خبر:

به گزارش شبکه تلویزیونی الجزیره، قوای ناتو، حملات هوایی را به تاریخ ۵  اکتوبر سال ۲۰۱۶ میلادی در شمال ولایت کندز بر ضد گروه طالبان راه اندازی کرد که در اثر این حملات ۳۰ تن از غیر نظامیان-که مشمول زنان، کودکان و اطفال نوزاد می شود- کشته و ۲۵ تن دیگر زخمی شدند. این حملات خشم مردم منطقه را برانگیخت، که در نتیجه دست به اعتراض زدند. معترضان با سردادن شعارهای؛ چون: مرگ بر امریکا، مرگ بر رئیس جمهور اشرف غنی، ما از قاتلین انصاف می خواهیم و گناه این اطفال معصوم چه بود؟! وعده کردند که خودمان انتقام خون قربانیان خود را می گیریم. این معترضان به رسم اعتراض، تابوت قربانیان خود را در مقابل دفتر والی این ولایت انتقال دادند.

این در حالی است که ماموریت نظامی امریکا در سال ۲۰۱۴ میلادی ختم می شد و قرار بر این بود که تنها در مواقع ضرورت با نیروهای افغان حق همکاری را دارند. ولی برعکس؛ عملیات نظامی این کشور تا هنوز ادامه دارد. در پیوند به این رویداد، نظامیان امریکایی گفته اند که بعضی حملات هوایی اشتباه می باشد و گفته اند که در این عملیات نیز اشتباه صورت گرفته است. (منبع: شبکه الجزیره)

تبصره:

پذیرفتن هجوم ناتو در افغانستان به خاطر پاک سازی شورشیان و جنگ بر علیه آن ها بسیار احمقانه است؛ و این تنها یک ادعای محض است. چنان چه خود شان به خود قوانین و هدف تعیین کرده و طبق آن هر سرزمینی را که بخواهند استعمار می کنند؛ مثلاً: طبق ماده 5 پیمان اتلانتیک شمالی یا "ناتو" همه اعضای این پیمان با هم توافق کردند که به افغانستان حمله کنند.  آن ها هدف از حمله به افغانستان را چنین مطرح کردند: «حضور ناتو در افغانستان تنها برای توسعه نظام دموکراسی و ارزش های آن می باشد؛ جلب اعتماد برای هم فکری و هم دستی در مسایل دفاعی و امنیتی، جلوگیری از نبرد و اختلافات شدید، ظرفیت نظامی و مدیریت عملیات در انجام بحران های مورد نیاز به تنهایی و یا همراه کشورهای دیگر تحت قیومیت سازمان ملل و سازمان های بین المللی.»

 یادآوری از انجام چند عملیات ناتو در خاک افغانستان در سال های اخیر، حکایت از شدت قساوت این مستبدین می کند و پرده از جنایات شان بر علیه مردم مظلوم افغانستان-مخصوصاً زنان و اطفال- برمی دارد. در اکتوبر سال ۲۰۰۱ میلادی نیروهای "ناتو" قریه "کرم" را تخریب و با انداختن ۲۵ بمب در خانه های مردم، ۱۰۰ تن را ظالمانه به شهادت رساندند. این خونخواران وحشی در جولای سال ۲۰۰۲ میلادی بالای قریه کما ادو حمله نموده، ۴۸ غیر نظامی مسلمان را ظالمانه به قتل رساندند. این ظالمان به ادامه حملات خویش در فبروری سال ۲۰۰۳ میلادی در ولایت ارزگان، دست کم ۱۷ نفر را به شکل فجیع به قتل رساندند که بیشتر این مظلومین را زنان و اطفال بی گناه تشکیل می داد.

در جنوری سال ۲۰۰۴ میلادی نیروهای ائتلاف بین المللی، حمله هوایی را بالای قریه جغتو ولایت هلمند انجام دادند که در نتیجه، ۴ طفل و ۷ جوان را توسط بمباردمان شان به شهادت رساندند. در اکتوبر سال ۲۰۰۶ میلادی نیز این جنایت کاران حد اقل ۹ تن از اطفال و زنان مظلوم این سرزمین را به شهادت رساندند. ختم این قتل و قتال ها و جرم و جنایات در همین سال ها نبوده، بلکه هم چنان ادامه داشته است و در مارچ سال ۲۰۰۷ میلادی از بمب ۲۰۰۰ پوندی که معادل به ۹۱۰ کیلو گرام می شود، بالای خانه ای در ولایت کاپیسا استفاده نمودند که در نتیجه ۳ طفل و ۵ زن را به شهادت رساندند. در ماه می همین سال، امریکا با حملات هوایی خویش در ولایت هلمند، پنج خانه را بمباردمان نموده که در نتیجه آن بین ۲۱ الی ۳۸ تن از غیر نظامیان به شمول زنان و کودکان به شهادت رسیدند.

در نومبر سال ۲۰۰۸ میلادی، به اثر حملات هوایی امریکا، ده ها تن از مردم در روستایی در ولایت کندهار کشته شدند که بیش از ۳۰ تن این کشته شده گان، اطفال و زنان می باشند. بمب افکن B1 امریکایی در می ۲۰۰۹ میلادی، ۱۴۷ غیر نظامی را به گلوله بست که بعضی از شواهد نشان می‌دهد که ۹۳ طفل شامل این کشته شده گان اند. در جولای ۲۰۱۰ میلادی به اثر حملات هوایی امریکا در منطقه سنگین ولایت هلمند، تعداد زیادی کشته شدند که بیشتر کشته ها را زنان و اطفال معصوم تشکیل می دادند. در فبروری ۲۰۱۱ میلادی به اثر حملات هوایی نیروهای امریکایی در ولایت کنر، ۶۵ غیر نظامی کشته شدند که ۵۰ زن و تعدادی اطفال نیز مشمول کشته شده گان بودند. این جنایت کار وحشی در سپتمبر ۲۰۱۲ میلادی در ولایت لغمان ۸ تن از زنان مسلمان را به شهادت رساند، و با باران بمب، بیش از ۷ تن دیگر از این زنان مسلمان را زخمی ساخت. در اپریل ۲۰۱۳ میلادی نیز با حمله به سمت شرق افغانستان، ۱۰ طفل و ۲ خانم را ظالمانه به شهادت رساندند. در اکتوبر ۲۰۱۵ میلادی، نیروهای هوایی امریکا در حمله هوایی بر شفاخانه بدون مرز در ولایت کندز، که داکتران بدون مرز نیز در آن کارمند بودند، ۴۲ تن به شمول زنان و اطفال را کشتند.

اما سال ۲۰۱۷ میلادی نیز پایان حملات ناتو در افغانستان و دیگر بلاد مسلمین نبوده، بلکه تا  هنوز هم به بهانه ها و حیله گری های مختلف؛ مثل: معذرت می خواهیم، اشتباه شد، سرباز ما مریضی روانی داشت و...؛ خون امت را مانند آب می آشامند و در برابر غم امت، پای کوبی و دست افشانی می کنند! آمار ارایه شده فوق، صرف یک صحنه کوچک از فلم به راه انداخته شده امریکای خائن و همپیمانانش در برابر امت مسلمه بود و گرنه در هر ثانیه هزار جنایت را در قبال امت مسلمه در هر کوشه و کنار این کره خاکی انجام می دهند.

پانزده سال است که افغانستان از سوی امریکا استعمار شده و مردم اش قربانی می دهند؛ اما امریکا مثل روباه مکار در پشت پرده اهداف شوم خود را پیاده می کند و به مردم هم می گوید اشتباه شد، معذرت می خواهم؛ یعنی خون امت مسلمان آن قدر بیرنگ شده که باید تاوان اشتباهات امریکای جنایت کار به وسیله آن داده شود.

این جنایت کاران که خود را دلسوز امت می دانند و هر لحظه شعار می دهند که ما می خواهیم آزادی را بر همه یکسان به ارمغان آوریم! خود برای بقای خویش به بهانه جنگ برعلیه تروریزم، امت اسلامی را به خاک و خون می کشانند؛ چون می دانند که اگر قانون اسلام پیاده شود، دیگر بقا ندارند. اما اگر قطره خونی از مردم خودشان-که هم کیش شان اند- به زمین بریزد، آن جاست که جنایت بر علیه بشریت رخ داده و باید جهان به پا خیزد و مجرم به سزای جرمش برسد!

پس امت مسلمه باید از خواب غفلت بیدار شده، تمام پلان های این استعمارگران و حامیان شان را شناسایی کرده و به چشم شان خاک حسرت بپاشانند و نگذارند که دیگر زنان و اطفال ما مورد آزار و اذیت این جنایت کاران قرار بگیرند و قربانی حملات این وحشی صفتان شوند.

پس هیچ یک از مسلمانان راحت نمی باشند تا زمانی که تمام امت راحت و آسوده نباشد، زیرا هر کدام از امت مسلمه وظیفه یکی از پیامبران بنی اسرئیل را در قبال امت دارند؛ پس امت مسلمه با چنگ زدن به قرآن و سنت، باید اجتماع خویش را دوباره احیا کنند. ایجا فضای امن برای تمام مسلمانان تنها از طریق احیای دولت خلافت به منهج نبوت ممکن است وبس. دیگر هر راهی به جز این، به ترکستان خواهد انجامید. رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید:

مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ وَتَرَاحُمِهِمْ وَتَعَاطُفِهِمْ مَثَلُ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى مِنْهُ عُضْوٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَرِ وَالْحُمَّى

(رواه مسلم)

مومنین در دوستی غم و درد، رحمت و شفقت و دلسوزی مانند یک جسد می باشند. زمانی که یکی از اعضای بدن به درد آید، دیگر اعضای بدن نیز از آن رنج می برد.

نویسنده: امانه عابد

نوشته شده برای دفتر مطبوعات مرکزی حزب التحریر