Hizb-ut Tahrir / Bangladeş, bugün "Mevcut Siyâsî Kriz - Belirsizlik Karşısında Bangladeş" başlıklı bir yuvarlak-masa tartışması düzenledi. Hizb-ut Tahrir'in Bangladeş'teki Resmî Sözcüsü Muhyiddîn Ahmed tarafından açılış konuşması yapılan toplantıyı, Resmî Sözcü Yardımcısı Kâzi Murşid-ul Hakki yönetti. Toplantıya katılan dâvetli konuklar arasında; Eski Dışişleri Bakanı ve Begüm Hâlide Ziyâ başkanlığındaki Bangladeş Milliyetçi Partisi Danışmanı, Emekli Tuğgeneral A. S. H. Hannan Şâh, Ulusal Demokratik Parti Başkanı Şâfi-ul Ulûm, Günlük Inqilab Gazetesi Müşterek Editörü Mubeyd-ur Rahmân, Günlük Amar Deş Gazetesi eski Editörü Emânullah Kebir, Bangladeş Milliyetçi Partisi eski Milletvekili Emekli Binbaşı Ahtar-uz Zemân, ünlü Köşe Yazarı Sâdık Hân, Müslüman Birliği Genel Sekreteri Kâzi Ebu'l Hayr, Hilâfet Hareketi Genel Sekreteri Mevlânâ Caferullah Hân, İslâmî Anayasa Hareketi Eş Sekreteri Mevlânâ Himâyet-ud Dîn, Günlük Inqilab Gazetesi Müşterek Editörü Mehdi Hasen Polaş ve İslâmî Birlik Hareketi Dakka Genel Sekreteri Mustafa Tarîk-ul İslâm vardı.

Muhyiddîn Ahmed konuşmasında, Fahruddîn Ahmed Hükümeti'nin 11 Ocak sonrası gündeminin de-politizasyon (siyâsîleştirmeme) ve de-İslamizasyon (İslâmîleştirmeme) haline geldiğini söyledi. Gün ışığı kadar açıktır ki 11 Ocak herhangi bir siyâsî ilerlemeyi yıkmak ve İslâm'ı bu ülkeden silmek için tezgâhlanmıştı ki ülkenin siyâseti ve ekonomisi üzerindeki Sömürgeci kontrol, herhangi bir etkin siyâsî direniş ile karşı karşıya kalmasın. Herkes 11 Ocak sırasında dış güçlerin hareketlerini hatırlar. O zamanki Amerikan Büyükelçisi Patricia Butenis ve İngiliz Büyükelçisi Enver Çavduri, 11 Ocak'ın hemen öncesinde siyâsî partiler, hükümet yetkilileri ve bilhassa Genelkurmay Başkanı Muîn U. Ahmed dâhil üst düzey ordu yetkilileri ile düzenli görüşmeler yapıyordu. Kezâ şimdi de yabancı güçlerin temsilcilerinin ülkenin işlerine nasıl pervasızca müdahale ettiklerine ve yabancı yetkililere, bilhassa İngilizlere ve Amerikalılara yapılan ziyâretlere şahit oluyoruz. Ülke halkı için büyük endişe kaynağı olan mesele ise Dünya Bankası eski yetkili Fahruddîn Ahmed'in hem küresel Sömürgeci Amerika ve İngiltere'nin, hem de bölgesel zorba Hindistan'ın dayatmalarına teslimiyetinin sorgulanamaz olmasıdır. Muhyiddîn Ahmed, ülke halkının siyâseten bilinçli ve İslâm'a karşı duyarlı hassasiyete sahip olduğunu vurguladı. O nedenle Sömürgecilerin de-politizasyon ve de-İslamizasyon projesi başarısızlığa mahkumdur. Yine geçen 37 yıldan beri halkın hem askerî yönetime, hem de sözde demokratik yönetime şahit olduğunu, her iki yönetim biçiminin de halka hiçbir hayır getirmediğini söyledi. Ülkenin karşı karşıya olduğu süregelen siyâsî belirsizliğe dönük ortaya atılan ulusal hükümet, seçilmiş hükümet, Cumhurbaşkanı ile Başbakan arasında güç dengesi, millî güvenlik hükümet kurulması gibi çözümler, demokrasi ile askerî yönetim arasındaki değiş-tokuş türlerinden başka bir şey değildir. Hizb-ut Tahrir / Bangladeş insanları; a) yabancı müdâhaleye karşı koymaya, b) askerî yönetim gibi sözde demokratik yönetimi de reddetmeye, c) Kur'ân ve Sünnet gereğince Hilâfet'i kurmaya dâvet eder.

Başbakan Recep Erdoğan, AKP'nin Anayasa Mahkemesi'ne ön savunmasını sunduğu günün sabahı, Newsweek Dergisi'ne bir demeç verdi. Demecin özet metninde bilinen bazı ibretlik gerçekleri biraz daha açık ifadelerle tekrar dile getirdi.

Başbakan demecinde; İslâm ile modernitenin bir arada bulunup bulunamayacağına ilişkin soruya verdiği cevapta, Türkiye'nin kimsenin inanamadığı bir başarı kaydettiğini ve bu başarının, "İslâm, demokrasi, laiklik ve modernite arasında bir denge" kurmak olduğunu söyledi. Oysa İslâm; akîdesi, ahkâmı ve nizamları ile eşsiz ve özeldir, hiçbir eksiği bulunmayan mükemmel bir yapıdadır. Varlığının temel karakteri olan mutlak doğruluk ve mükemmellik gereğince, kendisi hâricindeki tüm fikirleri, mefhumları, hükümleri, inançları ve nizamları keskin bir şekilde reddeder. Dolayısıyla demokrasi ve laiklik (dinsizlik) gibi küfür fikirleri ile bağdaştırılmayı, uyumlaştırılmayı, karşılaştırılmayı ve kendisi ile diğerleri arasında denge kurulmasını asla kabul etmez. Modernite konusunda ise, bunun mubah dâiresinde kalmak ve kendisine asla çelişmemek şartlarıyla izin verir. Bunun için Başbakan'ın bahsettiği bu denge, saçmalıktır ve İslâm ile alâkası yoktur. İslâm'ın değil, İslâm'ı ılımlılaştırmaya uğraşan Kâfir Batı'nın çıkarınadır.

Yine Başbakan, kendilerinin Batı'da daima "din kökenli" bir parti olarak tasvir edildiğini, oysa AKP'nin, "yalnızca dindar muhâfazakâr insanların değil, sıradan Türklerin partisi" olduğunu, bu haliyle Türkiye'nin, demokrasisi ile İslâm Âlemi'nin kalanı için bir ilham kaynağı olduğunu söylemektedir. Oysa İslâm'a dayalı olmayan tüm partiler küfür partileridir. Bu da Başbakan'ın, partisini gerçek vasfı ile bir küfür partisi olarak itiraf ettiği anlamına gelmektedir. Dünyada ilk kez iktidar partisine kapatma davası açılan demokrasisi ile mi Türkiye, İslâm Âlemi'ne ilham kaynağı olmaktadır, sorusuna yanıt vermesi gereken Erdoğan, bu söylemin kendisine değil, Amerika'daki politika üreticilerden aldığı ilhama dayalı olduğunu itiraf etme cüretini ise gösterememiştir. İslâm Âlemi'ne dayatılmak istenen demokrasinin gerçek yüzünü görmek isteyenler, bunu İslâm Âlemi'nin kanayan her bir yarasında açıkça görebilmektedir.

İslâm hakkında yeniden düşünülmesine yaptığı çağrı hakkındaki soruya ise, politikacılar olarak bu tartışmaya girmeye hakları olmadığını, ancak kadının toplumdaki yeri hakkında konuşabileceklerini, meselâ Türkiye'de kadının siyâsî hayatta aktif bir parça olabilmesinin en iyi yolunun AKP olduğunu, çünkü en çok kadın milletvekiline kendilerinin sahip olduğunu söyleyerek cevap veriyordu. Oysa İslâm, kadının toplumdaki yerini, İslâm'dan uzak politikacıların asla ağızlarına alamayacakları netlikte açıklığa kavuşturmuş, kadının yönetim işlerini üstlenmesini haram kılmıştır.

Hayatı boyunca Türkiye'de dînî tutumlarda yaşanan değişiklikler hakkında sorulan soruya da, dînin hükümlerinin aynı kaldığını, ancak insanların dîne yönelik tutumlarında değişiklik meydana geldiğini, ülkelerin medenîleşmesinin beraberinde artan bir servet ve farklı bir hayat anlayışı getirdiğini, oysa insanların geçmişte alternatifleri bulunmadığını, kendilerinin gayri-müslimler için de özgürlükler tanıdığını, meselâ inşa yönetmeliğine "mescit" yerine "ibadethane" ifadesini koyduklarını, Van'daki Ermeni kilisesi için devletin parasından verdiklerini ve dînî vakıfların (devlet tarafından el konulmuş mülklerini geri almalarına) yardım edecek şekilde yasa değişikliği yaptıklarını söylemiştir. Oysa sorulan soru ile verilen cevap arasında çelişki vardır. Başbakan bu soruya, başında bulunduğu Laik (Dinsiz) devletin İslâm'a bakışı ve muâmelesi, İslâm'ın hükümlerinin uygulanması ve uygulanmasına çağıranlara zulmü açısından yaklaşmalı, özel olarak başörtüsü, Kur'ân kursları ve benzeri bâriz yasakları dile getirmeliyken, belki de Kâfirlere yaranmak ve dînlerinin güvencesi hakkında mutmain kılmak için aslî mecranın dışına çıkmakta bir beis görmemektedir.

Türkiye'nin, kısa süre önce Suriye ile Yahudi varlığı arasındaki müzâkereleri kolaylaştırmadaki rolü hakkındaki soruya ise, politikalarının "düşman kazanmak değil, dost kazanmak" olduğunu, hem Suriye hem de Yahudi varlığı ile iyi ilişkilerinden dolayı her iki taraftan da kendilerine talep geldiğini... kendileri için önemli olanın Ortadoğu'da barışa zemin hazırlamak olduğunu söyleyerek cevap verdi. Hatta bir diğer soruya verdiği cevapta, barışa yönelik en büyük umudunun, -Gazze'de mâsum sivillerin katledildiğini kendi diliyle hatırlattığı halde- Yahudi varlığının Batı Şeria'da aşırı güç kullanımını durdurmuş olması olduğunu söyledi. Oysa Yahudi varlığının gaspını, katliamlarını, zulümlerini, iki yüzlülüğünü ve sözünden dönüşlerini kendisi herkesten daha iyi bilir. Yine de "barış istiyoruz, dost kazanmak istiyoruz" gibi içi boş söylemlerle bu utanç verici tutumunu haklı göstermeye çalışması karşısında, Rabbimiz [Subhânehu ve Te'alâ]'nın şu kavlini hatırlatmaktan başka bir şey söylemek istemiyoruz:

أَفَمَن شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلإِسْلاَمِ فَهُوَ عَلَى نُورٍ مِّن رَّبِّهِ فَوَيْلٌ لِّلْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُم مِّن ذِكْرِ اللَّهِ أُوْلَئِكَ فِي ضَلاَلٍ مُبِينٍ  "Allah her kimin gönlünü İslâm'a açmış ise işte o, Rabbinden bir nûr üzere olmaz mı hiç? Artık Allah'ın zikri (İslâm) hususunda kalpleri katılaşmış olanlara yazıklar olsun! İşte onlar, apaçık bir sapıklık içindedirler." ^{[ez-Zumer 22]}

Hükümet, "Hizbullah'a" bağlı telekomünikasyon şebekesi ve bunun inşâsı ile ilişkisi olanların soruşturması hakkındaki kararını açıkladı. Ardından bunu, genel greve gidilmesi, sokaklara inilmesi, silahlı kişilerin yayılması, yolların kesilmesi çerçevesindeki muhalefetin tepkisi takip etti. Tüm bu olaylar, Lübnan'daki çatışmaya tehlikeli bir boyut kazandırdı. Lübnan'da meydana gelenler, telekomünikasyon şebekesi ve havaalanı kameraları meselesi ya da ücretlerin arttırılması ve geçim krizi meselesi... önemlidir, ancak bir o kadar da karmaşıktır. Dahası bu, taifeler adı altında birbirlerini boğazlayan kavimler arasında dönen kazanımlar ve otorite üzerindeki dâhili çekişmeden de karmaşık bir meseledir. Yine bu, sırf Suudi Arabistan-Suriye ve İran-Amerika anlaşmazlığından ibâret bir mesele de değildir. Bilakis sorunun hakîkati, Lübnan'a ve bölgeye nüfûz etmeye yönelik bir Amerika-Avrupa çatışmasıdır. Bu çatışma, devletlerarası kararlar, bölgesel devletler, muhtelif isimli ve şekilli fırkacı partiler gibi pek çok araçları barındırsa da aslında hepsi tek bir şeyi ifâde eder; yabancının ipoteği olmak, ülkelerin ve halkların geleceğini yabancıya bağımlı kılmaktır. Sathî siyâsî bilgiye sahip olan herkes bilir ki Suriye yönetimi, Lübnan'da Amerikan irâdesini temsil etmektedir. Amerika, Irak bataklığına saplanınca ve yeni bölgesel koşullar oluşunca, Avrupa [Fransa ve İngiltere], Lübnan'daki nüfuzunu güçlendirmek için Amerika'nın bu zayıf durumundan faydalanmaya çalıştı. Böylece yabancı kuvvetleri Lübnan'dan çıkarmaya ve milis güçleri dağıtmaya çağıran 1559 sayılı karar çıktı. Açıktır ki bu karar, Lübnan'da bulunan Suriye'nin askerî varlığını ve başta "Hizbullah" olmak üzere müttefiklerini hedef almıştır. Ardından Başbakan Rafîk-ul Harîrî'nin öldürülmesi ile çatışmanın şiddeti daha da artmıştır. Yerel ve devletlerarası güçlü bir tepki ile halkın öfkelenmesi şeklinde bir atmosfer oluşturan bu olay, Suriye yönetiminin kuvvetlerini Lübnan'dan çıkarmasına ve Avrupa yanlılarının, genel seçimleri kazanmasına ve dolayısıyla 14 Martçıların ağırlıkta olduğu çoğunluk hükümetinin kurulmasına yol açmıştır. Ne var ki bu, çatışmayı bitirmemiştir. İşte o tarihten şu ana kadar bu çatışma, patlamaların, suikastların, Temmuz ayındaki "İsrail" saldırılarının, ardından Hükümet ve Cumhurbaşkanlığı üzerindeki anlaşmazlığın, ardından da Dimeşk'teki [Şam] Arap Zirvesi'nin boykot edilmesinin yaşandığı bir süreçten geçerek bazen dinen, bazen kabaran bir şekilde pek çok isme ve şekle bürünmüştür. O kadar ki tavırlar üzerindeki mücerret anlaşmazlıklar dahi, birbirlerine karşı komplolar kurmak, birbirlerini boğazlamak, insanların hayatını, güvenliğini ve bir lokma yiyeceklerini gözden çıkarmak haddine varmıştır.

Acısını çektiğimiz parçalanmışlığın, dağılmışlığın ve bağışıksızlığın temel sebebi; Ümmetin, yabancı nüfuz lehine irâdesinden vazgeçmesi, Rabbinin hükümlerini ve nizâmını bırakıp Kapitalist Küfür devletlerinin kültürüne, siyâsetine ve ekonomisine bağlanmasıdır. Politikalarını, sömürgecilik ve başkalarını istismar etmek üzerine binâ eden bu devletler ise, çıkarlarını gerçekleştirmekten başka hiçbir şeye değer vermezler. Bunun gerçekleşmesi için de başta mezhepçilik, fırkacılık, milliyetçilik ve vatancılık olmak üzere pek çok isim altında, genellikle yakıtı bu beldelerin halkları olan fitneler ve savaşlar çıkarmak gibi her tür aracı kullanırlar. Dolayısıyla Batı'nın fâsit hadâratının sahip olduğu şeytâni şerlerin ve araçların tümü, bugün Irak'tan Filistin'e, Pakistan'a ve Lübnan'a uzanan her yerde kardeş katline zemin hazırlamakta, zemin olmaktadır.

Ey Müslümanlar! Düşmanlarınıza hizmet uğrunda mı birbirinizi katlediyorsunuz?! Allah aşkına size ne oluyor böyle?! Allah sizleri, birbirine zulmetmeyen, birbirine buğzetmeyen ve birbirini seven kardeşler olarak hep birlikte kendi ipine (İslâm) sımsıkı sarılmaya çağırırken küfür devletlerinin cesetlerinizi ve kanlarınızı çiğneye çiğneye sizleri, birbirinizden nefret etmeye, birbirinizi boğazlamaya ve birbirinizi katletmeye çağırdığını görmüyor musunuz? O halde kime icâbet edeceksiniz?! Birbirinizi katletmenizi size süslü gösteren şeytana mı?! Yoksa kanlarınızı, mallarınızı ve ırzlarınızı size haram kılan Rahmân olan Allah'a mı?! O ki sizleri, imân kardeşliği dışında tüm bağları kaldırıp atmaya, Allah'ın Kitâbı'ndan ve Rasûlü [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in Sünnet'inden kaynaklanmayan tüm nizâmları tekfîr eden tek bir ümmet olmaya çağırmıştır.

Ey Müslümanlar! Muhakkak ki birbirinizin kanına girmeniz, büyük bir günah, feci bir cürümdür. Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in kavliyle, Kâ'be'nin taş taş yıkılmasından daha kahredici bir iştir. Artık her kim bu cürümü sürdürürse, Allah'ın lânetine, gazâbına ve elîm azâbına müstahak olur, Cehennem'de ebedî kalmaya mahkum olur:  وَمَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُتَعَمِّدًا فَجَزَاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِيهَا وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذَابًا عَظِيمًا "Her kim bir mümini kasten öldürürse, onun cezası içerisinde ebediyen kalacağı Cehennem'dir. Allah ona gazap etmiş, onu lanetlemiş ve onun için büyük bir azap hazırlamıştır." ^{[en-Nîsa 93]} Bu savaşta, kâtil ile maktul arasında fark yoktur. Kardeşini katletmeye azmetmiş her maktul, kâtil gibi Cehennem'dedir. el-Buhârî, Ebu Bekre'den Rasûl [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in şöyle buyurduğunu rivâyet etmiştir:  إذا التقى المسلمان بسيفيهما فالقاتل والمقتول في النار فقلت يا رسول الله هذا القاتل فما بال المقتول قال إنه كان حريصا على قتل صاحبه "İki Müslüman kılıçları ile karşı karşıya geldiği zaman, kâtil de maktûl de ateştedir (Cehennem'dedir)." Dedim ki: "Yâ RasûlAllah! (Anladık) bu kâtil, ama maktulün kusuru ne?" Buyurdu ki: "(Çünkü) o da kardeşini katletmeye hırs göstermişti."

Gerek siyâsîlerden, gerek önde gelen liderlerden olsun, hakka karşı gözleri ve kalpleri asabiyetçilik ile kör olmuş liderlere bağlılığınızın Kıyâmet Günü size hiçbir faydası dokunmayacaktır. Çünkü birbirinizi katletmeye, Rabbinize karşı çıkmaya ve Kâfir devletlerden olan efendilerine itaat etmeye sizleri teşvik edenler onlardır! Yaratıcı'ya isyanda yaratılmışa itaat olmadığını bilmiyor musunuz?

يَوْمَ تُقَلَّبُ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ يَقُولُونَ يَالَيْتَنَا أَطَعْنَا اللَّهَ وَأَطَعْنَا الرَّسُولاَ ⁽⁶⁶⁾ وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلاَ "Yüzleri ateşte evirilip çevrildiği gün derler ki: ‘Yazıklar olsun bize! Keşke Allah'a itaat etseydik, Rasûl'e itaat etseydik!' ve derler ki ‘Ey Rabbimiz! Biz bu liderlerimize ve büyüklerimize uyduk, onlar da bizi yoldan saptırdılar' derler." ^{[el-Ahzâb 66-67]}

Ey Müslümanlar! Rabbinizin Kitâbına ve Nebîniz [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in Şeriatı'na dönünüz, sımsıkı sarılınız ve azı dişlerinizle tutununuz. İyi biliniz ki izzet, ne mezhepçi, ne fırkacı, ne de kokuşmuş milliyetçilik taassupçuluğundadır. Bilakis izzet, yalnızca Allah'a imân etmekte, nizâmına muhâkeme olmakta, devletini ikâme etmekte, râyesini yüceltmekte ve dâvetini tüm âleme taşımaktadır.

وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَلَكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لاَ يَعْلَمُونَ "İzzet ancak Allah'a aittir, ve Rasûlü'ne ve mü'minlere de (aittir.) Velâkin münâfıklar bunu bilmezler. ^{[el-Munâfikûn 8]}

فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِيبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ يُصِيبَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ "O'nun [Rasûlullah'ın] emrine muhâlefet edenler, başlarına bir belânın gelmesinden veya kendilerine elîm bir azâbın isâbet etmesinden sakınsınlar. ^{[en-Nûr 63]}

Allah [Subhânehu ve Te'alâ]'nın petrol, doğalgaz, su ve verimli toprak gibi muazzam kaynaklarla bereketlendirdiği bir Ümmet'in parçası olduğu halde Pakistan Müslümanları, temel ihtiyaçlarını karşılama mücâdelesi vermektedirler. İnsanların acısı fakirlik nedeniyle öylesine artmaktadır ki bu durum insanları intihara ve öz evlâtlarını katletmeye sürüklemektedir. Aynen İslâm öncesi Câhiliyye döneminde yaşananlar tekerrür etmekte, insanlar fakirlik ve açlık korkusuyla evlâtlarını öldürmektedirler. Muazzam maddî ve zirâî kaynaklarına rağmen Pakistan'daki açlığın ve fakirliğin temel nedeni, gerek demokrasi, gerekse diktatörlük yoluyla yıllardır uygulanan Kapitalist Sistemdir.

Taşıma maliyetlerini artırması bakımından temel ihtiyaç fiyatlarının yükselmesine yol açan akaryakıt zamlarına gelince; Hükümet, enerji alanının özel sektörün elinde olmasına izin vermeyi sürdürmektedir. Bu da Kapitalist "mülkiyet özgürlüğü" mefhumuna binâen onlara, insanların temel ihtiyaçları üzerinden korkunç kazançlar sağlamaktadır. Hükümet'in "uluslararası petrol fiyatları artıyor" bahanesini kullanması ise, petrol türevlerinin (benzin, mazot vb.) zamlanarak bu özel şirketlerin kârlarını garanti altında tutmaktadır. Bizzat Pakistan günde 64.000 varillik petrol üretmektedir ve bu petrol bile zamlardan muaf tutulmamaktadır. Bunlar yetmezmiş gibi Hükümet bir de IMF politikaları gereğince doğalgaz fiyatlarını yükseltmektedir. Oysa Pakistan'ın, ihraç etmediği muazzam doğalgaz kaynakları vardır ve hâlihazırda Pakistan'ın enerji ihtiyaçlarının zaten %50'sini karşılayan bu potansiyel, petrol türevlerine alternatif olarak değerlendirilebilir. Ayrıca Hükümet, Kapitalist bir vergi sistemi uygulamaktadır ki bu sistem, belirli banttaki Kapitalistlere vergi muâfiyeti tanırken, petrol ve doğalgaz gibi kamu kaynaklarını kullanan sıradan insanların hiçbirini affetmemektedir. Üstelik vergi gelirlerinin artırılmasına, bu kaynakları temel almaktadır. Bunun içindir ki Hükümet, çıkarma, arıtma ve ulaştırma masraflarının çok çok ötesine geçen bir biçimde doğalgaz, dizel ve petrol üzerinde ağır bir vergi rejimi kurmuştur. Dahası Hükümet, küresel Kapitalist politikalara paralel olarak Pakistan para birimini ağır bir biçimde dolara bağımlı kalmasına izin vermektedir. Bu da Pakistan ekonomisinin doların artışına ve düşüşüne bağımlı olarak yalpalanması anlamına gelmektedir. Nitekim Bush, kendi partisi Cumhuriyetçi Parti'yi seçimlere hazırlamak üzere doları zayıf bırakarak ihrâcâtı teşvik etmektedir. Ne var ki dolar zayıf kaldıkça Rupi de zayıflamakta, bu da Pakistan'ın halen acısını çektiği korkunç bir enflasyona götürmektedir. Hepsi bir yana, gerçek şu ki Hükümet, piyasalardaki kısıtlı tedarik konusuna eğilmemekte, bu da fiyatların artmasına yol açmaktadır. Üreticileri ve tüccarları desteklemek yerine, fiyat ayarlamalarına giderek üzerlerindeki yükü artırmaya yönelmektedir. Yine kaçakçılık ve stokçuluk ile mücâdelede gevşek davranmakta, bütün bunlar gözünün önünde meydana gelmektedir.

Dolayısıyla, Pakistan'da pek çok insanın iki öğüne bir ekmek koyamayacağı böylesine feci bir duruma yol açan Kapitalist Ekonomik Sistem'in ta kendisidir! Yine de Pakistan'ın yöneticileri, neden olduğu bunca sefâlete ve hezîmete rağmen bu ekonomik politikaları sürdürmede kararlıdır. Bunun içindir ki Pakistan Mâliye Bakanı İshâk Dâr, Amerika ziyâreti sırasında Dünya Bankası'na; "Önceki Hükümet'in ekonomi politikalarını sürdüreceğiz" diyerek güvence vermiştir. Bütün bu acıklı sıkıntılar, sizlere Allah [Subhânehu ve Te'alâ]'nın şu kavlini hiç hatırlatmaz mı?  وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى "Kim de Benim Zikrimden (hidâyetimden) yüz çevirirse şüphesiz onun sıkıntılı bir hayatı olacak ve Biz onu, Kıyâmet Günü kör olarak haşredeceğiz." ^{[Tâ-Hâ 124]} İnzâl edilmiş Hak Dîn İslâm'ı tatbîk ederek Arap Yarımadası'nın kuru çöllerinden güçlü ve müreffeh bir devlet çıkaran Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in Ümmeti oldukları halde, bugün Pakistan Müslümanları, üzerlerinde beşer mahsulü bâtıl bir ideoloji olan Kapitalizm uygulanarak günden güne sıkıntıya, mihnete ve sefâlet mâruz kaldıklarını görmektedirler.

Ey Pakistan Müslümanları! Mevcut sistemin aksine İslâm, hem mârufa göre temel ihtiyaçlarına karşılanmasını güvence altına alan, hem de fiyatların arttığı kıtlık ve âfet zamanlarında temel ihtiyaç tedârikinin kesintiye uğramasını engelleyen kesin ve net hükümlere sahiptir. İslâmî Ekonomik Sistem'in temel ilkelerinden biri; her bir fert için yiyecek, giyecek ve barınak ihtiyacının karşılanmasıdır ve bu temel ihtiyaçların devletin tebâsından her bir fert için garantilenmesine yönelik politikalar benimsemesini Hilâfet Devleti'ne farz kılmasıdır. Yine İslâm; kıtlık zamanlarında insanların temel ihtiyaçlarını güvence altına almak üzere, İslâm'a dayalı politikalar yoluyla tedbir almasını Halîfe'ye farz kılar. Üstelik Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] şöyle buyurmuştur:  مَنْ أَصْبَحَ مِنْكُمْ آمِنًا فِي سِرْبِهِ مُعَافًى فِي جَسَدِهِ عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ فَكَأَنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا "Her kim evinde emîn, bedeninde âfiyette olur, yanında da günlük kuvveti (iâşesi) bulunursa, âdeta dünyaya sahip olmuş olur." ^{[et-Tirmizî rivâyet etti.]} Zîra Medîne'de [Ramâde yılında] gıda fiyatlarının artmasına yol açan bir kıtlık yaşandığında, Halîfe Ömer [RadiyAllahu Anh] Beyt-ul Mâl'in kapısını insanlara açmış ve sıkıntıyı gidermek üzere Hilâfet'in diğer bölgelerinde gıda ürünleri getirtmişti. Muhakkak ki İslâm'ın hükümleri, zirâî üretimin muazzama oranda geliştirilmesini mümkün kılar ve Müslümanı, toprakları işlemeye teşvik edip toprağı ihyâ etmeyi mülkiyetin temeli haline getirir. Nitekim Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] şöyle buyurmuştur:  مَنْ أَعْمَرَ أَرْضًا لَيْسَتْ ِلأَحَدٍ فَهُوَ أَحَقُّ "Her kim başkasına ait olmayan bir araziyi imar ederse o daha hak sahibidir." ^{[el-Buhârî rivâyet etti]} Bu da işlemeye kudreti olup da toprağı bulunmayanları çorak arazileri işlemeye teşvik eder ki bu teşvik, başlı başına zirâî üretimin yükselmesine önemli bir katkı sağlar. Yine Hilâfet Devleti, insanların verimsiz arazileri işlemesine yardım etmek üzere hibeler ve faizsiz destekler verir. Dahası tarıma teşvik etmek üzere yabancı çok-uluslu şirketlere çağrıda bulunmak yerine Devlet, bir yandan tebâdan olan yerli çiftçilere vergisiz ithal makina desteği sağlarken, öte yandan yerel bazda en gelişmiş tarım araçlarını üretmeteye çalışır; böylece üretim etkin, verimli ve ucuz bir hale getirir. Ayrıca İslâm, enerji kaynaklarını emsâlsiz bir biçimde değerlendirir ki bu, hem ulaşılabilir yakıt imkânları sağlar, hem de ekonomik faaliyeti yükseltir. Nitekim Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem] şöyle buyurmuştur:  الْمُسْلِمُونَ شُرَكَاءُ فِي ثَلاَثٍ فِي الْكَلئِ وَالْمَاءِ وَالنَّارِ "Müslümanlar şu üç şeyde ortaktırlar: Mer'a, Su ve Ateş." ^{[Ahmed rivâyet etti]} İslâm'da petrol, doğalgaz ve diğer tükenmez enerji kaynakları kamu mülkiyetidir. Devlet, bu malların tedârik mâliyetleri için düşük bir bedel alabilir, ancak bunları asla insanların boynuna bindirilen vergi toplama aracı haline getiremez. Yine İslâm'da altın ve gümüş gibi kıymetli madenler, para biriminin desteği haline getirilmek zorundadır, bu da devletin para biriminin dolara bağımlı halde yalpalanmasını engeller, parayı güçlendirip istikrarlı hale getirir ve yüksek enflasyonun hastalıklı etkilerden uzaklaştırır.

Ey Pakistan Müslümanları! Mevcut sistem, Dîninize müteallik her meselede hezîmete uğramıştır. Ne Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e saldırıldığında, ne Kur'ân hakârete uğratıldığında Akîdenizi korumamıştır. Ne Müslümanlar zulümlere mâruz kaldığında, ne de toprakları işgâl edildiğinde, onları savunmamıştır. Gerçekte Kâfirler lehine Müslümanlara karşı savaşan doğrudan bu başınızdaki ajan yöneticilerdir. Dolayısıyla İslâm'ın her bir fert için garantilenmesini emrettiği en temel ihtiyaçlarınızı bile karşılamaktan âciz kalması garip değildir.

Ey Pakistan Müslümanları! Daha ne zamana kadar başınıza bu Küfür sisteminin tatbik edilmesine râzı olacaksınız? Öyle bir sistem ki Kâfirlerin çıkarlarını her fırsatta güvence altına alır, ama sizleri sersefil bir ümitsizliğe sürüklemekten sakınmaz. Küfürden hangi hayrı beklersiniz ki hâlâ? Daha ne zamana kadar, sizi çepeçevre kuşatmış bunca münkere sessiz kalmayı sürdüreceksiniz? Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'in şu kavlinden hiç sakınmaz mısınız?

"Nefsimi elimde tutan [Allah'a] yemin olsun ki ya ma'rufu emreder ve münkerden nehyedersiniz, yada Allah katından bir cezâ gönderiverir. Sonra O'na dua edersiniz, lâkin artık size icâbet etmez." ^{[Ahmed rivâyet etti]}

Hilâfet Devleti'nde İslâm'ın tatbîk edilmesi için harekete geçmenizin tam zamanıdır! İşte Hilâfet'in yeniden kurulması için mücâdele veren, zorba yöneticileri ve küfür sistemini reddeden Hizb-ut Tahrir şebâbı aranızdadır, o halde ne zaman onların çağrılarına icâbet edeceksiniz? Muhakkak ki ancak ve sadece Hilâfet'in kurulmasında sonra bu dünyada güvenlik ve esenliğin ne olduğunu bileceğiz, umulur ki Allah [Subhânehu ve Te'alâ]'yı râzı edebileceğiz. Allahu Te'alâ şöyle buyurmuştur:  وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لاَ يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا  "Allah, sizlerden îmân edip sâlih amel işleyenleri, kendilerinden öncekileri yeryüzünde Halîfe kıldığı gibi onları da yeryüzünde Halîfe kılacağını, onlar için seçtiği dinlerini (İslam'ı) yeryüzünde hâkim kılacağını, (geçirdikleri) bu korkularını güvene çevireceğini vâdetti. Zira onlar yalnız Bana kulluk ederler ve hiçbir şeyi Bana ortak koşmazlar." ^{[en-Nûr 55]}

Ey Güç Sahipleri! Üzerlerinde uygulanan Sömürgeci Küfür sisteminden dolayı uğradıkları zulümden, sıkıntıdan ve üzüntüden korumaya yemin ettiğiniz bu halkı kurtarmayı hiç mi arzulamazsınız? Toplumlarını Dâr-ul İslâm'a dönüştürmek üzere Rasûlullah [SallAllahu Aleyhi ve Sellem]'e Nusret veren Ensâr gibi olmayı hiç mi arzulamazsınız? Hiç şüphesiz sizler, bu kokuşmuş sistemi ve fâsit yöneticilerini kökünden kaldırmaya ve Hilâfet'i yeniden kurmaya muktedirsiniz. Yapacağınız tek şey; Pakistan'ın yeniden İslâm'ın uygulandığı bir belde olabilmesi için Hizb-ut Tahrir'e Nusret vermektir ve Allah [Subhânehu ve Te'alâ]'nın rızâsı uğrundaki bu ameliniz, İnşâAllah amel defterlerinize nûrdan satırlar ile yazılacaktır. O halde daha ne zaman icâbet edeceksiniz?