسون وزیر خارجه امریکا، خواهان دوباره احیاء کردن طرح قبلی جان کری می باشد که عبارت از تسلیمی بندر حدیده است که طرف ثالث قرار می گیرد. درین حال امریکا اولین کسی خواهد بود که در صورت طرف سوم، سیاست آن را مدنظر نگرفته و نخواهد پذیرفت.

2-      سبقت در بدست آوردن منافع و اموال: نظام حاکم در یمن روابط مردم را به اساس مصلحت تنظیم کرده و این مصلحت محرک اساسی در تأثیر بالای مردم بوده و مردم را مصروف ساخته و یا هم به گونه ی شگفت زده خود و یا اولادهای شان در خدمت دولت های استعماری قرار دارند، معلوم است که طرف های درگیر، این جنگ را به جنگ قومی، وطنی، مذهبی و طایفی از بهر جذب پیروان شان مبدل کرده اند تا مردم هیزم این جنگ بوده و جنگ اصلی را تحت نام این جنگ ها پوشانده تا ناحیه منفعت این جنگ را که به طراحان اصلی جنگ می رسد، اخفاء کنند.

بناً انگیزه ی استعماری یگانه انگیزه در دوام این جنگ بوده و بالارفتن آن با اضافه ی انگیزه های قومی، وطنی، طایفی و مصلحتی می باشد. این انگیزه ها سبب گردیده است تا جنگ شعله ور شده، ادامه  پیداکند و هرگز توقف نشود؛ مگر این که قدرت های؛ هم چو: امریکا و انگلیس به یک حل سیاسی توافق نکنند. بناً اهل یمن باید مزدوران دولت های استعماری را که بالای آنان حاکمیت می کنند نپذیرفته و با برادران شان در حزب التحریر برای اقامه ی خلافت راشده کار کنند تا قدرت مزدوران استعمار به پرتگاه سقوط انجامیده و خلافت راشده اقامه گردد که با پیروزی آن در دنیا عزت نایل شده و کامیابی در آخرت است که همانا کامیابی بزرگی است.

نویسنده: شایف الشرادی