(ترجمه)

از ابو هریره رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«الْإِيمَانُ بِضْعٌ وَسِتُّونَ شُعْبَةً، وَالْحَيَاءُ شُعْبَةٌ مِنْ الْإِيمَانِ» (رواه بخاری)

ترجمه: ايمان شصت و چند شعبه دارد و حياء بخشی از ايمان است.

با وجود این‌که حیاء تنها یکی از شاخه‌های ایمان است، بازهم از مهم‌ترین ویژگی‌های ایمان به شمار می‌رود؛ زیرا حیاء علاوه بر این‌که انسان را از انجام اعمال بد بازمی‌دارد، انگیزه‌ای برای بسیاری از صفات نیک و بازدارندۀ بسیاری از دام‌های شیطان است. اما حیاء به هیچ وجه به معنای خجالت کشیدن از گفتن سخن حق یا انجام عمل نیک نیست. پس برای مسلمان جایز نیست که بخاطر شرم از مردم امر به معروف و نهی از منکر را کنار بگذارد؛ چرا‌که چنین عملی حیاء نبوده؛ بلکه ناتوانی، ضعف و ترس است؛ زیرا حیاء در این‌جا نابجاست.

ازاین‌رو می‌گوییم: بر هر مسلمانی‌که امروزه، لا إله إلا الله و محمد الرسول الله می‌گوید، لازم است که ابتدا در برابر پروردگار خویش سپس در برابر مردم و واقعیت کنونی، موقف و جایگاه واضح و مشخصی داشته باشد و بخاطر رضایت الله سبحانه وتعالی آنچه را که باید گفته شود، بگوید و از سرزنش هیچ سرزنش کننده‌ای نهراسد! باید اعلان کند که تمام اعمال ناشایست و تمام توطئه‌هایی را که مخفیانه و یا آشکارا طرح‌ریزی شده نکوهش می‌کند و امور خود را به هیچ حاکم یا منافقی نمی‌سپارد و در برابر بزرگ‌ترین منکَر که همانا وجود حکامی است که براساس قوانین غرب و به غیر ما انزل الله حکم می‌کنند، ساکت نمی‌ماند؛ زیرا سکوت در این مورد و مواردی از این قبیل، نشانۀ حیاء نبوده؛ بلکه ضعف و ذلت و سرافکندگی است.

پروردگارا! خلافت راشده بر منهج نبوت را زودتر بیاور که توسط آن آشفتگی مسلمانان برطرف می‌شود و مصیبت‌ها از آنان دفع می‌شود. پروردگارا! به نور وجه کریم خود زمین را روشن بفرما! اللهم آمین آمین.

مترجم: حسن سلحشور