(ترجمه)

در سال‌گرد سقوط خلافت اسلامی چیز‌های زیادی برای اندیشیدن و تفکر پیرامون آن وجود دارد. در حالی‌که قلوب ما به طور طبیعی احساس غم و اندوه پیرامون سقوط خلافت دارد. هم‌چنین ما می‌توانیم راه پیروزی مساعد شده را ببینیم.

دعوت‌گران مخلصی وجود دارند که دعوت را به تمام جهان حمل می‌کنند. بیشتر آن‌ها فعالیت خود را با حزب‌التحریر از دوران جوانی آغاز کرده‌ و بیشتر آن‌ها در سن پیری فوت کرده‌اند. آن‌ها زند‌‌ه‌گی خود را صرف دعوت نموده و در این راه خود را فدا کردند. این دعوت همان دعوت محمد صلی الله علیه وسلم برای اقامه اقتدار اسلام در روی زمین بوده و دارای میکانیزمی برای تطبیق، حمل و نقل و هم‌چنان حراست از قوانین الله سبحانه‌وتعالی و کسانی‌که تحت قلمرو اسلام حیات به سر می‌برند، می‌باشد.

پس از سقوط خلافت اسلامی، امت با مصیبت‌های بزرگ و ابتلاءها (آزمایشات) گوناگون روبرو شد: نخست، از دست دادن سرزمین مبارک فلسطین توسط اشغال صهیونیست‌ها. سرزمین "اسراء و معراج" به‌وسیله انگلیس‌ها مورد حمله قرار گرفت و حکام مسلمان هیچ مانعی این امر نشدند. از سوی دیگر، تقسیمات تمام سرزمین‌های اسلامی که منجر به ضعف امت اسلامی گردیده بود، بیان‌گر این است که وحدت در میان ما یک نیاز عملی و بلکه وجیبه شرعی به حساب می‌آید. سپس با گذشت زمان، خیانت حاکمان مسلمان در هر سرزمین آشکار گردید. کسانی‌که خود را به عنوان آزادکننده‌گان و مدافعان ملت خود معرفی می‌کردند، منابع امت را فروختند و خود را غنی‌تر و با مشت‌آهنینی(قدرت سیاسی) که تحت تسلط‌شان بود، خود را بیشتر مشهور ساختند.

سرانجام وقتی‌که امت نتوانست از خود چیزی نشان دهد، ملت‌ها یکی پی دیگر برخواسته و تاهنوز در برابر ظلم و استبدادی‌که با آن مواجه است، اشک می‌ریزند. بهار عربی به ما امید داد، اما این به دلیل تغییر طریقه و روش خود نیز محدود بود و ما امروز هنوز حکایت از همان آرمان‌ها برای تغییر را می‌شنویم؛ نه چیزی دیگر. این فراخوانی‌ها برای اصلاحات اندک محدود شده اند؛ نه برای تغییر رادیکالی‌که نظام اسلامی خواهان آن است.

این سال در سالگرد نابودی خلافت، هنوز هم یک چالش بسیار بزرگ برای ما وجود دارد؛ هنگامی‌که واقعیت امت اسلامی واضیح و روشن است. انقلاب سوریه، کمپ‌های حبس و توقیف در چین، اخراج مسلمانان از روهینگیا، مرگ مهاجران فراری از ترس فقر و جنگ و هزاران غم و اندوه دیگر که این خشم و غم و اندوه باید به یک راه‌حل روشن تبدیل شود.

در جهان غرب؛ جایی‌که یک نسل از مسلمانان در سال‌های ۷۰ /۱۹۶۰ و سال ۸۰م برای زندگی مرفه و بهتر مهاجرت نموده و در نتیجه هویت خویش را از دست دادند، چیزی‌ست که خواب را از چشمان ما ربوده است. هم‌چنان اطفال طرز زند‌ه‌گی خانواده‌گی خویش را کنار گذاشته و به دنبال گزینۀ دیگری برای طرز زنده‌گی خویش اند. فریفته شدن و ذوب شدن در زنده‌گی مادی نیازمند دخالت خالقی می‌باشد که ما را در این دنیای زودگذر مورد محاسبه قرار می‌دهد.

یگانه چالش برای حاملین دعوت این‌ست تا اسلام را من‌حیث یک نظام تمام عیار اعاده نمایند تا مبادا از به نمایش گذاشتن سفسطه‌های غلط روش زنده‌گی سرمایه‌داری از قبیل چندبرابر شدن معیارهای زنده‌گی، عدم پاسخ‌های قناعت‌بخش به حق و حقیقت و عدم یک راه‌حل منظم و درست پیرامون مشکلات خسته و افسرده نسازد. برای حاملین دعوت این پروژه باشکوه لازم است تا دعوت‌شان را در برابر هرگونه موانع به بیش ببرند؛ زیرا مسیر دعوت مملو از خار بوده و ممکن است در ازن مسیر خسته و ناامید شوید. ممکن است صحت، خانواده، وقت و شغل ما صدمه ببیند؛ اما در نهایت راه رسیدن به هدف هیچ وقت آسان نیست. سنت همه پیامبران در قرآن مجید و راه و طریقۀ محمد صلی الله علیه وسلم الگو و تذکری‌ست که ما را انگیزه و انرژی می‌دهد.

الله سبحانه‌وتعالی در آیه 24 سورۀ انفال برای ما می‌فرماید:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَجِيبُواْ لِلّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُم لِمَا يُحْيِيكُمْ﴾

[انفال: 24]

‏ترجمه: ‏‏ای مؤمنان! فرمان الله (سبحانه‌وتعالی) را بپذيريد و دستور پيامبر او را قبول كنيد؛ هنگامی‌كه شما را به چيزی دعوت فرا می‌خوانند كه به شما زندگی (مادی و معنوی و دنيوی و اخروی) می‌بخشد.

دعوت اسلامی، متابعت از سنت و قوانین اسلامی خون زنده‌گی ما است و کار کردن برای احیای اسلام به عنوان راه و طریقۀ زنده‌گی برای ما لازم است که شدیداً در راه پیامبر صلی الله علیه وسلم و اصحاب کرام رضوان الله علیهم اجمعین گام  نهاده و چنان‌چه که اعضاء و رهبران مخلص حزب‌التحریر از زمان تأسیس آن در سال‌های ۱۹۵۰ به این امر خطیر دست یازیدند، دست به کار شویم.

زمان زودگذر است و زمان ما نیز در این دنیا زود خواهد گذشت. امت ما هنوز به رحمت اسلام نیاز دارند و بر ما لازم است تا به شکل خستگی‌ناپذیر فعالیت کنیم و با اخلاص کامل برای رسیدن به هدف واقعی و برای تغییر از منهج نبوت پیروی کنیم.

نویسنده: نازیه رحمن

برای دفتر مطبوعاتی مرکزی حزب‌التحریر

مترجم: ارسلان مبارز