(ترجمه)

کینیایی‎ها به تازگی با آشکار شدن چهرۀ دموکراسی، به فراتر از شک و تردیدهای معقول مواجه شده بودند، به طوری‎که حتی قهرمانان دموکراسی زمانی‎که تصویر واقعی دموکراسی بر خلاف خواست و پوشش‎های آن‎ها آشکار گردید، مضطرب شدند و جایی برای پنهان کردن چهره‎ی‎شان نداشتند. موارد ذیل بعضی از رویدادهای وخیمی است که ماهیت دروغین دموکراسی را که توسط غرب منحیث چراغ راه موفقیت در حکومت‎داری معرفی می‎گردد، افشاء می‎سازد.

اول: طوری‎که پیش‎بینی شده بود، استقلال نمایشی کمیته‎های دولتی و قانون اساسی تحت تأثیر و فشار قرار گرفت. از آن‎جایی‎که این تنها قوه اجرایی است که در هر کشوری دموکراتیک مسئول است؛ در حالی‎که سایر ارگان‎های دولت و کمیسیون‎های قانون اساسی در مجموع تابع دستورات قوۀ اجرایی می‎باشند، و کارکنان خدماتی در این مؤسسات وابسته به خواسته‎های مسئولین اجرایی هستند. در بخشی از قوۀ قضائیه، وقایع زیر اتفاق افتاد:

۱. دادگاه عالی کینیا موفق به ایجاد کمیته‎یی برای شنیدن یک پرونده که از منافع عمومی بود، نشد. این توسط این واقعیت که روز قبل آن، یعنی ۲۴ اکتوبر ۲۰۱۷م، قوۀ اجرایی توسط سرپرست امنیت داخلی تاریخ ۲۵ اکتوبر ۲۰۱۷م را رخصتی عمومی اعلام کرد. این امر باعث گردید تا رئیس عدلیه و رئیس ستره محکمه کینیا به قضات اجرایی بخش نقض قانون اساسی و قضایی صلاحیت بدهد تا در تاریخ ۲۵ اکتوبر ۲۰۱۷م نشست داشته باشند و مسائل مربوط به انتخابات ریاست جمهوری ۲۶ اکتوبر ۲۰۱۷م را حل و فصل نمایند.

۲. محکمه استیناف به صبح آن روز حل و فصل مشکلات را نپذیرفت و گفت که در تعطیل است؛ اما این تصمیم شب‎هنگام تغییر کرد و حکم جدید توسط ستره محکمه داده شد. آن‎ها گفتند از این‎که موضوع بسیار مهم بود، به همین خاطر از آن‎ها خواست تا در شب نشست داشته باشند. در بخش پارلمان، وقایع ذیل اتفاق افتاد:

۱. اعضای پارلمان اصلاح قانون انتخابات کینیا را تصویب کردند که بخش اجرائیه قوه قضائیه و کمیسیون مستقل انتخابات را محدود می‎کرد. در بخش کمیسیون مستقل انتخابات موارد ذیل اتفاق افتاد:

۱. رئيس کمیسیون مستقل انتخابات در ۱۸ اکتوبر م۲۰۱۷ گفت که او یک انتخابات شفاف را ضمانت کرده نمی‎تواند و این‎که او از همکارانش که همیشه در هر تصمیم با وی مخالفت می‎کنند، ناراض است. او گفت که از طرف نماینده‎های کمیسیون در محاصره است تا استعفاء کند و بعد از آن‎که در انتخابات نامؤفق اعلام گردید، وی وعده داده است که اگر خواسته‎های او مورد توجه قرار نگیرد، استعفاء می‎دهد. این اتفاق همان روز، پس از استعفای ناگهانی داکتر روزلین اکومب، یکی از اعضای کمیسیون مستقل انتخابات بود که او نیز از کمیساران همکار خود که تصامیم‎شان را به خواسته قوه اجرائیه می‎گیرند، ناراض بود.

رئيس کمیسیون مستقل انتخابات در ادامه  از رئیس جمهور و رهبر اپوزسیون خواست تا با او در دفتر کاری‎اش ملاقات کنند. رهبر اپوزسیون ریلا وآدینگا این درخواست را قبول کرد و به تاریخ ۲۹ اکتوبر ۲۰۱۷م به دفتر رئیس کمیسیون مستقل انتخابات رفت تا با او ملاقات کند؛ اما رئیس جمهور نپذیرفت و در غوض رئیس کمیسیون مستقل انتخابات به تاریخ ۲۳ اکتوبر ۲۰۱۷م به دفتر رئیس جمهور رفت تا با او ملاقات کند.

۲. رئیس کمیسیون مستقل انتخابات خاموش ماند و سپس در تاریخ ۲۵ اکتوبر ۲۰۱۷م طی اعلامیه بیان کرد که: «انتخابات باوجود مخالفت و تحریم توسط رهبر اپوزسیون، صورت خواهد گرفت.» این اعلامیه بسیار کوتاه بود و دقیقاً نشان دهنده موضوعاتی بود که به تاریخ ۱۸ اکتوبر م۲۰۱۷ مطرح ساخته بود و بصورت کامل تأیید می‎کرد که او تحت فشار اداری از طرف قوه اجرائیه قرار داشت تا در هر شرایطی انتحابات ریاست جمهوری باید صورت گیرد.

۳. باوجود حکم دادگاه عالی در ۲۴ اکتوبر م۲۰۱۷ مبنی بر این‎که ریلا و آدینگا نباید مجبور به انتخابات شوند و هم‎چنان بعد از این‎که نامه رسمی از کاندیدای ریاست جمهوری، اپوزسیون مبنی بر این‎که او و تیمش انتخابات ریاست جمهوری ۲۶ اکتوبر ۲۰۱۷م را تحریم کرده‎اند، کمیسیون مستقل انتخابات برگه‎های برای رأی‎دهی را که اسم رهبر اپوزسیون در آن بود، چاپ کرد.

دوم: اراده اکثریت مردم توسط تصمیم اکثریت نه؛ بلکه توسط تصمیم اقلیت بدست می‎آید و این واقعیت در نتیجه انتخابات تکراری ریاست جمهوری واضح شد. زمانی‎که رهبر اپوزسیون از حامیان خود خواست تا انتخابات تکراری ۲۶ اکتوبر م۲۰۱۷ را تحریم کنند؛ در حالی‎که رئیس جمهور از مردم خواست تا در انتخابات شرکت کنند، مردم شدیداً به اشتراک در انتخابات بی‎علاقه بودند؛ حتی در مناطقی‎که طرف‎دار تیم حاکم هستند و این نه تنها تیم حاکم(ائتلاف جبیلی) را متحیر ساخت؛ بلکه هر دو ناظران ملی و بین المللی را هم‎چنان متحیر ساخته است. رسانه‎های ملی اشتراک مردم را ۳۵ درصد و رسانه‎های بین المللی آن‎را ۲۷ درصد گفته اند. این بدان معنی است که اکثریت مردم در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نکردند؛ اما دموکراسی تقاضا می‎کند که آنانی‎که رأی دادند، نظرشان را در مورد بیان کردند و انتخاب آن‎ها نتایج انتخابات و آینده این کشور را مشخص می‎سازد.

سوم: مقوله‎یی‎که رأی ندادن یک حق دموکراتیک است باید تضمین شود، واقعی نیست؛ طوری‎که اخیراً در انتخابات تکراری ریاست جمهوری این کشور ثابت گردید که اکثریت رأی دهنده‎گان ثبت نام شده انتخابات را تحریم کردند، حق آن‎ها طوری‎که وعده داده شده بود، تضمین نگردید. از آن‎جایی که کسانی‎که رأی ندادند، در مقایسه با کسانی‎که رأی دادند، بیشتر بودند؛ پس اکثریتی‎که انتخابات را تحریم کرده‎اند، در اصل برنده انتخابات هستند. در عوض دموکراسی وانمود می‎کند که اکثریت رأی دهنده‎گان ثبت نام شده که در انتخابات اشتراک می‎کنند و مشروعیت به انتخابات و رژیم می‎دهند.

چهارم: مشارکت در انتخابات‎های دموکراتیک برای توسعه سیاسی و اجتماعی-اقتصادی ضرورت نیست؛ طوری‎که قبلاً توسط امت مسلمه بیان شده بود. این امر هدف واقعی انتخابات دموکراتیک را به عنوان وسیله‎ای برای صعود به قدرت با استفاده از مردم به عنوان دستگاه‎های رأی‎گیری جهت تأیید و مشروعیت رژیم جدید یا وضع موجود تأیید کرده است. طور مثال: امت مسلمه که از مدت‎ها بدین‎سو در مورد اشتراک در انتخابات دموکراتیک هشدار داده بود، از آن‎جایی‎که دموکراسی نظام حکمرانی است که از ایدیولوژی پوچ سرمایه‎داری سرچشمه گرفته است، اعتقاد ایدیولوژی پوچ سرمایه‎داری به سیکولریزم(جدایی دین از دولت) است. از این رو، به انسان‎ها مسئولیت قانون‎گذاری و قانون‎سازی را به اساس فکر محدودشان برای خودشان می‎دهد که این امر مغایر دکتورین اسلامی است و از انسان‎ها می‎خواهند تا بصورت کامل تسلیم قوانین الهی‎که از طرف خالق آمده است، شوند.

بدین اساس، معیار اعمال انسان‎ها حلال و حرام است و این‎که هرگاه انسان‎هایی بخواهند چیزی را تحریم و یا در آن اشتراک کنند، باید به اساس همین معیار باشد و نه به اساس چیزهایی‎که بر گرفته از ایدیولوژی پوچ سرمایه‎داری باشد. بنابر این، امت مسلمه باید به چیزهایی عمل کنند که الله سبحانه وتعالی از آن‎ها خواسته است و نه به چیزهایی‎که رهبران غیرمسلمان دموکرات تقاضا دارند. این‎که پروسه انتخابات دموکراتیک را تحریم و یا در آن اشتراک کنند؛ چون قبول کردن اولی داخل شدن به جنت را تضمین می‎کند؛ در حالی‎که دومی باعث داخل شدن به آتش دوزخ می‎گردد. چیزی‎که امت مسلمه را تحریک می‎کند، باید عمل کردن به چیزی باشد که الله سبحانه وتعالی خواسته است، صرف نظر از این‎که باعث چقدر باعث درد یا از دست دادن یا دست‎آورد می‎گردد.

از دموکراسی دوری کنید؛ چرا که در واقع این چیزی نیست که صلح، آرامش و رفاه را تضمین کند؛ همان‎طوری‎که از ذهن محدود انسان به وجود می‎آید، وابسته به شرایط مستعد تغییر است. در عوض، اسلام را به عنوان یک ایدیولوژی جامع جایگزین و در آغوش گیرید تا مشکلاتی‎که در حال حاضر بشریت در کینیا و در سرتاسر جهان در معرض آن قرار دارند، حل گردد.

تطبیق و دعوت به دموکراسی حرام می‎باشد؛ بخاطری‎که یک نظام پوچی است که توسط غرب ترویج می‎گردد.و هیچ ارتباطی با اسلام ندارد. دموکراسی در مخالفت با قوانین اسلام قرار دارد، چه در مسایل کلی و چه در مسایل جزئی، از منبعی که آمده، از عقیده‎یی‎که سرچشمه گرفته، بر اساسی‎که بنا یافته است، در افکار و نظام‎های که با خود آورده است، همه مخالف اسلام اند.

نویسنده: علی نصرو