(ترجمه)

پیامبر ﷺ معاذ بن جبل و ابو موسی اشعری رضی الله عنهما را هنگامی‌که آن‌ها را به سوی یمن بخاطر دعوت مردم به اسلام می‌فرستاد، این‌گونه توصیه نمود: «وبَشِّرَا ولَا تُنَفِّرَا»؛ یعنی بشارت دهید و متنفر نسازید؛ این‌ست روش نیکویی‌که الله -سبحانه وتعالی- پیامبرش را در آیات متعددی به آن دستور داده است: ﴿فبشِّرْ عِبَادِ﴾؛ یعنی پس بندگان مرا بشارت ده! ﴿وَبَشِّرِ الصَّابِرِين﴾؛ یعنی صبر کنندگان را بشارت ده! ﴿وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِينَ﴾؛ یعنی نیکو کاران را بشارت ده!... و هم‌چنان در سایر آیات نیز الله -سبحانه وتعالی- به این روش دستور داده است. از اين‌رو بالای ما به عنوان مسلمانان و حاملین دعوت لازم است تا از این روش پیروی نماییم تا راه‌مان را بشارتی برای خود و دیگران سازیم.

در این زمان با وجود آزمون‌های بیشماری‌که مسلمانان در آن‌ها قرار دارند و با وجود دسایس، توطئه‌ها، آسيب‌ها و خطرات، ما به بلند نمودن پرچم بشارت بیش‌تر نیازمند هستیم، به ویژه در این روزهای ماه رجب؛ ماهی‌که خاطرۀ دردناک پایان یافتن دولت خلافت را در خودش حمل می‌کند و از ۹۹ سال به این سو هر سال تکرار می‌شود.

از این‌رو می‌گویم: بشارت باد شما را به عزت، پیروزی و حاکمیت...! بشارت باد شما را به طلوع فجری بعد از یک شب طولانی...! بشارت باد شما را به سرپرستی، سیادت و رهبری...!

بسیاری‌ها از این بشارت تعجب کرده و خواهند پرسید: کجاست این بشارت و خوش‌خبرى، در حالی‌که ما در حالت ذلت، خواری و افتادگی قرار داریم؟! کجاست این خوش‌خبرى، در حالی‌که سرزمین‌های اسلامی در اشغال به سر می‌برند و به جای بهتر شدن در حال بدتر شدن هستند؟! کجاست این خوش‌خبرى؛ در حالی‌که فتنه‌ها شیوع یافته‌اند، فساد عام گشته است و احکام الله -سبحانه وتعالی- هر روز و هر ساعت زیر پا می‌شوند؟! آیا اخبار را نمی‌شنوی؟ توهین و بی‌حرمتی یهود در مقابل مسجداقصی را نمی‌بینی؟! آیا آن‌چه که در سرزمین حجاز از جمله مکه و مدینه انجام شد را ندیدی؟! آیا آنانی را که بخاطر عادی‌سازی روابط با یهود تلاش می‌کنند و از الله -سبحانه وتعالی- و بندگان او حیا نمی‌کنند، نمی‌بینی؟! قبل و بعد از این... مسلمانان مورد ظلم و ستم قرار می‌گیرند... با آن‌ها جنگ صورت می‌گیرد... مورد تعقیب و پیگرد قرار می‌گیرند... دشمنان الله و رسولش خشم خود را توسط کشتن، سوزاندن و غرق ساختن آن ها بالای‌شان برآورده می‌کنند، چه در سوریه باشند، چه در ميانمار و یا در هند و کشمیر و یا در یمن و عراق... این همه غیر از چیزی‌ست که اهل خودشان با آن‌ها انجام می‌دهند، چنانچه هرکسی‌که لا اله الا الله می‌گوید، تروریست و مجرم شمرده می‌شود! پس تو را به خدا کجاست این بشارت و خوش‌خبرى؟

آری، این همه را می‌دانم و بیش‌تر از همه می‌دانم و با تمام این‌ها زندگی می‌کنم... مگر باز هم تکرار می‌کنم... بشارت باد شما را، بشارت می‌دهم، هر باری‌که این سخن الله متعال را می‌خوانم:

‏﴿وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ مِنكُم وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ لَيَستَخلِفَنَّهُم فِي ٱلأَرضِ كَمَا ٱستَخلَفَ ٱلَّذِينَ مِن قَبلِهِم وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُم دِينَهُمُ ٱلَّذِي ٱرتَضَىٰ لَهُم وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعدِ خَوفِهِم أَمنٗاۚ يَعبُدُونَنِي لَا يُشرِكُونَ بِي شَي‍ٔٗاۚ وَمَن كَفَرَ بَعدَ ذَٰلِكَ فَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلفَٰسِقُونَ﴾

[نور: ۵۵]

‏ترجمه: ‏الله به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته انجام داده‌اند، وعده می‌دهد که آنان را قطعاً جایگزین (پیشینیان، و وارث فرماندهی و حکومت ایشان) در زمین خواهد همان‌گونه که پیشینیان را جایگزین قبل از خود کرده است (و حکومت و قدرت را بدانان بخشیده است). هم‌چنین آئین ایشان را که برای آنان می‌پسندد، حتماً پابرجا و برقرار خواهد ساخت و نیز خوف و هراس آنان را به امنیت و آرامش مبدّل می‌سازد، مرا می‌پرستند و چیزی را انبازم نمی‌گردانند. بعد از این کسانی‌که کافر شوند، آنان کاملاً بیرون شوندگان و متمردان‌اند!

همانگونه که به الله بزرگ ایمان دارم، به این هم ایمان دارم که وعده او حق بوده و حتماً تحقق می‌یابد و خلافت بر می‌گردد. بشارت می‌دهم و می‌بینم آنانی را که شب را به روز می‌رسانند تا به خواست الله سبحانه وتعالی این وعده را تحقق بخشند، به نیکی امر می‌کنند، از بدی باز می‌دارند، در برابر حق از هیچ چیزی نمی‌ترسند، بخاطر ازسرگیری زندگی اسلامی توسط برپائی دولت خلافت راشده ثانی بر منهج نبوت کار می‌کنند و در رأس این حاملین دعوت، امیر عالم و جلیل القدر مان، شیخ عطاء بن خلیل ابوالرشته است.

بشارت می‌دهم هر زمانی‌که این حدیث رسول الله ﷺ را می‌خوانم:

«إِنَّ اللَّهَ زَوَى لِي الْأَرْضَ فَرَأَيْتُ مَشَارِقَهَا وَمَغَارِبَهَا، وَإِنَّ أُمَّتِي سَيَبْلُغُ مُلْكُهَا مَا زُوِيَ لِي مِنْهَا»

ترجمه: الله (سبحانه وتعالی) زمین را برایم جمع نمود تا این‌که مشرق و مغرب آن را دیدم و بدون شک پادشاهی امت من به آخرین نقطه از جاهایی خواهد رسید که برایم جمع کرده شده بود.

من می‌دانم که آن حضرت ﷺ از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید و به علم یقین می‌دانم که امت اسلامی بر تخت پادشاهی جهان تکیه خواهد زد. بشارت می‌دهم با بلند شدن صداهایی‌که بخاطر خلافت فریاد می‌زنند و با برپائی آن خواهان تطبیق شریعت الله سبحانه وتعالی هستند.

بشارت می‌دهم -با وجود درد و رنج‌ها- و با وجودی‌که برخوردهای زشت، دستگیری‌ها و حمله بالای حاملین دعوت را از سوی حکام و همکاران آن ها مشاهده می‌کنم! این همه علاوه بر تحریفات و دروغ پردازی‌های مطبوعاتی‌ست که رسانه‌ها انجام می‌دهند. باطل هیچ گاهی در برابر حق قرار نگرفته است؛ مگر این‌که از حق هراس داشته و نابودی خود و پیروزی آن را بسیار نزدیک پنداشته است!

بشارت می‌دهم، زمانی‌که می‌بینم نظام سرمایه‌داریی‌که در آستانه اعلام ورشکستگی‌اش قرار دارد، راه خود را گم کرده است، مانند چیزی‌که قبل از آن با نظام سوسیالیستی صورت گرفت. همین است که بعد از بحران اقتصادی، در بحران "کرونا" زندگی می‌کنیم؛ بحرانی‌که به صورت واضح فرسودگی و ناتوانی نظام سرمایه‌داری را از پاسخ به تامین جزئی‌ترین احتیاجات انسانی در نتیجه حرص و ظلمی‌که در برابر بشریت انجام داده است، به نمایش گذاشت.

بشارت می‌دهم و هراس غرب از مفکورۀ اسلام سیاسی و ترس آن از رسیدن اسلام به جایگاه حاکمیت را احساس می‌کنم! به همین خاطر سرمایه‌هاى میلیاردى را در تطبیق پلان‌ها، توطئه‌ها و تحقیقاتی‌که هدف آن‌ها منحرف ساختن این مفکوره از هدف اصلی‌اش با استفاده از امکانات مختلف می‌باشد، به مصرف می‌رسانند.

چنانچه اندکی قبل گفتم؛ من هم می‌دانم که امروز در حالت دشواری قرار داریم؛ زیرا جنگ و خون‌ریزی، انسان، سنگ و درخت را آسیب رسانده است. زندگی تنگ و دشوار همه را فرا گرفته و فتنه‌ها چنان انسان‌ها را می‌خورند كه آتش هیزم خشک را می‌خورد و این را هم می‌دانم که حکومت‌ها ضعیف و دنباله‌رو گشته‌اند.

مگر آیا امت اسلامی در گذشته، بحران‌ها و روزهای دشوارتری را از وضعیتی‌که اکنون در آن قرار داریم، سپری نکرده است؟ از جمله: حمله تاتارها بالای بغداد و کشتن اهل آن در نهایتى وحشت و بی‌رحمی، حتی این‌که خون آن‌ها از مجرای آب جاری گشت و در جریان چهل روز یک میلیون مسلمان بی‌گناه به قتل رسید! آیا این یک فاجعه کمر شکن نیست؟ قبل از آن نیز اشغال بیت المقدس توسط صلیبی‌ها و به قتل رساندن هفتاد و یک هزار تن در مسجد الاقصی اتفاق افتاده بود! به الله قسم این‌ها صحنه‌های وحشتناکی هستند و با وجود این همه، در نهایت پیروزی از چه کسی بود؟ جواب، در جنگ حطین و جنگ عین جالوت است.

آیا مگر الله سبحانه وتعالی نفرموده است: ‏﴿فَإِنَّ مَعَ ٱلعُسرِ يُسرًا﴾ و ﴿إِنَّ مَعَ ٱلعُسرِ يُسرٗا﴾؛ یعنی ‏چرا که همراه با سختی و دشواری، آسایش و آسودگی است.‏ مسلّماً با سختی و دشواری، آسایش و آسودگی است! پس هیچ‌گاه یک سختی بر دو آسودگی غالب نمی‌شود و هر زمانی‌که غم و اندوه شدت یابد و ناگواری‌ها افزایش یابند، در این هنگام است که گشایش نزدیک می‌شود. آن مادرانی‌که امثال صلاح الدین و قطز را با وجود تلاش های مکرر و پیهمی‌که بخاطر عقیم ساختن آن‌ها انجام می‌شوند، به‌دنیا می‌آورند و تا هنوز عقیم نشده‌اند. پس نباید بخاطر طولانی شدن تاریکی ناامید شویم و نه هم بخاطر نیافتن جواب برای فریادهای یاری‌طلبانه مایوس شویم...

بشارت باد شما را به زبان مصطفی چنانچه فرموده است:

«بَشِّرْ هَذِهِ الْأُمَّةَ بِالسَّنَاءِ وَالرِّفْعَةِ وَالدِّينِ وَالنَّصْرِ وَالتَّمْكِينِ فِي الْأَرْضِ»

ترجمه: این امت را به منزلت، رفعت، دین، پیروزی و حاکمیت در روی زمین خوش‌خبرى ده!

اما نکته‌ای درخور تأملى در این قسمت وجود دارد و آن این‌که: این بشارت را جز کسی‌که مخلص بوده و فرزند نیکویی برای امت‌اش است، پاس نمی‌دارد؛ کسی‌که برای امت سیادت و سربلندی را می‌خواهد؛ نه فرمانبرداری و فروتنی را! این بشارت را پاس نمی‌دارد؛ مگر آن‌که بندۀ مطیع و فروتنی برای الله سبحانه وتعالی بوده و در مسیر حق و کسب رضایت اوتعالی قدم برداشته است! این بشارت را پاس نمی‌دارد؛ مگر آن‌که می‌داند زندگی بدون حاکمیت دین الله سبحانه وتعالی در روی زمین امکان ندارد و این‌که زندگی واقعی زندگی آخرت است!

بدون شک این بشارت تحقق نمی‌یابد؛ مگر برای کسی‌که سیرت مصطفى را احیا نموده، در مسیر او گام برداشته و شریعتی را پیروی نموده است كه آن‌حضرت صلى الله عليه وسلم بر آن مبعوث شده است... در این صورت است که امت اسلامی از سوی پادشاه هستی و چیره‌دست یاری خواهد شد و این کار بر الله دشوار نیست؛ زیرا اوتعالی فرموده است:

‏﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِن تَنصُرُواْ ٱللَّهَ يَنصُركُم وَيُثَبِّت أَقدَامَكُمۡ وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ فَتَعسٗا لَّهُم وَأَضَلَّ أَعمَٰلَهُمۡ ‏ذَٰلِكَ بِأَنَّهُم كَرِهُواْ مَآ أَنزَلَ ٱللَّهُ فَأَحبَطَ أَعمَٰلَهُمۡ ‏أَفَلَم يَسِيرُواْ فِي ٱلأَرضِ فَيَنظُرُواْ كَيفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلَّذِينَ مِن قَبلِهِم دَمَّرَ ٱللَّهُ عَلَيهِم وَلِلكَٰفِرِينَ أَمثَٰلُهَاۡ ‏ذَٰلِكَ بِأَنَّ ٱللَّهَ مَولَى ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَأَنَّ ٱلكَٰفِرِينَ لَا مَولَىٰ لَهُم﴾

[محمد:۷-۱۱]

ترجمه: ‏‏ای مؤمنان! اگر (دین) الله را یاری کنید، الله شما را یاری می‌کند (و بر دشمنان‌تان پیروز می‌گرداند) و گام‌های‌تان را استوار می‌دارد.‏ کافران، مرگ بر آنان باد و الله اعمال ایشان را باطل و بیسود گرداند!‏ این بدان خاطر است که چیزی را که الله فرو فرستاده است، دوست نمی‌دارند و لذا الله کارهای (نیک) ایشان را هم باطل و بیسود می‌گرداند.‏ آیا در زمین به گشت و گذار نپرداخته‌اند تا ببینند عاقبت کسانی که پیش از ایشان بوده‌اند به کجا کشیده و چه شده است‌؟ خداوند آنان را نابود ساخته است، و برای کافران امثال این عواقب و مجازات‌ها خواهد بود.‏ این بدان خاطر است که الله سرپرست و یاور مؤمنان است و لیکن کافران هیچ‌گونه سرپرست و یاوری ندارند!

نویسنده: مسلمه الشامی (ام صهیب)

مترجم: عبد الرحمن ملکزاده