(ترجمه)

 بیماری‌های همه‌گیر و مصیبت‌های فراگیر جز واقعیت‌های زندگی بشری می‌باشند که رهبرانِ مسئول باید در نخست از وقوع آن‌ها پیش‌گیری کرده و پس از وقوع از گسترش آن جلوگیری و برای کاهش پیامدهای آن تلاش نمایند. به زودی دولت خلافت در میدانی‌که حکام کنونی سرزمین‌های اسلام به گونۀ شرم‌آوری در آن شکست خورده اند، موفق خواهدشد. حکامی‌که بسان قدرت‌های برجستۀ سرمایه‌داری به آرزوهای مردم خود و کسانی‌ امید نجات از چنین بیماری‌های را داشتند، نارو زده و مأیوس شان ساخته اند.  

حکام کنونی سرزمین‌های اسلامی، با گذشت یک قرن در نبود خلافت با خواری و ذلت، امت اسلامی را در اعماق ته‌گاب انواع رکود، فروبردند. در حالی‌که از طرفی عرصه را بر حاملین دعوت نیز تنگ نموده و فریادهای مخالف را در زندان می‌اندازند، پرچم‌های را بلند می‌کنند که استعمارگران به آنان تدارک دیده و مردم را برخلاف میل شان به ایستادن در برابر سرود‌های گوش‌خراش میهن‌پرستانه، که به اقتدار و استقلال پوشالی دولت‌های کوچک و ذلیل شان فخر زدایی می‌کنند، مجبور می‌سازند. حکام در جریان بیماری همه‌گیر کوید 19 در عوض ابتکار در ایجاد راه حل سالم برای این مشکل و رهبری درست امت، کاسۀ گدایی و سوال را پیش کرده و از جامعۀ بین المللی خواهان کمک و امید همکاری سخاوت‌مندانه را دارند. با آن‌که مساجد را بسته و مکان‌های تجاری را تعطیل نمودند، باز هم قادر به مهار سازی این بیماری همه‌گیر و فراهم سازی ضروریات اولیه صحی نمی‌باشند.

 کشورهای برجستۀ سرمایه‌داری نیز در این میدان شکست خوردند. نظام‌های دموکراتیک آن‌ها نیز در اتخاذ اقدامات سریع، قاطع و لازم، برای جلوگیری از ورود و گسترش این بیماری همه‌گیر در کشورهای‌شان قادر نیستند. شما چین را مشاهده کردید که در اعلام خطر برای جهانیان تأخیر کرد؛ همان‌طور که به مجرد شناسای خطر برای جلوگیری از این بیماری در شهرهایش، خود نیز به کندی و تأخر عمل نمود، که در نتیجۀ این کندکاری آن، بیماری کوید 19 شهرهایش را یکی پس از دیگری آلوده ساخت. آن‌ها اقدامات شدیدی را وضع کردند، اقتصاد خود را تعطیل و مردم را در خانه‌های شان زندانی نمودند، اما پس از این‌که زمان از دست رفت وکار از کار گذشته بود. چین مردم را فقط تنها در مناطق آسیب دیده در خانه‌های شان محبوس ساخت و به عنوان یک کشور غیر دیموکراتیک که توانایی چیره شدن بر ویروس را دارد عمل نمود، مردم را مجبور ساخت تا در اماکن عمومی ماسک به پوشند، منتظر نماند تا بعدا سازمان بهداشت جهانی اعلان دارد که پوشش ماسک برای تمام مردم در مناطق آسب دیده ضروری می‌باشد. چون سازمان بهداشت جهانی در ماه‌های اول این بحران از مردم خواسته بود که ماسک نپوشند، در حالی‌که پوشش ماسک یک اقدام تأثیرگذار در حفظ و صحه می‌باشد. توصیه ‌ای که علت آن به ناکامی و شکست اساسی سرمایه‌داری برمی‌گردد.

سراسر جهان به کمبودی تجهیزات حفظ و صحۀ شخصی مسئولین صحی مواجه می‌باشد. سازمان بهداشت جهانی خواست تعیین تدارکات ناچیز و ارزیابی شده برای مسئولین صحی را در اولویت قرار دهد. حتی این واقعیت ثروتمندترین کشورهای سرمایه‌داری می‌باشد که از احتمال بروز ویروس همه‌گیر در هر زمان آگاه بودند، پس از شیوع بیماری‌های همه‌گیر در گذشته، مبتلا شدن آسیای میانه به نفس تنگی و نیز همان‌طور که تاریخ انفلانزای مرغی و خوکی را باخود دارد. مطمئناً این اقتصادهای عظیم امکانات مادی لازم را برای آماده‌گی کامل دارند، اما با این حال هم آماده نبودند. چون ایدیولوژی و ارزش‌های اساسی زندگی‌شان آنان را در تولید و دستیابی به آنچه مورد نیاز است ناتوان می‌سازد، زیرا مکانیزم قیمت و معیار منفعت، تعیین می‌کند که چه چیزی و چه مقداری تولید شود، چه کسی باید آن را دریافت کند و چه کسی باید بدون آن و با ناامیدی راه خود را پیش‌گیرد، تنها کاری‌که آن‌ها می‌توانند انجام دهند، پرتاب پول‌های هنگفت به سمت هر تأمین کننده یا نمایندگی است که به آن‌ها نوید توانایی تحویل سفارش شان را می‌دهد. برخی ثروت انگفتی را کمایی کردند، با آن‌که قیمت سفارشات بطور پیش پرداخت دریافت می‌شود، مواد ارائه شده معیوب، قراردادها ناقص و صحت سقم شان مجهول می‌باشد، ادارات دولتی بسان دزدان دریایی ناوگان‌ها و محموله‌ها را از طریق کشورهای‌شان هدایت می‌نمایند، تجهیزات پزشکی را در مرزها و بندرهای خود ضبط و توقیف می‌کنند، تا برای دستیابی به ماسک‌ها و سایر لباس‌های محافظتی تلاشی کرده باشند. بسته‌های آزمایشی نیز با عین واقعیت دچار اند و اکنون دزدی دریایی برای واکسین ها ادامه دارد. میکانیزم قیمت و معیار منفعت، مقدس‌ترین باور و قاعدۀ سرمایه‌داری می‌باشد، به فرض این‌که بمثابه‌ای چیزی است که آدام اسمیت آن را "دست نامرئی" نامیده است، دستی‌که تولید و توزیع کالاها را هدایت می‌کند. اقتصاد بازار آزاد، با باور و عقیدۀ جهانی خویش، بر پایان قرن گذشته تسلط یافته است. تا جایی‌که هر کشور بدون مانع در یک بازار به رقابت می‌پردازد، در حالی‌که مشخص است که هر کشور برای تأمین نیازهای ملی خود مجبور به وابستگی به کشورهای دیگر می‌باشد. چیزی‌که نتیجه‌ی آن، کشمکش دیوانه‌وار برای دستیابی به کمک‌های ضروری است، زیرا کشورها بهای تولید نکردن کالاهای اساسی خود را پرداخت می‌کنند؛ چیزی‌که سلاح جهانی برای فقیرسازی کشورهای کوچک و افزایش وابستگی آن‌ها به غرب می‌باشد. ایدیولوژی اقتصاد جهانی باز و آزاد، علت بالفعل مصیبت بزرگ هواداران‌اش می‌باشد.

امت اسلامی سرشار از ثروت مادی و فکری است، اما فقر حکام، شکست و ناکارایی‌های سرمایه‌داری را از نظر برخی پنهان و آرزوی‌های امت را به یغما برده و آن را از خودش مأیوس می‌سازد. دولت‌های برجسته سرمایه‌داری سرانجام موفق به ساخت واکسین می‌شوند، طوری‌که برای مردم سرزمین‌های فقیر، این گونه به نظر رسد که کشورهای‌شان چنین چیزهایی را به دست آورده نخواهد توانست، مگر این‌که بخشی از معاملۀ بازاریابی و آزمایش محصولات غربی  باشند. کتاب‌های تعلیمی و رسانه‌های غربی به دروغ دانش واکسیناسیون را به ادوارد جنر نسبت داده اند، به این مفهوم که وی در سال 1796 از ویروس آبله گاوی به عنوان واکسنی برای محافظت در برابر آبله استفاده کرد. درحالی‌که در حقیقت این خلافت عثمانی بود که دانش ساخت واکسیناسیون را به انگلستان اعطاء کرد. آبله در طول قرن هجدهم سالانه حدود نیم میلیون نفر را در اروپا از بین می‌برد، اما سرزمین‌های اسلامی به دلیل واکسیناسیون تا حد زیادی از آبله در امان بودند. در سال 1718م؛ لیدی مونتاگو، که همسرش سفیر انگلسیتان در ترکیه بود، پسر شش ساله خود را در پایتخت خلافت عثمانی واکسین کرد. وی برای یکی از دوستان خود نوشت: "... من به شما چیزی می‌گویم که مطمئن باشید شما آرزو می‌کنید کاش این‌جا بودید. بیماری آبله بسیار کشنده است و در بین ما بسیار شایع است، اما در این‌جا کاملاً بی ضرر است. گروهی از زنان هستند که بیشتر کار خود را هر خزان/پاییز انجام این عمل قرار داده اند، هر ساله هزاران نفر این روند را انجام می‌دهند و هیچ کسی وجود ندارد که بر اثر آن فوت کرده باشد. شاید شما فکر می‌کنید که من گویا تنها با ایمنی این تجربه راضی هستم... من به اندازۀ کافی وطن دوست هستم که در ازای دستیابی و اجرای این اختراع مفید در انگلیس، درد را تحمل کنم؛ می‌باسیت در نوشتن مخصوصا این موضوع برای پزشکان مان کوتاهی ننمائی". لیدی مونتاگو یکی از بسیاری از غربی‌های بود که در مورد موفقیت واکسیناسیون در سراسر سرزمین‌های اسلامی نوشت.

 اسلام به طور ویژه‌ای بیماری‌های همه‌گیر را معالجه نموده است. رسول الله صلی الله علیه و سلم چنین می‌فرمایند: بخاری در کتاب صحیح خود به نقل از اسامه بن زید و وی از رسول الله صلی الله علیه وسلم روایت نموده که فرمود:

«إِذَا سَمِعْتُمْ بِالطَّاعُونِ بِأَرْضٍ فَلَا تَدْخُلُوهَا وَإِذَا وَقَعَ بِأَرْضٍ وَأَنْتُمْ بِهَا فَلَا تَخْرُجُوا مِنْهَا»

ترجمه: وقتی شنیدید که در سرزمینی طاعون ظاهر شده، وارد آن سرزمین نشوید و هرگاه در سرزمینی به سر می‌بردید و در آن طاعون ظاهر گردید، از آن بیرون نروید.

در حدیث دیگری به روایت بخاری و مسلم که الفاظ آن را مسلم روایت نموده از اسامه بن زید روایت شده که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود:

«الطَّاعُونُ رِجْزٌ أَوْ عَذَابٌ أُرْسِلَ عَلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ أَوْ عَلَى مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ فَإِذَا سَمِعْتُمْ بِهِ بِأَرْضٍ فَلَا تَقْدَمُوا عَلَيْهِ وَإِذَا وَقَعَ بِأَرْضٍ وَأَنْتُمْ بِهَا فَلَا تَخْرُجُوا فِرَاراً مِنْهُ»

ترجمه: طاعون رجز و یا عذابی است که بالای بنی اسرائیل و یا کسانی پیش از شما فرستاده می‌شد، پس هرگاه شنیدید که در سرزمینی ظاهر گردیده، به جانب آن حرکت نکنید و هرگاه در سرزمینی بودید که در آن ظاهر گردیده، از آن فرار نکنید.

این بهترین نمونه‌ای از قرنطین در مناطق آسیب دیده می‌باشد که توسط مسلمانان اعمال شده است، و این یک دلیل شرعی برای انزوای شدید شهرها یا مناطق آسیب دیده از مناطق دیگر است، بدون اینکه همه مجبور شوند در خانه‌های خود در مناطق آسیب دیده و آلوده بمانند. کشورهای دموکراتیک تقریباً همیشه از تمایز بین مناطق و اقدامات اولیه بسیار ترس دارند و به محض این‌که آمار مرگ و میر بالا رود، از خشم گستردۀ مردم، فروپاشی سیستم بهداشتی‌شان و از بستن کامل شهرهای‌شان می‌ترسند، حتی اگر متحمل خسارات عظیم اقتصادی شوند! صنعت بزرگ تکنالوژی، از نیاز به اتصال به اینترنت برای جایگزینی تعامل رو در رو در تعلیم و تعلم، خرید و فروش و سرگرمی، بهره‌برداری نموده است. حکومت در اسلام برای کسب رضای الله سبحانه و تعالی می‌باشد، نه به خاطر رقابت مردمی در میان سیاست‌مدارانی‌که با شک و تردید سعی دارند محبوبیت مردمی خویش را تضمین کنند.

 علاوه بر این، خلافت مبتنی بر توانایی و قدرت حمل پیام اسلام به جهان و تأمین نیازهای مردم، بدون اتکاء به کشورهای خارجی، تأسیس خواهد شد و تا زمانی‌که به خودکفایی در تولید کالاهای اساسی دستیابد، تجارت گسترده‌ای با سایر کشورهای دیگر خواهد داشت. خلافت از مسئولیت خود در تأمین کمک‌های مادی، دارویی و واکسین هایی‌که برای رسیدگی‌های بهداشتی، اکنون در انحصار سکتورهای خصوصی قرار دارد، شانه خالی نخواهد کرد، نیازهای صحی/بهداشتی امت، بدون تشویش از روبرو شدن به بهای آن، بگونه بسیار رضایت بخشی برطرف می‌گردد. اگر دسترسی به کدام واکسین حیاتی ممکن شده و جنبۀ امینی آن تضمین باشد، بدون شک ابزار و راه‌کار تولیدی آن در یک کار خانه انحصار نمی‌شود، بلکه از آن نسخه برداری شده و در کارخانه‌های زیادی تولید خواهد شد. 

 پس از یک قرن شکست، ناکامی و تفرقه در سایۀ ده‌ها نظام فرمان بردار غرب، روشن است که زمان برپای نظام خلافت راشد عن قریب است و این‌که غرب هرگز نمی تواند جهان را همان‌گونه که آروزی آن را دارد، به خوبی رهبری کند.

#أقيموا_الخلافة

#ReturnTheKhilafah

#YenidenHilafet

#خلافت_کو_قائم_کرو

نویسنده: دكتور عبد الله روبين

مترجم: علی مطمئن