(ترجمه)

پرسش :
در کتاب‌های ما نوشته شده است که حاجات اساسی برای انسان سه‌چیز است: طعام، لباس و مسکن. آیا این درست است که ما تداوی را جزء حاجات اساسی انسان بگوییم؟ آن‌چه که در عبارات پایین می‌آیند: بعضی ازامراضِ سنگینی وجود دارند که اگر معالجه کرده نشود، بدون شک که جسم انسان ضرر بزرگ را متقبل می‌شود؛ پس ترک تداوی دراین‌صورت بنابر قاعدۀ «لاضرر ولاضرار»؛ یعنی: ضرر رسانیدن بر کسی و یا ضرر رسانیدن بر هم‌دیگر درست نمی‌باشد. آیا درست است که امراض را به دوبخش شدید و خفیف تقسیم نماییم؟ مرض‌های خفیف؛ مانند: سرماخوردگی، ریزش، سردردی وغیره که تداوی این‌گونه مرض‌ها حکم مندوب را به خود داشته و مرض‌های سنگین؛ مثل: عملیات قلب، دماغ، انفلونزا وشکستگی ساق پای وغیره که تداوی آن‌ها حکم فرض را به خود می‌گیرند. 

پاسخ :
حاجات اساسی به دوقسم‌اند:

اول- حاجات اساسی افراد: "مطعومات، ملبوسات و مسکن" می‌باشند.

دوم- حاجات اساسی امت: "تداوی، امنیت و آموزش" است. این موضوع در جلد دوم کتاب شرح مقدمۀ دستور، مادۀ 125 مفصل بیان شده است که فکر کنم نسخۀ تصحیح شدۀ کتابِ "شرح مقدمۀ دستور، جلد دوم" به زبان شما ترجمه نشده است؛ درآن‌صورت پاسخ‌تان را دریافت می‌کردید. به هرحال، آن‌چه که در نص آمده به شما نقل می‌کنم: "و اما ادلۀ شرعی بر آن است که مطعومات، ملبوسات و مسکن، اساسی‌ترین حاجات افراد به شمار می‌روند. احمد با سند صحیحی‌که  احمد شاکر آن را از طریق عثمان بن عفان رضی‌الله‌عنه صحیح دانسته است، روایت می‌کند که رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود:

«كُلُّ شَيْءٍ سِوَى ظِلِّ بَيْتٍ، وَجِلْفِ الْخُبْزِ، وَثَوْبٍ يُوَارِي عَوْرَتَهُ، وَالْمَاءِ، فَمَا فَضَلَ عَنْ هَذَا فَلَيْسَ لابْنِ آدَمَ فِيهِ حَقٌّ»
ترجمه: هرچیز، غیر سایه خانه‌‌ای، نان خشک، لباسی‌که عورت‌اش را پوشاند؛ هرآن‌چه اضافه از این‌ها است،بنی آدم دیگر حقی ندارند.

حدیث مذکور به این لفظ نیز آمده و ترمذی آن را حسن و صحیح گفته است:

«لَيْسَ لابْنِ آدَمَ حَقٌّ فِي سِوَى هَذِهِ الْخِصَالِ: بَيْتٌ يَسْكُنُهُ، وَثَوْبٌ يُوَارِي عَوْرَتَهُ، وَجِلْفُ الْخُبْزِ وَالْمَاءِ»

ترجمه: بنی آدم غیر این سه چیز: خانه‌ای که سکونت کند، لباسی‎‌که بدن خویش را بپوشاند، نان خشک و آب حقی ندارد. 

پس کلمات «ظِلُّ بَيْتٍ، بَيْتٌ يَسْكُنُهُ، ثَوْبٌ يُوارِي عَوْرَتَهُ، جِلَفُ الخُبْزِ وَالْمَاءِ» که در هردو حدیث آمده دلالت بر خوردنی، پوشیدنی و مسکن دارد و جمله «فَمَا فَضَلَ عَنْ هَذَا فَلَيْسَ لابْنِ آدَمَ فِيهِ حَقٌّ» صراحتاً تأکید دارد که آن‌چه مجزا ازین سه مسألۀ حیاتی باشد، اساسی محسوب نمی‌گردد و با اشباع این سه موضوع تمام اساسات دیگر اشباع می‌گردد. پس دلایل شرعی‌ای وجود دارد که تنها رفع حاجات اساسی انسانی را به‌گونۀ فردی بالای دولت واجب نمی‌گرداند؛ بلکه رفع حاجات اساسی‌ِ رعیت دولت اسلامی؛ از قبیل: امنیت، طبابت و آموزش بالای دولت واجب است. اما تأمین امنیت دقیقاً از واجبات دولت اسلامی است. پس بر دولت اسلامی لازم است‌ که امن وامنیت را برای رعیت فراهم کند؛ حتی اگر دولت خلافت توان حفظ امنیت آن را نداشته باشد، وجود کیان دولت در خطر است؛ زیرا شرطی‌که در دارالاسلام وجود دارد، اینست که دولت اسلامی قادر به حفظ امنیت و قوت دفاع را ازخود داشته باشد. به همین دلیل، هنگامی‌که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم خبرهجرت را به مسلمین داد، اولین چیزی را که یادآورشد، امنیت آن بود. ابن اسحق در سیرت‌اش روایت کرده که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم به اصحابش در مکه گفت:

«إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ جَعَلَ لَكُمْ إِخْوَاناً وَدَاراً تَأْمَنُونَ بِهَا»
ترجمه: حقا که الله (سبحانه وتعالی) برای شما برادران و سرزمینی را در نظر گرفته که شما درآن احساس آرامش و امنیت می‌کنید.

قسمی‌که انصار هنگام استقبال از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم و دوستش ابوبکر گفتند. در زمینه احمد با سند صحیح از انس رضی الله عنه روایت می‌کند:

«فَاسْتَقْبَلَهُمَا زُهَاءُ خَمْسِمائةٍ مِنَ الأَنْصَارِ حتى انْتَهَوْا إِلَيْهِمَا. فقالت الأنصارُ: انْطَلِقَا آمِنَيْنِ مُطَاعَيْنِ»

ترجمه: پس به تعداد پنج‌صد نفر از انصار، رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وسلم) و ابوبکر را تا وقتی رسیدن به مدینه استقبال کردند و انصار گفتند: با آرامی و آسودگی تشریف بیاورید.

پس  امنیت امت از مهم‌ترین واجبات دولت اسلامی محسوب می‌گردد. هم‌چنین حفظ صحت و فراهم کردن زمینه‌های درمانی؛ از قبیل زایشگاه‌ها و شفاخانه‌ها که از جمله ملکیت‌های عامۀ مسلمانان بوده وهمۀ مردم از آن استفاده می‌نمایند، نیز از واجبات دولت پنداشته ‌می‌شود و باید برای رعیت فراهم نماید. ازاین‌رو معالجه و درمان از جمله بهره‌برداری و مصالح عامۀ امت ‌پنداشته شده است. آن‌چه که مربوط به مصالح و منافع امت است، بردولت واجب است که در مقابل این پدیده ایستادگی کند؛ زیرا عملی نمودن این خدمات از جمله واجبات دولت است که رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وسلم می‌فرمایند:

«الإِمَامُ رَاعٍ وَهُوَ وَمَسْؤُولٌ عَنْ رَعِيَّتِهِ»

ترجمه: امام  رهبر بوده و او در مقابل رعیت خود مسؤل است.

این حدیث را بخاری ازعبدالله بن عمر روایت کرده است و حدیث فوق دلالت بر مسؤلیت دولت دارد که صحت و درمان  از مسؤلیت و وجیبۀ دولت است که آن را باید تنظیم نماید و این یک نص عام بر مسئولیت دولت پیرامون صحت و طبابت است که رعایت این دو امر را شامل وجبه دولت قرار می‌دهد. برعلاوه دلایلی ویژه‌ای در زمینه وجود دارد. مسلم از جابر روایت می‌کند که گفت:

«بَعَثَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إِلَى أُبَيِّ بْنِ كَعْبٍ طَبِيبًا فَقَطَعَ مِنْهُ عِرْقًا ثُمَّ كَوَاهُ عَلَيْهِ»

ترجمه: رسول الله صلی الله علیه وسلم طبیبی را به أبی بن کعب فرستاد؛ پس وی یک رگ بدن آن‌ را قطع و سپس آن ‌را پیوند کرد.

حاکم در مستدرک از زید بن اسلم و از پدرش  روایت کرده است که  گفت: «مَرِضْتُ فِي زَمَانِ عُمَرَ بِنَ الْخَطَّابِ مَرَضاً شَدِيداً فَدَعَا لِي عُمَرُ طَبِيباً فَحَمَانِي حَتَّى كُنْتُ أَمُصُّ النَّوَاةَ مِنْ شِدَّةِ الْحِمْيَةِ» ترجمه: من در دوره حاکمیت عمر بن خطاب رضی الله عنه شدیداً مریض شدم که عمر برای من طبیبی را طلب کرد که من تب داشتم؛ حتی به اندازۀ تبم شدت داشت که دانۀ خرما را می‌مکیدم.

لهذا رسول الله صلی الله علیه وسلم منحیث حاکم، طبیبی را برای ابی بن کعب فرستاد و عمر رضی الله عنه نیز منحیث خلیفه دوم مسلمانان، طبیبی را نزد اسلم خواست تا مداوایش کند و این دو دلیل دلالت بر این دارد که صحت و درمان از حاجات اساسی امت و از واجبات دولت شمرده شده و درمان آن برای نیازمندان و رعیت کاملاً مجانی می‌باشد.

در خصوص آموزش؛ رسول الله صلی الله علیه وسلم  در مقابل آزادی اسِرای کفار قرار گذاشت تا ده نفر از فرزندان مسلمین را خط و کتابت  آموزش دهند و این فدیه از غنائم مربوط به ملکیت عامه امت اسلامی است. پس دادن اجوره و معاش معلمین به اندازه مشخص و معین از بیت المال، مسئولیت آموزش را بدوش دولت می‌اندازد و هم‌چنین این موضوع مورد تأیید اجماع صحابه نیز قرار گرفته است.

 پس بر دولت لازم است امنیت، خدمات صحی و آموزش را برای امت به شکل کلی فراهم سازد. مصارف این امور از بودجۀ بیت المال پرداخت می‌گردد، مستفیدین آن فرقی ندارد که مسلمان است یا ذمی  ویا فقیر یا غنی. از آنجایی‌که ارایه خدمات اساسی فردی و عامه‌ای رعیت از اهمیت به سزای برخوردار است؛ رسول الله صلی الله علیه وسلم ارایه خدمات اساسی را مانند بدست آوردن همه‌ای دنیا خوانده است که ارایه این جمله کنایه مبین اهمیت آنست؛ چنانچه ترمذی از طریق سلمه بن عبید الله بن محصن انصاری او از پدر خویش که از زمره یاران رسول الله صلی الله علیه وسلم است، روایت کرده گفت: رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«مَنْ أَصْبَحَ مِنْكُمْ آمِنًا فِي سِرْبِهِ، مُعَافًى فِي جَسَدِهِ، عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ، فَكَأَنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا»

ترجمه: هریک از شما که از امنیت روانی(جانی) و سلامت جسمی برخوردار است و خوراک روزانه‌اش نزد او یافت می‌شود، گویا از تمام دنیا برخوردار است.

ابو عیسی این حدیث را حسن و غریب خوانده هم‌چنین ابن ماجه با اسناد حسن خود و ابی‌نعیم در کتاب الحلیه از طریق ابی درداء حدیثی را مانند آن با زیادت کلیمه "بحذافیرها" چنین روایت کرده: «حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا بِحَذَافِيرِهَا». فشرده این‌که حاجات اساسی انسان دو نوع است:

حاجات اساسی فردی: شامل خوراکه، ملبس و مسکن است و دولت اسلامی زمینه این خدمات را برای تک تک از افراد مطابق به احکام شرعی چنین فراهم می‌سازد که هرکه توانست از عمل خویش بدست آورد و هرکه نتوانست از طریق خانواده‌اش و هرگاه کسی ازین طریق هم نتوانست، از طرف دولت خدمات ارایه می‌گردد.

حاجات اساسی رعیت: عبارت است از امنیت، خدمات صحی و آموزش است. دولت اسلامی برای همگان زمینه استفاده آن را فراهم ساخته و برای ارایه این خدمات شفاخانه‌ها، دکتوران، متخصیص  وهم چنین وسایل امن و آموزش را فراهم می‌سازد.

اما آنچه را که از حکم شرعی را پیرامون تداوی ارایه کرده‌ای که تداوی مرض در حالت خفت آن مندوب و در حالت شدت  فرض است؛ واقعیت امر چنین نیست؛ بلکه حکم شرعی در مورد تداوی و درمان مندوب است؛ برابر است که مرض خفیف باشد و یا شدید، مگر این‌که مرض برای انسان قضای الله سبحانه وتعالی واقع گردد .دلایل در زمینه حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم است:

«جَاءَ أَعْرَابِيٌّ فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَنَتَدَاوَى؟ قَالَ: نَعَمْ، فَإِنَّ اللَّهَ لَمْ يُنْزِلْ دَاءً إِلاَّ أَنْزَلَ لَهُ شِفَاءً، عَلِمَهُ مَنْ عَلِمَهُ وَجَهِلَهُ مَنْ جَهِلَهُ»

ترجمه: یک اعرابی نزد رسول الله صلی الله آمد و گفت: یا رسول الله آیا خود را درمان نکنیم؟ فرمودند: بلی خودرا درمان کنید، الله هیچ بیماری را قرار نداده؛ مگر این‌که دارویی برای آن قرار داده است؛ می‌داند کسی‌که علمیت آن را داشته باشد و نمی‌داند کسی‌که درجهالت خود رود.

احمد از اسامة بن شریک وهم‎چنین  طبرانی ازمعجم الکبیر از اسامه بن شریک روایت می‎کند که گفت:

«كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ، فَأَتَاهُ نَاسٌ مِنَ الأَعْرَابِ فَسَأَلُوهُ، فَقَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَنَتَدَاوَى؟ قَالَ: نَعَمْ، إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ لَمْ يُنْزِلْ دَاءً إِلا أَنْزَلَ لَهُ شِفَاءً»

ترجمه: ما همرای رسول الله صلی الله علیه وسلم بودیم که مردمانی از اعراب نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم آمده گفتند: یا رسول الله آیا خود را  تداوی نکنیم؟ رسول الله گفت: بلی، بدون شک که الله هیچ دردی را بدون شِفاء نازل نکرده است.

هم‎چنین ترمذی از  اسامه بن شریک به لفظ دیگری روایت کرده:

«قَالَتْ الأَعْرَابُ يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَلا نَتَدَاوَى؟ قَالَ: نَعَمْ، يَا عِبَادَ اللَّهِ تَدَاوَوْا، فَإِنَّ اللَّهَ لَمْ يَضَعْ دَاءً إِلا وَضَعَ لَهُ شِفَاءً، أَوْ قَالَ دَوَاءً إِلا دَاءً وَاحِدًا، قَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ، وَمَا هُوَ؟ قَالَ: الْهَرَمُ»

{قال الترمذي وَهَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ صَحِيحٌ}

ترجمه: اعراب گفتند یا رسوالله آیا خودرا تداوی نکینم؟ رسول الله گفت: بلی ای بندگان الله خودرا تداوی کنید. به درستی الله بیماری و دارو را نازل کرده و برای هر درد دوایی قرار داده؛ پس خودرا مداوا کنید. الله هیچ دردی را بدون شِفاء نگذاشته و یا گفته که هیچ دردی بدون دوا نیست؛ مگر بر یک‌چیز، گفتند: یارسول الله او چیست؟ گفت که اوهَرم است.

هَرَم به فتح هـ و ر به معنی ضعف پیری که از علائم آن مرگ شناخته شود، یعنی مرگ تداوی ندارد. احمد از انس روایت کرده که رسول الله صلی الله گفت:

«إِنَّ اللَّهَ حَيْثُ خَلَقَ الدَّاءَ، خَلَقَ الدَّوَاءَ، فَتَدَاوَوْا»

ترجمه: به درستی که الله بیماری و دارو را خلق کرده و برای هردرد دارویی قرار داده، پس خود را تدوای و درمان کنید.

در احادیث فوق در خصوص تداوی امر رسول الله صلی الله علیه وسلم است که یکبار به لفظ صریح و بار دیگر در پاسخ به جمله‎ای استفهامیه که آیا خود را تداوی کنیم؟ فرمود: خود را تدای کنید. صیغه امر طلب را افاده می‎کند؛ نه وجوب را. افاده وجوب زمانی است که امر جازم باشد و جزم احتیاج به قرینه دارد که دلالت بر جزم بودن آن نماید؛ اما در این احادیث کدام قرینه‌ای برای وجوب وجود ندارد.

علاوه بر آن احادیث دیگری امربه جواز ترک تداوی شده است واین احادیث نفی افاده وجوب می‌کند. مسلم از عمران بن حصین روایت می‌کند که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«يَدْخُلُ الْجَنَّةَ مِنْ أُمَّتِي سَبْعُونَ أَلْفًا بِغَيْرِ حِسَابٍ» ، قَالُوا: مَنْ هُمْ يَا رَسُولَ اللهِ؟ قَالَ: «هُمُ الَّذِينَ لَا يَسْتَرْقُونَ، وَلَا يَتَطَيَّرُونَ، وَلَا يَكْتَوُونَ، وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ»

{رواه مسلم}

ترجمه: هفتاد هزار کس از امت من بدون حساب و کتاب داخل جنت می‌شود، گفتند: آن‌ها کی‌ها هستند یا رسول الله؟ فرمود:  آنان کسانی اند که تقاضایی نمی‌کنند تا کسی بر آن‌ها رقیه بخواند و چیزی را شوم نمی‌دانند و داغ نمی‌کنند و بر پروردگار خود توکل می کنند.

بخاری از ابن عباس رضی الله عنه روایت می‌کند که گفت:

«هذه المرأة السوداء أتت النبي صلى الله عليه وسلم فقالت، إني أصرع وإني أتكشف، فادع الله لي، قال «إِنْ شِئْتِ صَبَرْتِ وَلَكِ الجَنَّةُ، وَإِنْ شِئْتِ دَعَوْتُ اللَّهَ أَنْ يُعَافِيَكِ» فقالت: أصبر، فقالت إني أتكشف، فادع الله أن لا أتكشف، فدعا لها»

ترجمه: زن سیاه‌پوست نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم آمد گفت: من دچار صرع  نوع بیماریی‌که توأم با سر درد است، می‌شوم و در نتیجه عورتم آشکار می‌شود، نمی‌توانم لباس‌هایم را مرتب نگهدارم و بدنم نمایان می‌شود؛ پس برایم دعا کن تا عورتم آشکار نشود، رسول الله صلی الله علیه وسلم در حقش دعا کرد.

پس این دو حدیث دلالت به ترک تداوی می‌کند؛ طوری‌که در حدیث اول کسانی را که بدون محاسبه وارد بهشت می‌شوند توصیف نمود. آنان کسانی هستند که تقاضای رقیه (دم کردن) نمی‌کند و داغ نمی‌کند؛ یعنی تداوی نمی‌کنند، بلکه کار را به پروردگار خویش می‌گذارند که دم کردن و داغ کردن کنایه از تداوی است. این درحالی است که رسول الله صلی الله علیه وسلم در احادیث دیگر بر دم کردن تشویق کرده است و جبرئیل علیه السلام بالای رسول الله صلی الله علیه وسلم رقیه کرده است؛ چنانچه در حدیثی رسول الله صلی علیه وسلم فرموده است:

«الشِّفَاءُ فِي ثَلاَثَةٍ: فِي شَرْطَةِ مِحْجَمٍ، أَوْ شَرْبَةِ عَسَلٍ، أَوْ كَيَّةٍ بِنَارٍ، وَأَنَا أَنْهَى أُمَّتِي عَنِ الكَيِّ»

[بخاري بروایت ابن عباس]

ترجمه: شفاء در سه چیز است: در نوک نشتر حجامت‌گر، در نوشیدنی عسل و یا داغ کردن به آتش؛ اما من از داغ کردن امتم را منع کرده ام.

در حدیث دوم که رسول الله صلی الله علیه وسلم خانم را که مرض صرع داشت، در بین صبر کردن بر مرض صرع و جنت رفتن و این‌که از الله بخواهد که از صرع عافیت یابد، مخیر گذاشت که این دو حدیث دلالت به جواز ترک تداوی دارد که وجوب را از تداوی کردن مرفوع می‌دارند و آنجا که رسول الله صلی الله علیه وسلم بر تداوی کردن تشویق کرده اند، دلالت به مندوب بودن تداوی دارد. اما حدیث رسول الله صلی الله علیه وسلم:

«لاضرَرَ ولا ضِرارَ»

{به روایت ابن ما جه} 

ترجمه:  ضرر رسانیدن به دیگران و یا ضرر رسانیدن  از دو طرف به هم‌دیگر درست نمی‌باشد.

این حدیث ارتباط به فردی دارد که فردی را و یا به نفس خودش ضرری وارد سازد که تفصیلات این حدیث در قاعده لاضرر بیان شده است و این قاعده بر مرضی‌که از قضاء الله سبحانه وتعالی بالای انسان می‌آید، کدام ربطی ندارد.

برادرتان عطاء بن خلیل ابوالرشته

مترجم: محمد حبیبی

(ترجمه)

خبر:

ترامپ رئیس جمهور امریکا در کنفرانس «اعلان معاملۀ قرن» در واشنگتن گفت: «جهان اسلام باید جبران خطایی تاریخی را که با اسرائیل جنگیده، بپردازد.»

تبصره:

ترامپ، طاغوت امریکا، در کنفرانس مطبوعاتی، معاملۀ زیان‌بارش (معامله قرن) را اعلان نمود. وی اسلام را تروریسم توصیف کرد و ما را به عنوان امت واحد خطاب نموده و گفت: «جهان اسلام باید اشتباه‌ تاریخی حمله به اسرائیل را جبران کند.» امت اسلامی نباید این گفته‌ها را نادیده بگیرند و باید درک نمایند که این واقعیت فعلی و عنوان حقیقی «معاملۀ قرن»، جنگ قرنِ صلیبی یهود علیه اسلام و مسلمانان است. ترامپ و نتانیاهو بار دیگر از خانۀ کینه، نفرت و سرکشی در واشنگتن، از تجدید و ازسرگیری جنگ صلیبی خبر دادند که صریحاً توسط جورج بوش پسر قبل از اشغال سرزمین‌های اسلامی پس از واقعۀ 11 دسمبر  2001م اعلان شده بود.

بر امت اسلامی اعم از مردم، ارتش‌ها، افراد و گروه‌ها لازم است که از حالت سیلی‌خوردن، ناله و فریاد زدن، یاری نکردن یک‌دیگر و عقب‌ماندگی، به سوی آمادگی کامل و فداکاری برای نصرت دین الله سبحانه وتعالی و دفاع از آن خارج شوند و در مقابل جنگ صلیبی تازه و به خاطر آزادسازی سرزمین مبارک فلسطین از یهود و برگشت بیت‌المقدس و مسجدالاقصی و تمام فلسطین به آغوش مسلمانان تلاش صورت گیرد. از این حالتی‌که تنها شاهد اخبار باشیم و با دیدن صحنه‌های ناگوار دندان‌ها به هم بخورد، ناخن‌های خود را دندان گیریم و اندوهگین باشیم؛ عبور کنیم و از نارضایتی‌های زبانی با همه اشکالش، چون کنفرانس‌ها، نشست‌ها، گردهمایی‌ها، مقالات، اشعار و برنام‌های رسانه‌ای؛ به وضعیتی‌که در آن عمل وجود داشته باشد و به حادثه‌ای منجر شود، عبور نماییم. این وضعیت باعث شکستن دندان‌های بیرون کشیدۀ ترامپ، نابودی رژیم یهود و بازگشت کامل فلسطین به آغوش مسلمانان گردد؛ بلکه باید نفوذ غرب، به ویژه امریکا دور انداخته شود و منطقه به طور کامل از وجودشان پاک شود و این امر با بودن دولت خلافت و با اعلام جهاد ممکن خواهد بود. این امر با شعارها ممکن نیست؛ هرچند ادامه داشته باشد و هرقدر گرم و داغ باشد و کافی نیست مقاومت تنها در کنارۀ باختری و نوار غزه تحت فشار و در عدم موجودیت یک رهبری سیاسی مخلص و صادقی‌که از این مقاومت بدون فریب دادن آن و خواستن امتیازات و تنها رها کردن آن در وسط راه پشتیبانی و حمایت نماید.

چقدر امت علیه اعلامیۀ بالفور که از طریق سایکس‌-پیکو و تصمیم‌ها در تقسیم قدس و معاهدات ننگین و شرم‌آور (کمپ‌دیوید، اسلو و وادی عربا) و تصمیم ترامپ برای به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت یهودیان برای رسیدن به معاملۀ زیان‌بار قرن صدا بلند نمودند؟ چقدر جامعۀ به اصطلاح بین‌المللی و سازمان‌های بین‌المللی در کنار دولت‌های عربی، سازمان‌ها و نظام‌های منطقوی در سرزمین‌های اسلامی توطئه می‌کنند؟ چقدر این‌ها علیه مقاومت توطئه کردند و مقاومت را محاصره نموده و نابود نمودند؟ تا این لحظه چند تن از رهبران مقاومت بر قضیۀ امت و مقاومت دسیسه چیدند و پای خود را بر خون شهدا گذاشتند و چند تن از آن‌ها قبول کردند که برای سرکوب و تعقیب مردم فلسطین، از طرف یهودیان اشغال‌گر وکیل باشند؟

ترامپ دشمن اسلام و مسلمانان و تمام بشریت است. او پیش از اعلام معاملۀ خود، اسلام را به دین تروریزم وصف نمود و بر کسانی‌که پروژۀ بیداری امت اسلامی را مطابق اسلام (خلافت بر منهاج نبوت) حمل می‌کنند؛ حمله نمود. وی اشارتاً اعلان نمود که معاملۀ قرن بخشی جدایی ناپذیر جنگ علیه اسلام است؛ با درک این‌که این معامله با چیزی جز اسلام و قدرت شمشیرهای جهاد که ارتش‌های مسلمانان را به حرکت می‌آورد متوقف نخواهد شد و یا با نهادی سیاسی شرعی که فقط در دولت خلافت تمثیل می‌شود، دولتی‌که ترامپ می‌داند که آن هرگز متوقف نخواهد شد. هم‌چنین می‌داند که آن دولت یک گروه مسلح نخواهد بود که بر برخی مناطق یک روز سیطره داشته باشد. شما با یک حکومت دروغین روبه‌رو نخواهید بود، بلکه با دولت خلافت بر منهج نبوت که بشارت آن را رسول‌الله مژده داده است، مقابل خواهید بود و زود است که آن با دست‌های پاک و قلب‌های مؤمن، صادق و مطمئن به این‌که باید اشتباه تاریخی خود را تصحیح کنیم، احیاء شود. خطایی تاریخی‌که به کفار استعمارگر اجازه داده است، بر سرزمین‌های اسلامی حاکمیت کنند و آن‌ها را تقسیم نموده قسمتی را تقدیم یهودیان کنند و اشتباه تاریخی را اصلاح نماییم که باعث شد امریکا و سایر کشورهای بزرگ دنیا به خون، سرزمین و مقدسات‌مان دست‌درازی کنند.

مردم جهان از دور و نزدیک باید بدانند که آن‌چه ترامپ گفت که خلافت مرده است، باوجود که باور داشت که پس از سقوط آن در سال 1924م، دیگر خلافتی وجود نداشته. آن‌چه او گفت، بیان‌گر ناراحتی و ترس، از خلافت آینده است آشکار شدن بسیار نزدیک شده است. آن‌چه او گفت نشان‌دهندۀ نگرانی او از غافل‌گیر شدنش می‌باشد. در حالی‌که الله سبحانه وتعالی:

﴿إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا﴾؛

یعنی: بی‌گمان الله حکمش را به اجرا می‌گذارد. الله برای هر چیز اندازه‌ای مقرر کرده است.

نویسنده: ممدوح بن محمد ابو سوا قطیشات

مترجم: پارسا امیدی

(ترجمه)

خبر

عبدالفتاح سیسی رئیس جمهور مصر در کنفرانس بین‌المللی ازهر مصر که به تاریخ 27/1/2020 برگزار شد، در جریان صحبت‌هایش گفت: «از چندسال بدین‌سو مؤسسه‌های دینی و در رأس آن مؤسسۀ ازهر شریف از من خواسته‌اند که توجه گستردۀ را در رابطه به بازسازی اندیشۀ اسلامی اتخاذ کنم تا مبادا منجر به بیرون شدن از زیر بار مسئولیت و یا هم کدام تنبلی پیرامون اندیشۀ اسلامی شده و میدان برای آموزگاران علم و عالمان خیالی غیرمتخصص رها شود که بدین‌وسیله مغزهای متفکر جوانان را به هدر داده، برای‌شان مباح بودن قتل، غارت و تجاوز بر اموال و کالاها را زینت دهند و دیگر این‌که احکام ناب شریعت اسلامی را از آن‌ها پنهان داشته و برای‌شان فهم غلط و انحراف‌کننده‌ای را در تفسیر قرآن انتقال داده و تحریف قصدی را در سنت مطهر پدیدار سازند، از اين جهت این کنفرانس با مشارکت شخصیت‌های سیاسی، دینی و نمایندگان وزارت‌خانه‏های اوقاف، دارالافتاء‏ها و شوراهای اسلامی 41 کشور جهان برگزار شده است.

تبصره

سیسی می‏خواهد تا از طریق بازسازی اندیشۀ اسلامی جلو هدر رفتن مغزهای متفکر جوانان را گرفته و مباح بودن کشتار، چور و چپاول اموال و کالاها را در نظرشان زشت جلوه دهد. اما از سیسی سوال می‏نمائیم که در انقلاب غیرقانونی‌اش در 2013 ميلادى که هزارها احتجاج‌کننده را در میدان‏های عمومی به قتل رساند، چه کسی برایش مباح بودن کشتار را فتوا داده بود؟ آیا او نخستین کسی نیست که دست به کشتار زد؟ و چه کسی هزارها انسان را زندانی ساخت که تا هنوز در زندان‏ها بسر می‏برند و تعداد زیادی از آن‌ها را اعدام و تعدادی را هم به دستان جیره‌خواران مجرم‌اش شکنجه نمود؟! او حالا از علماء می‏خواهد که برایش تحت نام بازسازی اندیشۀ اسلامی فتوا دهند تا مردم را که در کمین او نشسته‌اند و مى‌خواهند نظام استبدادی تحت اداره‌اش را نابود نموده و از او و مجرمین هم‌دست‌اش  انتقام بگیرند، دست‌گیر نموده و به زندان‌ها بفرستد! گویا که سیسی از ترس مجازات‌اش به وسیله مردم وحشت زده شده است.

عده‌ای از علماء سعی بر این دارند که  نظام کفری حاکم را رنگ و بوی شرعی داده و جلو مردم را از سرنگون کردن این نظام ظالم که هم‌خوانی با شرعیت الهی ندارد را بگیرند.

سیسی بیان داشت: «ما وقتی‌که از شما خواستار بازسازی اندیشۀ اسلامی هستیم بدون تردید که این خواسته ما خارج از دایرۀ منهج رسول الله صلی الله علیه وسلم نبوده و بر این تأکید دارم که بازسازی اندیشۀ اسلامی به معنای بازسازی اندیشۀ اسلامی در اصول دین، عقیده و یا احکام مشابه به آن که از نظر ائمۀ دین متفق علیه هستند نیست و مسلمانی را نمی‏توان یافت که ایمان به الله سبحانه وتعالی، کتاب‌ها و پیامبران‌اش داشته باشد و در عین حال حرامی را حلال و گناهان کبیره را مباح و کدام قانون را وضع کند که در تعارض با قرآن و حدیث صحیح باشد و یا اين‌که قصد صدمه زدن به مقاصد والاى شریعت اسلامی را داشته باشد. بازسازی اندیشۀ اسلامی‌که ما انتظار آن را داریم عبارت از بازسازی اندیشۀ اسلامی در فقه معاملات و در عرصه‌های عملی زندگی می‏باشد و ما بر این اتفاق داریم که بیش‌تر احکام فقه معاملات در طول کم از کم ده قرن نسل در نسل تغییر نموده است.»

سخنان سیسی کاملاً متناقض و ناآشنا با منهج رسول الله صلی الله علیه وسلم است. نظامی‌که سیسی آن را اداره می‏کند نظام جمهوری-دموکراسی کفری بوده که قرآن و سنت را در هیچ یک از حوزه‌ها تطبیق ننموده؛ نه در حوزۀ سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، سیاست تعلیم، سیاست داخلی، سیاست خارجی، و نه هم در عقوبات. نظام سیسی خلافت نبوده؛  بلکه  نظام سرمایه‌داری است که آن را در عرصۀ اقتصاد تطبيق نموده، سرمایه‏ها را در بین مردم تقسیم نکرده، ضروریات و اساسات‌شان را  تأمین ننموده و در عین‌حال فرصت‌هاى کاری را برای مردم فراهم نمی‏سازد. بلکه نظامی‌یست که تابع صندوق بین‌المللی پول بوده و سود، بی‌حیایی و برهنه‌گی در بین زنان، مختلط بودن مرد و زن، کلپ‌های خوش‌گذرانی شبانه و شراب‌نوشی را که همه این‏ها از گناهان کبیره به شمار می‏روند؛ مباح می‏شمارد. زنا و اعمال زشت را از طریق رسانه‏های مبتذل در میان مومنان پخش نموده و آزادی‌های عامه را که منشأ آن عقیدۀ غربی جدایی دین از زندگی است، آزاد می‏گذارد. سیاست تعلیم آن بر اساس سیاست اسلامی نه؛ بلکه براساس عقیدۀ غربی است که در عوض ساختن شخصیت اسلامی، شخصیت منحرف متناقض و مزدور را می‏سازد، عقوبات را در اسلام تطبیق ننموده و در سیاست خارجی خود وابسته به امریکا بوده و خادم رژیم صهیونیستی می‏باشد. دیگر این‌که کفار (یهود، نصاری و مشرکین) را به جای مومنان به دوستی گرفته که این خود گناه کبیره به حساب می‏رود.

سیسی و نظام‌اش با اصول و ثوابت دین و احکام متفق علیه مخالفت نموده است. سیسی از بازسازی اندیشۀ اسلامی در فقه معاملات چه‌چیز را می‏خواهد؟! درحالی‌که هرنوع حرامی را حلال و یا هر فرضی را تعطیل نموده است؟ تمام نظام‏های اسلامی برگرفته شده از فقه معاملات است؛ ولی درعین‌حال سیسی با آن مخالفت می‏ورزد؛ پس هدف‌اش از این کار چیست؟ آیا می‏خواهد که  فتوای علماء را مبنی بر مشروع بودن نظام مصری مأخوذ از نظام‏های غربی بگیرد تا باشد که از این طریق تمام نظام‏های غربی، نظام‏های اسلامی خوانده شود؟ و یا این‌که حداقل نظام‏های غربی مخالف اسلام خوانده نشود، تا در نتیجه اسلام در منظومه غربی که برای نابودی اسلام فعالیت می‏کند، ذوب شود؟! غرب کافر از چندین جهت حملات خود را علیه اسلام آغاز نموده است: جهت حملۀ مستقیم بر ضد احکام اسلامی و تحریف و توصیف نمودن آن‌ها به نام اعمال و احکام تروریستی می‌باشد. جبهۀ دیگر، جبهۀ عملی‌ست که می‏خواهد اسلام را در کنترل خود در آورده و آن را در منظومۀ خویش بگنجاند، آن‌ هم از طریق تحریف احکام آن و مشروع جلوه دادن تمام نظام‏های غربی جمهوری، دموکراسی و آزادی‏های عامه، حقوق بشر، حقوق زن و نظام اقتصادی. جبهه و جهت دیگر، جنگ علیه اسلام جهت سیاسی است که از طریق نفوذ سیاسی بر سرزمین‏های اسلامی سرنوشت مسلمانان را در دست گرفته و مزدوران خود را در نقاط مختلف بسیج می‌نماید. جبهۀ دیگر، جنگ جبهۀ نظامی است که به وسیلۀ مداخلۀ مستقیم نظامی؛ چنان‌چه در افغانستان، عراق، سوریه و سومالی به راه انداخته است و یا هم گسترش حملات نظامی و جابه‌جا کردن پایگاهای نظامی جهت استعمار می‌باشد. نظام سیسی، ساخت و سازِ پایگاهای امریکایی را اجازه داده و حملات امریکایی بر سرزمین‏های اسلامی را تقویت نموده است. هم‌چنان در پیمان بین‌المللی جنگ بر علیه مسلمانان سوریه و عراق اشتراک کرده است؛ درحالی‌که بر اشغال 80 فیصد فلسطین توسط یهود اعتراف دارد، ارتباطات دیپلوماسی خود را با رژیم یهود بر قرار می‏کند.

در حقیقت بازسازی اندیشۀ اسلامی که سیسی آن را می‏خواهد، اجتهاد شرعی نیست؛ اما دروازۀ اجتهاد تا روز قیامت باز است آن هم برای علمای با تقوا و توانا و ملتزم به اصول و شروط آن؛ نه برای علمای درباری که قصد فریب مردم را داشته و برای سیسی و غیره از حکام فتوا می‌دهند تا باشد که سیاست‏های فاسد‏شان استمرار یافته و عدم مخالفت‌شان به اسلام ثابت شود. خیانت‏ها، ظلم و تقصیرشان در رسیدگی به امور مردم و غارت اموال و تجاوز به اهداف وکرامت‌شان پوشانده شود.

در پایان سخن‌رانی وی که توسط نخست وزیر مصطفی مدبولی به نیابت از سیسی خوانده شد آمده است: «من یک‌بار دیگر به خاطر نجات اسلام و مسلمانان  بر ضرورت موضوع بازسازی اندیشۀ اسلامی تأکید می‏نمایم.» آیا سیسی و نظام‌اش با این همه رفتارهایش که قبلاً خاطر نشان ساختیم، می‏خواهد که اسلام و مسلمانان را نجات دهد؛ درحالی‌که مردم واقعیت آن نظام را دانسته و در مقابل آن قیام کرده‌اند که تا هنوز انقلاب آن‌ها به پایان نرسیده است؟! اگر واقعاً سیسی بر حسب تعبیرش قصد نجات دادن اسلام و مسلمانان را دارد، در این‌صورت باید که قدرت را به رهبری سیاسی اسلامی با درک و درایت (حزب‌التحریر) بسپارد، حزبی‌كه در عصر کنونی، فقه معاملات و تمام نظام‏های اسلامی و چگونگی تطبیق آن‌ها را واضح ساخته، جوانان و تمام مردم را به شرعی بودنش قانع نموده، قلوب‌شان را سرشار از آرامش می‏نماید و برایشان امنیت و استقرار می‌آورد و آنان را سعادت‏مند دنیا و آخرت می‏گرداند.

نویسنده: اسعد منصور

مترجم: محمد مزمل