(ترجمه)

مسابقۀ کرکت میان افغانستان و پاکستان که به تاریخ 29 ژوئن 2019م برگزار گردید، جرقه‌های رقابت و آتش دشمنی میان مسلمانان دو سوی مرز را طوری شعله‌ور ساخته است که مسلمانان پاکستان خواهان اخراج مهاجرین پشتو زبان- افغانی از سرزمین‌شان شده‌اند. این در حالی‌ست که حاکمان دو سوی مرز با کنار آمدن‌ و دوستی‌شان با دشمنان مسلمانان بذر شوم و پلید این نفرت و دشمنی را کاشتند. از سوی دیگر، در سال 2001م حاکمان پاکستان بی‌درنگ خود را در حلقۀ دوستی با صلیبی‌های آمریکایی ‌قرارداده و در جهت تبدیل کردن آسمان صاف و آبی افغانستان به آسمان وحشت و مرگ حتی در ماه مبارک رمضان و حمایت گسترده‌شان از امریکا نقش پر رنگی را بازی کردند.

 افزون برین، این حلقۀ دوستییِ بود که امریکا را قادر ساخت تا دولت طرف‌دار  هند را در کابل شکل دهد. علی‌رغم این، حاکمان افغانستان سریعاً با دولت هندو کنار آمده و سرزمین‌های خراسان در خدمت سرویس اطلاعات برون‌مرزی هندو قرار دادند که باعث حملات آن‌ به ارتش پاکستان در بلوچستان و مناطق قبیله‌ای گردید. در حالی‌‌که در گذشتۀ نه چندان دور، این همان برادری اسلامی میان ISIپاکستان و جنگجویان قبیلوی پشتون در دو طرف خط مرزی استعماری دیورند میان پاکستان و افغانستان بود که پوز کثیف اتحاد جماهیر شوروی را طوری به خاک مالید که دیگر هرگز جرئت برگشت دوباره را به این سرزمین نکرد. با این حال، اکنون که مهاجمین امریکایی از طالبان افغانی خواستار معاملۀ ماندن در افغانستان را دارند؛ از این‌رو، آن‌ها آتش ملی‌گرایی رقابتی را شعله‌ور ساخته و دشمنی‌ها را در میان مسلمانان افغانستان و پاکستان از طریق تقسیم‌بندی‌های ملی‌گرایی تقویت می‌بخشند.

ای مسلمانان پاکستان! تا زمانی‌که حاکمان مسلمانان روابط گرم و ناگسستنی با دولت هندو را داشته باشند، به ادامۀ دشمنی‌ها و درگیری‌های آتش جنگ و دشمنی در میان مسلمانان پاکستان و افغانستان ادامه خواهند داد. پس بر ماست تا بی‌درنگ به ملی‌گرایی خانمان سوز و تفرقه‌انداز نه بگوییم که باعث گردیده تا قبل از رویارویی با دشمن ما را از پا در آورد. رسول الله ﷺ می‌فرماید:

«لَيْسَ مِنَّا مَنْ دَعَا إِلَى عَصَبِيَّةٍ وَلَيْسَ مِنَّا مَنْ قَاتَلَ عَلَى عَصَبِيَّةٍ وَلَيْسَ مِنَّا مَنْ مَاتَ عَلَى عَصَبِيَّةٍ» (ابوداود)

ترجمه: از ما نیست کسی‌که به عصبیت(قبیله‌گرایی) فراخوانَد، در راه آن بجنگد و در آن راه بمیرد.

فلهذا، بر ماست تا در راستای احیای خلافت اسلامی بر منهج نبوت مجدانه تلاش نماییم؛ دولتی‌که وحدت امت اسلامی را حفظ نموده، در مقابل دشمنان ما همچو دژِ تسخیرناپذیر قرار گرفته و در نهایت به آتش فتنه‌ای‌که امروزه دارد ما را می‌سوزاند پایان خواهد داد. الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنتُمْ عَلَىٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنْهَا﴾ [آل‌عمران: 103]

ترجمه: و همگی به ریسمان الله [= قرآن و اسلام، و هرگونه وسیله وحدت‌]، چنگ زنید و پراکنده نشوید! و نعمت (بزرگِ) الله را بر خود، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید و او میان دلهای شما، الفت افگند و به برکتِ نعمتِ او، برادر شدید! و شما بر لبه‌گاه حفره‌ای از آتش بودید، (اما) الله (سبحانه‌و‌تعالی) شما را از آن نجات داد.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر-ولایه پاکستان

مترجم: حذیفه مستمر

(ترجمه)

علی‌رغم شدت فاجعۀ انسانی در یمن، که از اثر جنگ به میان آمده و در نتیجۀ آن مردم دچار فقر، قحطی، امراض گوناگون مانند کولرا و کمبود خدمات صحی شده‌اند، بناً تمام نسل یمن را به تباهی مرگ‌بار کشانید است. تصمیم گیرنده‌گان؛ یعنی سازمان دهنده‌گان در مدیریت این جنگ کامیاب شدند، حتی تا اندازه‌ای‌که مردم را فریب بدهند. این همه مشکلات از اثر جنگ‌های داخلی در این منطقه است که بحران کنونی آن‌ را پیچیده‌تر می‌سازد؛ بناً احزاب را در آن دخیل ساخته و یک پوشش یا استدلال خوبی برایش‌ پیشکش می‌کند. جملات فوق، میزان غفلت و حاشیه‌راندن مسئلۀ جنگ یمن را به خوبی واضح می‌سازد؛ حالآن‌که یمن به چهارمین سال جنگی خود وارد شده؛ جنگی‌که بر سر منافع بوده و بخاطر همین جنگ خون و جان مردم قربانی شده و نیز میلیون‌ها انسان را آواره و بیمار ساخته تا این‌که بر لبۀ پرتگاه(حافة الهاوية) برسند.

ای مسلمانان! یمن سرزمینی‌ست که در هر ۲ ساعت یک مادر در جریان حمل و 6 نوزاد در جریان تولدش به علت عدم خدمات صحی اولیه و بهداشت از بین می‌روند و جای‌ست که امراض اپیدمیک/عالم‌گیر و کشنده انتشار یافته و هم‌چنین گسترش خشک‌سالی و فقر در منطقه تشدید یافته؛ طوری‌که یمن از جمله فقیرترین کشور خاورمیانه شناخته شده‌است.

ای مسلمانان! یمن سرزمینی‌ست که هم‌مرز با دولت‌های خلیج است؛ ولی آنان اراضی یمن را جزء "شورای همکاری خلیج(GCC)" نمی‌شمارند. علی‌رغم این حقیقت؛ اما مرزهای یمن همواره در حالت جنگ قرار داشته و از سوی دیگر اراضی یمن در همسایه‌گی با دولت‌های ثروتمندی هم‌چو اردن و عربستان سعودی قرار دارد! ‏در عوض، فرمان‌برداری از غرب کافر ساختار پادشاهی سعودی را تحت قیمومیت امریکا قرار داده است؛ بناً اتحادی را بر ضد یمن توسط مداخلۀ نظامی همراه امارات متحدۀ عرب، عمان و قطر قبل از این‌که از اتحاد خارج شود، رهبری کرد و ‏حکام کشور‌های‌ فوق‌الذکر، ایران و حکام یمن در جرایم خونینی‌که بالای مردم مان در یمن رخ داده شریک هستند.

ای مسلمانان! یمن جزء امت مسلمه است که از لحاظ عقیده، خون، حرمت و مقدسات با بقیه امت شریک اند؛ این سرزمینی نیست که فراموش و یا جزء غفلت شده باشد؛ ولی چنین حکام از یمن چشم‌پوشی نموده و بحرانش را فراموش می‌کنند، و نیز اهل یمن و خون اهل یمن مانند اطفال، زنان و بزرگ‌سالان از چشم جهانیان ترک و نادیده گرفته شده است. در عین حال، در جهان غرب پناهگاهای مخصوص برای سگ و پشک ساخته می‌شوند، ولی در این سوی کرۀ خاکی در هر دو ساعت یک مادر و شش نوزاد از اثر گرسنگی و امراض گوناگون در یمن می‌میرند. آیا دانستن همین بحران وحشتناک یمن برای مردم و حکام کافی نیست که مردم را تجهیز نموده تا این‌که رنج امت را رنج خود دانسته و مشکلات‌شان را جمع‌آوری و برای راه‌حل‌اش تلاش بورزند؟

راه‌حل برای بحران یمن، کمک‌های مالی جهانی و سرمایه‌گذاری کشورها، مووسسات خیریه و کمک‌های سازمان ملل نیست که همواره توسط "یونیسف(UNICEF)" تبلیغ می‌شود. حکام یمن، نقش منافقت‌شان را در اجرای آجندای غرب کافر به اثبات رساندند. آن‌‌ها به‌طور شرم‌آور، بدبینانه و ننگین به سوی اروپا و کاخ‌سفید توکل می‌نمایند تا در سرزمین ما مداخله و بحران را کاهش دهند و یا بخاطر توقف مصیبت "مداخله نظامی تدریجی" خود را اعلان بدارند.

این واقعاً جای شرم است که این سقف تقاضاهای خجالت‌آور ما‌ست حالآن‌که امت از نیروی جوان کافی برخوردار است تا مسئله بحران یمن، فلسطین، سوریه، عراق، ترکستان شرقی، میانمار و مسئله تمام امت را در سراسر جهان حل کند!!

ما امت بدون نیرو و بدون ثروت یا ذخایر طبیعی نیستیم تا در مرز خط کشیدۀ غرب و برای کمک‌های مالی و ثروت‌ آن دست به گدایی دراز کنیم. ‏اگر احتکار ثروت بدون ضرورت به مسلمان در اسلام حرام است، پس در مورد احتکار، پنهان کردن یا به‌کار نگرفتن مهمات و نیروی نظامی حکم‌اش در اسلام چه خواهد بود؛ در حالی‌که ما هردو را داریم؟! نیروهای جوان مسلمان، در پایداری، شجاعت و در مهارت‌های سخت نظامی جهان در درجه بالایی قرار دارند که شجاعانه و زیرکانه در میدان جنگ مبارزه می‌کنند، ولی این جای شرم است، آن‌ها در جرایمی‌که در یمن رخ می‌دهند، شریک می‌شوند. 

فاجعۀ مرگ مادران، اطفال نوزادان و دیگر فجایعی مانند جنگ، فقر، قحطی، بیماری کولرا، بی‌خانمانی، مهاجرت‌ و مصیبتی‌که مردم یمن را شدیداً متضرر می‌سازد، تنها و تنها توسط نیروی جوان امت و محافظت(دولت) از بین رفته و حل می‌شود؛ ‏زیرا آن‌ها را از شیطان یعنی کفار محافظت می‌کنند. این امر اتفاق نمی‌افتد؛ مگر توسط نیرویی‌که از خون، عزت و مقدسات مردم حفاظت کرده و صلح، امنیت و رفا را در میان دولت واحد و عزیز به ارمغان بیاورد! این دولت، خلافت راشدۀ ثانی بر منهج نبوت است که حزب التحریر برای تأسیس آن دعوت می‌کند.

ای مسلمانان! یمن یکی از بزرگ‌ترین مسئلۀ امت به شمار می‌رود و ما نباید از آن چشم‌‌پوشی و فراموشش کنیم. بناً بسیاری از فاجعه‌هایی که ما را احاطه کرده است، برای مسلمانان واجب است تا من‌حیث یک امت واحد بوده و احوال یک‌دیگر را در هر غم و خوشی داشته باشند‌. رسول الله صلی الله علیه وسلم می‌فرماید:

«إِذَا مَرَّ بِكُمْ أَهْلُ الْيَمَنِ يَسُوقُونَ نِسَاءَهُمْ، وَيَحْمِلُونَ أَبْنَاءَهُمْ عَلَى عَوَاتِقِهِمْ، فَإِنَّهُمْ مِنِّي، وَأَنَا مِنْهُمْ»

ترجمه: هرگاه اهل یمن از نزد(منطقه) شما عبور کردند، در حالی‌که زنان [بیمار‌] خود را حمل می‌کنند و اطفال‌شان در بغل [مادران‌شان] گریه می‌کنند، سپس بدان‌که آن‌ها از اهل من و من از اهل آن‌ها هستم.

بخش زنان

دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر

مترجم: زکریا وهاج