(ترجمه)

 

الحمد لله والصلاة والسلام علی رسول الله وعلی آله وصحبه ومن والاه وبعد:

به امت اسلامی به‌طور عام؛ امتی‌که الله سبحانه وتعالی بهترینی امت‌ها قلم‌دادش نموده است و به شباب حزب‌التحریر به‌طور خاص؛ همان کسانی‌که با حمل دعوت اسلامی به‌گونۀ صادقانه و مخلصانه، الله سبحانه وتعالی برای‌شان عزت بخشیده است، و به بازدیدکنندگان صفحه که با شور و اشتیاق آن را دنبال می‌کنند! به همه‌ای این‌ها:

السلام علیکم ورحمة الله وبرکاته!

در چنین روزی 99سال قبل، جنایت‌پیشۀ زمان، مصطفی کمال خلافت را ملغا اعلان کرد. هرچند این مانند روز روشن و با دلائل بسیار، ثابت بود که ازبین بردن دولت خلافت کفر بواح و لغو حاکمیت اسلام است و نظر به حدیث پیامر صلی الله علیه وسلم که بخاری و مسلم آن را روایت نمود‌اند؛ باید با مرتکب آن رویاروی با شمشیر (برخورد مسلحانه) صورت می‌گرفت. جناده ابن ابی امیه می‌گوید: ما در حالی بر عباده ابن صامت وارد شدیم که او بیمار بود؛ برایش گفتیم: الله حالت‌ات را بهبود دهد؛ برای‌مان از رسول الله صلی الله علیه وسلم حدیثی را بیان کن؛ الله سبحانه وتعالی  با شنیدن آن از پیامبر صلی الله علیه وسلم به تو سود رسانده است! عباده ابن صامت گفت: پیامبر صلی الله علیه وسلم از ما خواست که با او بیعت کنیم و ما با او بیعت کردیم. در چیزی‌های‌که از ما بیعت گرفت، این‌ها بود:

«أنْ بَايَعَنَا عَلَى السَّمْعِ وَالطَّاعَةِ فِي مَنْشَطِنَا وَمَكْرَهِنَا، وَعُسْرِنَا وَيُسْرِنَا، وَأَثَرَةً عَلَيْنَا، وَأَنْ لَا نُنَازِعَ الْأَمْرَ أَهْلَهُ إِلَّا أَنْ تَرَوْا كُفْرًا بَوَاحًا عِنْدَكُمْ مِنَ اللَّهِ فِيهِ بُرْهَانٌ»

ترجمه: اين‌كه بر شنیدن و فرمان‌بردن در خوشی و ناخوشی، سختی و آسانی و در حالت ترجیح دیگران بر ما بیعت نماییم و با فرمان‌داران پرخاش و منازعه ننماییم؛ مگر این‌که از آن‌ها کفر واضح و آشکاری را مشاهده نماییم که در نزد الله (سبحانه وتعالی) حجتی داشته باشیم.

پس واجب آن بود که در هنگام سقوط خلافت با او (مصطفی کمال) برخورد مسلحانه صورت می‌گرفت و قربانی داده می‌شد؛ هرچند این قربانی گزاف و گران می‌بود. اما آن طاغوت آن‌چه را که سزوارش بود و باید از بیخ و بُن برکنده می‌شد، از جانب امت ندید. از آن به بعد تاریخِ بهترینی امت‌ها که برای دعوت انسانیت بیرون کرده شده، به تیره‌گی گرایید. امتی‌که روزگاری صاحب دولت واحد خلافت بود که با جانب‌داری از حق و عدالت جهان از او می‌ترسید. اما امروز بیش‌تر از پنجاه پارچه شده‌است و هریک با سهم و حصۀ خود نسبت به دیگرش دشمنی دارد؛ بالای‌شان کسی مسلط شده که بر آن‌ها رحم ندارد و امورشان را سرپرستی نمی‌کند. فقط این نیست؛ بلکه امورشان بر حکام و فرماندهان احمق، اجیران کفار و سرسپردگان استعمار سپرده شده و دارایی‌های‌شان چرخۀ اقتصاد دشمنان دین الله را به گردش درآورده‌است.

در حالی‌که اقتصاد خود این سرزمین‌ها و اهل آن به یغما برده شده، ورشکسته شده‌است، اهل این سرزمین‌ها از آن نفع برده نمی‌توانند و حال‌شان این‌گونه است: «مانند شتری‌که در صحرای خشک بر پشت‌اش آب بار کرده شده و از تشنگی از بین می‌رود». این همه زیر چشم و گوش این احمق‌ها اتفاق می‌افتد... فقر در میان مردم به جز حکام و اطرافیان‌شان گسترش یافته؛ حکامی‌که مزد خوش‌خدمتی خود را با ذلت و خواری از باداران استعمارگرشان بدست می‌آورند و با این کارشان به الله و رسول خیانت می‌ورزند و تلاش می‌نمایند تا مردم را از راه الله عزیز و حکیم باز دارند.

ای مسلمانان! خلافت قضیۀ سرنوشت‌ساز مسلمانان است؛ توسط آن حدود اجراء می‌شود، حرمت‌ها نگاه می‌شود، زمینۀ فتوحات مساعد می‌شود و اسلام و مسلمان‌ها عزت می‌یابند. این همه در کتاب الله غالب و باحکمت، سنت پیامبرش و اجماع اصحابِ پیامبرش صلی الله علیه وسلم وارد شده‌است. کافی‌ست مسلمان در امور سه‌گانه ذیل تدبر نمایند تا بدانند که فرضیت خلافت چقدر بزرگ است:

یکم: این فرمودۀ رسول الله صلی الله علیه وسلم که طبرانی در معجم الکبیر از عاصم و او از ابوصالح و او از معاویه رضی الله عنه روایت نموده که گفت: از رسول الله صلی الله علیه وسلم شنیدم که می‌گفت:

«وَمَن مَاتَ وَليسَ في عُنُقِهِ بَيْعَةٌ، مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً»

ترجمه: هرکس در حالی بمیرد که در گردنش بیعتی نباشد؛ به مرگ جاهلیت مرده است.

این دلیلی‌ست بر بزرگی گناه مسلمان توان‌مندی‌که برای موجودیت خلیفه‌ای‌که با وی بیعت نماید، کار و فعالیت نمی‌کند. یعنی این دلیلی‌ست که باید به صورت حتمی و الزامی خلیفه‌ای وجود داشته باشد تا با او بیعت صورت گیرد.

دوم: مشغول شدن اصحاب پیامبر بر برپایی خلافت و نصب خلیفه قبل از دفن پیامبر صلی الله علیه وسلم؛ در حالی‌که عجله در دفن میت امری‌ست که در نصوص شرعی از آن یاد شده‌است. در معرفة السنن و الآثار از بیهقی آمده است: «شافعی پیرامون روایت ابو سعید گفته است: پسندیده‌ترین عجله دفن میت است؛ هنگامی‌که مرگ آن تثبیت گردد.» این نسبت به هر میتی است؛ اما وقتی‌که میت رسول الله صلی الله علیه وسلم باشد؛ چگونه است! با وجود این‌که میت رسول الله صلی الله علیه وسلم بود؛ اصحاب بیعت با خلیفه را بر دفن پیامبر مقدم کردند و این بیان‌گر اجماع صحابه بر اقامۀ خلافت است که دفن رسول الله صلی الله علیه وسلم را تأخیر و مشغول نصب خلیفه گردیدند.

سوم: حضرت عمر رضی الله عنه در روز وفاتش برای انتخاب خلیفه از شش‌تنی‌که به بهشت مژده داده شده‌اند؛ ضرب الاجل سه‌روزه تعیین کرد و وصیت کرد که اگر در جریان سه‌روز بر نصب خلیفه اتفاق نکردند؛ بعد از روز سوم شخص مخالف کشته شود و پنجاه تن از مسلمان‌ها را برای تنفیذ این امر مسئولیت داد. یعنی برای کشتن شخص مخالف، با وجود آن‌که آن‌ها به بهشت بشارت داده شده، از اهل شورای حل و عقد و از بزرگان صحابه بودند. این کار در پیش چشم‌وگوش صحابه انجام گرفت و این‌که کسی با این کار مخالفت ورزیده و یا این امر را ناپسند دانسته باشد، چیزی روایت نشده است. این هم دلالت بر این دارد که برای مسلمان‌ها درست نیست که بیش‌تر از سه شبانه روز را بدون خلیفه سپری نمایند. اما امروز بر ما "مجموعه‌ای از سه‌ها" گذشته‌است!! لا حول ولا قوة إلا بالله! پس ای مسلمان‌ها خلافت امر بسا بزرگ و بزرگ و قضیۀ سرنوشت‌ساز مسلمانان است.

ای مسلمانان! با این‌همه ما از رحمت الله سبحانه وتعالی ناامید نیستیم.

﴿إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ﴾

[یوسف: 87].

چرا كه از رحمت الله جز كافران نااميد نمی‌گردند. آن‌هم در حالی‌که الله سبحانه وتعالی خلافت زمین را برای مؤمنینی‌که عمل صالح انجام می‌دهند، وعده داده است.

﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ﴾

[نور: 55]

ترجمه: الله به كسانی از شما كه ايمان آورده‌اند و كارهای شايسته انجام داده‌اند، وعده می‌دهد كه آنان را قطعاً جايگزين (پيشينيان، و وارث فرماندهی و حكومت ايشان) در زمين خواهد كرد، همان‌گونه كه پيشينيان را جايگزين (طاغيان و ياغيان ستم‌گر) قبل از خود كرده است.

هم‌چنان پیامبر صلی الله علیه وسلم بر بازگشت خلافت بر منهج نبوت، پس از پایان دورۀ حکم دیکتاتورها -که ما در آن قرار داریم- خبر داده است: «ثم تکون خلافة علد منهاج النبوة»؛ یعنی: پس از آن خلافت بر منهج نبوت خواهد بود. این حدیث را احمد به روایت نعمان ابن بشیر تخریج نموده است.

اما آن‌چه را که قبلاً گفتیم، بازهم تکرار می‌نماییم و تأکید می‌کنیم که بی‌گمان الله قدرت‌مند و غالب است و در صورتی‌که ما دینش را نصرت دهیم، نصرت‌مان خواهد کرد و آن این‌که از جملۀ فعالین صادق و مخلص این امر باشیم. سنت الله بر این بوده که از آسمان ملک پایین نشود تا به نیابت از ما برای برپایی خلافت کار کند و ما بر کَوچ‌ها تکیه زده بنشینیم! بلکه الله اگر بخواهد ملائک را برای همکاری ما خواهد فرستاد؛ در صورتی‌که ما عملاً فعالیت نماییم. وعدۀ الله در هر نصرت و پیروزی این‌گونه بوده؛ برابرست که این وعده در برپایی خلافت بوده باشد و یا در فتح و نصرتی‌که در جنگ راه الله وعده داده شده است.

ما حمد و ستایش الله سبحانه وتعالی را بیان می‌کنیم که این امت را با برپایی حزب التحریر عزت بخشید؛ حزبی‌که خودش را وقف کار برای بازگشت زنده‌گی اسلامی با برپایی خلافت راشده نموده است. این حزب به‌راستی رهبریتی‌ست که به اهلش دروغ نمی‌گوید. حزبی‌ست که اصالت و خوش‌بویی‌اش روشن شده و هرآن‌که توان پاکی و بوی خوش‌اش را ندارد، از آن دور می‌شود و می‌افتد. ما این حزب را این‌گونه می‌پنداریم و همه‌ای شباب‌اش را قاطع، باعزم و فعالین مخلص می‌پنداریم؛ کسانی‌که به‌سوی آخرت به مراتب بالاتر از دنیا می‌نگرند و شب‌شان را با امید به رحمت الله و تحقق وعدۀ او و بشارت پیامرش روز می‌کنند و این بر الله دشوار نیست.

در پایان، فرضیت برپایی خلافت تنها بالای شباب حزب‌التحریر نیست؛ بل بالای هر مسلمانی‌که بر این امر توان‌مندی دارد، فرض است. پس ای مسلمانان! بازوی‌مان دهید و ای سپاهیان مسلمان! نصرت‌مان کنید و سیرت و سنت انصار را زنده کنید؛ هنگامی‌که دین الله را نصرت دادند! الله سبحانه وتعالی آن‌ها را برادر و همسان مهاجرین خواند، از آن‌ها ستایش نموده، تمجیدشان کرد و در کتاب محکم‌اش از آن‌ها بدون قید اعلان رضایت نمود؛ اما یک قید گذاشت و آن قید متابعت با احسان است:

﴿وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ﴾

[توبه: 100]

ترجمه: پيشگامان نخستين مهاجران و انصار و كسانی‌كه به نيكی روش آنان را در پيش گرفتند و راه ايشان را به خوبی پيمودند، الله از آنان خوشنود است و ايشان هم از الله خوشنودند و الله برای آنان بهشت را آماده ساخته است كه در زير (درختان و كاخ‌های) آن رودخانه‌ها جاری است و جاودانه در آن‌جا می‌مانند. اين است پيروزی بزرگ و رستگاری سترگ!‏

از جهت بزرگ بودن اجر و فضیلت نصرت دین الله و برپایی خلافت است که حتی ملائک جنازۀ سعد ابن معاذ را از برای نصرت نمودن دین الله حمل نمودند. چنان‌چه حاکم در المستدرک علی الصحیحین روایت نموده است.

و در پایانِ پایان، هرآن‌که فعالیت برای برپایی خلافت را قبل از برپا شدنش نصرت و یاری دهد؛ پاداشش به مراتب بزرگ و بزرگ‌تر نسبت به کسی است ‌که بعد از برپایی آن را نصرت و یاری دهد:

﴿لَا يَسْتَوِي مِنكُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَقَاتَلَ أُولَئِكَ أَعْظَمُ دَرَجَةً مِّنَ الَّذِينَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَقَاتَلُوا وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ﴾ [حدید: 10]

‏ترجمه: كسانی از شما كه پيش از فتح بخشيده‌اند و جنگيده‌اند، برابر و يكسان نيستند. آنان درجه و مقام‌شان فراتر و برتر از درجه و مقام كسانی است كه بعد از فتح بذل و بخشش نموده‌اند و جنگيده‌اند. اما به هر حال، الله به همه، وعده پاداش نيكو می‌دهد و او آگاه از هر آن چيزی است كه می‌كنيد!

و ما از الله سبحانه وتعالی عاجزانه می‌خواهیم که این یادبود (یادبود 99مین سالروز سقوط خلافت) پیش زمینه‌ای برای نصرت بزرگ باشد، قبل از این‌که ما از 100مین سالروز یادبود به‌عمل آوریم، و پس از آن خلافت راشده از نو بر جهان نورافشانی خواهد کرد.

﴿وَيَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ بِنَصْرِ اللَّهِ يَنْصُرُ مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ﴾

[روم: 5]

ترجمه: در آن روز مؤمنان از ياری الله شادمان می‌شوند‏. الله هر كسی را كه بخواهد ياری می‌دهد و او بس چيره و بسيار مهربان است.!

والسلام علیکم ورحمة الله وبرکاته

برادرتان عطاء ابن خلیل ابوالرشته-امیر حزب التحریر

 

(ترجمه)

یادبود 99همین سال ویران شدنِ کاخ بزرگ، مادر مهربان، پاسبان اسلام و حمایت‌گر مسلمانان فرا رسیده است. حالت مان عیان است و نیاز به بیان ندارد. هیچ چیزی جدیدی رخ نداده و هیچ گذشته‌ای محو نگردیده. تا هنوز مسلمانان در دشواری و رنج زندگی می‌کنند، دشمنان از هر سمت و سو بر آنان هجوم می‌برند، خائنان به تعقیب و پیگیری مخلصین می‌پردازند و  مانع کسانی می‌شوند که برای عزت بخشیدن این دین کار می‌کنند.

آری! کار برای تغییر به‌گونه روبه‌رشد و فزاینده جریان دارد. بیداری و فهم امت بیشتر و وسیع گردیده؛ اما تاکنون دولت بازگردانیده نشده است. فجایع بر مسلمانان همانند سیل‌های ویرانگر و مهلک فرود می‌آید. بدی‌ها(جنگ علیه مسلمین) نه متوقف گردیده و نه آرام گرفته و هم‌چنان خوبی‌ها (آرامش و امنیت مسلمین) نه از آن ناامیده شده‌ایم و نه آسان گردیده، اين  جنگ همیشگی‌ست؛ اما جنگی‌ست تحمیلی و قربانیان آن همیشه مسلمانان است.

 چین بر شکستن شوکت و عظمت مسلمانان اویغور پا فشاری دارد؛ مسلمانانی‌که زیستن تحت چتر اشتراکیت کافر را رد نموده و به زندگی نمودن طبق احکام دین‌شان اصرار ورزیده‌اند. تنها کاری‌که چین می‌توانست انجام دهد، این بود که به مجبور ساختن و به زانو در آوردن‌شان بپردازد و آنان را وادار به مخالفت احکام دین اسلام کرد؛ طوری‌که مسلمانان را از روزه و نماز منع نموده و بر آنان خوردن غذاهای حرام را تحمیل نمودند؛ حتی زنان را از پوشانیدن بدن‌شان و پوشیدن جلباب و چادر/شال گردن منع نمودند و آنان را در اردوگاه‌های دسته‌جمعی برای قبولاندن ذلت و مقهوریت، بازداشت نمودند. نه تنها این، بلکه اطفال مسلمانان را اختطاف نموده و از خانواده‌ی‌شان دور نمودند تا از خانواده خود به دور و بر فکر اشتراکیت پرورش، تربیت و بزرگ شوند و این‌که ارتباط‌شان از اسلام به طور کامل قطع شود. خون‌های بسیاری را ریختانده‌اند و صداهای کمک‌خواهی شان از شدت شکنجه و مجبوریت گرفته و ستبر شد؛ اما بی پاسخ...

در کشمیر، زخم تازۀ اسلام، مدام فاجعه ادامه دارد؛ طوری‌که مسلمانان نه به زندگی نمودن طبق احکام گاوپرستان رضایت دارند، و نه آنان مسلمانان را می‌گذارند که طبق احکام دین‌شان زندگی کنند. در حالی‌که مسلمانانِ کشمیر بر آزادشدن و رهایی از ستعمار هندو و جنایت هندوها در حق‌شان اصرار دارند. هیچ سرزمین مسلمانان نیست که برای یاری اهل کشمیر و آزاد نمودن‌شان دست به کار شود. در حالی‌که حکام مسلمانان از یاری اهل کشمیر بی‌خبر بودن‌شان را جلوه می‌دهند. دولت هندو بر سائر مسلمانان در تمام هند قُلدری و زورگویی می‌کند و می‌کوشد تا از دست مسلمانان خلاص شود؛ طوری‌که یک سلسله تغییرات را در قانون تابعیت/شهروندی اعمال نمود تا کشور هند را به کشور هندوییزم مبدل نماید. این قانون مسلمانانی را که در هند سکونت دارند و از ریشه پاکستان و بنگلادیش و افغانستان هستند، از حق زندگی کردن در سرزمین‌شان و سرزمین آبائی‌شان محروم می‌سازد و از تابعیت هندوستان محروم می‌گرداند. در حالی‌که برای غیرمسلمانان و پیروان ادیان دیگر و ملیت‌های دیگر اجازه می‌دهند که تابعیت هندوستانی را بدون هیچ مانعی بدست آورند. مسلمانان هندوستان بی‌خرد نیستند و خوب می‌دانند که قانون تغییر داده شده آنان را هدف قرار می‌دهند و موجودیت‌شان را در سرزمین‌شان -که قهرمانان مسلمان 14 قرن قبل آن را فتح نموده اند- هدف قرار می‌دهد و هیچ‌کس مستحق‌تر از ایشان برای سکونت در این سرزمین اسلامی غصب‌شده نیستند. بلی، به دلیل این‌که آنان می‌دانستند که هدف قرار می‌گیرند، بر ضد تغییر قانون تابعیت، دست به اعتراض زدند و  قیام کردند. پاسخ دولت هندو آشکار کننده‌ی نیت‌های کینه‌توز هندوها و افشا کننده چهرۀ کثیف‌شان بود؛ زیرا مسلمانان را از همان روز مورد نسل‌کشی‌ای قرار دادند که تاریخ مثال آن را شاهد نبود. به جز در سرزمین‌هایی‌که سائر مسلمانان در آن هدف قرار می‌گیرند؛ مثل میانمار، آفریقای مرکزی،
چین و از همه قبل چچن و کوزوو، بوسنی، هرزگوین در قرن گذشته...

اما در سرزمین‌های مسلمانان به عنوان قیمت تلاش نمودن برای آزاد شدن از ظلم و سرکشی و تقاضای‌شان به بازگردانیدن حکم بر اساس اسلام؛ طوری‌که عدالت در حکومت‌داری، کرامت و شرافت افراد و عزت اسلام و مسلمانان فراهم باشد؛ خون‌ریزی‌ها در سوریه، لیبیا، یمن، مصر تا هنوز می‌جوشد و سرازیر می‌شود. اما حکام از استجابت به این درخواست‌ها و ادعاها دور استند و تنها کاری‌که آن‌ها انجام دادند، این بود که مردم را با مجازات و کشتار از پا در آوردند و به بمباردمان، آواره نمودن اجباری، پناهجویی، دست‌گیری و سپس محکوم نمودن ده‌ها تن پس از ده‌ها تن به اعدام، اقدام نمودند تا این‌که مردم از شمار قربانیان بمباردمان و اعدام‌ها، علاوه بر شمار مهاجرین و پناهجویان خسته شدند...

فاجعه و مصیبتِ مسلمانان به این منحصر نمی‌گردد؛ چون پناهجویان مسلمان به ذلت کشانیده شده و تحقیر می‌گردند و حتی مورد  قتل و کشتار قرار می‌گیرند. بنگلادیش نه با برادر میانمار خود کمک و یاری می‌کند و نه هم با پاکستان برای کمک و یاری برادران خود در هند و کشمیر دست خود را یکی می‌کنند. موضع‌گیری حکام ترکیه، اردن، لبنان، عراق، مصر و سائر سرزمین‌های اسلامی در قبال پناهجویان سوری و غیرسوری، که از بمباردمان و کشتار در سرزمین‌شان فرار نموده‌اند و به طرف برادران خود عازم شده‌اند و از آنان امان و پناه می‌خواهند، تفاوتی ندارد! این‌که حکومت‌ها نمی‌تواند آنان را کمک کنند، این نادرست است، حد اقل آنان را باید به آغوش می‌گرفتند و خرچ‌شان را می پرداختند؛ اما ابداً چنین نمی‌کنند. حکومت‌های فاسد و مزدور از خدمت کردن به مسلمانان خودداری می‌کنند؛ بلکه به مشکلات‌شان می‌افزایند؛ در حالی‌که وارد شدن پناهجویان را به سرزمین‌شان نمی‌پذیرند و کرامت کسانی را که از مجبوری وارد آن گردیده، زیر پا می‌گذارند و یا آنان را طرد/اخراج نموده و با ادامه ارسال نمودن‌شان به سوی کشورهای غربی فاجعه پناهجویان و مهاجرین را ادامه و گسترش می‌دهند. زیرا علاوه بر مرزهایی‌که استعمار میان سرزمین‌های مسلمانان وضع نموده و در اطراف آن پاسبان، محافظ و کارمندان، مقرر نموده‌اند، مسلمانان در سرزمین اسلام بیگانه و ناخوش‌آیند گردیده‌اند و حتی این مصیبتی‌ست که به طریقه‌ی ممکن باید از شر آن خلاص شده تا آن‌که دیگر این مصیبت ادامه نیابد!

به طور بسیار خلاصه حالت‌مان را از زمان فروپاشی دولت مان -که بعد از آن یتیم‌هایی بر سفره‌های پست‌صفتان گشتیم، بیان نمودم.

حالت ما چنین است، آیا نباید برای خلافت اشک بریزیم، سقوط دهنده‌ی آن را لعنت کنیم و برای یادآوری آن و گرفتن رهبریی امت  در کار نمودن به بازگردانیدن آن –خلافت- جان و مال خود را به خرچ دهیم؟! چرا نه! قسم به الله حالت ما چنین کار و بالاتر از این را از ما انتظار دارد.

برای این که روحیه امت را تضعیف نه کنم و عدم خوش‌بینی را در میان امت پخش نکنم، توجه شما را به این جلب می‌کنم که آن چه را از حالت امت بیان نمودم، هر بیننده با چشم غیرمسلح (بی‌طرف) بدون توجیه و توضیح مشاهده می‌کند. اما بخش دومی که خوش‌بینی و امید را در زمینه تغییر و نهضت (بیداری) به اذن الله -سبحانه وتعالی- در بر دارد، باید مورد تأمل، پژوهش و تمرکز قرار گیرد و این چیزی است که آن را جز کسی‌که به امور عموم مردم توجه داشته و واقعیت‌های جوامع و اسباب تأثیرگذار در تغییر جوامع را پژوهش می‌کند، کسی دیگر نمی‌بیند. آنان با چشم محقق (جستجوگر) می‌بینند که سرزمین‌های اسلامی در حالت تحمل درد زایمان هستند، سختی‌های رسیدن به پیروزی را متحمل می‌شوند و دعوت‌گرانی‌که برای آوردن تغییر و بیداری امت کار می‌کنند، افکار عمومی را به طور قابل ملاحظه تحت تأثیر خود قرار داده‌اند. سطح ثقافت –فهم و درک- امت را بلند برده، حتی واضح گردیده است که درخواست‌های امت از بهبودی زندگی به فروپاشی (سقوط) نظام‌های حاکم و بازگردانیدن اسلام... تغییر نموده است. شاید این چیزی است که غرب را وادار به این کرده که واقعیت‌های اسلام را با چشم عقاب‌گونۀ خود کنترول نمایند. بناءً چیزی را می‌بیند که عام مردم نمی‌بینند؛ دگرگونیِ را که در میان امت واقع می‌شود، می‌بیند و تمام تغییراتی را که در فهم و دیدگاه عموم امت رخ می‌دهد، با ترازوی دقیق سنجش می‌کند.

بنابر این، غرب را می‌بینیم که حکام را بر ضد حزب التحریر جمع و تحریک می‌کند و کوشش می‌کند که تمامی دروزاه‌هایی را که امکان می‌رود از آن نصرت و پیروزی آید و بیداری و نهضت متحقق شود، ببندد. زیرا از ازبکستان تا افغانستان تا عراق تا سوریه تا مصر و سودان برعلاوۀ پاکستان و تمامی سرزمین‌هایی‌که غرب پیش بینی می‌کند که امکان دارد خلافت در آن‌جاها اعلان و دولت اسلام برپا شود، غرب کافر آن کشور را از مشروعیت بین‌المللی خارج دانسته و آن را پرورشگاه تروریستان اعلان می‌نماید. بر آن سرزمین‌ها با شدت کامل هجوم می‌ورزند؛ طوری‌که بر بعضی آن سرزمین‌ها با تمام نیروی خود یورش می‌برند و آن سرزمین را همانند عراق، افغانستان، سوریه اشغال نموده و کاملاً ویران می‌سازند. بعضی آن سرزمین‌ها را تحت محاصره قرار داده و آن‌ها را تحت اسلحه نیروهای خود قرار داده و پیمان‌های بین‌المللی را برای ازبین بردن مخزن‌های قدرت، ظرفیت و منابع آن برپا می‌دارد تا جلو کارکنان خلافت را گرفته و نگذارند آنان دولتی را بناءن کند که به اسلام حکم می‌کند.

غرب دشمنی خود را با حزب التحریر علنی و آشکارا نمی سازد و حتی نام آن را به ندرت به زبان می‌آورد؛ اما شباب آن را هدف قرار می‌دهد و مزدوران و پیروان خود را در سرزمین‌‌های اسلامی بر آنان قدرت و توان می‌بخشد تا بتوانند آنان را بترسانند که آنان سکوت اختیار نمایند؛ بر آنان فشار می‌آورند و آنان را در تنگنا قرار می‌دهند تا ناامید شوند.

هان! کفار و مزدوران و پیروان‌شان سخن آخر مان را باید بشنوند و بدانند:

مایانی‌که در حزب التحریر هستیم و در این یادبود 99همین سال سقوط و فروپاشی دولت خلافت به امت وعدۀ قطعی می‌دهیم که هرگز آرام نمی‌نشینیم! هرگر نرمی نمی‌کنیم و سر تسلیم فرود نمی‌آوریم تا آن‌که خلافت را بار دوم بر منهج نبوت و راشده بر نگردانیم...! نه حیله مکاران هرگز ما را متوقف می‌تواند و نه کینه‌ی کینه‌توزان؛ زیرا کسی‌که الله سبحانه‌وتعالی با او باشد، از بنده نمی‌هراسد و کسی‌که پیش او وعده الله سبحانه‌وتعالی و بشارت رسول الله صلی الله علیه وسلم باشد، تهدیدات و هشدارها و تحت پیگیرد قرار دادن‌ها و قتل و کشتارها آنان را نمی‌تواند ضعیف کند. آنان را پراکنده ساخته نمی‌تواند؛ بلکه با قرار گرفتن در تنگنا، پافشاری بر فکر بیشتر می‌گردد و با پیگیری رسوخ و ثبات افزایش می‌یابد تا آن‌که وعده الله با نصرت و پیروزی و قدرت بخشیدن متحقق شود، و این به اذن الله –سبحانه‌وتعالی- نزدیک است؛ زیرا برپایی دولت اسلامی برای کسی‌که نیت خود را برای الله خالص ساخته و برای نصرت و یاری این دین عظیم بسیار تلاش کند، وعده‌ی‌ست قطعی، الله سبحانه‌وتعالی فرموده است:

﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لاَ يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُوْلَئِكَ هُمْ الْفَاسِقُونَ﴾

[نور: ۵۵]

ترجمه: الله به کسانی از شما که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‌اند، وعده می‌دهد که قطعاً آنان را حکم‌ران –خلیفه- روی زمین خواهد کرد، همان‌گونه که به پیشینیان آن‌ها حکم‌رانی –خلافت- روی زمین را بخشید. دین و آیینی را که برای آنان پسندیده، پابرجا و ریشه‌دار خواهد ساخت و ترس‌شان را به امنیّت و آرامش مبدّل می‌کند، آن‌چنان که تنها مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نخواهند ساخت و کسانی‌که پس از آن کافر شوند، آن‌ها فاسقان‌اند.

نویسنده: اسماء الجعبه

برای دفتر مرکزی مطبوعاتی حزب التحریر

مترجم: حمزه "پارسا"

# خلافت را بر پا نمایید!

#أقيموا_الخلافة!
#ReturnTheKhilafah!
#YenidenHilafet!