به تاریخ 28/10/2021 کنفرانسی در صنعا توسط انجمن علمای یمن و مقامات عمومی برای با استعداد‌ها تحت عنوان "وحدت اسلامی؛ فرصت‌ها و چالش‌ها" برگزار گردید. درین کنفرانس، مردم از سرزمین‌های فلسطین، عراق، لبنان، الجیریا و ایران از طریق ستلایت اشتراک نمودند. الله سبحانه و‌تعالی فرموده است:

﴿إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ﴾ (فاطر:28)

ترجمه: از بندگان الله، فقط علما از او می‌ترسند.

پیامر صلی الله علیه وسلم فرمود:

«الْعُلَمَاءُ وَرَثَةُ الأَنْبِيَاءِ» ]ابو داود و ترمذی[

ترجمه: علما؛ ورثۀ انبیاست.

﴿قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ﴾ (زمر:9)

ترجمه: بگو: آیا کسانی‌که معرفت و دانش دارند و کسانی‌که بی‌بهره از معرفت و دانش اند، یکسانند؟ فقط خردمندان متذکّر می‌شوند.

شما بهتر می‌دانید که قرآن کریم برای پیامبر صلی الله علیه وسلم برای تلاوت محض نه، بلکه برای تطبیق بالای مردم زمین وحی گردید تا این‌که پیامبر صلی الله علیه وسلم دارای دولتی باشد که حدود و نظام‌اش را تطبیق، برای جهاد برحق تلاش، عدالت را حاکم و خیر را به تمام نقاط جهان برساند. این امر واضحاً در سیرت پیامبر صلی الله علیه وسلم ثابت شده که در مکه مکرمه مردم را با بصیرت به سوی الله سبحانه و‌تعالی دعوت می‌نمود و از قبایل و اهل قدرت ده مرتبه طلب نصرت نموده است تا این‌که الله سبحانه و‌تعالی با انصار مدینۀ منوره پیامبر صلی الله علیه وسلم را کمک کرد. سپس؛ زمینۀ هجرت مساعد گردید و دولت تأسیس شد و بعداً توسط دعوت و جهاد فتوحات شروع و اسلام نشر و پخش گردید.

از این‌که عنوان موضوع کنفرانسی‌که در صنعا دایر گردید، "وحدت اسلامی؛ فرصت‌ها و چالش‌های آن" می‌باشد، این را مکلفیت خود دانستیم تا واضح سازیم که مسلمانان به وحدت نمی‌رسند، مگر تحت سایۀ دولت واحد مسلمین که توسط یک خلیفه رهبری گردد و آن خلیفه با طریقه شرعی مطابق سنت پیامبر صلی الله علیه وسلم انتخاب گردیده باشد.

تلاش برای وحدت امت اسلامی توسط تأسیس دولت خلافت مسئله دشوار نیست، زیرا وحدت منبع عزت، راز قدرت و عدم شکست مسلمان‌ها‌ست، اما قابل ذکر است که دولت اسلامی اولین و آخرین فرض‌ها‌ست و بدون آن هیچ فرضِ تطبیق نمی‌گردد. الله سبحانه و‌تعالی با خطاب به پیامبر صلی الله علیه وسلم فرموده است:

﴿فَاحْكُم بَيْنَهُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ عَمَّا جَاءَكَ مِنَ الْحَقِّ﴾ (مائده:48)

ترجمه: پس میان آنان بر طبق آنچه الله نازل کرده است، داوری کن، و (به هنگام داوری) سرپیچی از حقّی‌که به سوی تو آمده از هواهای نفسانی آنان پیروی مکن.

هم‌چنان الله سبحانه و‌تعالی می‌فرماید:

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ﴾ (مائده:49)

ترجمه: و میان آنان بر طبق آنچه الله نازل کرده است داوری کن و از هواهای نفسانی آنان پیروی مکن و از آنان برحذر باش که مبادا تو را از بخشی از آنچه الله به سویت نازل کرده است، منحرف کنند.

حاکمیت اسلام توسط دولتی‌که اسلام را با سیکولریزم؛ نظام اسلام را با نظام دموکراتیک سرمایه‌داری، نظام اقتصادی اسلام را با نظام اقتصادی سرمایه‌داری و با بانک‌های سودی و صندوق بین‌المللی پول خلط نماید، به دست نمی‌آید. میان دولتی‌که متکی به منافع ملی بوده و امور آن توسط مرز‌های ترسیم شده کفار محدود باشد و دولتی‌که مبنای آن عقیدۀ اسلامی باشد، نه مرز‌های ملی و واقعاً برای وحدت سرزمین‌های اسلامی کار نماید، از زمین تا آسمان فرق وجود دارد. میان دولتی‌که قانون اساسی آن غربی و از قانون اساسی فرانسه منشأ گرفته باشد و دولتی‌که قانون آن از کتاب الله سبحانه و‌تعالی و سنت پیامبر صلی الله علیه وسلم تهیه شده باشد، فرق قابل ملاحظه‌ای وجود دارد.

اسلام بدون دولت به شکل کامل آن امکان ندارد که تطبیق گردد، زیرا تطبیق احکام آن بدون موجودیت خلیفه امکان پذیر نیست. پس؛ حدود آن تطبیق نمی‌گردد، فتوحات صورت نمی‌گیرد و از اسلام دفاع نمی‌شود، مگر توسط امام یعنی خلیفه. به راستی که پیامبر صلی الله علیه وسلم سخن حق را گفته است:

«وَإِنَّمَا الْإِمَامُ جُنَّةٌ يُقَاتَلُ مِنْ وَرَائِهِ وَيُتَّقَى بِهِ»

ترجمه: امام سپری است که در عقب آن جنگ شده و محافظت می شوید.

اهمیت و ارزش دولت اسلامی برای اصحاب رضوان الله علیهم اجمعین کاملاً واضح بود، زیرا وقتی‌که حضرت عمر رضی الل عنه آن‌ها را جمع نمود تا زمانی را به حیث تقویم انتخاب نمایند که شروع تاریخ اسلام باشد. آن‌ها میان هم بحث نمودند تا حادثه‌ی مهمی را دریابند که از آن تاریخ را آغاز نمایند. پس؛ آن‌ها سه حادثۀ مهم و بزرگ را در یافتند: تولد حضرت محمد صلی الله علیه وسلم، آغاز رسالت و حادثۀ هجرت. حضرت علی رضی الله عنه گفت: "بیائید تاریخ را از هجرت آغاز کنیم، زیرا از آن دولت و قدرت مسلمانان شکل گرفته است." گرچه تولد پیامبر صلی الله علیه وسلم و آغاز وحی حوادث بسیار مهم و بزرگ نیز بودند، با آن هم اصحاب رضی الله عنه هجرت و تأسیس دولت اسلامی را شروع تاریخ و تقویم مسلمانان انتخاب نمودند.

حزب‌التحریر که در سال 1953 در فلسطین تأسیس گردید، درک نمود که قضیه سرنوشت‌ساز تمام مسلمانان، خلافت است و تأسیس آن نیز فرض می‌باشد، به همین دلیل برای تأسیس خلافت کار را آغاز نمود. برای مدت بیش‌تر از نیم قرن، اعضای آن شکنجه، اذیت و زندانی گردیدند که در بعضی سرزمین‌های اسلامی منجر به شهادت تعداد زیاد آن‌ها گردید. با آن هم در مسیر حق ثابت قدم ماند و از ملامت هیچ ملامت‌کنندۀ نهراسید و به الله سبحانه و‌تعالی و پیامبر صلی الله علیه وسلم ایمان داشت که به وعده‌اش وفا می‌نماید تا این که به خواست الله سبحانه و‌تعالی مفکورۀ خلافت در میان مسلمانان عام گردید و اکثریت مسلمانان با وجود گمراهی کفار، نوکران آن و پلان‌های شوم غرب، خواهان برگشت خلافت شدند.

﴿وَقَدْ مَكَرُوا مَكْرَهُمْ وَعِنْدَ اللَّهِ مَكْرُهُمْ وَإِنْ كَانَ مَكْرُهُمْ لِتَزُولَ مِنْهُ الْجِبَالُ﴾ (ابراهیم:46)

ترجمه: و آنان نیرنگ‌شان را به کار گرفتند و (کیفر عقوبت دنیایی و آخرتی) نیرنگ‌شان نزد خداست و هر چند که از نیرنگ‌شان کوه‌ها از جا کنده شود.

این کنفرانس را مشابه کنفرانسی‌که در گذشته‌ها دایر و ختم می‌گردید، نسازید. شعار‌های معکوس در این کنفرانس گفته می‌شد، مانند "آزادی بیت‌المقدس توسط مؤمنین آزاد، نزدیک است" و "این کنفرانس نقطۀ آغاز برای وحدت امت اسلامی تحت پرچم اسلام است"، در حالی که در این کنفرانس برای حصول این هدف از طریقۀ غیر شرعی استفاده می‌نمایند و حتی فاقد پلان اند که بتوانند امت را وحدت ببخشند و عنوان در مورد فرصت‌های موجود که مشاورین می‌توانند آن را پیگیری کنند و از چالش‌هایی‌که باید از آن جلو‌گیری گردد، بحث می‌نماید. پس آیا کسی‌که نظام سرمایه‌داری به رهبری امریکا را که علیه اسلام و مسلمانان جنگ را تحت شعار مبارزه علیه "تروریزم" از سال 2001 آغاز کرده می‌تواند، مسلمانان را وحدت بخشیده و اسلام را تطبیق نماید؟!

اشخاصی‌که برای وحدت مسلمانان صدا می‌زنند، در حقیقت باید برای توقف دادن خون‌ریزی میان فرزندان امت اسلامی تلاش ورزند و انرژی خود را برای مبارزه با دشمن واقعی که کفار اند، ذخیره نمایند. آن‌ها باید پرچم لا اله الاالله را بالای سر کفار به اهتزاز در آورند نه این که به نظام جمهوریت یا شعار‌های آن وفادار باشند و باید برای قطع نمودن دستان کفار و نهاد‌های آن تلاش صورت گیرد. آن ها باید خود را از چنگال بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول رها ساخته، قرض‌های آن‌ها که واضحاً سود را در پی دارد به طور کلی رد نمایند و این علما باید به اسلام رجوع کنند، نه به سازمان‌های ملل، نظام بین‌المللی و نوکران امریکا در یمن.

طریقۀ پیامبر صلی الله علیه وسلم برای تأسیس دولت اسلامی و حاکمیت نظام الله سبحانه و‌تعالی کاملاً واضح و آشکار است و با تغییر زمان و مکان هیچ‌گاهی تغییر نمی‌کند. این طریقه با دعوت به سوی اسلام آغاز و با تأسیس دولت در مدینه خاتمه یافت. طریقۀ تأسیس دولت دارای سه مرحله است؛ درین مراحل یک گروه تشکیل گردید که عقیدۀ اسلامی را به حیث اساس و رهبری فکری خود قرار دادند و کاملاً از افکار و نظام اسلام آگاه بودند و هیچ طریقۀ را به جز از طریقۀ اسلام برای تأسیس دولت اسلامی اتخاذ نکرده بودند. به همین دلیل پیامبر صلی الله علیه وسلم اصحاب‌اش را در مکه در منزل ارقم بن ابی ارقم رضی الله عنه تربیه نمود و از هر کدام آن‌ها شخصیت‌های اسلامی ساخت. این علما باید وارد کارزار فکری گردند تا با تمام مفکوره‌های نظام سرمایه‌داری که امروز به زور داخل نظام تعلیمی گردیده اند، مبارزه نمایند، این افکار را واضح و برملا سازید و به عوض آن افکار اسلامی را جاگزین نمائید. هم‌چنان با مبارزه سیاسی دسائس کفار را که امروز و دیروز بالای مسلمانان و اسلام طرح می‌نمودند را آشکار سازید و از اهل قدرت از میان مسلمین طلب نصرت کرده، سپس با تأسیس دولت اسلامی نظام اسلام را تطبیق و تمام سرزمین‌های اسلامی را تحت پرچم عقاب "پرچم رسول الله صلی الله علیه وسلم" وحدت بخشید.

این را بدانید که الله سبحانه و‌تعالی اشخاصی‌که برای تطبیق اسلام به شیوۀ غربی تحت بهانه میانه‌روی یا اعتدال دعوت می‌کند، آشکار می‌سازد و این اشخاص ادعا می‌کنند که برای حاکمیت اسلام و وحدت سرزمین‌های اسلامی تلاش می‌ورزند در حالی‌که با این اعمال خویش مانع اظهار حق و حقیقت می‌گردند.

دولت‌های غربی به رهبری امریکای جنایت‌کار و انگلیس‌مکار همیشه به بازی حیله گرایانۀ خود ادامه می‌دهند تا مانع ظاهر شدن حق گردند، اما الله سبحانه و‌تعالی حق را اظهار، پیروز و نصرت‌اش را نصیب مسلمانان صادق و با ایمان می‌گرداند. حزب‌التحریر که هرگز به امت دروغ نمی‌گوید شما را به سوی تأسیس دولت خلافت راشدۀ ثانی بر منهج پیامبر صلی الله علیه وسلم دعوت می‌نماید. او صلی الله علیه وسلم فرموده است:

«ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ» ]احمد[

ترجمه: سپس؛ خلافت بر منهج نبوت خواهد بود.

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ﴾ (انفال:24)

ترجمه: ای اهل ایمان! هنگامی‌که الله و پیامبرش شما را به حقایقی‌که به شما (حیات معنوی) و زندگی (واقعی) می‌بخشد، دعوت می‌کنند، اجابت کنید.

دفتر مطبوعاتی حزب‌التحریر-ولایه یمن

مترجم: عبدالله صالحی

 

ششمین دور مذاکرات کمیتۀ تدوین قانون اساسی با اشتراک نمایندگان رژیم ظالم بشارالاسد و به اصطلاح مخالفان رژیم به تاریخ 18 اکتوبر سال 2021 میلادی بعد از شکست پنج دور برگذار شد.

ای مسلمانان در سرزمین مبارک شام!

هیچ تردیدی وجود ندارد که این کمیته وابسته به حمایت جامعه بین‌المللی بوده و به آن ارتباط دارد، بناءً هر ماده قانون اساسی نخست به تائید غرب کافر محول خواهد شد. توافق آرا، همه‌پرسی و هر موضوع دیگر جز پاشیدن خاک به چشمان مردم و مسخره کردن آن‌ها چیزی بیش نیست.

-          بدون شک هر قانون اساسی وضع شده توسط غرب کافر برای تداوم اشغال می‌باشد، زیرا به اساس جهان‌بینی غرب که همانا جدایی اسلام از زندگی و جامعه می‌باشد، استوار بوده، به معنی سکولار ساختن دولت می‌باشد و غرب کافر همواره در کنفرانس‌های مربوط به موضوع سوریه به آن پافشاری نموده است. هیچ تردیدی وجود ندارد که تمام ماده‌های قانون اساسی به اساس همین جهان‌بینی سازمان‌دهی خواهد شد تا منافع خویش را در بربادی منافع مردم شام تأمین نمایند؛ زیرا غرب کافر همواره در تلاش است تا سرزمین‌های اسلامی را تحت استعمار خود داشته و مزدوزان خویش را بر مردم حاکم نمایند تا از منافع آن‌ها حراست نماید. در نتیجه مشکلات و بدبختی جز لاینفک چنین قوانین اساسی ساخته شده بشر می‌باشد، چنانچه الله سبحانه و تعالی می‌فرماید:

﴿وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى﴾ [طه:124]

ترجمه: و هرکه از یاد من روی بگرداند (و از احکام کتاب‌های آسمانی دوری گزیند)، زندگی تنگ (و سخت و گرفته ای) خواهد داشت؛ (چون نه به قسمت و نصیب خدادادی قانع خواهد شد، و نه تسلیم قضا و قدر الهی خواهد گشت) و روز رستاخیز او را نابینا (به عرصه قیامت گسیل و با دیگران در آن‌جا) گرد می‌آوریم.

بدون شک قانون‌گذاری توسط بشر بدون الله سبحانه‌وتعالی نه‌تنها انحراف بزرگ از شریعت الله سبحانه‌وتعالی به حساب می‌آید، بلکه رقابت با الله سبحانه‌وتعالی در امر تشریع می‌باشد.

ای مسلمانان در سرزمین مبارک شام و عقر الاسلام!

الله سبحانه و تعالی حکم کردن به اساس شریعت خویش را بر مسلمانان امر نموده چنان‌چه می‌فرماید:

﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُصِيبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ وَإِنَّ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ لَفَاسِقُونَ﴾ [مائده:49]

ترجمه: و (به تو ای پیامبر فرمان می‌دهیم به این که) درمیان آنان طبق چیزی حکم کن که الله برتو نازل کرده است، و از امیال و آرزوهای ایشان پیروی مکن، و از آنان برحذر باش که (با کذب و حق پوشی و خیانت و غرض‌ورزی) تو را از برخی چیزهایی که الله بر تو نازل کرده است، دور و منحرف نکنند (و احکام را پایمال هوی و هوس باطل خود نسازند). پس اگر(از حکم الله روی گردان شدند و به قانون وی) پشت کردند، بدان که الله می‌خواهد به سبب پاره ای از گناهان ایشان را دچار بلا و مصیبت سازد (و به عذاب اخروی گرفتار کند). بی‌گمان بسیاری از مردم (از احکام شریعت) سرپیچی و تمرد می‌کنند( و از حدود قوانین الهی تخطی می‌نمایند).

الله سبحانه و تعالی سعادت و زندگی مرفه را برای مسلمانان‌ که متعهد به احکام و هدایات او باشد آماده نموده است، چنان‌چه می‌فرماید:

﴿فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَى﴾ [طه:123]

ترجمه: هرگاه هدایت و رهنمود من برای شما آمد، هر که از هدایت و رهنمودم پیروی کند، گمراه و بدبخت نخواهد شد.

چنانکه شما علیه خائن شام انقلاب به پا کردید، باید قربانی‌های بزرگ خویش را با اقامه فرایض الله سبحانه‌وتعالی تاج‌گذاری کنید، حتی با تاج واجبات که همانا تأسیس خلافت اسلامی به منهج نبوت می‌باشد، به الله سبحانه‌وتعالی سوگند این سعادت دارین بوده و بدون شک عزت مسلمانان هست و اظهار دین الله سبحانه‌وتعالی و رضایت خالق جهانیان.

این امر عملاً با قبول کردن برنامه سیاسی که از عقیده اسلامی سرچشمه گرفته باشد، امکان پذیر است تا رهبری سیاسی هوشیار و مخلص را حاکم نماید که از مردم شام حفاظت نماید. ما باید مسلمانان را بشکل عام و مردم شام را به شکل خاص تذکر دهیم که ما در حزب التحریر، قانون اساسی را که تمام ماده های آن از قران، سنت اجماع اصحاب و قیاس شرعی استنباط شده به همه مسلمانان پیشنهاد می‌نماییم که نشان‌دهنده ساختار دولتی می‌باشد که شریعت اسلامی برای ما واضح ساخته است و هم‌چنان ارکان و صلاحیت‌های آن‌ها را واضح می‌سازد. فلهذا آن‌چه ما به دنبال آن هستیم، فقط یک شعار و یا یک مطالبه عمومی باقی نماند؛ بلکه هدفی خاصی باشد که با بصیرت مستقیم و مشروع به دنبال آن باشیم.

ما شب و روز برای امت خود، برای گهواره خود و تمام کسانی‌که ما را حمایت می‌کند، تلاش می‌کنیم تا این قانون اساسی توسط خلافت راشده ثانی به منهج نبوت به اجرا گذاشته شود، چنان‌چه رسول صلی الله علیه وسلم بشارت داده است:

«ثُمَّ تَكُونُ خِلَافَةً عَلَى مِنْهَاجِ النُّبُوَّةِ ثُمَّ سَكَتَ» (مسند احمد)

ترجمه: و بعدا خلافت بر منهج نبوت قایم خواهد شد و سکوت کرد.

احمد عبدالوهاب

رئیس دفتر مطبوعاتی حزب التحریر - ولایه سوریه

مترجم:خالد "سیف الله"

به جواب احمد قیروان

پرسش

السلام علیکم و رحمت الله و برکاته شیخ عطاء!

در نزدم سوال مهم است و او این‌که آیا حکم رجم به اساس قرآن تشریع گردیده و یا به اساس احادیث صحیح متواتر؟ من جستجوی کردم، ولی ندانستم که این حکم چگونه به شریعت داخل شده، در حالی‌که مثل حکم سرقت که در آیۀ مبارکه ذکر شده: ﴿السارق و السارق فاقطعوا ایدیهما)  و یا مثل ﴿الزانیة و الزانی فاجلدوا ... ﴾ این حکم مثل آن‌ها ذکر نشده است، پس سوال این است که آیا ما شریعت را از قرآن پیروی می‌کنیم و یا از احادیث؟ شاید شما بگوئید چرا حرکات نماز و و ضوء در قرآن ذکر نشده و همه چیز در قرآن ذکر نیست؟ در حالی‌که آن‌ها یک حکم اساسی مثل قاعدۀ ریاضیکی که ۱+۱ مساوی به ۲ است، یعنی هر موضوعی‌که در قرآن پیدا شد، به آن حکم می‌کنیم و آنچه در قرآن ذکر نشد آن را به عنوان یک قاعدۀ اساسی نمی‌گیریم. بلی امکان تحقیق و اجتهاد در جزئیات است و زمینۀ این برای ما است که جزئیات را از احادیث بگیریم، اما نمی‌توانیم که قواعد اساسی را از حدیث بگیریم و اصل را ترک کنیم.

پاسخ

و علیکم السلام و رحمت الله و برکاته!

اول: مطلبی‌که در سوالت ذکر شده که گفتی: «هر موضوعی‌که در قرآن یافتیم، به آن حکم می‌کنیم ولی اگر نیافتیم آن را به عنوان یک قاعدۀ اساسی نمی‌گیریم» این گفته یک سخن عجیبی است که بر اسلام و مسلمانان ناآشنا است، زیرا مسلمان ایمان دارند که سنت نبوی دلیل شرعی است، مانند قرآن کریم بدون کوچکترین تفاوت، از زمان صحابۀ کرایم رضوان الله علیهم اجمعین تا امروز این موقف مسلمانان بوده و هست و ما این مسئله را در کتاب شخصیت اسلامی در دو مبحث یعنی در مبحث "سنت مانند قرآن دلیل شرعی است و در مبحث" استدلال به سنت" واضح ساختیم؛ پس شما به این کتاب مراجعه کنید. انشاء الله برای شما کافی است؛ اما ما در این‌جا آنچه که در مبحث "سنت مانند قرآن دلیل شرعی است " که در جزء اول کتاب شخصیه ذکر شده را نقل قول می‌کنیم:

«سنت مانند قرآن دلیل شرعی است و سنت وحی از جانب الله سبحانه و تعالی بوده، اقتصار بر قرآن و ترک سنت کفر صریح و این نظر کسانی است که از اسلام خارج شده اند، این‌که سنت وحی از جانب الله سبحانه و تعالی است صراحتاً در قرآن کریم ذکر شده است مثل این آیات قرآن کریم است:

﴿قُل إِنَّمَا أُنذِرُكُم بِالْوَحْی﴾ [انبیاء: 45]

ترجمه: بگو من به وسیله وحی شما را بیم می‌دهم.

وقال: ﴿إِن یوُحَى إِلَی إِلَّا أَنَّمَا أَنَا نَذِیر مُّبِین﴾ [ص: 70]

ترجمه: بر من وحی نمی‌شود مگر این‌که من بیم دهندۀ آشکار هستم.

وقال: ﴿إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یوُحَى إِلیَ﴾ً [احقاف: 9]

ترجمه: من از چیزی پیروی نمی‌کنم مگر این‌که بر من وحی شده باشد.

وقال: ﴿قُل إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا یوٌحَى إِلَی مِن رَّبّیِ﴾ [اعراف: 203]

ترجمه: بگو آنچه که بر من وحی می‌شود، بدون شک که از جانب پروردگار من است.

وقال: ﴿وَمَا ینَطِقُ عَنِ الْهَوَى (3) إِنْ هُوَ إِلَّا وَحَى یوحی﴾ [نجم: 3-4]

ترجمه: او از هوای نفس خودش سخن نمی‌گوید مگر چیزی‌ را می‌گوید که بر آن وحی شده است.

همۀ این آیات قطعی الثبوت و قطعی الدلالت است که دال بر این است که آنچه رسول الله صلی الله علیه و سلم آورده و آنچه که توسط آن مردم را بیم داده او وحی بوده و احتمال هیچ تأویلی دیگری را ندارد پس سنت مانند قرآن وحی است.

اما این‌که سنت مانند قرآن واجب الاتباع است، این مطلب نیز صراحتاً در قرآن کریم ذکر شده است:﴿وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُول فَخُذُوه  وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانتَهُوا﴾ [حشر: 7] وقال: ﴿مَّنْ یطیعِ الرَّسُول فَقَدْ أَطَاعَ اللَّه﴾ [نساء: 80] وقال: ﴿فَلْیحَذَرِ الَّذِینٌ یخالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَن تُصِبٌهم فِتْنَة أَوْ یصُبٌهُمْ عَذَاب أَلِیم﴾ [نور: 63] وقال: ﴿وَمَا كَانَ لِمُؤْمِن وَلَا مُؤْمِنَة إِذَا قَضَى اللَّه وَرَسُولُهُ أَمْرا أَن یكونَ لَهُمُ الْخِیرَة مِنْ أَمْرِهِمْ﴾ [احزاب: 36] وقال: ﴿فَلا وَرَبِّكَ لاَ یؤُمِنُونَ حَتَّىَ یُحكِّمُوكَ فِیماٌ شَجَرَ بَینْهُمْ ثُمَّ لا یجَدُواْ فِی أَنفُسِهِمْ حَرَجا مِّمَّا قَضَیتْ وَ یسُلِّمُواْ تَسْلِیمٌا﴾ [نساء 65] وقال: ﴿أَطِیعٌوا اللَّه وَأَطِیعٌوا الرَّسُول﴾ (در سوره های نور، محمد، نساء، مائده، تغابن) وقال: ﴿قُل إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّه فَاتَّبِعُونِی یحُبِبْكُمُ اللّه﴾ [آل عمران: 31] تمام این آیات صریحاً وضاحت بر واجب بودن پیروی از آنچه رسول الله صلی الله علیه و سلم آورده داشته و واضح ساخته است که اطاعت از رسول الله صلی الله علیه وسلم اطاعت از الله سبحانه و تعالی است.

پس قرآن کریم و حدیث از لحاظ پیروی و این‌که هر آنچه در این دو ذکر شده دلیل شرعی است، حدیث مانند قرآن بوده و فرق ندارد، به همین دلیل جائز نیست که گفته شود در نزد ما کتاب الله است ما کتاب الله را می‌گیریم، چون مفهوم مخالف این سخن، این است که سنت را ترک می‌کنیم؛ بلکه لازم است که سنت با کتاب الله یکجا شده و حدیث مانند قرآن دلیل شرعی گرفته شود و جائز نیست که از مسلمان عملی صادر شود که بیانگر اتخاذ آن بر قرآن و ترک سنت باشد. رسول الله صلی الله علیه وسلم بر این موضوع هشدار داده است، چنانچه وارد شده که رسول الله صلی الله علیه و سلم فرموده است:

«یوُشِكُ أَنْ یقعُدَ الرَّجُل مِنْكُمْ عَلَى أَرِیكٌتِهِ یحُدِّثُ  بِحَدِیثٌی،ً فَیقَول :ُ بَینِی وَبَینكُمْ كِتَابُ اللَّه ، فَمَا وَجَدْنَا فِیهٌ حَلَالا اسْتَحْلَلْنَاه ، وَمَا وَجَدْ نَا فِیهٌ حَرَاما حَرَّمْنَاه ، وَإِنَّ مَا حَرَّمَ رَسُول اللَّه كَمَا حَرَّمَ اللَّه»

ترجمه: نزدیک است که مردی از شما بر چوکی خود بنشیند و از احادیث من سخن بگوید و چنین بر زبان بیاورد که بین من و شما کتاب الله است، آنچه در آن حلال یافتیم حلال می‌شماریم و آنچه در آن حرام یافتیم حرام می‌شماریم، در حالی‌که آنچه رسول الله صلی الله علیه وسلم حرام نموده مانند همان چیزی است که الله سبحانه و تعالی حرام نموده است.

این حدیث را حاکم و بیهقی روایت کرده و در روایت دیگری از جابر مرفوعا روایت شده است:  

«منْ بَلَغَهُ عَنِّ حَدِیث فَكَذَّبَ بِهِ، فَقَدْ كَذَّبَ ثَلَثَة : اللَّه، وَرَسُولَهُ، وَالَّذِي حَدَّثَ بِهِ»

ترجمه: به کسی‌که حدیثی برسد و آنرا تکذیب نماید، در حقیقت سه کس را تکذیب کرده است؛ الله، رسول اش و کسی را که روایت آن حدیث را نموده است. (مجع الزوائد از جابر)

بناءً اشتباه خواهد بود که قرآن را به حدیث قیاس کنیم، اگر مطابق آن نبود آن را ترک کنیم، زیرا این نظر در صورتی‌که حدیث مخصص، مقید و یا مفصل مجمل قرآن باشد منجر به ترک حدیث می‌شود که این جائز نیست، زیرا در این صورت‌ها طوری ظاهر می‌شود که گویا آنچه حدیث آورده مطابق با قرآن نبوده ویا این‌که در قرآن موجود نیست، مثل این‌که بعض احادیثی است که فروع را به اصل یکجا می‌سازد؛ پس آن احکامی‌که در خصوص آن‌ها حدیث آمده مخصوصاً احکام مفصلی‌که در خصوص آن قرآن نیامده بلکه تنها حدیث آمده است. بناء حدیث از این لحاظ به قرآن مطابقت داده نمی‌شود که اگر مطابق به قرآن آمده بود قبول شود و آنچه مطابق به قرآن نیامده ترک شود؛ بلکه موضوع طوری است که اگر حدیث در تناقض به قرآن آمده بود، در حالی‌که هردو قطعی المعنی باشد، در این صورت حدیث از لحاظ متن رد می‌باشد؛ زیرا معنی آن در تناقض به قرآن است، به دلیل آنچه ار فاطمه بنت قیس روایت شده است که گفت:

«طَلَّقَنِی زَوْجِی ثَلَثا عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللّهَ صلى الله عليه وسلم فَأَتَیتْ النَّبِی صلى الله عليه وسلم فَلَمْ یجَعَل لِی سُكْنَى، وَلاَ نَفَقَة»

ترجمه: شوهرم مرا در زمان رسول الله صلی الله علیه و سلم سه طلاق داد، سپس من در نزد رسول الله صلی الله علیه و سلم آمدم و برایم خانۀ مسکونی و نفقه نداد.

 این حدیث مردود است، زیرا این حدیث در تناقض به این قول الله سبحانه وتعالی است:

﴿أَسْكِنُوهُنَّ مِنْ َ حیثْ سَكَنتُم مِّن وُجْدِكُمْ﴾ [طلاق: 6]

ترجمه: ایشان را سکنی گزین نمائید، در آن مسکنی‌که در توان شما است.

پس این حدیث رد می‌شود، چون این حدیث در تعارض با قرآن است؛ در حالی‌که آیه مبارکۀ فوق الذکر قطعی الثبوت و قطعی الدلالت است، اما وقتی حدیث با قرآن تعارض نداشت، بلکه حدیث شامل مطلب بود که قرآن شامل آن نبود و یا معنی را زیاده بر دلالت قرآن داشت، در این صورت هم به قرآن عمل می‌شود و هم به حدیث، گفته نشود که ما در این صورت نیز به قرآن اکتفاء می‌کنیم، زیرا الله سبحانه و تعالی امر به پیروی و اعتقاد از هردو هم‌زمان واجب است.» (ختم متن کتاب شخصیه)

از مطالب ذکر شده واضح می‌شود که حکم شرعی از سنت مطهر رسول الله صلی الله علیه و سلم گرفته می‌شود، همان طوری‌که از قرآن کریم گرفته می‌شود، بدون این‌که در بین این دو فرق قائل شویم و اصلاً لازم نیست که حکم حتماً در قرآن ذکر شده باشد تا بر پیروی آن مکلف باشیم، بلکه حکم شرعی از سنت نیز گرفته می‌شود، هرچند که سنت تنها بر آن اختصاص پیدا کرده باشد. بناءً موضوع رجم زانی محصن از باب بیان سنت بر قرآن کریم و تخصیص عمومیت قرآن کریم توسط سنت است و رجم زانی تخصیص عموم آیۀ مبارکۀ بوده که موجب جلد زانی می‌شود، چنانچه بعداً ذکر می‌شود، پس گفته نشود که سنت به تنهائی خود مستقل بر حکم رجم زانی است، زیرا رجم زانی از باب مجازات زانی است که در قرآن بیان شده یعنی اصل مسئله مجازات زانی در قرآن ذکر شده، ولی سنت قرآن را توضیح داده است؛ به گونه‌ای که آیۀ عام را تخصیص داده؛ پس زانی محصن استثناء شده و مجازات آن رجم است تا لحظه مرگ، تخصیص عام کتاب توسط سنت بسیار موارد زیادی دارد تنها به مورد رجم زانی اقتصار ندارد.

دوم: ما در ۱۲ محرم ۱۴۴۱ هـ.ق/۱۱سپتمبر۲۰۱۹ م در خصوص موضوع رجم زانی محصن جوابی ارائه نموده بودیم که بخشی از این جواب را که به جواب شما ربط دارد نقل می‌کنم:

«شما از جزای مرد محصن(متأهل) سوال نمودید که آیا این مسئله در فقه اسلامی قطعی است و یا خیر؟ آیا این مسئله از جمله حدود به حساب می‌آید و یا از جمله تعزیرات؟ چنانچه بعضی علماء معاصر مجازات فعل زنا را از جملۀ تعزیرات می‌شمارند پاسخ سوال شما قرار ذیل است:

1-                  مجازات مرد زنا کار محصن(متأهل) رجم تا لحظۀ مرگ است و این مسئله از جملۀ احکام به شمار می‌رود نه از جملۀ مسائل عقیدوی؛ پس این مسئله مانند دیگر احکام شرعی بوده لازم نیست که دلیل آن قطعی باشد؛ بلکه ظن غالب برای فرضیت آن کفایت می‌کند؛ چنانکه اثبات احکام شرعی توسط دلائل ظنی، اصلی از اصول فقهی است،.لذا این‌که دلیل قطعی و یا غیر قطعی باشد، در این مسئله هیچ تأثیری ندارد، بلکه لازم است که دلیل حکم از شریعت ثابت شود. دلائل صحیح بسیاری آمده که این حکم را به اثبات رسانده جای برای شک نمی‌گذارد و ثابت می‌سازد که جزای مرد زنا کار محصن(متأهل) رجم است، چنانکه این دلائل در ذیل ذکر شده است.

۲- طوری به نظر می‌رسد که بعضی از علماء در این زمان در اخذ احکام شرعی منهج و راه درست و اصولی را نمی‌گیرند، و زمانی‌که می‌خواهند حکم شرعی را اخذ نمایند، تلاش می‌کنند که حکم شرعی را با زمان و نظریاتی هماهنگ بسازند که این نظریات فعلاً در جهان حاکم است؛ نظریاتی‌که فرهنگ غرب آن‌ها را تحت عنوان قوانین بین‌المللی و توافق‌نامه‌های حقوق بشری بالای مردم حاکم و تحمیل نموده که این روش و طریقه برای اخذ و استنباط احکام شرعی کاملا غلط است، زیرا هدف از اخذ حکم، حکم الله سبحانه  تعالی بوده نه حکمی‌که با آراء و نظریات و توافق‌نامه‌های بین المللی موافقت داشته باشد و واجب شرعی هم همین یافتن حکم شرعی از مرجع و دلائل شرعی سپس قرار دادن آن در منصۀ تطبیق و تنفیذ است. واجب است که دعوت در جهان به سوی اسلام و احکامی باشد که به طریقۀ شرعی آن از شریعت اخذ و استنباط شده و یقیناً حکمی‌که به طریقۀ شرعی آن استنباط گردد، حکمی است که پاسخ گوی همۀ بشریت بوده؛ زیرا همین حکم است که از نزد خالق بشر و خالق جهانیان آمده، خالقی‌که از احوال مخلوقاتش کاملاً آگاه می‌باشد:

﴿أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ﴾ [ملك: 14]

ترجمه: مگر كسی‌كه ( مردمان را ) می‌آفريند (حال و وضع ايشان را) نمی‌داند، و حال اين كه او دقيق و باريك بين بس آگاهی است ؟ !

﴿أَلَا لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ﴾ [اعراف: 54]

ترجمه: آگاه باشيد كه تنها او می‌آفريند و تنها او فرمان می‌دهد . بزرگوار و جاويدان و دارای خيرات فراوان، خالقی است كه پروردگار جهانيان است .

بناءً جائز نیست به گفتۀ چنین علمایی‌که در تلاش اند تا در استنباط احکام شرعی، خود را با فرهنگ غربی هم‌آهنگ سازند پیروی شود؛ فرقی نمی‌کند که این علماء به خاطر فشارهای وارده چنین عملی را مرتکب شوند و یا به خاطری راضی نمودن کفار غربی، پیروی در هردو حالت از چنین علمای غلط است.

۳- بدون شک جزای زنا برای مرد و زن محصن(متأهل) رجم بوده و برای غیر محصن(مجرد) صد تازیانه می‌باشد، و این جزا شامل حدود اسلامی است.

ما احکام حد زنا را در کتاب "نظام عقوبات" به صورت مفصل بیان کردیم که در این‌جا بعضی مواردی‌که در مورد حد زنا در کتاب مذکور آمده است ذکر می‌کنیم: "بعضی علماء به این نظر اند که حد زنا در مورد زن زانیه و مرد زانی خواه محصن(متأهل) باشد و خواه غیر محصن(مجرد) صد تازیانه بوده فرقی بین این دو نیست؛ زیرا الله سبحانه و تعالی فرموده است:

﴿الزَّانِيَةُ وَالزَّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ وَاحِدٍ مِّنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَةٍ ۖ وَلَا تَأْخُذْكُم بِهِمَا رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللَّهِ﴾ [نور: 2]

ترجمه: هر يك از زن و مرد زناكار ( مؤمن، بالغ، حرّ، و ازدواج ناكرده ) را صد تازيانه بزنيد و در (اجرا قوانين) دين الله (سبحانه و تعالی) رأفت (و رحمت كاذب) نسبت بديشان نداشته باشيد.

این علماء گفتند ترک کتاب الله سبحانه و تعالی که قطعی و یقینی است به وسیلۀ خبر واحد جائز نیست؛ اخبار آحادی‌که امکان کذب در آن‌ها متصور می‌باشد. دیگر این‌که با چنین عمل‌کردی کتاب الله سبحانه و تعالی توسط سنت منسوخ می‌شود که چنین عملی جائز نیست، اما عموم اهل علم صحابه، تابعین و بعد از تابعین از علمای جهان در تمامی زمان‌ها گفتند که زنان و مردان غیر محصن(متأهل) صد تازیانه زده شوند و زنان و مردان محصن(متأهل) رجم شوند تا بمیرند، زیرا رسول الله صلی الله علیه و سلم "ماعز" را رجم کرد و هم‌چنان از  جابر بن عبدالله روایت شده است که "مردی با زنی زنا کرده بود و رسول الله صلی الله علیه وسلم دستور تازیانه را داد و تازیانه زده شد؛ سپس رسول الله صلی الله علیه و سلم خبر داده شد که این مرد محصن(متأهل) است، رسول الله صلی الله علیه و سلم امر کرد که آن مرد رجم شود و رجم شد."

کسی‌که در دلائل وارده در این خصوص دقت کند می‌بیند که این قول الله سبحانه و تعالی: ﴿ الزَّانِيَةُ وَالزَّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ وَاحِدٍ مِّنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَةٍ  ﴾؛ هر يك از زن و مرد زناكار (مؤمن، بالغ، حرّ، و ازدواج ناكرده) را صد تازيانه بزنيد. اين آیه عام است، زیرا کلمۀ "زانیه" و "زانی" از الفاظ عمومی است که شامل مرد و زن متأهل و غیر متأهل می‌شوند، اما زمانی‌که حدیث یعنی این فرمودۀ رسول الله صلی الله علیه و سلم:

«واغد يا أُنيْس إلى امرأة هذا فإن اعترفت فارجمها»

ترجمه: ای انیس، به سوی آن زن برو اگر به فعل زنا اعتراف کرد رجم کن!

 این حدیث ثابت کرد که رسول الله صلی الله علیه و سلم "ماعز" را رجم کرد، البته بعد از آن‌که از محصن(متأهل) بودن ماعز معلومات ثابت شد و هم‌چنان "غامیدیه" را رجم کرد و به همین ترتیب دیگر احادیث صحیح بیان‌گر این مطلب بوده، معلوم می‌شود که این احادیث آیۀ مبارکۀ فوق را که عام و در مورد غیر محصن است، تخصیص داده و شخص محصن(متأهل) را استثنا نموده است. بناءً واضح شد که احادیث این آیۀ مبارکه عام را منسوخ نساخته بلکه تخصیص داده و تخصیص قرآن توسط سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم جائز است و این اصلی است که در بسیاری از آیات قرآن نزد علماء پذیرفته شده است.

حکم شرعی‌که دلائل شرعی از کتاب الله و سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم بر آن دلالت دارد این است که جزای فعل زنا در مورد غیرمحصن(مجرد) صد تازیانه به اساس کتاب الله و تبعید مدت یک سال به دلیل سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم می‌باشد، مگر مسأله‌ای تبعید یک امر جائز و برای حاکم اختیاری است، اگر حاکم خواست ضمن این‌که زانی غیرمحصن(مجرد) را تازیانه می‌زند، مدت یک سال  تبیعد اش کند، و اگر نخواست تنها بر تازیانه اکتفاء می‌کند، اما حاکم نمی‌تواند که تبعید و تازیانه هردو را ترک کند، زیرا جزای فعل زنا در مورد شخص غیر محصن(مجرد) تازیانه است، اما جزای فعل مرد و زن زنا کار محصن(متأهل) رجم است، مرد و زن محصن(متأهل) اولا تازیانه زده شود سپس رجم شود و جائز است که تنها بر رجم آن اکتفاء گردد اما جائز نیست که تنها بر تازیانه اکتفاء شود، زیرا جزای زنا در مورد شخص محصن(متأهل) رجم است.

اما دلیل جزای شخص محصن(متأهل) در این زمینه احادیث بسیاری است، از ابوهریره و زید ابن خالد رضی الله عنهما روایت است که مردی از اعراب نزد رسول الله صلی الله علیه و سلم آمد و گفت ای رسول الله! ترا به الله قسم که حکم کتاب الله سبحانه و تعالی ‌را بالای من جاری کن و طرف خصم آن که از آن دانا تر بود، گفت بلی من هم موافق هستم، بین ما کتاب الله سبحانه و تعالی را جاری کن! و برای من اجازه بدهید تا موضوع را بیان کنم. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: بگو! شخص گفت: پسرم اجیر این شخص است که با زنش زنا کرده است و من اطلاع حاصل نمودم که بالای پسرم رجم است و رجم آن‌را در برابر صد گوسفند و یک دختر خریداری نمودم، اما وقتی اهل علم را سوال کردم، گفتند بالای پسرم صد تازیانه و تبعید یک سال می‌باشد و بالای زن رجم است، پس رسول الله صلی الله علیه وسلم گفت:

«والذي نفسي بيده لأقضين بينكما بكتاب الله، الوليدة والغنم ردّ، وعلى ابنك جلد مائة، وتغريب عام، واغدُ يا أنيس - لرجل من أسلم - إلى امرأة هذا فإن اعترفت فارجمها، قال: فغدا عليها فاعترفت فأمر بها رسول الله صلی الله فرجمت»

ترجمه: قسم به آن ذاتی‌که جان من در دست اوست، در بین شما به اساس کتاب الله سبحانه و تعالی داوری می‌کنم، دختر و گوسفند رد است، بالای  پسر تو صد تازیانه و تبعید یک سال می‌باشد. یا "انیس" فردا صبح نزد همان زن برو، اگر به فعل زنا اعتراف کرد، حکم رجم را بالای آن جاری کن!" انیس" نزد آن زن رفت و زن به زنا اعتراف کرد، رسول الله صلی الله علیه و سلم به رجم امر کرد و زن رجم شد.

بناء از این روایات معلوم می‌شود که رسول الله صلی الله علیه و سلم شخص محصن(متأهل) را رجم نموده و تازیانه نزده است، هم‌چنان از شعبی روایت شده است که حضرت علی رضی الله عنه زنی را در روز پنج شنبه تازیانه زد و در روز جمعه رجم کرد و گفت تازیانه به اساس حکم کتاب الله سبحانه و تعالی و رجم آن به اساس سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم است.

از عباده ابن صامت رضی الله عنه روایت است که گفت:

«خذوا عني، خذوا عني، قد جعل الله لهن سبيلاً البكر بالبكر جلد مائة ونفي سنة، والثيب بالثيب جلد مائة والرجم»

ترجمه: از من بگیرید از من بگیرید، الله در مورد زنان، راه نشان داده است، زنای بکر با بکر صد تازیانه و تبعید یک سال است و زنای متأهل با متأهل صد تازیانه و رجم است.

بناءً جزای زنای مرد و زن محصن(متأهل) تازیانه و رجم است، چنانکه حضرت علی رضی الله عنه چنین کرد.

از حضرت جابر بن سمرة رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم ماعز بن مالک را رجم کرد و تازیانه را ذکر نکرد و در بخاری از سلیمان بن بریدة روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم "غامدیه" را رجم کرد، ولی مسئله‌ی تازیانه را ذکر نکرد؛ پس این روایات دلالت دارند که رسول الله صلی الله علیه وسلم محصن(مجرد) را رجم کرده اما تازیانه نزده است و این‌که فرموده است:

«الثيب بالثيب جلد مائة والرجم«

ترجمه: و زنای متأهل با متأهل صد تازیانه و رجم است.

به معنی این‌که بالای زانی و زانیۀ محصن(متأهل) رجم واجب است، اما تازیانه جائز است و نظر به رأی و عمل‌کرد خلیفه می‌تواند که تازیانه ترک شود. به این ترتیب بین رجم و تازیانه در احادیث جمع می‌شود، پس نمی‌توان گفت که حدیث سمرة که "ماعز" تازیانه زده نشده ناسخ حدیث عبادة ابن صامت باشد، روایت ابن صامت که ثابت کنندۀ تازیانه علاوه بر رجم است. این مطلب گفته نشود زیرا ثابت نشده است که حدیث "ماعز" از حدیث عبادة متاخر است با وجود عدم ثبوت تأخر این حدیث ترک تازیانه فهمیده نمی‌شود و نمی‌توان ناسخ حکم آن گردد؛ پس هر دو حدیث در حکم شان با قوت شان باقی هستند و هیچ دلیل ترجیحی نیز در بین این دو حدیث دیده نمی‌شود و آنچه که در این حدیث علاوه بر رجم در مورد تازیانه آمده است، جواز تازیانه را می‌رساند، نه وجوب آن را؛ زیرا در این مسئله واجب رجم است و در مورد تازیانۀ محصن حاکم خودش اختیار دارد که علاوه بر رجم تازیانه بزند و یا ترک کند. بدین شیوه بین این دو حدیث جمع می‌شود." ختم متن کتاب نظام عقوبات.

 خلاصه این‌که جزای مرد و زن زانی و زانیه رجم تا حالت مرگ است که در این مورد دلائل صحیح بسیاری از سنت رسول الله صلی الله علیه وسلم در صحیحین و دیگرکتب حدیث آمده است و جزای فعل زنا شامل احکام حدود نه از جملۀ تعزیرات.» نقل از جواب سابق ختم شد.

در اخیر باید گفت که شما بر خود حکم کردید و گفتید: «به زودی شما برایم می‌گوئید، چرا حرکات نماز و وضوء را نمی‌گوئید، در حالی‌که این‌ها در قرآن ذکر نشده و همه چیز در قرآن ذکر نیست، الی آخر. اما این یک حکم اساسی است مثل قاعدۀ ریاضیکی ۱+۱= ۲ یعنی هر مسألۀ که در قرآن ذکر شده است به آن حکم می‌کنیم و آنچه در قرآن ذکر نشده آن را به عنوان مسئلۀ اساسی نمی‌گیریم، ولی امکان بحث و اجتهاد در جزئیات آن می‌باشد و امکان دارد که حدیث را در جزئیات بگیریم، ولی جائز نیست که اساس را بر حدیث بنا کنیم و اصل را ترک کنیم تشکر» پس خود شما در این قول خود جائز دانستید که کیفیت بیان ادای نماز را از سنت بگیریم و شما می‌گوئید که این درست است، چون این مثل قاعدۀ ریاضیکی ۱+۱= ۲ است که استدلال به سنت در این خصوص مثل مسئله محصن زانی است؛ پس در حکم اداء نماز ﴿وَ أَقیمٌوا الصَّلَاةَ ﴾ مجمل است و احادیثی‌که کیفیت نماز را اداء بیان کرده اگرچی بعضی مجتهدین در خصوص بیان کیفیت رکوع، سجده و قرائت اختلاف کردند، این احادیث بیان کننده مجمل است و هم‌چنان است آیه مبارکه ﴿وَ الزَّانِیةُ وَالزَّانِی﴾ً پس این آیۀ مبارکه عام است، زیرا لفظ زانی و زانیه الفاظ عامی است و احادیث متعلق به محصن این عمومیت را به زانی غیر محصن خاص ساخته است، پس موضوع در این‌جا از باب تخصیص عام توسط حدیث است، اگر شما اصول را می‌خواندید، حتماً در میافتید که مجمل، تخصیص عام و تقیید مطلق و غیره همه این موارد از اقسام کتاب و سنت است که استدلال به این‌ها به صورت شرعی آن واجب است.

بناءً تفکیک بین مجمل در حالت نماز و تخصیص عام در مسئله زنا تفکیک نادرست است که این جائز نیست و این بیان‌گر این است که شما اصول فقه را درک نکردید و من از الله سبحانه وتعالی هدایت را برای شما می‌خواهم و از الله سبحانه وتعالی می‌خواهم که شما را توفیق دهد تا توان خود را به خرج دهید تا اصول فقه را بیاموزید تا سوال را در جای آن نمائید؛ نه در غیر آن.

امید که حالا این مسئله برای شما واضح شده باشد!

برادرتان عطاء بن خلیل ابوالرشته

مترجم: مصطفی اسلام