از حضرت ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«الصِّيَامُ جُنَّةٌ فَلا يَرْفُثْ وَلا يَجْهَلْ، وَإِنِ امْرُؤٌ قَاتَلَهُ أَوْ شَاتَمَهُ فَلْيَقُلْ: إِنِّي صَائِمٌ مَرَّتَيْنِ، وَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَخُلُوفُ فَمِ الصَّائِمِ أَطْيَبُ عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَى مِنْ رِيحِ الْمِسْكِ، يَتْرُكُ طَعَامَهُ وَشَرَابَهُ وَشَهْوَتَهُ مِنْ أَجْلِي، الصِّيَامُ لِي وَأَنَا أَجْزِي بِهِ وَالْحَسَنَةُ بِعَشْرِ أَمْثَالِهَا»

(رواه البخاری، باب فضیات روزه)

ترجمه: روزه محافظ و سپری در برابر آتش دوزخ است(بدين سبب، شخص روزه‌دار) نبايد سخنان زشت و ناشايسته بر زبان آورده و خود را به نادانی زده، اعمال بد را انجام دهد، و هرگاه كسی با وی منازعه و اختلاف نمود يا دشنامش داد، بايد دو بار بگويد: من روزه‌دار هستم. سوگند به كسی‌كه جانم در ید اوست، بوی دهان روزه‌دار نزد الله(سبحانه وتعالی) از بوی مُشك خوش‌تر و بهتر است. الله(سبحانه وتعالی) می‌فرمايد: او غذا، نوشيدنی و شهوتش را به خاطر رضا و خشنودی من ترك كرده است، روزه از آنِ من است و من خودم پاداشش را می‌دهم و پاداش هر نيكی ده‌برابر آن است.

مفهوم حدیث:

بدون شک روزه برای مسلمان لباس وقایه کننده از گناهان است، زیرا در روزه گرفتن دوام مراقبت و محافظت از نفس و نگهداری علاقۀ نفس بخاطر الله سبحانه وتعالی است، چون شخص در حال روزه‌دار بودنش از ضایع شدن روزه‌اش می‌ترسد، خصوصاً هنگامی‌که به مخالفت از اوامر الله سبحانه وتعالی واقع شود؛ پس به همان حالت، مراقبت نفس و توجه به الله سبحانه وتعالی، باقی می‌ماند.

ولیکن در نبود خلیفۀ مسلمین و دولت خلافت، این لباس وقایه کننده ضعیف و ناتوان شده است؛ چون حکام ظالم از طریق نشرات ۲۴ ساعتۀ صوتی و تصویری و برنامه‌های مبتذل، پیش‌روی مسلمانان منکراتی را ایجاد کرده‌اند که هیچ سازگاری با اسلام ندارند. بنابر این، صورت اصلی رمضان در چشم مسلمانان تغییر کرده، طوری‌که گرفتن روزه بالای بعضی از مسلمانان ثقیل تمام می‌شود. 

شاید این صورت کوچک وقایه برای مسلمان را در صورت پابند بودنش به احکام روزه، هرگاه ما آن را نزد صورت دیگری از وقایه بگذاریم، چه قدر وقایۀ بزرگ و بزرگ‌تر خواهد شد؟ بدانید که آن صورت بزرگ امام یا خلیفه مسلمین است، طوری‌که در صحیح البخاری و مسلم از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که رسول لله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«إِنَّمَا الإِمَامُ جُنَّةٌ يُقَاتَلُ مِنْ وَرَائِهِ وَيُتَّقَى بِهِ»

ترجمه: بدون شک امام یا خليفه مسلمين سپر است که به "امر" وی جهاد کرده می‌شود و "به تدبير او" مسلمين از شر دشمن حفاظت می‌شوند.

پس این صورت از وقایه عام و جامع است، بدین معنی که اگر وجود امام یا خلیفه مسلمین سپر است، وجود روزه نیز سپر است؛ پس نتیجه‌اش چنین می‌شود که موجودیت تطبیق تمام احکام شرعی در محل زندگی مسلمان و جامعه اسلامی سپر یا وقایه از آتش جهنم است، نه این‌که فقط در بین کتب و مجلات باشد.

پس ای امت گرامی و باعزت! تاچه وقت بدون امام یا خلیفه(بدون وقایه و سپر) باقی بمانیم؟ و تاچه وقت روزه‌های‌تان در میان منکرات و مخالفات شرع باقی بماند؟

والسلام علی من اتبع الهدی