(ترجمه)

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِیَ اللهُ عَنْهُ، أَنَّ رَسُوْلَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:

«اَلصَّوْمُ يَوْمَ تَصُوْمُوْنَ، وَالْفِطْرُ يَوْمَ تُفْطِرُوْنَ، وَالْأَضْحَى يَوْمَ تُضَحُّوْنَ» (رواه الترمذی وقال: هَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ غَرِيبٌ وَصَحَّحَه الالباني)

ترجمه: روزه همان روزی است که شما همگی می‏گيريد و افطار همان روزی است که شما همگی افطار می‏کنيد و قربانی زمانی است که شما همه قربانی می‏کنيد.

شرح حدیث

از متن این حدیث واضح می‏شود که برپاکردن یا ادای عبادات بزرگ (مانند روزه، حج، عیدین، قربانی وغیره) جز با جماعت و مطابق برنامۀ صحيح درست نيست؛ گویا این حدیث یک نوع وحدت سیاسی امت اسلامی را به نمایش گذاشته است؛ از همین جهت تکروی و جداشدن در هرکدام این عبادات در حقيقت خروج از جماعت مسلمین و باعث گناه می‏شود.

پس کسی‏که با وجود توان برای شرکت در نماز جماعت تنها نماز بخواند، نمازش کامل نيست و کسی‌که زکات خود را به دور از خلیفه مسلمین بپردازد، زکاتش مقبول نيست و کسی‏که به تنهائی حج کند وجدا از مسلمانان روزی را برای وقوف به عرفات برای خود درنظر گيرد، حج ندارد. بنابر این، از استعمال صیغه‌های جمع که در حدیث وارد شده مانند (تَصُوْمُوْنَ، تُفْطِرُوْنَ و تُضَحُّوْنَ) دانسته می‏شود که در انجام دادن همه‌ی اين عبادات بزرگ جماعت لازم است؛ یعنی این عبادات در قالب جماعت باید اداء شوند و شکی نيست که برای جهاد نيز جماعت لازم است و جهاد بدون امير و فرمانده معنائی ندارد و جماعت بدون اطاعت و امام مصداق نخواهد داشت.

علاوه براین، قطع دست دزد، سنگسار و تازيانه زدن زانی و قاذف، حد شراب‌نوشی، حد رهزنان و باغيان، حد مرتد و لواطت... از جمله حدودی اند كه الله سبحانه وتعالی اجرای آن را بالای مسلمانان فرض گردانيده، لیکن اقامه اين حدود بطور دسته‌جمعی از طرف مسلمانان كه در رأس‌شان رئيس دولت يا خليفه موجود باشد، خواسته شده؛ نه به طريق انفرادی...