Dün, 27.02.2008 Çarşamba günü Almanya İçişleri Bakanı, tüm Avrupa gazetelerine, Rasûl-il Ekrem [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e yönelik hakâret içerikli karikatürlerin yeniden yayınlanması çağrısında bulundu. Bundan birkaç gün önce de on yedi Danimarka gazetesi, yaklaşık iki sene önce bir Danimarka gazetesinin yayınladığı bu iğrenç karikatürleri yeniden yayınlamıştı. Yani İslâm'a kindarlık, daha önce iddia edildiği gibi, Batılı yöneticiler ile alâkası olmayan sırf bir medya organları meselesi değildir. Aksine bu, İslâm'a ve ehline karşı kapkara bir kin kusan irili-ufaklı tüm Batı'nın meselesidir, kalplerinde gizledikleri kin ve nefret ise çok daha büyüktür!

O zaman bu karikatürleri kınamaktan Müslümanların sesleri kısılmış, avazlarının çıktığı kadar haykırmışlardı ki Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e yardım edebilsinler... Lâkin netice, yöneticilerin bu sesleri bastırması ve etkinliğini boşa çıkarması oldu. Böylelikle Danimarka gazeteleri, bu karikatürleri tekrar yayınlamaya yöneldiler, hem de bir değil, on yedi gazetede birden! Bununla da yetinmediler, bu kez Alman bakan devreye girip ifade özgürlüğü gerekçesiyle bu onur kırıcı karikatürlerin yayınlanmasına hep birlikte ortak olmaları için Avrupa gazetelerine çağrıda bulundu. Oysa onlar yalancıların ta kendileridir! Bilakis bu, İslâm'a ve Müslümanlara karşı içlerinde sakladıkları azgın bir kin ve nefrettir. Madem öyle, ne diye Yahudilerin "Holokost" dedikleri toplu katliamı kötü bir şekilde anmaya da cüret etmiyorlar, geveleyedurdukları onca ifade özgürlüğü palavrasına rağmen?! O halde Müslümanları zayıf görmelerine, binalarına sokulmalarına, duvarlarına tırmanmalarına ve korkmadan-sakınmadan açıkça meydan okuyarak ve aşırı bir provakasyon ile mukaddeslerine dil uzatmalarına sebep nedir? İslâm'a ve İslâm'ın Nebîsine dil uzatmanın "külfeti", Kâfir Batı nezdinden yok denecek kadar az bir "külfettir." Öyle ki onların ne siyâsî, ne iktisâdî, hatta ne de askerî herhangi tasası vardır! Danimarka gazeteleri bu iğrenç karikatürleri yayınlıyor ve bu bakan böyle bir çağrıda bulunuyor... ancak bu devletler ile kesilen hiçbir alâka yoktur. Aksine elçileri Müslümanların topraklarında onurlu ve saygın bir halde durmaktadır. Elçilerinden herhangi bir elçinin saygınlığına hiç halel gelmiş değildir. Nitekim henüz hiçbiri kötü bir kovma ile, hatta sırf kovma ile kovulmuş değildir ve halen bakanları memnuniyetle karşılanmaktadır. Bu Alman bakanın da böyle karşılanması hiç de uzak değildir! Bu iğrenç karikatürler yayınlanıyor ve bu bakan böyle bir çağrıda bulunuyor... ancak Müslümanların beldelerindeki petrol, Batı'nın damarlarına kan pompalamaya devam etmekte, petrol sevkıyatı azalmaksızın sürmekte, üstelik yöneticiler ve kuyrukları, bu devletlerin ekonomilerini sübvanse eden bankalardaki mevduatlarını geri çekmemektedir! Bu iğrenç karikatürler yayınlanıyor ve bu bakan böyle bir çağrıda bulunuyor... ancak İslâm'ın ve Müslümanların düşmanlarına ait askerî üsler gelişmekte, sayıları artmakta, orduları oralarda güvenli ve huzurlu bir halde yatmakta, Müslümanların beldelerinde katliamlar işlemek üzere oralardan bombardıman uçakları havalanmakta... ne kapatılan bir üs, ne de kovulan bir asker bulunmakta, onları incitecek tek bir söz dahi işitilmemektedir!

O halde Kâfir Batı, İslâm'a, İslâm'ın Kur'ânına ve İslâm'ın Nebîsine dil uzatırken kimden korkacak ki?! Müslümanların beldelerindeki yöneticilerden mi korkacak? Oysa onlardır İslâm'ı arkalarına atanlar, onlardır İslâm'ın hadlerini kaldıranlar, onlardır İslâm'ın zirve sütûnu Cihâd'ı durduranlar! Onlardır Sömürgeci Kâfirleri uykusuz bırakan Hilâfet'e karşı savaşanlar, onlardır karşısında gözetler halde dikilip duranlar, onlardır onu kurmak için çalışanlara savaş açanlar, onları tutuklayanlar, onları hapislere atanlara, şehâdete varan işkencelere uğratanlar! Muhakkak ki bu yöneticilerin meselesi, tahtları, taçları ve koltuklarıdır; İslâm'ın ve Müslümanların beldelerinin emîn bekçileri olmak değildir. Hayır, onların derdi tahtlarıdır, taçlarıdır ve koltuklarıdır; Dîni ve dünyayı helak etmek, ülkeleri ve halkları aşağılamak pahasına da olsa! Allah onları kahretsin, katletsin, nasıl da döndürülüyorlar! Sömürgeci Kâfir bunlara hiç değer veriyor mu ki öfkeli yüzlerinden veya hatta edepli azarlarından korksunlar da İslâm'a yahut İslâm'ın Kur'ânına yahut İslâm'ın Nebîsine dil uzatmaktan çekinsinler?!

Ey Müslümanlar! Muhakkak ki yalnızca Hilâfet, sivri dilleri koparacak da İslâm'ın koruyucu kalesi olarak duracak, süvârileri canları ve malları pahasına onun emîn bekçileri olacak, hiçbir düşman, duvarlarına tırmanmak şöyle dursun, onun binasına yaklaşmaya dahi asla cüret edemeyecektir. Şüphesiz ki Hilâfet'in meselesi İslâm'dır; tahtlar, taçlar ve koltuklar değildir! İslâm'a dil uzatmak; İslâm'a dil uzatanlara Şeytan'ın vesveselerini unutturacak şekilde, uğrunda orduları seferber ederek, füzeler yağdırarak, bombardıman uçakları kaldırarak Hilâfet'in yerinden fırlayacağı bir savaş îlanıdır. Bütün bunlar bir yana, Sömürgeci Kâfirler, hatta orduların seferber edilmesine dahi gerek kalmadan, sırf Hilâfet'ten ve tepkisinden duydukları korkudan bile İslâm'a dil uzatmaya asla cüret edemeyeceklerdir.

Hilâfet'in târihi, İslâm'a ve Müslümanlara düşkünlüğü dillere destandır. Sırf İslâm'ın Kur'ânına ve İslâm'ın Nebîsine kötülük edenlere karşı değil, bundan daha hafif kötülüklerde bile meşhurdur. Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] zamanında Yahudilerin kendi çarşılarında kötülük ettikleri bir kadının kıssası ki Müslümanlar bu uğurda savaşıp Yahudileri sürgün ettiler... Rumların kötülük ettikleri bir kadının kıssası ki onları cezalandırmak için Halîfe bizâtihi orduya komuta edip Amûriye'yi [Ankara] fethetti... Sonra Abbâsî Hilâfet'i zamanında Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in kabrine kötülük etmeye çalışan iki Nasranînin kıssası ki o zaman H. 557 yılında eş-Şâm Vâlisi Nurettin Zengi idi, Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e yardım etmek üzere Abbâsî Halîfesinin bilgisi dâhilinde Medîne-i Münevvere'ye giderek o iki Nasrânîyi yakalayıp öldürdü. Nitekim onlar, Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in mescidinin yakınında kiraladıkları bir evden Salâvâtullahi ve Selâmuhu Aleyh'in kabrine giden bir tünel kazıyorlardı.

Hatta Hilâfet, en zayıf dönemlerinde bile, İslâm'ın ve Müslümanların emîn bekçiliğini yapıyor, Sömürgeci Kâfirlerin kalplerine korku salıyordu. Bernard Shaw hâtırâtında, 1913 yılında yani Osmanlı Hilâfeti'nin zayıf bir döneminde, Rasul [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e hafifçe dokunan bir hikâyenin yayınının, Osmanlı Hilâfet Devleti'nin Londra'daki sefîrinden korkarak Lord Chamberlain tarafından engellendiğinden bahsetmiştir.

O halde Ey Müslümanlar!

Her kim Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'i seviyorsa, Hilâfet'i kurmak için çalışsın.

Her kim Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e hakâret edenlere öfkeyle doluyorsa, Hilâfet'i kurmak için çalışsın.

Her kim Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] için öfkeleniyorsa, Hilâfet'i kurmak için çalışsın.

Her kim Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e dil uzatanlar karşısında Allah'ın mü'min toplumun gönüllerine şifa vermesini arzuluyorsa, Hilâfet'i kurmak için çalışsın.

Her kimin Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'i seviyorsa, O'na ittiba etsin ve bey'at edeceği Halîfeyi ortaya çıkarmak için çalışsın da Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in; وَمَنْ مَاتَ وَلَيْسَ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً "Ve her kim boynunda bey'at olmadan ölürse, cahiliyye ölümü ile ölür." kavliyle uyardığı Câhiliye ölümü ile ölmesin!

Sonra her kim Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] ile birlikte haşrolunmak istiyorsa, Hilâfet'i kurmak için çalışsın.

İşte böylece Ey Müslümanlar, Allah Subhânehu, Kur'ân ile engellemediğini Sultân [devlet] ile engellemiştir. Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e dil uzatanlara yönelik binlerce öğüt üstüne öğüt, binlerce çığlık üstüne çığlık, binlerce açıklama üstüne açıklama...إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِينًا  "Muhakkak ki Allah; Allah'ı ve Rasulü'nü incitenleri dünyada ve Ahirette lânetlemiş ve onlar için muhîn (horlayıcı) bir azap hazırlamıştır." ^{[el-Ahzâb 57]} kavliyle Allah'ın, Rasulü'nün ve mü'minlerin lânetlediği böylesi bir kötülüğün kökünü kesecek ordulara sahip mü'min bir Halîfenin iki dudağı arasından çıkacak bir sözün onda biri kadar dahi onları caydırmayacaktır.

İşte Hizb-ut Tahrir, yardım edileceklerin en hayırlı olan Rasulullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e yardım etmek üzere sizi imdâda çağırmaktadır, Ey Müslümanlar! O halde Salâvâtullahi ve Selâmuhu Aleyh'e yönelik bu kötülüğü engelleyiniz, Hilâfet'ten başka kim bu kötülüğü engelleyecek? O ki kalkandır, korunaktır.  «الإمَامُ - الخَلِيفَةُ - جُنَّةٌ يُتَّقَى بِهِ وَيُقَاتَلُ مِنْ وَرَائِه » "İmâm [Halîfe] bir kalkandır. Onunla korunulur ve onun arkasında savaşılır."

İş gerçekten çok ciddidir, Ey Müslümanlar! Hiç şakası yoktur. İslâm'a kötülüğü engelleyecek şey, öyle gizli bir sır değil, açık ve nettir. İşte bu, Nübüvvet Minhâcı üzere Râşidî Hilâfet'tir. O ki arzın ve ırzın koruyucusudur, herhangi bir farz gibi farzdır ve kaçınılmazdır. O halde çalışanlar, Ey Müslümanlar, böylesi bir kurtuluş için çalışsınlar.

إِنَّ فِي هَذَا لَبَلاَغًا لِّقَوْمٍ عَابِدِينَ  "Muhakkak ki bunda, [Allah'a] kulluk eden bir toplum için bir bildiri vardır." ^{[el-Enbiyâ 106]}

Hizb-ut Tahrir'in Bangladeş'teki Resmî Sözcüsü ve Genel Koordinatörü Muhyiddîn Ahmed, bugün yayınladığı bir basın açıklamasında, Genelkurmay Başkanı Muîn Ahmed'in Hindistan ile savunma ve güvenlik işbirliğini canlandırma taahhüdünde bulunduğu haberlerinden büyük kaygı duyduğunu ifade etti. Şu anda Hindistan ziyâretinde bulunan Genelkurmay Başkanı, Hindu isyancı gruplara karşı ortak operasyon düzenleme konusunda Hindu muâdilleri ile görüşmeler yapmaktadır. Üstelik onlar, Bangladeş ve Hindistan silahlı kuvvetleri arasında süregelen eğitim, enformasyon paylaşımı ve bölgedeki kapsamlı güvenlik ortamının geliştirilmesi konularındaki işbirliğini ilerletmeyi de tartışmaktadırlar.

Muhyiddîn Ahmed, Hindistan ile böylesi bir ordular arası işbirliğinin Bangladeş için tehlike teşkil ettiğini söyledi. Nitekim Hindistan, Müslümanlara ve Bangladeş halkına düşmanlığını açıkça göstermiş muhârip bir devlettir. Hindistan'ın Müslümanlara ve Bangladeş halkına karşı işlediği sayısız saldırgan eylemleri vardır. Örneğin; yıllarca Bangladeş halkından binlercesini katleden sınır güvenlik güçleri, Farraka felâketi ile Tippaymuh felâketi, Çittagong Tepeleri bölgesindeki isyancı gruplara yardım etmek ve benzerleri gibi. Böyle bir muhârip devlet ile askerî işbirliği yapmak, açıkçası Bangladeş Ordusu'nu ağır bir hasara uğratacaktır.

Dahası muhârip Müşrik ve Kâfir devlet ile herhangi bir ortak askerî eğitim yapmaları, ortak askerî operasyon düzenlemeleri, ikili savunma paktı oluşturmaları, askerî ittifak kurmaları ve benzerleri Müslümanlara haram kılınmıştır. Zîra Nebî Muhammed [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] şöyle buyurmuştur: لاَ تَسْتَضِيئُوا بِنَارِ الْمُشْرِكِينَ "Müşriklerin ateşiyle aydınlanmayın." Buradaki ateş, kuvvete kinayedir. Yine şöyle buyurmuştur:  فَإنَّا لاَ نَسْتَعِينُ بِالْمُشْرِكِينَ "Muhakkak ki bizler Müşriklerden yardım istemeyiz."

Demokratik sistemde seçimler, gerçekte bir avuç yönetici elit arasında oynanan bir köşe kapmaca oyunudur. Bu tür seçimler tekrar tekrar kanıtlamıştır ki bu sistem içerisinde köklü değişim imkânı yoktur. Nitekim demokrasi insanları arazi mafyasından kurtarıp iki dönemdir denenmekte olan vurguncuların kucağına atmıştır. Bunun için insanların kayda değer bir çoğunluğu oy kullanmamıştır ki bu, demokrasi yoluyla köklü ve gerçek değişimin gerçekleşeceğine dair hiçbir ümitlerinin kalmadığına işârettir. Butto'nun Pakistan Halk Partisi (PPP) ve Şerîf'in Pakistan Müslüman Birliği (PML-N), önceki iktidar dönemlerinde, kendi halklarının çıkarlarından ziyâde Sömürgecilerin çıkarlarını güvence altına almış partilerdir. Ve bugün, bu partiler henüz iktidarı üstlenmedikleri halde, Amerika'nın İslâm'a karşı savaşına destek sözü verdiklerini ilan etmiş durumdadırlar. Yine açıktır ki bu liderler, Müşerref ve Amerika ile anlaşmalar yaptıktan sonra Pakistan'a adım atma cüreti göstermişlerdir. Dolayısıyla Amerika ile Müşerref'in gözleri içine ürkekçe bakarak gelenlere ümit beslemek, tek kelimeyle siyâsî saflıktır.

Dahası, oy veren az bir halk kitlesi bile, ağırlıklı olarak Amerika'ya boyunduruğa karşı çıktıkları için oy vermişlerdir. Yazıktır ki bu siyâsî iktidar paylaşımı sonrasında atılan oylar, Amerika'nın çıkarlarına hizmet uğrunda kullanılacaktır. Bu nedenle, bir koalisyon hükümeti kurulması halinde Navaz'ın "Amerikan karşıtlığı" argümanı, Halk Partisi'nce de paylaşılıp sözde teröre karşı savaşta kullanılacaktır. İşte demokrasinin realitesi budur! Sömürgeci seçim tiyatrosu, Sömürgecinin çıkarlarını temin etmek üzere sözde halkın temsilcileri olmalarına izin verilenlerce oynanacak, insanlar sıradan izleyiciler olmaktan öte geçmeyecektir. Bu "demokratik oyunu" ebediyen bozmak üzere Hilâfet'in ikâmesi olmazsa olmazdır. İşte o zaman, Sömürgeci çıkarları güvence altına alan kânunlara açılan tüm kapılar kapanacak, çünkü ülkenin kânunları kayıtsız-şartsız Allahu Te'alâ'nın hükümleri olacaktır.

Birincisi: 272 sandalyeli Ulusal Meclis'in 222'sine yönelik oyların sayılması ardından dün açıklanan Pakistan seçimlerinin ilk sonuçlarına göre, Benâzir Butto'nun Pakistan Halk Partisi 73 sandalye kazanırken Navâz Şerîf'in Pakistan Müslüman Birliği (PML-N) Partisi 63 sandalye kazandı. Müşerref'i destekleyen iktidardaki Pakistan Müslüman Birliği (PML-Q) Partisi ise yalnızca 29 sandalye kazanabildi... Bu tablo kesin sonuçları aşağı-yukarı netleştirmektedir... Bu da Müşerref'e verilen desteğin ne kadar gerilediğinin açıklığa kavuşması için yeterlidir. O halde bu, Butto'nun partisi yoluyla İngiliz nüfûzunun Pakistan'a geri dönüşüne karşılık Pakistan'daki Amerikan nüfûzunun hüsran derecesinde gerilediği anlamına gelir mi?

Cevap: Bu soruya cevap vermek için aşağıdaki hususları zikretmek kaçınılmazdır:

1.   Açıktır ki Müşerref, kendisini Amerika'nın kucağına atmasından, Afganistan'a karşı savaşta onu desteklemesinden, Pakistan'daki atmosferleri Afganistan'a saldırısının hareket noktası olması yönünde hazırlamasından... sonra kabileler bölgesinde ve Afganistan'a sınır bölgelerde katliamlar işlemesinden, ardından Lâl Mescid katliamını gerçekleştirmesinden... bunları müteâkiben Swat'ta ve diğer yerlerde işlediği kanlı hâdiselerden... beri Müslümanlar önündeki popülaritesini zaten kaybetmiştir.

2.   Onun için Amerika, Müşerref'in laik hareketlerce desteklenmesinin kaçınılmaz olduğunu gördü. Böylece İngiltere ile ve dolayısıyla yıllardır İngiltere'de "sürgün" yaşayan, İngiltere ile birlikte hareket eden ve dolayısıyla partisi içerisindeki İngiliz etkisi iyice güçlenen Benâzir Butto ile Müşerref arasında bir anlaşma yaptı ki bu anlaşma, Butto'ya yöneltilen yolsuzluk suçlamalarının kaldırılmasını, Pakistan'a "aklanmış" olarak dönmesini, buna mukâbil partisinin de Müşerref'in, önceki parlamentonun seçici heyetine göre, yani mevcut parlamento seçimlerinden önce Cumhurbaşkanı'nın seçilmesinin önünü açmasını, sonra da Butto'nun Başbakan olmasını gerektiriyordu... Yani otorite paylaşılacaktı: Cumhurbaşkanlığı Müşerref'e, Başbakanlık da Butto'ya. Amerika, kendi maslahatlarının bir garantisi olarak Müşerref'in iktidardaki bekâsını korumak için buna mecbur kalmış, İngiltere yani Butto lehine kısmen taviz vermeyi kabul etmişti. Çünkü Amerika, Pakistan'daki Müslümanların aleyhteki halkçı kampanyasına bakarak, Müşerref'in başarısızlığa uğramasıyla nüfûzunun tamamı olmasa da çoğunu kaybetmekten korkuyordu.

Böylece işler, anlaşma uyarınca ilerledi. Butto geri döndü ve Müşerref, Pakistan Halk Partisi'nin, seçilmesi aleyhindeki tavrından vazgeçmesi üzerine Cumhurbaşkanı seçildi... ve Butto, titizlikle plânlanmış kampanyaları çerçevesinde Pakistan'ı dolaşmaya başladı.

3.   Ancak Butto, insanların Müşerref'ten nefretinin boyutunu mülâhaza etti. Bunun üzerine İngiliz usûlünce bu noktayı istismâr etti. Coşmaya başladı ve kampanyasını, anlaşma sınırlarında tutmayıp Müşerref'i düşürmek için yoğunlaştırdı. Bunda, Amerika'yı ve dolayısıyla Müşerref'i endişelendirecek kadar başarılı oldu... Sonra Butto suikasta uğradı... Bununla birlikte Halk Partisi'nin popülaritesi azalacağına arttı. Sırf kendi taraftarlarını değil, neredeyse tüm Müşerref muhâliflerini yanına çekecekti, Halk Partisi'ne duyulan sempatinden dolayı değil, Müşerref'e duyulan nefretten dolayı.

4.   Bu da Amerika için tehlike çanlarının çalması idi. Zîra Butto'nun, sırf çoğunluğu kazanmakla kalmayıp üçte iki çoğunluğa ulaşarak oyları silip süpürmesinden korkmuştu ki bu da Müşerref'in ve dolayısıyla Amerikan nüfuzunun sökülmesine ve İngiliz nüfûzunun geri dönüşüne imkân tanıyacak, bu yalnızca mümkün değil, kolay da olacaktı. İşte o zaman Navâz Şerîf'in Pakistan'a geri dönmesine ve partisinin seçimlere katılmasına izin verilmesini, Müşerref'e muhâlif bir görüntüye bürünmesini ve dolayısıyla Müşerref muhâliflerinin bir kısmını yanına çekmesini, böylelikle tüm muhâlif oyların Butto'nun partisine gitmesine engel olmasını kararlaştırdı.

5.   Muhakkak ki Navâz Şerîf, Amerika'nın eski uşaklarındandır. Geçen asrın sonlarında (1999'da) Hindistan'da iktidarda bulunan Amerikan yanlısı Vajpayi liderliğindeki Baharatiya Cenata Partisi'ne ağır bir darbe vuran Kargil Tepeleri'nin ele geçirilmesi hususunda, Pakistan Ordusu'nun Keşmirli mücâhidlere yardım etmesini Başbakan olduğu halde engelleyememesinden dolayı Amerika ona çok öfkelenmişti.

Nitekim Amerika, yoğun uğraşlar sonrasında Vajpayi'nin bağlılığını kazanmıştı. Çünkü İngiliz yanlısı Kongre Partisi, senelerdir Hindistan'daki iktidarı elinde tutuyordu. Amerikan yanlısı Vajpayi iktidara gelince Amerika, Hindistan'daki iktidarın on yıllardır Kongre Partisi tekelinde kalmasından sonra Hindistan'a nüfûzunu sokup pekişmeyi [ya da en azından İngiltere'ye ortak olmayı] umarak askerî, iktisâdî ve güvenlik açılarından Vajpayi'yi destekledi.

Keşmirli mücâhidlerin Pakistan Ordusu'nun desteğiyle Kargil Tepeleri'ni ele geçirmesi ise, Vajpayi iktidarı için bir hezîmet, dahası bir musîbet oldu... Böylelikle Amerika, Navâz Şerîf'e öfkelendi, sonra Müşerref'in darbe hareketi ile devirdi, ardından da Pakistan Ordusu'nu ve Keşmirli mücâhidleri Kargil Tepeleri'nden geri çekti.

Navâz Şerîf yaklaşık sekiz sene boyunca Pakistan'dan "sürgün" halde kaldı. Amerika, uslandırıcı bir ceza olarak onun geri dönüşünü kabul etmedi, tâ ki Butto'nun partisinin popülaritesi yükselinceye, anlaşma şartlarını ihlâl edinceye, dolayısıyla hem tek başına hükümeti kurmasına, hem de tek başına oyunun kurallarını değiştirmesine imkân tanıyacak şekilde oyların üçte ikisini yada en azından çoğunluğunu kazanacağı beklentisi doğuncaya kadar... İşte o zaman, Butto ile uyumlu açıklamalarında Müşerref'e muhâlif göstererek Navâz Şerîf'e ve Pakistan'a geri getirilmesine "râzı oldu." Öyle ki partisinin aday göstermesini destekledikleri halde şahsen adaylık yasağını kaldırmayarak onu Butto'dan bile daha muhâlif gösterdiler.

6.   Ardından bu havada seçimler gerçekleştirildi. Böylece Butto'nun partisi ile Navâz'ın partisi, Müşerref muhâlifi oyları paylaştılar. İlk sonuçlar, Butto'nun partisinin ne üçte ikiyi, ne de çoğunluğu elde edebildiğini, aksine koalisyon hükümetine mecbur kaldığını gösterdi.

7.   Bütün bu geçenlerden açığa çıkmaktadır ki Amerika'nın kefesi hâlen ağır basmaktadır:

a.   Müşerref, Cumhurbaşkanıdır ve Başbakan'ın yetkileri pahasına Cumhurbaşkanı'na bazı fiilî yetkiler veren anayasal değişikler yapmıştır.

b.   Navâz Şerîf'in partisi, [yaklaşık Butto'nun partisi kadar] etkin sandalye sayısına sahiptir ve Butto'nun partisi, ister onunla, isterse Müşerref yanlısı PML-Q Partisi ile, isterse hatta bağımsızlar ve diğer azınlıklar ile koalisyon hükümeti kursun, onun etkisini yadsıyamaz... Gerçek şu ki Butto'nun partisi kendisini, bütün hallerde faal Amerikan güçleri ile kuşatılmış bulacaktır.

c.   Ayrıca Butto'nun partisi, partisel bir "topluluktur", sınırlandırılmış sâbit ilkelere sahip partisel bir "kitleleşme" değildir. Onun içindir ki bağlılığının değişmesi kolaydır. Meselâ; geçmişte bu parti, bağlılığında değişim geçirmiş, Butto'nun İngiltere'ye sürgününden evvel Amerika'ya yakın iken, orada geçirdiği yıllarda İngiltere onun bağlılığını kazanmıştır... Bu nedenle değişime mâruz bir partidir.

8.   Bütün bu geçenlerden açığa çıkmaktadır ki Amerika'nın Pakistan'daki nüfûzu sürmektedir. İngiltere de orada olsa olsa, Pakistan'da "burnunu sokabileceği" şöyle böyle bir delik bulmuş olur. Bu da Amerika ile İngiltere arasındaki siyâsî çatışmayı, kısmen perde arkasından döndürecektir: Amerika'nın Butto'nun partisine etki etmesi yada İngiltere'nin Pakistan'da "burnunu soktuğu" deliği genişletmesi...

9.   Velhâsıl; Pakistan'daki Amerikan nüfûzunun, seçim sonuçları sebebiyle hüsran derecesinde gerilediği söylenemez, bu nüfûzun harâret derecesi kısmen düşmüş olsa da...

 

İkincisi: Kosova dün bağımsızlığını ilan etti ve Birleşik Devletler peşi sıra onu tanımaya koştu. Bilindiği gibi bu bağımsızlığın ardında Amerika vardır. O halde bu, Bush yönetiminin, Irak'ta ve Afganistan'da süregelen düşmanlığı sonucu meydana gelen cürümleri sonrasında Ortadoğu'daki Müslümanlar nezdindeki konumunu düzeltmek üzere Kosova Müslümanlarına yardım etmek istediği anlamına gelir mi?

Cevap:

1.   Birleşik Devletler, Kosova'nın bağımsızlığını ne İslâm için, ne de Müslümanlar için desteklemiştir. Onun nezdinde böyle bir düşünce, uzaktan-yakından asla yoktur.

Mesele, Sırbistan ile ilgilidir. Nitekim Sırbistan, nüfûzunu Balkanlara yaymak isteyen Amerika'nın boğazına bir kılçık olarak takılmıştır. Zîra Amerika'nın Balkanlar'daki varlığı, faal bir şekilde bölgeye etki ve tahakküm etmesini sağlayacaktır. Balkanlar; Rusya ve Orta Asya kapısı olduğu gibi, Balkanlar'da ve Doğu Avrupa'da bulunan, Amerika'nın deyimiyle "Yeni Avrupa"nın da kapısıdır. Dolayısıyla bu tahakküm, siyâsî, iktisâdî, güvenlik, hatta askerî bakımlardan Amerikan maslahatlarına hizmet edecektir.

Sırbistan ise bu durum önünde, sert [yada en azından sıkıcı] bir engel olmuştur. Bu nedenle Amerika, Sırbistan'ı zayıflatmaya önem vermiştir. Dolayısıyla hem Karadağ'ın Sırbistan ile olan birlikteliğinden ayrılmasının ardında, hem NATO'nun Kosova ve doğrudan Sırbistan'da Sırp Ordusu'na saldırmasının ardında, hem de Kosova'nın ayrılması projelerinin ardında olmuştur.

2.   Kosova'nın bağımsızlığı, gerçekte devletlerin bildik bağımsızlık türünden değildir. Zîra bu, Kosova'yı Birleşmiş Milletler adıyla devletlerarası vesâyet altında, ancak fiiliyatta Kosova Devlet Başkanı'na, Başbakanı'na ve Hükümeti'nin tümüne... tahakküm eden Amerika'nın vesâyeti altında bırakan devletlerarası karara göredir.

3.   Bunun sanki Müslümanlara bir yardım ve onları kurtarmakmış gibi gösterilmesine gelince; bu, Sırp Hükümeti'nin Kosova Müslümanlarına karşı işlediği vahşi cürümlerin en çirkinidir. Nitekim orada öyle katliamlar işlendi ki Kosova'daki Müslümanlar, NATO'yu ve bilhassa Amerika'yı kurtarıcıları olarak bekler oldular. Kutlamalarda görülen de buydu zaten. Kutlamalarda açılan Amerikan bayrakları, neredeyse "bağımsız" Kosova bayrakları kadar vardı, Amerikan bayrakları daha fazla olmasa da!

Hülâsası şu ki Amerika, Rusya yanlısı Sırbistan'ı zayıflatmak üzere Kosova konusunda yoğun uğraşlar verdi. Bu da Balkanlar'ın bütünüyle Amerikan kalelerinden bir kale haline engelsiz bir şekilde gelmesi içindir. Dolayısıyla bu, ne Müslümanlara yardım etmek, ne de Ortadoğu'daki Müslümanlar nezdinde Amerika'nın konumunu düzeltmek içindir. Kaldı ki Amerika'nın Müslümanların beldelerindeki cürümleri artan bir tırmanıştadır.

İster Amerikalı, ister İngiliz, ister Yahudi, ister Rus, ister Sırp, isterse Hindu... mücrimler olsun, ister Afganistan'da, ister Irak'ta, ister Filistin'de, ister Çeçenistan'da, ister Kosova'da, ister Bosna Hersek'te, isterse Keşmir'de olsun, Müslümanlara yardım etmek ve onları Kâfirlerin cürümlerinden kurtarmak Kâfirlerin işi değildir. Çünkü Küfür tek millettir. Müslümanlara yardım etmek ve onları kurtarmak ancak, Râşidî Hilâfet Devleti gölgesinde, Halîfelerinin liderliğinde sâdık ve mücâhid Müslümanların işidir.

Yürekleri burkan şey şu ki kendilerine yardım edecek dosdoğru Müslüman bir yöneticileri olmadığı halde Müslümanların beldelerinde işlenen bu vahşî cürümler öyle alçaltıcı bir hadde vardı ki kurtuluşları için Kâfirlerden medet umar oldular!

 

Üçüncüsü: Bush, beş Afrika ülkesine bir ziyâret düzenlemektedir. Bunlar; Benin, Ruanda, Tanzanya, Liberya ve Gana'dır. O halde bu, Amerika'nın bu ziyâretler çerçevesinde Afrika'da Avrupa'ya karşı "sıcak" bir siyâsî hamle başlattığı anlamına gelir mi?

Cevap: Durum böyle değildir. Zîra Bush'un ziyâret ettiği bu beş devlet de, Avrupa ile çatışma olmaksızın Birleşik Devletler'e bağlıdır. Nitekim Bush ziyâret programına, Fransa veya İngiltere yanlısı devletleri koymamıştır. Sırf bu da değil, ziyâret programına, Çad ve Kenya gibi Amerika-Avrupa çekişmesi yaşanan devletleri de koymamıştır... Zîra o bu ziyâretini, istikrarlı bağlılık ile Amerika'ya bağlı olan devletler ile sınırlandırmıştır. Bu demektir ki bu ziyâreti, Avrupa'ya karşı ne sıcak, ne de soğuk bir siyâsî hamle değildir.

Bir yandan böyledir, diğer yandan ise şöyledir: Amerika Birleşik Devletleri Başkanı'nın seçim yılında olması, dış politika etkinliği bakımından kanatlarını "kırmaktadır" ki bu durumda onu "topal ördek" diye tanımlarlar. Bu tanımlama, başarılı başkan için böyle iken, Bush gibi bir başkan için nasıl olur? Zîra o, "kötürüm" bir ördektir.

Bush'un bu ziyâreti hakkında râcih olan, başkanlık seçimlerinde Cumhuriyetçi Parti'yi desteklemek üzere seçime yönelik maksatlar taşıyor olmasıdır. Nitekim Demokrat Parti, kampanyasını Cumhuriyetçi Parti'nin dış politika başarısızlığı üzerine odaklamıştır. Bu nedenle Bush, dış politikada "çirkin olmayan" bir imajı öne çıkarmak üzere "ihtiram" sahibi olduğu devletleri ziyârete kast etmektedir. Nitekim Amerika için "payanda" bulunan bu beş Afrika devletini ziyâret etmektedir, tıpkı işgâl altındaki Filistin ve Abbas Otoritesi ile Körfez devletlerine ... seçime yönelik maksatlarla düzenlediği ziyâret gibi.

Böylesi ziyâretler, âdeten, sıcak karşılama törenleri ve önünde kırmızı halılar serilmesi için olduğu kadar, projelerin ve çözümlerin ikrârı için olmazlar.