(ترجمه)

از میان ۱۱ مهاجری‌که قایق‌شان به تاریخ ۱۱ جنوری/ژانویۀ سال ۲۰۲۰ م در ساحل غربی ترکیه غرق شد، هشت طفل جان خود را از دست دادند و کفش‌ها، لباس‌ها و تمام هویت‌شان در دریا ناپدید شدند. ساعاتی قبل نیز یک قایق دیگر از مهاجرین با حرکت از جزیرۀ یونانی پاکسی، پیش از رسیدن به ایتالیا در دریای ایونیا غرق شد و حداقل ۱۲ تن کشته شدند. براساس گزارشی‌که سازمان بین‌المللی برای مهاجرین و UNHCR در ماه دسامبر ۲۰۱۹م نشر کرد، سالانه به‌طور اوسط ۳۰۰۰ تن جان خود را در تلاش برای رسیدن به اروپا از طریق دریای مدیترانه از دست می‌دهند. تنها در سال ۲۰۱۸ م، مرگ ۲۲۷۵ تن در این مسیر ثبت شد، حالآن‌که شاید شمار کشته‌شدگان ثبت‌نشده به مراتب بیشتر باشد.

دولت ملی‌گرا و سکولار ترکیه، که دم از میزبانی از ۴.۵ میلیون پناهندۀ سوری می‌زند، نیز با آنان هم‌چون بیگانه رفتار می‌کند. این پناهندگان، اعم از زنان و اطفال معصومی‌که از جنگ گریخته‌اند، به‌دلیل نبود امنیت، حمایت و رفتار مساویانه به اروپا مهاجرت می‌کنند، اما بسیاری از آنان پیش از رسیدن به مقصد، در دریاها غرق می‌شوند. دیگر این‌که معلمان ملی‌گرا و متعصب، اطفال سوری را در مکاتب/مدارس تحقیر می‌کنند. این پناهندگان تنها به‌دلیل نداشتن کارت شناسایی، از تمام خدمات و کمک‌ها در ماه‌های سرد زمستان محروم می‌شوند. کارفرمایان طمع‌کار دستمزد مشروع کارمندان سوری‌شان را پرداخت نمی‌کنند، و برعلاوه این‌که سیاست‌مداران کوتاه‌نظر ترک ملی‌گرا و نژادپرستی نیز وجود دارند که هیچ زندگی آرامی را برای سوری‌ها در بیرون این اردوگاه‌های ناامید کننده تصور نمی‌کنند و آنان همان کسانی اند که مکرراً مردم ترکیه را علیه پناهندگان تحریک می‌کنند. همۀ عوامل ذکر شده، این مردم را مجبور به رفتن به‌سوی دریاهای سرد و طوفانی در ماه‌های زمستان کرده‌است.

درحالی‌که اسلام اجازه نمی‌دهد هیچ مسلمانی از هیچ جای دنیا را در سرزمین‌های اسلامی تنها بگذاریم. این مردم به سرزمین حقیقی و مشروع خویش آمدند، سرزمینی‌که دروازه‌هایش بنابر دستور الله سبحانه‌وتعالی و وعدۀ رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم بر همۀ مسلمانان باز است؛ بر اساس این حق کاملاً اسلامی، هیچ‌گونه کارت ویزا، اقامت و یا اجازۀ کاری برای هیچ مسلمانی در هنگام ورود به سرزمین‌های اسلامی لازم نیست. علاوه بر آن، اسلام هیچ‌گونه افکار ملی‌گرایانه‌ای را نمی‌پذیرد و به هر شخصی‌که در قلمرو دولت اسلامی سکونت دارد به حیث یکی از شهروندانش، قطع نظر از عقیده، رنگ، قوم و یا زادگاه‌اش، نظر می‌کند و با هیچ‌کس، مخصوصاً مسلمانان، به حیث یک بیگانه رفتار نمی‌کند. این دولت بر همۀ کسانی‌که تابعیت اسلامی دارند بدون هیچ نوع تبعیض، نه از جانب حاکم در مراقبت و حفاظت از امور، جان‌، مال و عزت‌شان و نه هم از طرف قاضی در برابری و عدالت، و به‌گونۀ مساویانه رفتار می‌کند. حکام مسلمان در ادوار مختلف تاریخ اسلام نه تنها با مسلمانان پناهنده همچون بیگانه برخورد نمی‌کردند، بلکه حتی برای پناهندگان غیرمسلمانی‌که به دلیل ظلم و ستم از سرزمین‌شان گریخته بودند، نیز امان می‌دادند و با ایشان مثل دیگر شهروندان ساکن در سرزمین‌های اسلامی معامله می‌کردند. از جانب دیگر، داشتن رویۀ خوب با شهروندان غیرمسلمان (ذمی) در داخل قلمرو دولت فرض است؛ زیرا رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم دربارۀ کسی‌که با شخص ذمی رفتار نامناسب داشته باشد فرمودند:

«فَأَنَا حَجِيجُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»

ترجمه: پس من در مقابل‌اش در روز قیامت خواهم ایستاد.

پس چگونه ممکن است در چنین نظامی‌که حتی از حقوق یک غیرمسلمان حفاظت می‌شود، یک مسلمان مورد ستم قرار گیرد؟!

ای حکام ترکیه!

به نتایجی‌که از چنگ زدن به مفکورۀ ملیت‌گرایی حاصل کرده‌اید بنگرید! شما به دلیل تطبیق و حمل مفاهیم نشنلیستی و کپتالیستی، در قبال هر جانی‌که به وسیلۀ بمباردمان‌ها، اعمال ظلم و غرق شدن در دریاها از بین می‌رود، مسئول اید. از طرف دیگر، دستان شما به خون هر زن، طفل و مرد مسلمان بی‌گناهی است که جان‌های شیرین را از دست داده‌اند، آغشته است. شما نه تنها در مقابل کفار ایستادگی نکردید، بلکه تبدیل به دوستان، همکاران و متحدان‌شان تبدیل شده‌اید و یکجا با این قاتلان دست‌های یکدیگر را می‌فشارید.

ای مسلمانان ترکیه و همۀ سرزمین‌های اسلامی!

اگر حکام سرزمین‌های اسلامی احکام اسلام تطبیق می‌کردند و امت را تحت یک چتر واحد، که اسلام موجودیت‌اش‌ را حتمی می‌داند، یکجا می‌کردند، نه تنها مسلمانان، بلکه تمام بشریت، قطع نظر از دین، مذهب، نژاد و رنگ، از انواع ظلم و ستم در امان می‌بودند. بنابر این، پروسۀ تأسیس مجدد خلافت راشدۀ ثانی بر منهج نبوت را، که الله سبحانه‌وتعالی و رسول‌اش صلی‌الله‌علیه‌وسلم شما را به تأسیس آن مکلف کرده‌اند، تسریع بخشید؛ همانا در تأسیس و تطبیق آن حیات نهفته است.

بخش زنان دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

مترجم: مرصاد مرصوص