(ترجمه)

قسطنطنیه به‌تاریخ 20 جمادی‌الاول سال 857 هـ.ق، برابر با 29 می 1453م، به‌دستان مبارک قهرمان، فرماندۀ بزرگ و سیاست‌مدار محمد ابن مراد دوم رحمت‌الله‌علیه فتح گردید. بدون شک مسائل سیاسی الهام گرفته از این واقعۀ بزرگ؛ همانا نسخۀ رهنما و الهامی است برای عموم امت مسلمه در زمینۀ مبارزه و پیکار؛ مخصوصاً برای دعوت‌گرانی‌که در عمق مسائل سیاسی داخل‌اند.

اشارۀ اول: رهبری سیاسی، صاحب تصمیم‌گیری مسائل جنگ و صلح است.

بلی، سلطان و یا حاکم، صاحب صلاحیت تصمیم نهائی در جنگ و صلح می‌باشد، به همین دلیل وقتی محمد فاتح تصمیم خود را برای سوق دادن لشکر به‌سوی قسطنطنیه اعلام نمود، تمام توان و انرژی دولت را برای انجام و عملی نمودن این تصمیم سیاسی به‌خدمت گذاشت. اولین گام آن در این امر سیاسی تقلیل و کم نمودن مصارف داخلی حکومت و افزودن آن به مصارف مسائل نظامی بود. اگر این مسأله را با دولت‌های مزدور امروزی سرزمین‌های اسلامی مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم که در این حکومت‌ها صلاحیت جنگ و صلح به‌دست دولت‌های استعماری است، حکام مزدور روزنه و بوق تبلیغاتی است که در حالت اضطرار به‌سر می‌برند، آن‌ها در تصمیم‌گیری‌ها هیچ اختیاری از خود ندارند، متأسفانه این واقعیتی است که از گذشته و تا امروز جریان دارد. کافی است که برای اثبات ادعای‌مان نظری بر اردوی ترکیه در سوریه، لیبیا و اتفاقاتی‌که در یمن افتاده است، داشته باشیم و توجه به این اردوها برای‌مان واضح می‌سازد که تمام این نظام‌ها در حالت اضطرار به‌سر می‌برند. بناءً استعمار صلیبی در طول قرون گذشته با این قواعد شرعی (رأی الامام یرفع الخلاف)؛ یعنی: نظر حاکم اختلاف را از بین می‌برد و قاعدۀ شرعی (امرالسلطان نافذ)؛ یعنی: امر حاکم نافذ است، این‌ها قواعدی‌اند شرعی و مربوط به احکام حکومت‌داری، احکامی‌که امروزه با نبود خلافت اسلامی از ثقافت و منهج تعلیمی مسلمانان قصداً برداشته شده تا اسلام را از یک جهت منحیث یک دین کهولت روحی نمایش دهند و از طرف دیگر این قواعد و احکامی‌که از مهم‌ترین عوامل وحدت مسلمانان می‌باشد، از میان بردارند؛ تا بدین ترتیب، اختلاف را در بین افراد و گروه‌های اسلامی نگهداشته و مسلمانان نتوانند در محور امیر فاتحی؛ مانند: محمد فاتح جمع شوند.

اشارۀ دوم: سوق دادن انرژی مشخص در خدمت ایدیولوژی

محمد فاتح در مسألۀ جنگ از تخنیک‌کارِ توانا "اوربان المجری" برای ساخت توپ کمک گرفت، توپی‌که می‌توانست قلعۀ دشمن رومانی را شکسته دهد. محمد فاتح برای این تخنیک‌کارِ بزرگ مواد اولیه و آن‌چه را که  برای ساخت این توپ لازم بود مهیا نمود؛ چنان‌چه میدانی برای آزمایشات نظامی دور از انظار مردم ساخت؛ اما اکنون مدت زیادی است که در نبود ارادۀ سیاسی‌که امور امت را در مسائل نظامی سرپرستی کند این آزمایشات و تجربه را نداریم؛ زیرا امت اسلامی تأثیر قدرت سیاسی‌اش را در ساحۀ بین‌المللی در جنگ‌ها از دست داده؛ با وجودی‌که امت اسلامی امروز هم از توانائی‌های فکری بسیاری برخورداراند. حکام احمق، قهرمانان این امت را به فراموشی گذاشته تا نمایندگی‌های صنعتی فضائی امریکا "ناسا" یا شرکت‌های غول‌پیکر سرمایه‌داری؛ مانند: «مایکروسافت و اپل» این قهرمانان‌ امت را در خدمت خودشان قرار دهند. علاوه‌برآن، بسیاری از این قهرمانان؛ مانند: محمد زاوری انجنیر تونسی و فادی البطش انجنیر فلسطینی رحمت‌الله‌علیهما را خشم و مکر صهیونیزم نابود می‌سازد.

اما در مورد مواد اولیه، قابل یادآوری است که خیانت و بی‌غیرتی این حکام بیش‌تر از دایرۀ شمارش است. دولت‌های ذلیل اصلاً به‌جز آماده ساختن مواد اولیه برای برآورده ساختن منافع دولت‌های استعماری دیگر فکری ندارند؛ به‌همین دلیل این مواد را از استعمارگران به قیمت دوچند خریداری نموده وبا این عمل‌شان قدرت‌های غربی را در بخش انرژی و صنعت افزایش می‌دهند.

اما در مورد تمرینات نظامی باید گفت، حکام مزدور و اطرافیان ناپاک سیاسی‌شان، سرزمین‌های اسلامی را میدانی برای تمرینات و کثافات سلاح‌های هسته‌ای ساخته‌اند؛ چنان‌چه تمرینات فرانسه در جنوب الجزایر نمونۀ عینی و قابل دید کثافات هسته‌ای است که مزدوری حکام را نشان می‌دهد و به‌گفتۀ کارشناسان محلی و بین‌المللی در تونس نیز چنین است.

از طرف دیگر امروزه اسرار رازهای نظامی و حفظ آن از چشم دشمن در نزد این حکام احمق ارزشی ندارد.  کفایت می‌کند که مثالی از کشور ایران آورده شود. ایران با صدا بلند کردن بادارش امریکا تمام اسرار فعالیت‌های سلاح هسته‌ای‌اش را تحت نام صلح به دست‌رس امریکا قرار داد؛ اما مانورها و نمایشات نظامی مشترک بین دولت‌های استعماری و دولت‌های کارتونی ما، کماکان جریان داشته و از مسائل عادی به‌حساب می‌آید.

چه تفاوت بسیاری است بین فرماندۀ نیروهای مسلح دولت‌های ذلیل امروزی ما و فرماندۀ نیروهای مسلحی‌که بیرق جهاد را به‌خاطر اعلای کلمۀ (لااله‌الله‌محمدرسول‌الله) و شکستاندن دشمن کافر استعمارگر برمی‌داشت! دولت‌های ذلیل و فرومایه امروزی سربازان ما را برای از بین بردن قضیه سوریه و یا حمایت از حدود جغرافیائی استعماری استخدام کرده و آن‌ها را تنها برای محافظت نفت استخدام می‎‌کنند؛ ولی قضیه سرنوشت‌ساز امت را فراموش کرده‌اند.

اشارۀ سوم: اهمیت فعالیت‌های سیاسی در خارج از دولت

فعالیت‌های سیاسی را ‌که محمد فاتح انجام داده از لحاظ سیاسی بی‌نهایت درخور توجه است. بدون شک فعالیت‌های سیاسی در کنار فعالیت‌های نظامی یکی از عوامل مهم پیروزی محمد فاتح بوده که به اذن الله سبحانه‌وتعالی نصرت و پیروزی را در پی داشت. محمد فاتح این فرماندۀ جوان، ابتداء قسطنطنیه را از مناطق دیگر جدا ساخته و این سیاست‌اش را با معاهدات انجام داد؛ چنان‌چه محمد فاتح قبل از این‌که بالای قسطنطنیه حمله نماید با چندین دشمن، معاهده بست تا با تمام توان‌اش بالای یک دشمن (قسطنطنیه) حمله نماید. معاهده‌ای را با امارت "غلطه" که از طرف شرق در همسایه‌گی قسطنطنیه قرار داشته و این دو منطقه را تنگۀ قرن طلائی از هم جدا می‌ساخت، به امضاء رساند و هم‌چنان معاهداتی را با "جنوه" و "بندقیه" که از امارت‌های اروپائی بودند، به امضاء رساند. انتقال کمک‌های سیاسی و مالی؛ مثل: سلاح و مهمات را از این مناطق مسدود کردند و این کمک‌ها ‌باعث قوت قسطنطنیه گردید. این مسائل آسانی است که به خوبی می‌شود امروز هم از آن‌ها استفاده کرد؛ مخصوصاً در وقت قیام دولت اسلامی؛ یعنی همان دولت خلافت راشده.

در نزد دولت‌های غربی تنها منافع خود و ملت‌های‌شان مهم است، بدون شک اتحادیه اروپا هرگاه منافع خود را با روابط دولت خلافت ببیند، به‌زودترین فرصت از هم  خواهد پاشید و حتا همین امروز دیدگاه‌های سیاسی نشان می‌دهد که  اتحادیه اروپا از هم پاشیده است. علاوه‌برآن، دیده می‌شود که اروپا و امریکا دایماً اختلافات سیاسی داشته؛ بلکه این دو قدرت بر سر آب‌راه‌های آبی، زد و بندهای بسیار داغی دارند، کفایت می‌کند که یک مرتبه خلیفۀ مسلمانان با رأی و نظر سیاسی و متین‌اش همین قوت را در محور منافع دولت اسلامی بچرخاند.

اشارۀ چهارم: علمای ربانی، رجال حکومت و دولت را ساخته و نظامیان را برای شهادت فی‌سبیل‌الله انگیزه می‌دهند.

دو عالم بزرگ به‌نام‌های احمد ابن اسماعیل کورانی و آق شمس‌الدین، ثقافت اسلامی را برای محمد فاتح می‌رساندند، ثقافتی‌که در شخصیت محمد فاتح این جوان قهرمان تأثیر گذاشت. این دو عالم بزرگ این جوان قهرمان را به اساس عقیدۀ اسلامی انگیزه داده و در فکرش ایمان را زرع می‌نمودند.

شیخ آق شمس‌الدین محمد فاتح را به تنگۀ "باسفور" برده، گذشته و آینده را برایش ارتباط می‌داد. او برای محمد فاتح می‌گفت: پدر کلانت این قلعه را (قلعۀ اناضول) برای فتح قسطنطنیه ساخت، او به طرف قسطنطنیه اشاره ‌کرده می‌گفت: آن‌جا صحابی بزرگ و جلیل‌القدر ابو ایوب انصاری رضی‌الله‌عنه است؛ یعنی آن عالم بزرگ دو مسأله را برای محمد فاتح ‌آموخت:

اول- این‌که حل مشکلات روزمره تنها توسط احکام شرعی صورت می‌گیرد، احکامی‌که از عقیدۀ اسلامی جدا نبوده؛ بلکه از عقیدۀ اسلامی سرچشمه می‌گیرند و هیچ فرقی بین گذشته و اکنون وجود ندارد؛ چنان‌چه بعضی فکر می‌کنند که گذشتۀ اسلام عقب‌مانده‌گی بوده؛ ولی فرهنگ امروز غرب به تمام معنا در پیش‌رفت و ترقی است! و یا به باور بعضی دعوت‌گران خودباخته‌ای‌که به‌طریقۀ غربی دعوت می‌کنند؛ گویا بین دعوت و اسلام سیاسی، نقطۀ وصلی وجود ندارد.

دوم- این‌که وقتی این عالم بزرگ اشاره به طرف ابو ایوب انصاری می‌نمود، در حقیقت تشویق به فتح قسطنطنیه بود؛ زیرا این مسأله عامل تشویق‌کننده‌ای بود برای مردان مخلصی؛ مانند: محمد فاتح که به اساس آن فتح و کامیابی هر دو دنیا به دست می‌آید؛ هرچند که این فتح در زمان حضرت عثمان رضی‌الله‌عنه به دست نیامده بود؛ زیرا مسأله‌ای کامیابی به اشخاص ارتباط نگرفته و در بشارت‌های رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم هیچ شکی وارد نمی‌کند؛ بلکه نصرت از جانب الله سبحانه‌وتعالی بوده و این باور داشتن به نصرت می‌باشد. لازم است که ایمان، قاطع و محکم باشد که هرگز متزلزل نشود و برای کسی‌که پرچم جهاد را بر می‌دارد، بر نصرت الله سبحانه‌وتعالی قطعاً باور و امیدوار باشد، این درسی بود که محمد فاتح آموخته بود.

از جانب دیگر، علمای ربانی قبل از فتح قسطنطنیه و در جریان محاصرۀ این شهر در بین لشکر مسلمانان روح جهاد و مبارزه را می‌دمیدند. این علماء اردوی مسلمانان را تشویق بر جهاد نموده و می‌گفتند که جهاد قلۀ بلند اسلام است. علمای کرام این حدیث رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم را که (وَلَنِعْمَ الْجَيْشُ ذَلِكَ الْجَيْشُ)؛ یعنی: این اردو بهترین اردو است، را برای لشکر مسلمانان می‌خواند که این حدیث برای‌شان نفس تازه می‌داد. از این مسأله ما این را درک می‌کنیم که اردو و نیروهای مسلح باید از عقیدۀ اسلامی جدا نباشند؛ اما امروزه این واقعیت دردناک در بین سرزمین‌های اسلامی وجود دارد؛ مخصوصاً بعد از پاگذاشتن استعمارگران، که اهل قوت و قدرت را از امت دور ساخته و حتا خانه‌های مسکونی و مدارس تعلیمی فرزندان‌شان را از مردم دور ساخته و فرصت زندگی مشترک اجتماعی را از آن‌ها گرفته‌اند. متأسفانه کار به‌جایی رسیده است که امروزه جنایت‌کاران، نماز و پای‌بندی به نماز را سبب عدم پیش‌رفت در وظیفۀ نظامی‌ها می‌دانند که این مسأله یک مسألۀ خطرناکی برای کسانی است که قدرت و تصمیم‌گیری به‌دست‌شان است.

این مسأله، وکلا و مزدوران غرب را در برابر حزب‌التحریر خشمگین ساخته است؛ چون حزب‌التحریر است که اردوهای اسلامی را به اساس عقیدۀ اسلامی و باورمندی به الله سبحانه‌وتعالی برای از بین بردن نظام‌های فاسد و راندن استعمارگران از سرزمین‌های اسلامی دعوت می‌نماید. این مزدوران ترس دارند که شاید این دعوت در بین اهل قوت و قدرت نفوذ و راه پیدا نموده، اهل قدرت بر تغییر اساسی این نظام‌های فاسد و برپائی دولت اسلامی به عنوان راه حل اساسی اقدام کرده و سپس امت مسلمه قدرت و عزت از دست‌رفتۀ خود را دوباره به دست گرفته و با تنظیم صفوف اردوهای خود مسجد مبارک اقصی را از دست رژیم غاصب یهود پس بگیرد.

این مسائل بعضی از نکات و الهامات سیاسی بود که حادثۀ فتح قسطنطنیه با خود جمع کرده و بدون شک این حادثه با تمام جوانب و ارزش‌هایش حادثۀ بزرگی از حوادث تاریخی اسلام است که مجد و عظمت مسلمانان را نمایان می‌کند؛ اما نکته‌ای‌که بسیار مهم است این است که چنین حوادثی، زمانی اتفاق می‌افتاد که تصمیم سیاسی به دست خود امت مسلمه بوده و این کیان را خود دولت اسلامی تمثیل می‌نمود. در آن زمان تاج و تخت کفار از ترس دولت اسلامی لرزان و جهان اروپا متزلزل بود. در آن وقت فاتحان مسلمان، تکبیرگویان با برافراشتن بیرق توحید وارد اروپا می‌شدند تا بیرق صلیبیان را به زیر بکشند و ما باور داریم که آن روز را دوباره و به‌زودی به إذن الله سبحانه‌وتعالی از طریق دولت خلافت اسلامی تکرار و به‌زودی شاهد آن روز خواهیم بود.

نویسنده: محمد سبحانی – ولایه تونس

مترجم: مصطفی اسلام

(ترجمه)

الله سبحانه‌وتعالی انسان را آفرید و وی را به‌خاطر نعمت عقلی‌که برایش ارزانی داشته بود، بر سایر مخلوقات‌اش برتری داد.

 چنان‌چه وی سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلاً﴾

[اسراء:70]

‏ترجمه: ‏ما آدمی‌زادگان را (با اعطای عقل، اراده، اختيار، نيروی پندار و گفتار و نوشتار، قامت راست، وغيره) گرامی‌داشته‌ايم و آنان را در خشكی و دريا (برمركب‌های گوناگون) حمل كرده‌ايم و از چيزهای پاكيزه و خوش‌مزه روزی‌شان نموده‌ايم و بر بسياری از آفريدگان خود كاملاً برتری‌شان داده‌ايم.‏

الله سبحانه‌وتعالی پس از خلقت انسان، پیامبران خویش را فرستاد تا انسان‌ها را رهنمایی نمایند؛ در عین حال انسان‌ها از عقل خویش در رکابِ دینِ بدون نقض الله سبحانه‌وتعالی، برای هدایت یافتن به آفرینندۀ مدبر و زندگی کریمانه، استفاده نموده و نیز این‌که از گمراهی، هلاکت، زندگی حیوانی و تنزل نمودن به زندگی چهارپایان نجات دهند.

در این مورد الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيراً مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لاَّ يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّ يَسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَئِكَ كَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ﴾

‏[اعراف: 179]

‏ترجمه: ‏ما بسياری از جنّيان و آدميان را آفريده و (در جهان) پراكنده كرده‌ايم كه سرانجام آنان دوزخ و اقامت در آن است. (اين بدان خاطر است كه) آنان دل‌هائی دارند كه بدان‌ها (آيات رهنمون به كمالات را) نمی‌فهمند و چشم‌هائی دارند كه بدان‌ها (نشانه‌های خداشناسی و يكتاپرستی را) نمی‌بينند و گوش‌هائی دارند كه بدان‌ها (مواعظ و اندرزهای زندگی‌ساز را) نمی‌شنوند. اينان (چون از اين اعضاء چنان‌كه بايد، سود نمی‌جويند و منافع و مضارّ خود را از هم تشخيص نمی‌دهند) هم‌سان چهارپايان‌اند و بلكه سرگشته‌ترند (چرا كه چهارپايان از سنن فطرت پا فراتر نمی‌گذارند؛ ولی اينان راه افراط و تفريط می‌پويند.) اينان واقعاً بی‌خبر (از صلاح دنيا و آخرت خود) هستند.‏

 سپس رسالت اسلام بر آخرین پیامبر، حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وسلم انجام پذیرفت و سلسلۀ نبوت پایان یافت. الله سبحانه‌وتعالی اسلام را به‌حیث دین شاملی نازل نمود که تمام زندگی را در بر گرفته، در نهایت باعث آرامشی می‌گردد که  نیک‌بختی دنیا و آخرت را به ارمغان می‌آورد و این همه با دستان پاک پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم تحقق یافت.

وی صلی‌الله‌علیه‌وسلم گویا از همان آوان بعثت‌اش، حالتی را که مسلمانان زندگی خواهند کرد، می‌دانست. می‌دانست که اگر مطیع فرمان الله سبحانه‌وتعالی بوده و به دین استوارش تمسک جویند، سردار جهان خواهند گشت. چون مردم مکه نزد وی تجمع نمودند، این موضوع را به‌صراحت بیان داشت. چنان‌چه ابن اسحاق از ابن عباس رضی‌الله‌عنهما روایت می‌کند که چون اشراف مکه؛ مثل: عتبه بن ربیعه، شیبه بن ربیعه، ابوجهل بن هشام، امیه بن خلف، ابوسفیان بن حرب و عده‌ای دیگر نزد ابی طالب رفته و به وی گفتند، ای ابو طالب: تو می‌دانی که چرا نزدت آمدیم و آن‌چه که بین ما و برادر زاده‌ات است را نیز می‌دانی. ما به‌خاطر تو نگران‌ایم برادر زاده‌ات را فرا خوان تا با وی وارد گفت‌وگو شویم، وی از ستیزه‌جوئی با ما و ما از مقابله با وی باز ایستیم. وی به دین ما کاری نداشته باشد و ما هم به دین وی.

ابوطالب پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم را فراخواند و برایش گفت: ای برادرزاده‌ام! این‌ها اشراف قوم تو اند و گِرد آمدند تا همراه تو وارد گفت‌وگو شوند، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود:

«نعم، کلمه واحده تعطونیها تملکون بها العرب، و تدین لکم بها العجم»

ترجمه: بلی، فقط امتیاز گفتن یک کلمه را به‌من بدهید تا سردار عرب شوید و عجم و جمله عجم مسخّر و منقادتان شوند.

ابوجهل گفت: بسیار خوب قسم به پدرت که ده کلمه را می‌گوییم، بگو آن کلمه چیست؟ پیامر صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمودند:

«تقولون لا اله الا الله و تخلعون ما تعبدون من دونه»

ترجمه: گواهی دهید که هیچ پروردگاری به‌جز الله سبحانه‌وتعالی نبوده و از عبادت غیر وی منصرف شوید.

ایشان دستان خود را به‌هم رساندند؛ سپس گفتند: "ای محمد آیا می‌خواهی که در عوض چندین خدا، به یکی باور داشته باشیم؟ این کار تو بسیار عجیب است." راوی بیان می‌کند که سپس یکی به دیگری گفت: "قسم به الله که این مرد آن‌چه را می‌خواهید به شما نخواهد داد، بروید و بر دین پدران‌تان باقی بمانید تااین‌که الله بین شما و وی حکم کند." سپس پراکنده شدند. راوی می‌گوید که ابوطالب گفت: "قسم به الله چیز زیادی از ایشان نخواستی."

بلی، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم این‌گونه با عدم قبول و موانع قوم خویش روبرو شد؛ ولی وی صلی‌الله‌علیه‌وسلم هیچ‌گاه خسته نشد، با عزم راسخی‌که داشت ضعف و کوتاه آمدن را به‌خود راه نداد. با دلایل واضح و آشکار، مردم را به اسلام فرا می‌خواند و در خارج مکه، اهل نیرو و قوت را می‌جٌست تااین‌که الله سبحانه‌وتعالی بر وی منت نهاد و قلب‌های سران اهل نیرو وقدرت اوس و خزرج مدینه را فراخ نمود و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم به‌سوی‌شان مهاجرت نمود و در نهایت به‌آن‌چه فرا می‌خواند، دست یافت و دولت اسلامی را تاسیس نمود.

در مکه، وی صلی‌الله‌علیه‌وسلم امر به معروف و نهی از منکر می‌نمود؛ ولی اسلام جنبۀ اجرایی نداشت؛ اما پس از این‌که دولت اسلام را تاسیس نمود، برعلاوۀ این‌که امر به معروف و نهی از منکر می‌نمود، اسلام جنبۀ اجرایی نیز به‌خود گرفت.

به لطف الله سبحانه‌وتعالی وعدۀاش تحقق یافت، شبه جزیرۀ عرب را فتح نموده و عرب و عجم برایش زانو زدند.

اصحاب رضوان‌الله‌علیهم‌اجمعین راه راستین‌اش را ادامه دادند تااین‌که دولت اسلام وسیع شد و بزرگ‌ترین ابرقدرت‌های زمان؛ یعنی دولت فارس و روم تاب مقابله با این دولت را نیاوردند، در برابرش شکست خوردند و دولت اسلامی بزرگ‌ترین دولت بدون رقیب بود. کشورها را یکی پس از دیگری فتح می‌کردند و بشریت را از عبادت غیر الله سبحانه‌وتعالی به عبادت وی سبحانه‌وتعالی، از ظلم ادیان انحرافی به عدالت اسلام و از تنگنای دنیا به سعادت دنیا و آخرت فرا می‌خواندند. اسلام گسترش یافت و وسعت آن به شمال، جنوب، شرق و غرب رسید و مردم داوطلبانه و بدون اجبار، گروه گروه به دین الله سبحانه‌وتعالی گرویدند؛ چون به اساس آیه ذیل، مسلمانان دستور داشتند که مردم را به‌زور مجبور به پذیرش اسلام نکنند.

‏ ﴿لاَ إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ قَد تَّبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ﴾

[البقره: 256]

‏ترجمه: اجبار و اكراهی در (قبول) دين نيست، چرا كه هدايت و كمال از گمراهی و ضلالت مشخّص شده است؛ بنابراين كسی‌كه از طاغوت (شيطان و بت‌ها و معبودهای پوشالی و هر موجودی‌كه بر عقل بشورد و آن را از حق منصرف كند) نافرمانی كند و به خدا ايمان بياورد، به محكم‌ترين دستاويز درآويخته است (و او را از سقوط و هلاكت مي‌رهاند و) اصلاً گسستن ندارد. خداوند شنوا و دانا است (و سخنان پنهان و آشكار مردمان را می‌شنود و از كردار كوچک و بزرگ همه‌گان آگاهی دارد.)‏

اسلام همواره بر ملت‌ها و امت‌ها تاثیرگذار بود، انسان را از روابط وطنی، ملی و منفعتی صعود داد و در بین‌شان فقط یک پیوند را قایم نمود و آن‌هم پیوند عقیده بود. هیچ تفاوتی بین عرب و عجم، سفید و سیاه امت اسلامی وجود نداشت و ملاک برتری فقط تقوا محسوب می‌شد. مسلمانان صاحب دولتی بودند که در آن، بلال حبشی، سلمان فارسی، صهیب رومی و ابوبکر عربی یکسان بودند و به این ترتیب، دولت اسلامی بر اساس فرامین الله سبحانه‌وتعالی معیشت کریمانه و زندگی توأم با سعادت را تحقق بخشید، زندگی‌ای‌که در طول زمان، رؤیای بشر و آرزوی متفکران و نوابغ است.

مگر ضعف مسلمانان وقتی شروع شد که آغاز به ترجمه و پژوهش کتاب‌ها نمودند، کتاب‌هایی‌که مُمثل ثقافتی بود که با ثقافت اسلام در تضاد قرار داشت و نیز علم کلام، علمی‌که در طرز تفکر مسلمانان تأثیرگذار بود، در بین مسلمانان سر برآورد. قبل از آن مسلمانان، عقیدۀ اسلامی را آب حیاتی می‌دانستند که دارای بزرگ‌ترین تأثیر در زندگی و سلوک مردم است، حال دیگر آن را مادۀ فلسفی محض می‌دانند که فاقد سازگاری با عصر و دقت فهم می‌باشد. سپس زبان عربی‌که وسیلۀ اجتهاد محسوب می‎‌گردد، ضعیف شد و در نتیجه مجتهدین تربیه نشدند، نوآوری صورت نگرفت تااین‌که مُقلدها زیاد شده و مجتهدها کم شدند. اسلام رفته‌رفته از طرز فکری‌که سِرّ حیات‌اش را تشکیل می‌‌داد، دور شد تااین‌که شبیه جسدی بی‌روح گردید. فرجام‌اش به جایی رسید که چشم بسته در همه‌چیز از غرب تقلید  می‌کرند، چه تقلید در آن جایز بود؛ مثل: صنعت و چه غیرجایز؛ مثل: قوانین.

 امت اسلامی از حل مشاکلی‌که تازه با آن‌ها روبرو می‌شد، عاجز ماند و حتا تا مدت زیادی حیران بود که حکم نوشیدن قهوه چیست؟ آن‌چه که بیان‌گر حالت فکری آن زمان علمای امت بود!

پس از آن جنگ فکری و تبشیری بر علیه اسلام آغاز یافت تااین‌که تمدن غرب -با تدبیر و تقشه‌ریزی کشورهای کفری به رهبری انگلیس‌ها، توسط مصطفی کمال آتاترک جنایت‌کار- توانست که دولت اسلامی را نابود کرده و سرزمین اسلامی را پارچه پارچه نماید.

غرب کینه‌توز به این هم بسنده نکرده؛ بلکه بالای مسلمانان در داخل سرزمین‌های خودشان، ایشان را بر سر مسألۀ سِر زندگی و اساس خیزش‌شان متردد نموده، مفاهیم‌اش از جمله، قوم‌گرائی، وطن‌گرائی، دموکراسی و قوانین وضعی را در بین‌شان پخش و نشر نمود. مفاهیمی‌که با افکار و احکام اسلام در تضاد بود و با تأسف زیاد که مسلمانان قبول نمودند که اسلام متهم بوده و باید از آن دفاع کرد و به این ترتیب، معروف تبدیل به منکر و منکر تبدیل به معروف گردید و از آن زمان به بعد، امت اسلامی از درجۀ رفیع خویش رو به تنزل بوده و همواره تلخی شکست و زهر افکار سرمایه‌داری غربی را جرعه جرعه سر می‌کشد و در حالت ضعف و دوگانه زیستن به‌سر می‌برد؛ چنان‌چه بر آن‌ها احکامی تطبیق می‌گردد که خلاف باورهای‌شان می‌باشد؛ حتا هر نسل، از نسل ماقبل خود، انبوهی از مشاکل، محرومیت و بدبختی را تسلیم شده تاجایی‌که امت، قدرت و اعتماد به نفس برای تغییر را از دست داده است و این حادترین مرض اجتماعی و خطرناک‌ترین آفت روحی است که اگر دامن‌گیر امتی شود، آن را به نابودی می‌کشاند.

هویتی‌که امت با خود حمل می‌کند و رمز و اصل زندگی کریمانه و نیز مرهم شفابخش زخم‌هایش می‌باشد، تو گویی به بار سنگینی تبدیل شده که زندگی‌اش را تیره و تار می‌کند!

به این ترتیب، امت اسلامی ضایع شده و پایگاه خویش در جهان را از دست داده است و به عنوان قوتی برای غرب قرار گرفته و غرب آن‌ها را؛ همانند: حیوانی‌که آن را برای ذبح می‌کشانند، به‌هر طرف که خواست می‌کشاند.

بلی، این حال امت اسلامی‌ست، امتی‌که بهترین امت بود و همواره برای بشریت هدایت را به ارمغان می‌آورد. مگر امروز غرب با تمدن خویش یکه‌تاز میدان شده و برای بشریت نحوۀ زندگی نمودن را می‌آموزاند.

برماست تا حقیقت زندگی‌ای را که بشریت در آن به‌سر می‌برد و محصول تطبیق تمدن غرب است، به تعریف بگیریم. مهم‌ترین مواصفات این طرز زندگی قرار ذیل است:

اول- معیار این تمدنی‌که غرب به رهبری امریکا آن را حمل می‌کند و تلاش دارد تا در تمام کرۀ زمین آن را با زور، تطبیق کند؛ فقط منفعت است. این تمدن به هیچ ارزش دیگری؛ از جمله: ارزش معنوی، انسانی و یا اخلاقی، اهمیت قایل نشده و فقط به منفعت ارزش می‌دهد و این واقعیت در عمل‌کرد کشورهایی‌که حامل این تمدن‌اند، به‌وضوح قابل رؤیت است. این تمدن حاضر است تا در ازای منفعت، ملت‌ها را به بردگی بگیرد؛ آن‌چه را امریکا در عراق، سوریه و سایر کشورهای اسلامی انجام داده، گواه وحشی‌گری کثیف این تمدن است. حتا حاضرند تا برای کسب منفعت و مصلحت خویش با هم‌دیگر بجنگند؛ چنان‌چه جنگ جهانی اول و دوم گواه این مدعاست. 

دوم- تطبیق نظام‌هایی‌که از این عقیده سرچشمه گرفته، همانند: نظام حکومت‌‌داری، اقتصادی و نظام اجتماعی، باعث فقر و بدبختی بشریت گردیده است؛ مثلاً: نظام حکومت‌‌داری‌که شکل حکومت، مواصفات، پایه‌ها، اساسات و دستگاه‌های حکومت را تعریف می‌دارد. بر این‌ اساس است که سیادت و حق قانون‌گذاری، تصمیم بر سر افعالی؛ مثل: حُسن، قُبح، خیر و شر را مربوط انسان دانسته و الله سبحانه‌وتعالی را در این موارد دخیل نمی‌‌داند.

به‌رغم این‌که الله سبحانه‌وتعالی برای انسان نعمت عقل را ارزانی داشته است با آن‌هم موجودی عاجز، ناقص و محتاج است و در توان‌اش نیست تا نظامی را وضع کند که برای رعایت امور مردم مناسب باشد یا این‌که افعال را از ناحیه حُسن، قُبح، خیر و شر را مکافات و مجازات دهد. در غیر این‌صورت، تناقض، تفاوت و اختلاف این نظام و حُکمی‌که صادر می‌شود، به‌وضاحت زیاد مأنوس خواهد بود.

نبود ناحیه معنوی این نظام، کار را به‌جایی می‌کشاند که تطبیق آن فقط به نیروی پولیس و قساوت قانون امکان‌پذیر خواهد بود؛ برخلاف نظام اسلامی‌که در تطبیق آن نخست بر تقوای فرد تکیه می‌شود. تمام نابسامانی‌هایی‌که امروز شاهدش هستیم اعم از ظلم، بدبختی، توسعۀ جرایم و حق تلفی، همه‌اش نتیجۀ تجاوز از حق الله سبحانه‌وتعالی در قانون‌گذاری است و بر اساس آیت ذیل، بشریت زندگی کریمانه را از دست داده است. الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

﴿وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى﴾

[طه: 124] ‏

‏ترجمه: هركه از ياد من روی بگرداند (و از احكام كتاب‌های آسمانی دوری گزيند)، زندگی تنگ (سخت و گرفته‌ای) خواهد داشت‌؛ (چون نه به قسمت و نصيب خدادادی قانع خواهد شد، و نه تسليم قضا و قدر الهی خواهد گشت) و روز رستاخيز او را نابينا (به عرصۀ‌ قيامت گسيل و با ديگران در آن‌جا) گرد می‌آوريم.‏

الله سبحانه‌وتعالی طاغوت را برای ما به تعریف گرفته و می‌فرماید:

﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُواْ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُواْ إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُواْ أَن يَكْفُرُواْ بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلاَلاً بَعِيداً﴾

[نساء: 60]

ترجمه: ‏(ای پيغمبر!) آيا تعجّب نمی‌كنی از كسانی‌كه می‌گويند كه آنان بدان‌چه بر تو نازل شده و بدان‌چه پيش از تو نازل شده ايمان دارند؛ (ولی با وجود تصديق كتاب‌های آسمانی، به هنگام اختلاف) می‌خواهند داوری را به پيش طاغوت ببرند (و حكم او را به‌جای حكم الله بپذيرند؟!)؛ حال آن‌كه به ايشان فرمان داده شده است كه (به الله ايمان داشته و) به طاغوت ايمان نداشته باشند. اهريمن می‌خواهد كه ايشان را بسی گمراه (و از راه حق و حقيقت بدر) كند.‏

امروز بشریت راه خلاصی -از ستم‌ها و فرعون عصر (امریکا) که بشریت را به بردگی گرفته و اهل زمین را متفرق نموده- ندارد؛ مگر این‌که سیادت به الله سبحانه‌وتعالی؛ یعنی دین وی سبحانه‌وتعالی برگرداند.

الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

‏ ﴿إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعاً يَسْتَضْعِفُ طَائِفَةً مِّنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْنَاءهُمْ وَيَسْتَحْيِي نِسَاءهُمْ إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ*‏ وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ﴾

[قصص: 4]

‏ترجمه: ‏فرعون در سرزمين (مصر، شروع به) استكبار و سلطه‌گری كرد و (در ميان) مردمان آن‌جا (تفرّقه انداخت و آنان) را به گروه‌ها و دسته‌های مختلفی تبديل نمود. (هر گروهی و دسته‌ای به‌دفاع از افراد خود و جنگ و دشمنی با سايرين مي‌پرداخت. فرعون مخصوصاً مردمان مصر را به دو گروه مشخّص قبطيان و سبطيان تقسيم كرد، و) گروهی از ايشان را (كه سبطيان؛ يعنی بنی‌اسرائيل بودند، در برابر قبطيان) ضعيف و ناتوان می‌كرد. پسران‌شان را سر می‌بريد و دختران‌شان را (برای خدمت‌گزاری) زنده نگاه می‌داشت. او مسلّماً از زمرۀ تباه‌كاران (و جنايت‌كاران تاريخ) بود.‏

‏ما می‌خواستيم كه به ضعيفان و ناتوانان تفضّل نمائيم و ايشان را پيشوايان و وارثان (حكومت و قدرت) سازيم.‏ اما نظام اقتصادی این تمدن، برای بشریت مصیبت‌بار بوده است و حتا برای خود این تمدن بحران را به‌بار آورده است. به‌خاطر آن، اموال چقدر ملت‌ها و امت‌ها به سرقت رفته است.

مهم‌ترین اساسات این نظام و بحران‌هایی را که سبب شده است، قرار ذیل‌اند:

نظام نقدینگی: به‌خاطر این نظام، کشورهای جهان، اسیر دالر امریکا شدند و تنها آرزوی‌شان این است که چگونه خود را از زیر سلطه‌اش رها سازند. نظام نقد کاغذی الزامی، عبارت از کاغذهای نقد غیرقابل تبدیل به طلا یا نقره و یا هم یکی از معدن‌های گران‌بهاست.

این اوراق، تضمین‌کنندۀ ذخیرۀ معدنی نیست و از سال 1971م، بر جهان حکومت می‌کند. زمانی‌که «نیکسون» رئیس جمهور امریکا با «خورشوف» رئیس جمهور جماهیر شوروی در نشست «بریتون وودز» جدا شدن ارتباط دالر با طلا را اعلان کرد، از آن زمان به بعد، نقدینگی، نظام الزام‌آوری شد که هیچ ارزشی به جز قانونی بودن خود ندارد و نیز فاقد قدرت ذاتی بوده و پشتیبانی ذاتی هم ندارد. به‌خاطر این نظام، بازار ثبات خود را از دست داده است و چه بسیار مردمی -وقتی‌که کشورهای‌شان، به بحران خارجی گرفتار شده و یا در کشورهای‌شان جنگ اتفاق می‌افتد-‌ اموال و نتیجۀ زحمات فراوان‌شان ضرب در صفر گردیده است.

هیچ راه‌حلی برای این مشکل وجود ندارد؛ مگر بازگشت نظام نقد معدنی طلا و نقره، نقدی‌که دارای ارزش ذاتی است؛ چنان‌چه وقتی دولت عثمانی سقوط کرد و کشورهای دیگر مرتبط با نظام نقد که عبارت از طلا و نقره بود، نیز از هم پاشیدند؛ مگر توانستند که نقدینگی خود را حفظ نمایند.

میزان پرداخت‌ها: این موضوع ارتباط یک کشور با کشورهای دیگر است و بسته‌گی به صادرات و واردات دارد. یک‌تعداد از کشورهایی‌که صادرات‌شان کم‌تر از واردات‌شان است و در زراعت/کشاورزی و صنعت متکی به‌خود نمی‌باشند، به‌خاطر وام/قرض گرفتن به صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی ربوی/سودی پناه می‌برند و معمولاً پولی‌که می‌گیرند در کارهای درآمدزا استفاده نکرده و یک قسمت زیاد این پول را حکام به‌سرقت می‌برند و نیز به‌خاطر عدم وجود پروژه‌های تولیدی، مجبور به گرفتن قرض بیش‌تر می‌شوند؛ به این ترتیب است که این کشورها در دام صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی می‌افتند. چه بسا کشورها و ملت‌هایی‌اند که این دو سازمان، آن‌ها را به بردگی گرفته‌اند؛ چنان‌چه در سیاست کشورهای قرض گیرنده، مداخله کرده و سیاست‌هایی را تطبیق می‌کنند که منجر به از بین رفتن امنیت غذایی می‌شود؛ چنان‌چه این کشورها کارشان به جایی می‌رسد که تحت رحمت کمک‌ها و قرضه‌ها قرار می‌گیرند.

توزیع ناعادلانۀ ثروت: در نظام اقتصادی سرمایه‌داری، این بحرانی واقعی تلقی می‌شود که نه تنها از حل مشکل فقر عاجز است؛ بلکه برعکس، این نظام در انتشار فقر، ازدیاد فقراء و بی‌خانمان‌ها، کمک می‌کند. این همه، نمونه‌ای از نواقص این نظام است.

امروز به‌سبب این نظام، در خصوص اقتصاد، کشورهای جهان و مردم آن، در فقر، محرومیت و آینده‌ای مجهول به‌سر می‌برند. نظام اقتصادی این تمدن بر ثروت‌، تولید و سرمایه‌گذاری تمرکز کرده و در امر توزیع ثروت هیچ توجه نکرده است.

شخص نیازمند به بازار نظر انداخته و آن را مملو از مواد غذایی می‌بیند؛ مگر توان خرید آن را ندارد؛ چون: دولت در نظام سرمایه‌داری، مسئول فراهم‌سازی ضروریت‌های اولیۀ افراد نیست و کار توزیع ثروت، به‌بازار گذاشته شده است. امری‌که کاملاً در تضاد با اسلام است؛ زیرا در اسلام، دولت مکلف است تا ضروریت‌های اولیۀ افراد را فراهم ساخته و فرد را قادر سازد تا بتواند نیازهای خود را به‌شکل کامل فراهم کند.

اما نظام اجتماعی در تمدن غرب با شعار «آزادی فردی» از وجود زن کالایی درست کرده که از زنانه‌گی آن به بی‌رحمانه‌ترین حالت استفاده می‌شود. در نتیجه، خانواده‌ها از هم پاشیده، زنا توسعه یافته، ناهنجاری‌های اخلاقی زیاد شده و در نهایت زندگی‌شان به تمام معنا تبدیل به زندگی‌ای حیوانی شده است؛ حتا چهارپایان و حیوانات وحشی نیز از این‌گونه زندگی، برائت می‌خواهند.

اگر خواسته باشیم به‌تمام شرارت‌‌‌ها و رسوائی‌هایی‌که تمدن غرب بر جهان و تمام بشریت به ارمغان آورده است، بپردازیم، از حوصلۀ این مقاله خارج خواهد بود.

خلاصه این‌که امروز بشریت در بدترین حالت خود زندگی می‌کند و زندگی‌اش به زندگی حیوانات جنگل شبیه شده است که قوی‌ترها، ضعیفان را می‌خُورند؛ چنان‌چه الله سبحانه‌وتعالی فرموده است:

‏ ﴿ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُم بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ﴾ ‏

[روم: 41]

‏ترجمه: ‏(هميشه چنين بوده است كه) تباهی و خرابی در دريا و خشكه به‌خاطر كارهایی پديدار گشته است كه مردمان انجام می‌داده‌اند. بدين‌وسيله خدا سزای برخی از كارهایی را كه انسان‌ها انجام می‌دهند، به ايشان می‌چشاند تااين‌كه آنان (بيدار شوند و از دست يازيدن به معاصی) برگردند.‏

انسان قربانی وبای عظیمی گردیده و در جست‌وجوی دوای آن‌است؛ اما دوای آن در دست مسلمان‌هاست، مسلمانانی‌که الله سبحانه‌وتعالی ایشان را امر نموده که در دار اسلام زندگی کنند. برای عرب و تمام مسلمانان‌ در هر نقطه‌ای از حکومت‌اش که زندگی می‌کنند، زندگی کریمانه را به ارمغان بیاورد؛ زیرا اسلام دوای شفادهنده‌ای است که یک‌بار نتیجه داده است و بدون آن دیگر هیچ دوایی وجود ندارد؛ چون آن از جانب خالق مدبر است.

بدبختی و تنگنای زندگی امروز مسلمانان به‌سبب تمدن غرب است و راه‌حل آن، نهضت مسلمانان در از سرگیری زندگی اسلامی و حمل این دین برای تمام بشریت است تااین‌که تمام بشریت از زندگی کریمانه بهره‌مند گردد.

در اخیر بادرنظرداشت آن‌چه گفته شد، زندگی کریمانه برای بشریت تنها در سایه اسلام و دولت‌اش امکان پذیر است؛ چون این دولت بندگان الله سبحانه‌وتعالی را از تاریکی‌های تمدن غرب، به عدل و نور اسلام رهنمون می‌سازد و به این ترتیب، وعدۀ الله سبحانه‌وتعالی به بندگان مومن‌اش را تحقق می‌بخشد.

الله سبحانه‌وتعالی می‌فرماید:

‏ ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ﴾ ‏

[نور: 55]

‏ترجمه: الله به كسانی از شما كه ايمان آورده‌اند و كارهای شايسته انجام داده‌اند، وعده می‌دهد كه آنان را قطعاً جاي‌گزين (پيشينيان، وارث فرماندهی و حكومت ايشان) در زمين خواهد كرد (تا آن را پس از ظلم ظالمان، در پرتو عدل و داد خود آبادان گردانند)؛ همان‌گونه كه پيشينيان (دادگر و مؤمن ملّت‌های گذشته) را جای‌گزين (طاغيان و ياغيان ستم‌گر) قبل از خود (در ادوار و اعصار دور و دراز تاريخ) كرده است (و حكومت و قدرت را بدانان بخشيده است.) هم‌چنين آئين (اسلام، نام) ايشان را كه برای آنان می‌پسندد؛ حتماً (در زمين) پابرجا و برقرار خواهد ساخت، و نيز خوف و هراس آنان را به امنيّت و آرامش مبدّل می‌سازد؛ (آن‌چنان‌كه بدون دغدغه و دلهره از ديگران، تنها) مرا می‌پرستند و چيزی را انبازم نمی‌گردانند. بعد از اين (وعدۀ راستين) كسانی‌كه كافر شوند، آنان كاملاً بيرون شوندگان (از دایرۀ ايمان و اسلام) به شمار می‌آیند (و متمرّدان و مرتدّان حقيقی مي‌باشند.)‏

بار الها، با آمدن خلافت راشده بر منهج نبوت، بر ما منت نهاده و ما را از شاهدان و شهیدانش قرار ده!

نویسنده: مازن الدباغ – موصل

مترجم: اسماعیل نصرت