(ترجمه)

از حضرت سعید بن زید رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«مَنْ قَاتَلَ دُونَ مَالِهِ فَقُتِلَ فَهُوَ شَهِيدٌ، وَمَنْ قَاتَلَ دُونَ دَمِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ، وَمَنْ قَاتَلَ دُونَ أَهْلِهِ فَهُوَ شَهِيدٌ» (السنن الصغرى للنسائی)

ترجمه: کسی‌که در دفاع از مالش کشته شود، شهید است. کسی‌که در دفاع از خونش کشته شود، شهید است. کسی‌که در دفاع از خانواده‌اش کشته شود، شهید است.

تشریح حدیث

شهید به دوقسم است: اول این‌که حکم شهادت در دنیا و آخرت بالایش تطبیق می‏شود. دوم این‌که تنها در آخرت پاداش شهادت برایش داده می‏شود. پس کسانی‌که برای اعلای کلمت الله جهاد می‏کنند تا دین الله سبحانه وتعالی در روی زمین حاکم گردد و در این راه کشته می‌شوند، آنان شهید دنیا و آخرت بوده و مستحق درجات و مقام‌های عالی در بهشت می‏گردند، زیرا آنان جان خود را به خاطر الله متعال فدا کرده اند.

لیکن کسی‌که در دفاع از مالش جنگ می‏کند و کشته می‏شود، مستحق پاداش و مقام شهادت می‌گردد؛ زیرا در دفاع از مالش که از او به زور گرفته می‏شد، کشته شده است. شخصی‌که به خاطر دفاع از نفس خود جنگ می‏کند و کشته می‏شود، او نیز شهید است و اجر و مقام شهادت را در آخرت نصیب می‌گردد. شخص اخیر کسی است که جهت دفاع از آبروی خود و خانواده‌اش می‌جنگد و کشته می‌شود، او نیز مستحق اجر و مقام شهادت در آخرت می‌

گردد؛ پس اشخاص مذکور در حدیث فوق، در حکم شهدای آخرت اند؛ نه شهید دنیا (غسل داده می‏شوند).

خلاصه‌ی حدیث

حدیث فوق برای سه اشخاص مذکور، در آخرت مقام شهادت وعده داده است؛ زیرا آن‌ها کسانی هستند که در دفاع از مال، جان و آبروی‌شان کشته شده‌اند، هم‌چنان در این حدیث تشویق بر این است که یک مسلمان از حق خود دفاع نماید؛ حتی اگر این عمل وی منجر به قتلش شود؛ با در نظر داشت این‌که از حد خود تجاوز نکند و از الله سبحانه وتعالی امیدوار اجر و پاداش باشد.