(ترجمه)

مردم آسیای‌میانه شکنجه‌های گوناگونی را در سایۀ حاکمیت قیصرها چشیدند، بعد از آن حاکمیت کمونیست‌ها در سایۀ اتحاد جماهیر شوروی که بالای‌شان با آهن و آتش حاکمیت می‌کرد، مساجد را ویران و به اصطبل اسپ‌ها و مکانی برای نوشیدن شراب تبدیل کردند. ... بعد از نابودی اتحاد شوروی و کنارزدن اساسات حاکمیت او، مسلمانان هنوز نفس راحتی نکشیده بودند که حاکمان پست و مزدور برای‌شان حاکم گردید. حاکمیت‌شان با کسانی‌که قبل از ایشان بودند تفاوتی نداشت، همۀشان در مورد جنگ با اسلام اتفاق داشتند و در دشمنی با الله و رسولش و مؤمنین یکسان بودند.

نظام‎های حاکم در آسیای‌میانه؛ بدون استثنا در جنگ وحشیانه با شمشیر خود بی‌شرمانه به سوی هرکسی‌که وابسته به اسلام باشد اشاره می‌کنند. حاکمان آن خوب می‌دانند که مسلمانان آن دیار به هر فرصتی‌که برای‌شان مهیا گردد، هرگز از بازگشت به دین خود دریغ نمی‌ورزند و آنان کسانی‌اند که در مقابل عذاب کمونیست‌ها و ظلم روس‌ها صبر کردند و به دین الله سبحانه وتعالی چنگ زدند و پاره‌های آتش روشن را به دست گرفتند. به یقین می‌دانند که مراجعۀ مسلمانان به دین‌شان و مانع قرار گرفتن بین مسلمانان و دین‌شان به معنی فروریختن نظام‌های این حکام و نابودی تخت‌های‌شان است.

به همین دلیل بدون استثنا فعالیت تمام احزاب دینی ممنوع می‌باشد. جز «حزب النهضة الاسلامی» در تاجیکستان. حزبی‌که دیدگاه اسلامی داشته باشد در هیچ دولتی از دولت‌های آسیای‌میانه به صورت رسمی ثبت نشده است.

حکومت‌ها برای خشکانیدن چشمه‌های فکریی فعالیت می‌کنند که جوانان مسلمان از آن تغذیه می‌کنند و بر عقیدۀ قوی‌شان آنان را ثابت نگه می‌دارد. قوانین مبارزه با تروریزم که این نظام‌ها آن را وضع کردند، مانند قوانین آزادی عقیده و اعمال مذهبی که تاجیکستان در سال 2009 وضع کرد و نتیجۀ آن بستن هزاران مسجد و مدارس دینی بود که بعد از فروریزی اتحاد شوروی ایجاد گردیده بودند. در سال 2011 حکومت قانون «مسئولیت والدین» را وضع کرد و بر اساس آن دختران و پسران جوانی‌که کمتر از 18 سال عمر دارند، از رفتن به مساجد بازداشته شدند و مخالفین آن مجبور به پرداخت جریمه گردیده و بر اساس این قانون ظالمانه مورد مجازات قرار گرفتند.

در سایۀ این نظام‌های سرکوب‌کننده تنها احزاب سیاسی و اماکن عبادی هدف قرار نمی‌گیرند؛ بلکه هر جنبۀ از مظاهر اسلام را مورد هدف دارند و با آن می‌جنگند و هر کسی ایستادگی کند، مورد مجازات قرار می‌گیرد؛ گویا که از مجرمین باشد. زبان حال این نظام‌ها مانند قوم لوط است:

﴿أَخْرِجُوهُمْ مِنْ قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونِ﴾

[اعراف: 82]

ترجمه: اینان را از شهر و دیار خود بیرون کنید، آخر اینان مردم پاک و پرهیزگاری هستند.

جنگ با ریش و مجازات مردانی‌که ریش می‌گذاشتند صورت می‌گیرد. پوشیدن روسری یعنی پوشیدن سر در ادارت دولتی، بازارها، راه‌های حمل و نقل عمومی و محل کار ممنوع بوده و پولیس به کشیدن روسری از سر زنانی‌که آن را می‌پوشند، در جاده‌ها اقدام می‌نماید؛ اما پوشیدن صورت در چند سال اخیر ناپدید گردید؛ حتی جنایت این نظام‌ها از آن جمله نظام قرغیزستان، آنان را وادار کرده که با کتاب الله سبحانه وتعالی مبارزه کنند.

وای به حال آنانی‌که عاقبت جنگ در برابر الله سبحانه وتعالی و کتاب بزرگ او را نمی‌دانند! هرکسی‌که نگهداری نسخۀ از کتاب الله بر او ثابت شد، به زندانی شدن و حتی شکنجه‌ای که منجر به شهادت گردد، مجازات می‌شود، از این شکنجه در برابر زنان و اطفال نیز منصرف نمی‌شوند، حتی اگر ثابت شود که فرزند یکی از خانواده‌ها آیاتی از قرآن کریم را حفظ کرده است، مورد خشم و غضب دولت قرار می‌گیرد.

ایشان جدائی نسل‌های مسلمان را از قرآن‌شان می‌خواهند چنان‌که آنان را از زبان عربی دور ساختند؛ بعد از آن‌که استفاده از حروف عربی را منع کردند و حروف لاتینی را به عنوان نماد روسی به عنوان زبان برتر تحمیل  نمودند.

این جنایات به حق مردم مسلمان زیر چشم و گوش سازمان ملل و دولت‌های بزرگی صورت می‌گیرد که بر جنایت‌های مزدوران‌شان پرده می‌اندازند و از نفوذ آنانی حمایت می‌کنند که به خدمت منافع‌شان قرار دارند. عمل این‌ها مانند کسی است که «بت خرمائی خود را که دیروز ساخته بود می‌خورد». تمام این جنایاتی‌که در مورد آنان سکوت صورت گرفته، ادعاهای دروغین حقوق بشر و آزادی را افشا می‌سازد.

غرب با تمام توان خود جنگ سنگینی را تحمل و برای اجراءسازی پروژه‌های زیر نام‌های درخشنده؛ مثل: آزادی زن و توانمند‌سازی زنان، حمایت از خانواده‌ها و در این راستا تمام سیستم‌های موجود در سرزمین‌های اسلامی را به خدمت می‌گیرند که در هنگام دستگیری شش زن مسلمانی‌که از خانواده‌های خود حمایت می‌کردند، سکوت کنند! بین ایشان کسی بود که مواظبت پدر و مادر ناتوانش را می‌نمود و کسی‌که از نواسۀ مبتلا به فلج خود مراقبت می‌کرد و کسی‌که فرزندان خوردسن خود را تربیت می‌کرد...

غرب از دیدن جنایت‌های نظام در قرغیزستان، خودش را به کوری می‌زند. بعد از دستگیری این زنان چنان‌که از دستگیری «زولفیا أمانوفا» و کشتن پدر قهرمان او خودش را به کوری زد، همان طوری‌که تا هنوز از دستگیری «عافیة صدیقی» خودش را به کوری می‌زند. ...

این زنان پاک‌دامن و بزرگ، پروژۀ بازاریابی برای نظام‌های جنایت‌کار نیستند و این منزلت و شرافت‌شان را بیشتر می‌کند و ایشان ضمن برنامه‌های بی‌ارزش غربی برای بهره‌جوئی زن و زیر پا کردن کرامت او به دست زن نیستند و این سبب شده تا مکانت‌شان را بالای ستاره‌ها بلند کند. نظام قرغیزستان، همیشه نمی‌ماند و ظلم‌اش فراموش نمی‌شود. حاکم حی لایموت است؛ روزی خواهد آمد که امت در آن روز برای دین و دختران خود خواهان قصاص خواهد شد.

﴿وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ﴾ 

[شعراء: 227]

ترجمه: کسانی‌که ستم می‌کنند خواهند دانست که بازگشت‌شان به کجا و سرنوشت‌شان چگونه است!

نویسنده: بیان جمال

عضو دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب التحریر

مترجم: احمدصاق "امین"