(ترجمه)

ابوهریره رضی‌الله عنه از رسول الله صلی‌الله وسلم روایت می‌کند که ایشان فرمودند:

«ذَرُونِي مَا تَرَكْتُكُمْ؛ فَإنَّمَا هَلَكَ مَنْ كَانَ قَبْلَكُمْ بِسُؤَالِهِمْ وَاخْتِلَافِهِمْ عَلَى أَنْبِيَائِهِمْ، فَإِذَا أَمَرْتُكُمْ بِأَمْرٍ فَخُذُوا مِنْهُ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَمَا نَهَيْتُكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا» (سنن ابن ماجه)

ترجمه: تا زمانی‌که رهای‌تان می‌کنم (دستوری نمی‌دهم) رهایم کنید؛ زیرا امت‌های گذشته به خاطر سوال‌های‌شان و مخالفت با پیامبران هلاک شدند. لذا هر گاه شما را به چیزی دستور دادم آن را در حد توان خود بگیرید و اجرا کنید و از آنچه شما را باز داشتم اجتناب ورزید.

در این حدیث شریف هدایات فراوانی نهفته است. اگر انسان به حال خود گذاشته شود به دنبال آسانی می‌گردد؛ زیرا انسان تنبل است و به تلاش و مجاهده رغبت ندارد. با این حال ما کسانی را می‌بینیم که برای انجام کار خیر تلاش می‌کنند و با کسانی‌که به آسان‌گیری علاقه داشته و سختی را دوست ندارند، مقابله می‌کنند. صحابه رضوان الله علیهم در راه شناخت احکام الله متعال سعی و تلاش می کردند تا گرفتار حرام نشوند.

برخی مسلمانان به گمان این‌که برای‌شان آسانی حاصل خواهد شد، به وفور سؤالات می‌پرسند. در گذشته نیز اتفاق افتاده که برخی از مردم برای شانه خالی کردن از فرامین الله سبحانه وتعالی، سوالات بسیاری می‌پرسیدند. چنانچه داستان گاو بنی اسرائیل (بقره) و شتر صالح علیه السلام که در قرآن کریم آمده، برای اذهان آشنا است.

آری، رسول گرامی صلی الله علیه وسلم مسلمانان را از کثرت سوال درباره مسائلی که شریعت بیان نموده است منع فرموده؛ زیرا در گذشته هنگامی‌که پیامبران به سوی قوم خود فرستاده می‌شدند، مردم‌شان بیش از حد سوال می‌پرسیدند، این امر به دلیل عدم پذیرش حکم و میل به گناه بود تا این‌که عذاب بر آنان نازل می‌شد. دین اسلام به صورت کامل آمده است، هیچ نقصی در آن وجود ندارد و چیزی‌که شریعت به آن نپرداخته است، حلال می‌‌باشد.

نکته دیگری‌که در این حدیث شریف توجه را به خود جلب می‌کند، این سخن رسول الله صلی الله علیه وسلم است که الله متعال مسلمانان را به چیزی‌که توان انجام آن را ندارند، مکلف نساخته است. لذا هرکس به اندازهٔ توانش مکلف بوده و الله سبحانه وتعالی هر مسلمان را بر اساس توانایی و قدرتش محاسبه خواهد کرد. او سبحانه وتعالی از این امر آگاه است و از احوال بندگان خویش نیز آگاه است و هر انسان بر نفس خودش گواه می‌باشد. اما تحریم و ممنوعیت از یک عمل، درخواست امتناع و خودداری از آن عمل است و هر فردی قادر است از حرام دوری کند و برای شخصی‌که مرتکب عمل حرام شده هیچ عذری وجود ندارد.

از الله سبحانه وتعالی می‌طلبیم که ما را در اجرای دستوراتش یاری فرماید، امور را بر ما آسان سازد و ما را از حرام دور گرداند؛ زیرا در آن‌ هیچ عذری نداریم که در محضر الله متعال استدلال کنیم! از الله سبحانه وتعالی می‌خواهیم که امورمان را آن‌طور که راضی است و دوست دارد آسان گرداند و  هرچه زودتر کسی را بیاورد که ما را در برپایی احکام الهی در این دنیا یاری کند.

مترجم: عبدالرحمن مستنصر

(ترجمه)

سخنگوی ارتش اسرائیل، دانیل هغاری به شبکه 13 اسرائیل گفت: «حماس یک ایدیولوژی است و ما نمی‌توانیم که یک ایدیولوژی را نابود کنیم. گفتن این‌که ما حماس را نابودی می‌کنیم مانند ریختن خاکستر در چشم‌هاست، اگر جایگزینی برای حماس پیدا نکنیم؛ وی هم‌چنان باقی خواهد ماند.» این اظهارات از سوی دولت اسرائیل رد شد و دفتر نتانیاهو گفت: «نابودی توانایی‌های نظامی و حکومتی حماس یکی از اهداف جنگ بوده که از سوی شورای وزیران و شورای امنیتی به ریاست نخست‌وزیر، نتانیاهو تعیین شده است و ارتش متعهد به انجام این امر است.»

این اظهارات شبیه به اظهارات قبلی جان‌کربی، هماهنگ‌کنندۀ ارتباطات استراتژیک شورای امنیت ملی امریکا است که در یک کنفرانس مطبوعاتی در واشنگتن در تاریخ 3 ژانویه 2024 ارائه شد که در آن چنین گفت: «ارتش اسرائیل قادر به مقابله با تهدیدی است که حماس برای مردم اسرائیل ایجاد می‌کند. اما آیا می‌توان ایدئولوژی آن را نابود کرد؟ آیا احتمال نابودی این گروه وجود دارد؟ با احتمال زیاد که نخیر. اقدامات نظامی نمی‌تواند ایدئولوژی‌ها را نابود کند.» جان کربی هم‌چنان گفت: «حماس هم‌چنان در نوار غزه از توانایی زیادی برخوردار است و ما باورمند نیستیم که حملۀ نظامی بتواند ایدۀ آن را نابود سازد و می‌پذیریم که ایدۀ حماس همچنان باقی خواهد ماند.»

جریدۀ الرایه: اسرائیلی‌ها و امریکایی‌ها خوب می‌دانند که اگر بتوانند حماس را نابود سازند؛ نمی‌توانند مفکورۀ اسلامی، عقیدۀ امت اسلامی و ایدۀ جهاد را که در نفوس شان ریشه‌ دوانده نابود سازند و دیگر این‌که امت اسلامی زنده مانده و با وضع کنونی‌اش دشمنش را می‌ترساند. یهودیان، امریکایی‌ها و غرب از قیام دولت اسلامی، دولت خلافت اسلامی می‌ترسند و در آن زمان، جمع شان شکست خواهد خورد و در برابر شیران امت فرار خواهند کرد.

برگرفته شده از شماره 501 جریدۀ الرایه

نویسنده: جریدۀ الرایه

مترجم: محمد مزمل

(ترجمه)

عبدالله حمدوک تأکید کرد که کنفرانس توافق، برنامۀ ملی و مشارکت زنان و حمایت از مسائل مربوط به زن و توافق به نمایندگی زنان و مردان را تا چهل در صد را ایجاد کرده است. (منبع: سودان تربیون/30می2024م)

حمدوک، نخست وزیرسابق که در قسمت فراهم کردن زندگی خوب برای زنان در سودان در زمان حکومت‌داری‌اش به شدت به ناکامی مواجه شد به یک حکومت غیر نظامی رجوع کرده که برای مشارکت سیاسی زنان چانه‌زنی می‌کند. او نقش"اولیمپ دی گوگیس" را شکسته است. "گوگس" شخصی بود که با دیدگاهش حق شهروندان زن را در یکی از کتاب‌های شاهی اعلان کرد و به سبب آن اعدام شد و بعد از آن کتابش نشر شده و شخصی بود که اولین مدافع عصری به حساب می‌آید که به خاطر حقوق زنان در انتخابات وارد مبارزه شد.

سوال اینست که مشکل زن در سودان در این وقت در گیرو مشارکت و یا عدم مشارکت سیاسی است و یا در گیرو نظام حاکم عادلی که حقوق شهروندی که توسط نظام سکولاریزم غلط سلب شده بازگرداند؟ هم‌چنان سوال است که اگر زن در نظام حکومت‌داری سکولاریزم مشارکت داشته باشد به همان قلۀ بلند آرزوهایش در زندگی باعزتی دست پیدا خواهد کرد که مورد رضایت‌اش باشد؟ و آیا زن با دست یافتن به مشارکت سیاسی الگوی در جهان قرار خواهد گرفت؟ زنانی‌ که فریاد و فغان شان به آسمان‌ها رسیده است!

حقیقت این شعارهای که حقوق زن را سر می‌دهند چی خواهد بود؟ زنی که غم‌های بزرگ و تلاش‌های فراوان برای رفع این رنج‌ها کشیده تا این سنگینی‌ها را از دوش‌اش بردارد؛ شعارهایی‌که مساوات زنان را با مردان و حق مشارکت کامل را در ابعاد مختلف زندگی طلب نموده و میزان ظلم تحمیل شده بر زنان و وخیم بودن حالت زنان را بیان می‌کنند. حقیقت این شعارها و مطالبات چی می‌باشد؟ میزان دست‌آوردهای که تلاش دارند برای زنان به دست آورند چی قدر بوده و کدام زن هدف شان است؟ هم‌چنان سوال است که چی کسی بر حق زنان ظلم کرده است؟

امروزه مسألۀ مشارکت سیاسی زنان از جمله مسائل بحث‌‌برانگیز بوده که این مورد را فرهنگ غرب همیش دامن زده و ادعاء می‌کند که برای زنان در تمام میدان‌های زندگی مشارکت داده است. اما سوال است که آیا هدف زن تنها مشارکت سیاسی است و یا آن‌چه این مشارکت برایش داده است؟ شکی نیست که فرهنگ غرب در تمام میدان‌‌ها پیش‌رفت نموده اما در این فرهنگ، زن است که آزادی و کرامت خود را از دست داده و مردان طوری با آن تعامل دارند که با حیوانات تعامل داشته باشند. در این فرهنگ زن به حالتی رسیده که آن را از دائرۀ انسانیت به دائرۀ حیوانیت کشانده و زن را آنقدر بی‌ارزش و خوار کرده که حیوانات از حالت شان ننگ و عار می‌کنند!

بدون شک آخرین مرحله‌ای را که مدعیان حقوق زن در غرب برای زنان طلب دارند همان است که تمام محدودیت‌ها را از بالای زنان پس کنند تا باشد که زنان مانند کالای تجارتی به دسترس همه‌گان قرار گیرد و به یک کالای بی‌ارزش تجارتی تبدیل شود که هیچ حرمتی برایش نباشد؛ چنانچه احصائیه‌های که منشورات، روزنامه‌ها و تحقیقات اجتماعی نشر و تحت پوشش قرار داده بر این مسأله دلالت دارند؛ تحقیقات و نشریاتی که بلند بودن میزان قضایای لت و کوب، تجاوز را بیان کرده و ثابت ساخته است که برای زنان استقلال مالی که در اسلام است در آنجا وجود ندارد بلکه تنها زندگی مدنی جنجالی مشترک بین زوجین است.

هم‌چنان در غرب ظلم بر زن تحمیل شده و مجبور به کار می‌شود تا بتواند لقمۀ نانی برای زندگی‌اش آمده کند، در غیر آن جایش کنار سرک است؛ آنچه در همین ماه در امریکا اتفاق افتاد که سایت‌های اجتماعی قطعۀ ویدیوی را دست به دست کردند که درکانال"فردا" نشر شد. در این ویدیو مادری را نشان می‌دهد که با دخترش عقد اجاره را به امضاء رسانده تا اطاقی برایش به اجاره بگیرد. در این ویدیو آمده است که این مادر این عملش را از طریق این ویدیو توجیه نموده و تأکید نموده است که گامی برای کامیابی دخترش است که به سن 18 سال رسیده است. طبق این عقد اجاره طوری توافق شده که این دختر از تاریخ امضای عقد در هر ماه مبلغ صد دالر امریکائی پرداخت نماید و این مبلغ را در ابتداء هر ماه اداء نموده و حتی روز دهم همین ماه شامل قرار داد شده است. به این ترتیب دختران در نظام‌های استعمارگر غربی به هر روش و طریقه‌ای که شده وسیله و ابزار کار قرار گرفته تا مبلغ پول و لقمۀ نانی برای زندگی شان در خانۀ مادران شان کمائی کنند!

یقیناً که زنان جهان به این نسخۀ شوم اصلاً نیاز ندارند که غرب و اجیرانش برای حقوق زن سر می‌دهند و فرهنگ پوسیده و درنده خوی شان را  ترویج داده و فقه اسلامی را به رکود پرداخت حقوق زن متهم می‌کنند و می‌گویند که اسلام از این‌که سلطۀ سیاسی را به زن نمی‌دهد بر ضد حق زن قرار می‌گیرد.

من در این مقاله به کدام موضوع جدیدی نمی‌پردازم، بلکه به صورت کلی به همان چیزی تمرکز می‌کنم که شریعت اسلامی  در مورد نقش زن گفته، مخصوصاً نقش سیاسی را به صورت مشخص بیان می‌کنم تا هر چیز بر همان حقیقت که دارد نمایان گردد.

بدون شک اسلام از همان شروع و آغازش توجه به نقش سیاسی زن نموده و از جریان سیرت رسول الله صلی الله علیه وسلم و سیرت خلفاء راشدین به وضوح دانسته می‌شود که شریعت اسلامی بر مشارکت سیاسی زن تأکید نموده است؛ چنانچه حق کاملی را در کار سیاسی برایش در نظر گرفته که با طبیعت و ساختار جسمی آن مناسبت دارد و هیچ حقی را از آن کم نکرده و ممنوعیت زن در بعضی کارها از جانب اسلام به دلیل نقصان شخصیت زن نبوده چنانچه بعضی چنین ترویج می‌کنند، بلکه این ممنوعیت به دلیل عدم مناسبت طبیعت و ساختار جسمی آن است؛ چنانچه مرد نمی‌تواند بعضی از اعمال را که مناسب طبیعت جسمی وی نیست انجام دهد. لذا خالق زن و مرد نسبت به احوال هردوی شان از همه داناتر است. آنچه برای مرد از حق قائل شده برای زن نیز قائل شده و آنچه بر مرد فرض و واجب گردانیده بر زن نیز فرض و واجب نموده است، مگر بعضی مواردی‌که نسبت به زن و یا نسبت به مرد خاص کرده است. بناءً زن حق دارد که تجارت، زراعت، صنعت انجام داده، عقود و معاملات را مدیریت کند و انواع مالکیت‌ها را داشته باشد و اموالش را خودش و یا به وسیلۀ دیگران تصرف و فایده نمایند و تمام بخش‌های زندگی را خودش انجام دهد. اسلام برای زن اجازه داده تا به استثنای حاکمیت، تمام شغل‌ها و وظائف را در امور دولت‌داری انجام دهد؛ چون غیر از حکم و حاکمیت در تمام بخش‌های دولت‌داری هیچ فرقی بین زن و مرد نبوده و برای زن ممکن است همان‌طوری که مرد امور را به عهده می‌گیرد، او نیز به عهده داشته باشد.

بهترین نمونۀ مشارکت زن در زندگی سیاسی و اشتراک آن در تمام عرصه‌ها، همان نمونۀ زنان صحابیه است، که زن پهلو به پهلوی مرد در زندگی سیاسی، اقتصادی، جهاد و غیره امور شرکت می‌نمود و از این نوع مثال‌ها و نمونه‌ها بسیار زیاد است که بعضی از  آن‌ها را یاد می‌کنیم:

زنان بودند که در بیعت عقبۀ دوم برای رسول الله صلی الله علیه وسلم شرکت نمودند؛ بیعتی‌‌که توانست هستۀ اولی دولت اسلامی را در مدینۀ منوره بگذارد. هم‌چنان زنان بودند که در هجرت حبشه برای حفظ دین شان شرکت نموده و مشقت‌های فراوانی را مانند مردان قبول کنند. قصۀ ام هانیء بنت ابوطالب که بسیار واضح است، وقتی مردی از مشرکین به آن پناه برد، حضرت علی رضی الله عنه می‌خواست آن مرد را بکشد، رسول الله صلی الله علیه وسلم حمایت آن زن را قبول نموده فرمود: «قد أَجَرْنا مَن اجرتِ یا ام هانیء؛ ما پناه دادیم کسی را که تو پناه دادی ای ام هانی.» اینست نمونۀ احترام اسلام نسبت به  زنان.

به همین ترتیب مشارکت زن در جهاد نیز اتفاق افتاده است که این مشارکت برای هم‌کاری لشکر بوده و یا هم در حالت اضطرار  در قتال و جنگ بوده، مثل نسیبة المازنیة، ام عماره، خوله بنت ازور و سائر زنان، اما اسماء بنت ابوبکر رضی الله عنهما که رسول الله صلی الله علیه وسلم و پدرش را در سفر هجرت کمک کرد و برای شان غذاء برد با وصف این‌که آن سفر مملو از خطرات تعقیب و ترور بود. هم‌چنان ام المومنین عائشۀ صدیقه رضی الله عنها لشکر کاملی را برای مطالبه و در خواست خون عثمان بن عفان رضی الله عنه در جمل حرکت داد و به همین ترتیب عبدالرحمن ابن عوف است که بر حق زنان در انتخابات تأکید فراوان داشت و از تمام زنان مدینه به شمول دختران خانه در امور تعیین خلیفه مشوره خواست.

قصص و روایت‌های بسیاری است که دال بر مشارکت زن در زندگی سیاسی است که گنجایش بیان آن در یک مقاله ممکن نیست و از هیچ یک از صحابه و خلفای راشدین نقل نشده که فکر و نظر زن را بی‌اهمیت شمرده و یا آن را از مشارکت سیاسی به دلیل زن بودنش منع کرده باشد، بلکه نظر زن مورد تقدیر و توجه جامعه قرار داشته است. هم‌چنان در زمانی‌که اسلام من‌حیث یک نظام تطبیق می‌گردید، یک حادثه‌ای را نقل نکرده که دال بر عیب گرفتن نسبت به زن و عدم کفایت آن در مدیریت باشد، بلکه زن را به یک سلسله اعمالی خاص مکلف ساخته و از یک سلسله اعمالی منع ساخته که مناسب به طبیعت آن نیست، با وصف این‌که زن مادر و مدیر خانه است و عزت و دانۀ قیمتی است که باید حفظ شود. پس از نظر اسلام بر زنان لازم است که با این چهرۀ زیبا و با کرامت در امور زندگی بدرخشند. چهرۀ زن با تقوی، پاک و عامل به دین و شریعت پروردگارش، زنی‌که هم‌کار برای آباد کردن جامعه‌اش بوده  و عامل برای بیداری امت برای رضای پروردگاش باشد.

ما این‌گونه، نظریۀ ترویج کنندگان نقش زن را بر اساس نمونه‌ها و الگوهای منحط غربی سکولاریزم إفشا می‌سازیم؛ مفکورۀ غربی که ستارۀ آن در حال سقوط بوده و تنها در انتظار فرصتی هستیم که به همان نقش با شکوه خود بازگردیم.

برگرفته از جریدۀ الرأیه شمارۀ 498

نویسنده:استاد غادة عبدالجبار

مترجم:مصطفی اسلام

(ترجمه)

دربیانیۀ پایانی وزرای خارجۀ گروه کشورهای هشت‌گانه اسلامی (در حال رشد) یا (D-8) در استانبول، پس از جلسۀ فوق العاده برای بحث دربارۀ جنگ جاری اسرائیل علیه نوار غزه از هفتم اکتوبر 2023م، که توسط وزیر خارجۀ ترکیه، حاکان فیدان، خوانده شد، آمده است:

1. جنایات اشغال‌گران در غزه لکۀ ننگی بر پیشانی اسرائیل است.

2. باید فشار بین‌المللی بر اسرائیل اعمال شده و آن را منزوی کرد تا جنایاتش در غزه متوقف و کمک‌ها وارد شود.

3. روزی فرا خواهد رسید که اسرائیل و رهبرانش به خاطر جنایات شان علیه فلسطینیان محاکمه خواهند شد.

4. فلسطین به عضویت کامل سازمان ملل درخواهد آمد و ما از سایر کشورها می‌خواهیم که فلسطین را به رسمیت بشناسند.

5. ما (کشورهای هشتگانه) بار دیگر در استانبول به همۀ دنیا اعلام می‌کنیم که نمی‌توانیم در برابر سرکوب اسرائیل در غزه سکوت کنیم.

6. آن‌هایی‌که با اشغال اوکراین مخالفت می‌کنند، مقاومت در برابر اشغال فلسطین را جرم و جنایت می‌خوانند.

7. غزه به وضاحت ضعف و ناکارآمدی نظام بین‌المللی را نشان داد.

8. ما در مورد آنچه که با هم می‌توانیم انجام دهیم تا جنایات وحشیانه و نسل‌کشی در غزه متوقف شود، بحث کردیم.

9. ما برادران فلسطینی خود را تنها نخواهیم گذاشت و همۀ امکانات خود را برای دستیابی به آتش‌بس فوری و دائمی در غزه و ورود کمک‌های انسانی، بسیج خواهیم کرد.

10. ما با تمام توان خود برای پایان دادن به اشغال اسرائیل و تطبیق راه‌حل دو دولتی تلاش خواهیم کرد.

11. دولت افراطی نتانیاهو به شوخی به جنگ ادامه داده و نتانیاهو از خطرانداختن آیندۀ کل منطقه، از جمله مردم خودش عقب‌نشینی نمی‌کند.

12. ما از تلاش‌های مصر و قطر در زمینۀ میانجی‌گری بین طرفین تقدیر می‌کنیم و به حمایت از این تلاش‌ها ادامه خواهیم داد.

13. فاجعۀ غزه، دوگانگی  رفتارها برخی کشورها را برملا کرد.

14. طبیعی‌ترین حق فلسطینیان این است که دولت مستقل خود را داشته باشند.

15. دولت فلسطین توسط تعداد زیادی از کشورهای جهان به رسمیت شناخته شده است، اما به دلیل وتوی امریکا نتوانسته به عضویت سازمان ملل درآید یا رسمًا به رسمیت شناخته شود.

16. ما کشورهای هشت‌گانه، می‌خواهیم این ظلم هرچه زودتر پایان یابد.

17. ما از مواضع همۀ کشورهای که در برابر این ظلم و بی‌عدالتی ایستاده اند، قدردانی می‌کنیم.

18. ما شجاعت برخی از کشورهای اروپایی را برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین به عنوان نشانه‌ای از امید می‌بینیم.

19. در همین راستا، حرکت در داخل جوامع غربی در مخالفت با مواضع دولت‌های افراطی، احساس امید به آینده را ایجاد می‌کند.

20. با گذشت زمان، اسرائیل بیشتر منزوی و تنها خواهد شد.

21. ما در گروه D-8 متحد و مصمم به همکاری برای حمایت از فلسطین هستیم و همکاری ما فقط به جنبۀ اقتصادی محدود نمی‌شود.

22. ما منتظر حل مشکل توسط کسی نیستیم... بلکه جمع می‌شویم و مشورت می‌کنیم و راهی برای دستیابی به اهداف خود و رسیدن به راه‌حل‌ها پیدا می‌کنیم.

23. گام‌های مشترکی که در بیانیۀ مشترک در جریان جلسه اتخاذ کردیم، فشار بر اسرائیل را افزایش داده و به حمایت از برادران فلسطینی ما در دستیابی به آزادی شان کمک می‌کند.

گروه کشورهای هشت‌گانۀ اسلامی در حال توسعه شامل ترکیه، مصر، نیجریه،  پاکستان، ایران، اندونزی، مالزی و بنگلادش است. این گروه در سال 1997م. در ترکیه تأسیس شد و هدف آن تقویت روابط اقتصادی و اجتماعی بین کشورهای عضو است، اما این اولین باری است که جلسه‌ای برای بررسی مسأله‌ای سیاسی مانند مسألۀ فلسطین برگزار می‌کند.

کسی‌که به دقت این نکات مطرح شده بیانیه را بررسی کند، متوجه می‌شود که آن‌ها صرفًا خواب و خیال‌های هستند که این کشورها آرزوی تحقق آن‌ها را در سر می‌پرورانند و هیچ ارتباطی با سیاست و عمل سیاسی ندارد و نشان‌دهندۀ وجود هیچ اراده یا جدیتی برای تحقق آن‌ها نیست. جملات این بیانیه بیشتر توصیفی هستند که از نهادهای بین‌المللی ناشناخته می‌خواهند که محتوایش را تطبیق کنند!

مثلاً وقتی گفته می‌شود باید فشار بین‌المللی بر اسرائیل اعمال شود، سوالی مطرح می‌شود که کدام نهاد بین‌المللی مسئول اعمال فشار است؟ کدام پاسخی وجود ندارد! سپس چرا این گروه از جامعه بین‌المللی موهومی درخواست می‌کند، در حالی‌که رهبران خود این گروه آنچه را که می‌خواهند انجام نمی‌دهند، با وجود این‌که کشورهای شان دارای ارتش‌ها، منابع و امکاناتی هستند که آن‌ها را قادر به انجام بزرگ‌ترین اقدامات می‌کند؟

چه چیزی شما را از انجام اقدام نظامی و اقتصادی علیه اسرائیل باز می‌دارد؟ و چه چیزی شما را حتی از تهدید عملی به استفاده از نیرو علیه اسرائیل مانع می‌شود، درحالی‌که جمعیت کشورهای گروه شما بیش از یک میلیارد نفر است و جمعیت اسرائیل از هفت میلیون نفر تجاوز نمی‌کند؟

چه ذلت و خواری دامن‌گیرتان شده است که درخواست می‌کنید، محکوم می‌کنید، بحث می‌کنید، بیانیه صادر می‌کنید، اما هیچ کار عملی انجام نمی‌دهید؟

چه ذلتی شما را از سر تا نوک پای تان پوشانده است که فقط زبان درخواست و التماس از دیگران را می‌دانید؟

چرا در بیانیه تان از مصر و قطر برای تلاش‌های شان در زمینۀ میانجی‌گری برای توقف جنگ تقدیر کردید، درحالی که می‌دانید سیسی نوار غزه را شدیدتر از اسرائیل محاصره کرده و قطر فقط پیام‌رسان امریکایی‌ها و اسرائیل بوده و هیچ نفع و ضرری به غزه و مردمش رسانده نمی‌تواند؟

چرا جمع می‌شوید و خودتان را با اثبات ناتوانی و شکست تان در واردکردن یک کیسه آرد به نوار غزه افشا و رسوا می‌کنید؟ شما دارای منابع و امکانات عظیمی هستید؛ اما ارادۀ استفاده از آن‌ها را برای حمایت از فلسطین و کار برای آزادسازی سفرگاه رسول الله صلی الله علیه وسلم را ندارید.

شما نمی‌توانید هیچ چیز مفیدی را برای مردم خودتان انجام دهید، پس چگونه می‌توانید برای رفع ظلم و محاصره از بالای دیگران که مردم غزه هستند، کار کنید؟!

خوب بدانید که شما فقط اعداد صفری در موقف بین‌المللی هستید، پس بهتر است سکوت کنید و ساکن بمانید و این گفتگوهای زبانی شما دیگر کسی را فریب نخواهد داد، حتی ساده‌لوحان و کودکان این امت را.

این جلسات بیهوده و بی‌فایده را متوقف کنید و هزینه‌های آن‌ها را صرف نیازمندان کنید که این بهتر است از صدور چنین بیانیه‌های ضعیفی که کسی نمی‌خواند جز برای مسخره کردن آن‌ها.

این گروه شما که نمایندۀ کشورهای بزرگ در جهان اسلام است و جمعیتش بیش از یک میلیارد نفر است، اکثر مسلمانان هیچ چیزی دربارۀ آن نمی‌دانند، زیرا فقط هرچند سال یک بار جسله برگزار می‌کند و به دلیل نقش کم‌رنگ آن در مسائل اسلامی، وقتی جمع می‌شود هیچ چیز جز کف و جملات صوتی خالی از هر مضمون و یا آرزوها و رویاهای جدا از واقعیت از آن صادر نمی‌شود، پس بهتر است این گروه را منحل کرده و یا لغو نمایید!

برگرفته شده از شماره 501 جریدۀ الرایه

نویسنده: أحمد الخطوانی

مترجم: محمد مزمل